Rain on my parade

Heel de dag hadden er al donkere wolken in de lucht gehangen, samenkolkend als stromingen in een rivier. Ardentpaw had die ochtend dan ook geen moeite met geloven dat het ergens in de nabije toekomst zou gaan regenen. Gelukkig was die nabije toekomst niet tijdens zijn training geweest, maar nu viel het er met bakken uit. De jonge kater had gauw een muisje van de prooistapel gepakt en zijn den in geglipt. Door de koude temperaturen leek de regen wel in de lucht te bevriezen, zo erg dat hij kon zweren dan het hagel was. Nu zat Ardentpaw gelukkig in zijn den, waar het een stuk warmer was. Veel van de andere apprentices leken hetzelfde idee te hebben. Logish was dat wel, niemand wilde immers met dit weer nog buiten zijn als het niet hoefde. Het werd echt tijd dat een warmere new-leaf zou doorzetten, zodat de prooi weer terug zou komen en de katten uit de clan niet tevergeefs door de sneeuw, regen en andere soorten guur weer hoefden te ploeteren. Hij keek de den rond en spotte dat de dichtbijzijnde kat er een was met een wit en bruine vacht. Dustpaw, herinnerde hij zich. Dat was de apprentice die was gebeten door een adder vanwege Nettlekit's actie. Hij kon zeker wel begrijpen dat de kater, die bijna twee keer zo oud als hem was, de grijze kattin dus niet mocht. Maar zo slecht was Nettlekit niet, dat had hij zelf wel gezien. Toch, hij kon er maar beter niet over beginnen. "Hallo, zou je het erg vinden als ik hier mijn maaltijd even eet?" Vroeg hij vriendelijk aan Dustpaw, om niet zomaar zichzelf op te dringen. Hij wilde gewoon wat gezelschap, want alleen zijn was nooit echt leuk.


+Dustpaw (it's just an excuse for Ardent to get Dustpaw into theraphy)

Nu hij weer kon trainen had hij gehoopt dat het weer hem toch wel wat meer mee zou zitten, maar het was nog niet bepaald goed geweest de laatste tijd. Toch had hij vandaan geluk gehad en had hij kunnen trainen voor het begon te regenen. Hij had zelfs nog op tijd de weg naar de apprentices den gevonden voor het echt ging regenen waardoor zijn vacht nog droog was tenminste. Er kwamen steeds meer apprentices naar binnen, waardoor het best wel knus begon te worden. Hij was ondertussen ongeveer de oudste hier, maar dat was niet echt een wonder. Hij was tenslotte al later begonnen aan zijn trainingen vanwege ziekte en hij was er ook nog eens een maan uitgeweest door de slangenbeet. Zijn aandacht werd getrokken door een van de jongere apprentices die hem vroeg of het goed was dat hij naast hem zijn muis zou opeten. "Ga je gang." Antwoordde hij er dan ook op. "Het is echt rotweer buiten." Merkte hij op, want waarom niet een gesprek aanknopen? Slapen kon hij toch nog niet voorlopig.

Dustpaw vertelde hem dat het okay was en dus maakte Ardentpaw zich wat comfortabel. "Het is echt rotweer buiten." merkte de oudere apprentice op. Ardentpaw knikte. "Ik ben blij dat ik nog een beetje optijd de den in kon komen. Stel je voor dat je in dit weer moet trainen," Een rilling liep even over zijn rug bij de gedachte aan de kou. "Maar het zorgt er tenminste wel voor dat de sneeuw weg gaat. Al heb ik eigenlijk geen idee wat ik liever heb nu," voegde hij er aan toe. Ja, de sneeuw zorgde voor een schaarse prooi en koude poten, maar was de regen veel anders? Als de prooi een beetje slim was bleef het met stortregen ook in hun nestjes en werden de katten die aan het jagen waren alleen maar doorweekt tot op het bot. Het was een wonder dat nog niemand een zware verkoudheid had opgelopen met het gure weer. "Ik ben trouwens Ardentpaw," Besloot hij zichzelf voor te stellen, want ja, dat was hij vergeten. Al waren ze nog niet echt heel lang in gesprek, dus zo erg dacht hij het ook weer niet te vinden. De ander had zijn naam nog niet hoeven te gebruiken.

