An eye for an eye.

Stomme Windclanners, vieze honden clan. Rookpaw trippelde met een geheven kop en trotse houding langs de Gorge. Natuurlijk zou ze hier eigenlijk niet moeten zijn, ze was klein en zwak en jong en zou zeker geen mot moeten zoeken met deze al vijandige clan. Toch, toch liet de koppige poes zich niet zomaar tegenhouden, hoor. Vorige keer had haar papa haar moeten redden uit de klauwen van die nare hazenvreters, maar vanaf nu zou ze hem laten zien dat ze ook alles zelf kon. Al was het ergens wel eng, eng dat haar papa zo boos kon zijn, eng dat er zoveel katten dood gingen in het gevecht. Voor haar bestonden oorlog uit helden daden en grootse krijgers, toen ze met haar eigen blauwe oogjes had moeten toe zien dat ieder slechts monsterlijk aan het moorden was... Well, daar dacht ze liever niet meer aan. De poes huiverde door de koude wind en stapte verder langs de gorge, onbekommerd om de grote diepte enkele staartlengtes van haar verwijdert. Haar rustige tred kwam echter tot een halt toen ze aan de overkant een grote, bruine kater zag. Meteen kromde ze wat vijandige haar rug; Windclanner.

Oh bah, hij was eng. Rookpaw trok ongemakkelijk met haar oor terwijl hij haar zo aanstaarde. De kater was vele malen groter, ouder en sterker dan haar; maar hij stond aan de andere kant van de Gorge. Als hij haar aan zou willen vliegen, zou hij met gevaar voor eigen leven moeten springen. Nee, nee! Ze was niet bang voor deze boosdoener hoor, de poes stapte fel door en keek hem koppig aan. “Naam.” met grote ogen keek ze hem aan. “Je naam.” nou ja zeg! Hoe durfde hij hier opeens te komen en haar opeens dingen te gaan bevelen! "Ik ben niet doof, en dat gaat je helemaal niets aan!" spuugde ze hem toe. Hmpf! "En wie ben jij dan wel niet?"

Uhm, oké, hij was wel een klein beetje eng. Rookpaw kon het toch niet laten om een beetje bang te kijken toen hij zo boos tegen haar sprak. Deze Windclanner was ook behoorlijk groot, zeg. Niet zo groot als haar papa, maar groot genoeg dat hij haar bortjes zou breken als hij op haar kwam te zitten. Yikes! Maar nee, ze zou geen watje zijn. Rookpaw rechtte haar rug en duwde haar angst weg. Ze was Rookpaw! Dochter van Panthergrowl! Tsk, natuurlijk was ze niet bang voor hem... Vooral niet omdat er ook een kloof tussen hen was, anders had ze het zeker in haar broek gedaan. Maar shht, niemand zeggen. De poes stak haar tong onbeleefd tegen hem uit. "Puh! Doe je best dikzak!" sprak ze erg kinderachtig en snoof. Hmpf!