Hij wist zelf ook niet of regen echt veel beter was dan sneeuw. Ook al gaf het wel wat meer zicht dan een zware sneeuwbui. "Ik weet ook niet echt wat ik liever heb of eigenlijk gewoon liever geen van beide." Hij wilde de warmte, zodat er meer prooi kwam en daarbij natuurlijk ook het liefst geen regen. "Dustpaw," Sprak hij nadat de andere apprentice zich had voorgesteld. De ander was nog niet in de den geweest voor hij gebeten werd door de slang, dus waarschijnlijk was Ardentpaw apprentice geworden in de tijd dat hij in de medicine cat den had gelegen. "Bevalt het apprentice zijn je?" Het leek hem namelijk niet dat de apprentice al lang een apprentice was. Ook al moest hij dat moeilijk zeggen met het feit dat hij vrij klein was voor een kat die al 12 moons was.

De oudere apprentice leek het met hem eens te zijn. "Ik weet ook niet echt wat ik liever heb of eigenlijk gewoon liever geen van beide." Ja, daar was heel de clan het vast mee eens. Zelf kon Ardentpaw ook niet wachten tot het warme weer zou terugkeren. Een warme zon op zijn vacht en een overvloed van prooi? Kom maar op. De ander stelde zich op zijn beurt voor en Ardentpaw knikte. Hij had de naam van de bruin-witte kater natuurlijk al geweten, maar het was wel zo netjes van hem om zichzelf ook voor te stellen. "Bevalt het apprentice zijn je?" Kwam Dustpaw's vraag om het gesprek gaande te houden. "Zeker! Al moet ik wel zeggen dat ik het liefst wat meer zou trainen, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft als ze net apprentice zijn gemaakt," gaf hij toe. Daarbij wilde hij er ook wel eens achterkomen of Swallowflight op de lange duur zo streng was als Waterpaw hem had verteld. "Het is wel een stuk beter dan altijd in het kamp moeten blijven, dat werd toch wel saai op een gegeven moment," voegde Ardentpaw er nog aan toe. Natuurlijk had hij interessante katten ontmoet in het kamp, zelfs nu nog, maar het was toch ook wel wat spannend geweest om het territorium te mogen verkennen en zelfs katten van andere clans te ontmoeten. Hij kon nu ook niet wachten tot zijn eerste gathering.

Meer trainen wilden de meeste apprentices in het begin inderdaad, maar naarmate je ouder werd wilde je toch wat meer vrijheid hebben. Niet dat dat vaak tot goede dingen leidde. Hij vond wel dat Ardentpaw gelijk had over het feit dat het saai werd als je in het kamp moest blijven. Voor hem had een maan alweer lang gevoeld. "Ik weet wat je bedoelt met dat het een stuk beter is om het kamp uit te kunnen. Probeer jezelf niet in de medicine cat den te krijgen, want dan kun je weer in het kamp blijven." Sprak hij dan ook. Hij was al later apprentice geworden doordat hij ziek was en er kort geleden ook nog uit geweest doordat hij gebeten was door de slang. Het zou dus nog wel even duren voor hij warrior zou worden. Ook al wilde hij dat nu wel zo snel mogelijk zien te doen. Toch leek het hem wel leuk om nog even samen apprentices met Nettlekit te kunnen zijn, maar dat was niet aan hem om te beslissen.

Dustpaw leek het zeker wel te begrijpen. Dat moest ook wel, bedacht Ardentpaw zich, want hij had natuurlijk al een paar vertragingen opgelopen met zijn trainingen en alles. Dat was misschien een beetje dom van hem om te vergeten. "Ik weet wat je bedoelt met dat het een stuk beter is om het kamp uit te kunnen. Probeer jezelf niet in de medicine cat den te krijgen, want dan kun je weer in het kamp blijven." werdt hem verteld. Ja, dat was hij zeker ook niet van plan. Hij wilde niet gewond raken of ziek zijn en hij kon van geluk spreken dat hij geen verkoudheid had opgelopen tijdens zijn heart to heart met Nettlekit. Regen had toen met bakken uit de lucht gestort, net zoals vandaag, maar Ardentpaw was toen niet zijn hol in gevlucht in zijn koppigheid om tot de kattin te hebben doorgedrongen. "Ik hoop dat ik daar ook nog een tijdje niet terecht kom. Ik heb veel te veel energie om een hele dag stil te zitten." Ja, dat was een feit over de jonge kater niet stil kon zitten voor zijn leven. Op een dag vrij van zijn training was hij dan ook bijna altijd buiten het kamp te vinden. Zolang hij maar iets kon doen.

Zelf kwam hij het liefst voorlopig ook niet meer terug in de medicine cat den. Hij had er iets te veel van zijn korte leven al doorgebracht als je het hem vroeg. Het was ook het beste als iemand er nooit in terecht kwam, maar dat kon vaak niet voorkomen worden. Eens per leven kwam iemand er vaak wel of raakten ze in ieder geval wel ziek of gewond. "Ik kan nu ook nauwelijks stilzitten. Ergens hoop ik snel warrior te worden, maar ik weet ook wel dat het nog even gaat duren." En wat als hij het uiteindelijk wel was? Dan zou hij ineens hele andere verplichtingen hebben.

Ja, dat kon Ardentpaw wel begrijpen. Als je je twaaflde moon al in was gegaan en nog voor een tijdje geen warrior zou worden snapte hij wel dat iemand zou verlangen naar het zijn van een warrior. Sommigen konden zelfs erg geïrriteerd of bitter raken omdat hun ceremonies verlaat werden. "Dat hoop ik ook voor je. Geen twijfel dat ze het verdient hebt." Iedereen verdiende het dan toch ook wel. Ze trainder er allemaal even hard voor als het al niet harder was als anderen. "Voor mij gaat het zeker nog wel een tijdje duren. Maar ik kan nu eindelijk wel dingen gaan ontdekken, al mag het dan nog misschien niet alleen." Ergens wist hij wel dat het verwacht was van jonge apprentices dat ze bij hun mentoren in de buurt bleven als ze het kamp uit gingen. Het woud kon zeker gevaarlijk zijn. Maar dat was ook iets wat zijn nieuwsgierigheid prikkelde en zijn nieuwsgierigheid kon hij vaak maar moeilijk overkomen. "Er zijn echt nog heel veel plekken waar ik niets van weet." miauwde hij, misschien wat meer tegen zichzelf dan Dustpaw. Oops. "Ben jij al op veel plekken geweest. Naast de Medicine Cat den?"

Hij zou zien hoelang het duurde voor hij warrior zou worden, maar hij had ergens het geduld er wel voor en hij zou ook best nog wel even tegelijkertijd met Nettlekit apprentice willen zijn en dan zou hij er juist langer over moeten doen om warrior te worden wilde hij dat hebben. De vraag of hij al op veel plekken was geweest naast de medicine cat den, deed hem een klein beetje glimlachen. Hij was tenslotte nog als kitten mee geweest naar de bergen, dus hij was inderdaad op veel plekken geweest. "Ik heb de bergen nog meegemaakt als kitten, dus ik ben zeker op veel plekken geweest." Hij wist wel dat de meeste apprentices die er nu waren die kans niet hadden gehad. "Maar van ons territorium heb ik eigenlijk alles wel gezien en fourtrees ook natuurlijk." Ook al was er een plek waar hij voorlopig niet meer zou komen.

Wow, de bergen. Dat zou vast geweldig zijn geweest. Een nieuwe plek ontdekken, een groot avontuur. Het klonk heel aanlokkelijk, maar toen herrinerde Ardentpaw de omstandigheden die er omheen zaten. De overvloedingen van de rivieren en de oorlog met Bloodclan toen ze terugkwamen. Dat maakte het toch wat minder aanlokkelijk. "Maar van ons territorium heb ik eigenlijk alles wel gezien en fourtrees ook natuurlijk." Dat was begrijpelijk, maar Ardentpaw wilde graag meer weten over de bergen. "Hoe hoog waren de bergen? En waren er echt katten die daar leefden? Was daar ook een woud, of was er alleen maar steen, net zo als highstones?" Natuurlijk had hij van highstones gehoord, waar de moonstone lag in een ondergrondse grot. De jonge kater opende zijn mond om nog meer te vragen, maar klapte hem gelijk weer dicht. Hij was te veel vragen aan het stellen...alweer. "Sorry," mompelde hij. "Ik, uh, ik stel soms een beetje veel vragen als ik nieuwsgierig ben," Legde hij uit, zodat hij niet raar zou lijken met zijn zachte verontschuldiging.

Het was al snel duidelijk dat hij de jonge apprentice niewsgierig had gemaakt met zijn gepraat over de bergen. Het was tenslotte ook een hele ervaring geweest, maar toch voelde dit veel meer als thuis. "De bergen waren zeker groot, veel hoger dan high stones." Beantwoordde hij de eerste vraag. "Er waren inderdaad katten die zich de tribe of rushing water noemden en er was ook wel bos, maar voornamelijk veel stenen." Als het goed is had hij nu alle vragen beantwoord. Ook al had hij natuurlijk het meeste alleen gezien tijdens het reizen en moest hij de rest in de grot blijven, omdat hij nog een kitten was geweest. "Stel ze gerust hoor." Hij vond het niet erg om vragen te beantwoorden. "Heb jij al veel gezien van het territorium?" Besloot hij wel terug te vragen.

Ardentpaw luisterde aandachtig toe hoe Dustpaw zijn vragen beantwoorde. Een stuk rustiger dan dat hij ze had gevraagd. Dutspaw vertelde dat de bergen veel hoger waren geweest dan high stones. Ongeloofelijk! Hij kon zich zo iets groots geen eens voorstellen. Zouden ze dan in de volken hebben gezetten, waar de vogels vlogen? Wat zou het toch iets zijn, om zomaar een vogel uit de lucht te kunnen plukken. Ook beaamde hij dat er inderdaad katten waren. De Tribe of Rushing Water. Dat was een gekke naam. Was een tribe net iets als een clan dan? Hij had echt nog zó veel vragen, maar hij wilde eerst weten of Dustpaw het niet erg vond dat hij er nog meer stelde dan hij al had gedaan. "Stel ze gerust hoor." Vertelde de kater hem en Ardentpaw knikte. Okay, dat was mooi. Hij wilde zeker meer over die Tribe weten, maar dat moest later komen, want Dustpaw had hem net gevraagd of hij al veel van het territorium had gezien. Ardentpaw schudde zijn kopje. "Nee. Ik zou willen van wel! Ik heb over zoveel plekken gehoord die ik wil gaan ontdekken. Weet jij een goede?" Zijn nieuwsgierigheid naar wat de oudere apprentice te zeggen had over hun eigen territorium duwde zijn vragen over de tribe even naar achteren.

Wat zou de beste plek in het territorium zijn? Sowieso niet de snake rocks, die zou Ardentpaw ook zelf het beste kunnen vermijden. "Niet de snake rocks, daar kun je het beste uit de buurt blijven." Ook al was het aan de apprentice zelf om te kiezen of hij er wel of niet naartoe zou gaan. "Sunning rocks is een mooie plek, maar voor klimmen is het rond de Owl tree beter." Klimmen was een van de dingen die hij toch het liefst deed en jagen in bomen was dan ook iets dat hij wel eens probeerde. Hij had alleen geen idee of het ook iets was dat Ardentpaw leuk vond om te doen of dat hij juist liever op de grond bleef.

Dustpaw waarschuwde hem dat Snakerocks gevaarlijk waren en dat hij er beter uit de buurt kon blijven. Daar werd hij toch lichtelijk nieuwsgierig van. Wat was er dan wat daar zat dat het zo gevaarlijk maakte? Zaten er echt adders zoals een paar anderen hem hadden verteld. Zo ja, dan kon hij het sentiment van Dustpaw begrijpen, maar het maakte hem ook opnieuw nieuwsgierig naar de adders. Hoe ze leefden en hoe ze eruit zagen. Waren ze niet giftig? "Sunning rocks is een mooie plek, maar voor klimmen is het rond de Owl tree beter." Klimmen? Dat had hij nog nooit geprobeerd. Ergens wilde hij het wel, maar de hoogte van een boom in gaan zonder enige kennis hoe stond hem toch niet helemaal aan. Nee dan klonk een rivier in duiken bijna nog aanlokkelijker. "Maar zit er dan een uil daar, omdat het owl tree heet?" De vraag was er uit voor Ardentpaw er erg in had en hij kon zichzelf wel voor zijn gezichtslaan. Het was zo'n domme vraag. Natuurlijk zou er wel een uil zitten, of had er een gezeten een tijdje terug. Hoe wisten de katten van Thunderclan anders dat ze het owl tree moesten noemen. Dom, dom en dom. Dat deed zijn nieuwsgierigheid en enthousiasme nou voor hem.

Was de Owl tree zo genoemd vanwege een uil? Het leek hem wel. Ook al had hij de uil er nog niet eerder gezien. Waarschijnlijk kwam deze dan ook alleen tevoorschijn in de nacht. Misschien een goed idee om een keer uit te gaan proberen. "Ik denk dat dat de reden is, ook al heb ik de uil nog nooit gezien. Misschien dat ik er een keer 's nachts naartoe moet gaan om te kijken of er een zit." Dat klonk als een plan, toch zou hij dan wel in de nacht het kamp uit moeten gaan en dat zouden ze apprentices niet snel laten doen ging hij vanuit.

Hm. Dustpaw leek zeker te denken dat de boom daar zijn naam vandaan had. Maar hij vertelde hem ook dat de uil misschien alleen in de nacht naar buiten kwam en dat hij de boom dan maar eens moest bezoeken. 'S nachts het kamp uit? Dat had hij nog nooit gedaan. Het klonk wel heel aanlokkelijk voor Ardentpaw, om zo te ontdekken hoe anders het territorium was in het donker. Welke dieren zouden er dan wakker zijn? Hoe zou alles eruit zien? Zou hij dan nog wel zijn weg kunnen vinden door het territorium heen wat hem nu steeds bekender was geworden? Misschien zou Dustpaw hem wel meenemen, dan kon hij antwoorden op al zijn vragen vinden. "Mag ik dan mee?" vroeg hij. Oh, hij hoopte het zo. Misschien was dat ook wel te zien, want hij richtte ineens al zijn aandacht op wat Dustpaw zou antwoorden.

Zou er echt een uil in de boom zitten? Het bleven nachtdieren, dus 's nachts zou zijn beste kans zijn om erachter te komen. Hij was er nu wel nieuwsgierig naar geworden of het zo zou zijn of niet. Ardentpaw haalde hem echter uit zijn gedachten door te vragen of hij mee zou mogen. Zou het kwaad kunnen om een andere apprentice mee te nemen? Het was toch niet alsof de verhalen van de queens waar waren en dat kittens meegenomen konden worden door uilen? Ardentpaw was dan wel geen kitten meer, maar je wist het maar nooit en zelf was hij ook niet de grootste bedacht hij zich, dus een iemand extra meenemen was wel een slim plan. "We kunnen het samen gaan onderzoeken." Sprak hij dan ook en knikte erbij. "Dat is ook veiliger." Hoopte hij tenminste.

Dustpaw leek het een slim idee te vinden dat hij mee ging. Hij zei dat het veiliger zou zijn. Hm, daar kon hij wel eens gelijk in hebben. Ardentpaw wist niet wat voor dieren er allemaal in de nacht pas tot leven kwamen en het zou beter zijn als ze dan met twee waren. Safety in numbers. "Klinkt als een plan!" Miauwde hij enthousiast terug. "Maar wanneer dan? En moeten er dan nog meer katten mee, zodat het nog veiliger is?" Misschien konden ze wel een warrior meenemen! Maar mochten ze dit eigenlijk wel doen? Als ze een warrior vroegen mee te gaan konden ze de kans lopen dat het hen helemaal verboden werd. Daarbij, Dustpaw was praktisch een warrior. Het zou vast wel helemaal goed lopen. Ardentpaw had er in iedergeval zin in! Niet alleen zou hij misschien een uil zien, maar ook had hij de kans om het Thunderclan territorium in de avond te ontdekken. Helemaal geweldig!

Meer katten meenemen klonk niet als een slim plan of tenminste niet als het iemand zou zijn die hun tegen zou houden. "Over een paar dagen misschien?" Besloot hij vragend. Hoe sneller hij het wist, hoe beter. "We moeten er niet te veel meenemen, gezien we niet gesnapt willen worden. Ik heb namelijk geen idee hoe erg ze erop tegen zullen zijn als een groep apprentices het kamp uit gaat in de nacht." Dat klonk wel logisch, alleen was het de vraag wie ze eventueel extra mee wilden nemen, in ieder geval geen warrior. "Wie zou eventueel meewillen?" Vroeg hij dan ook aan Ardentpaw. Misschien wist de ander nog wel iemand.