Oh Starclan, hij stond daar zo verloren. Routnose keek met vermoeide, treurige ogen nar zijn gevlekte vacht die lichtelijk heen en weer danste op het briesje. Het was al laat, te laat voor twee katten om doelloos langs de verraderlijke Gorge te zwerven; toch waren ze hier. Had ze hem moeten volgen? Allicht niet, maar tegelijk hadden zij hier beide pijn liggen. De golven hadden zijn liefde ontnomen, haar moeder... Wat dat betrof waren ze één. Zou hij het waarderen dat ze hier was? Kon hij wel troostende woorden gebruiken? En bovenal, had ze überhaupt nog troostende woorden voor hem klaar liggen? De poes deed haar best om iedereen hoop te geven, maar de waarheid was dat ze niet iedereen die in kritieke toestand in de Medicine cats den lag kon redden. Toch, ze zou het proberen, altijd proberen. Ze was geen saint, maar er was niets mis met proberen. "Ik.. Ik heb haar gesproken, in Starclan," sprak ze zachtjes, waarna ze wat dichterbij durfde te stappen. "Enkele dagen geleden, ze is beeldschoon," een vage glimlach lag op haar lippen. "En ik weet zeker dat ze van je houdt,"

Zijn betraande ogen braken iets in haar. Heel de clan was aan het leiden, ieder ging naar bed met een gevoel van verdriet in hun borstkas... Maar om hem zo te zien? Tigergaze zo met tranen in zijn ogen te zien? De grote, machtige warrior die hij was zo breekbaar en... Echt. Hij was niet minder krachtig dan hij al die andere dagen was geweest en zou zijn, maar hij was ook een kat. Een kat die treurde, die lief had. Toch schrok Routnose wat op toen hij zo vol overgave zijn kop tegen haar vacht aan drukte. Even bleef ze verbijsterd staan, waarna ze ook haar kopje tegen zijn nek aan drukte. "Shh," suste ze stilletjes, waarbij ook zij de tranen prikkend in haar groene ogen weg moest knipperen. "We leven, we zijn hier," wat voor betekenis hadden die woorden nodig? Toch prevelde ze ze zachtjes in zijn oren, terwijl opnieuw even met haar kop langs zijn gebogen nek streek. Ze waren er nog, ze leefden nog... Er waren nog genoeg mooie dingen die ze zouden kunnen doen, die ze zouden zien.

Het had haar vele moons gekost om niet meer aan de pijn te denken die hij haar met zijn eigen klauwen had aangedaan in de bergen wanneer ze Tigergaze zag, maar nu, nu hij hier zo innig verdrietig en breekbaar stond, wist ze dat dat een andere kat was geweest. Zijn geheim, zijn moord... De daden die hij in het verleden had gedaan, vertelden haar alleen iets over het persoon dat hij vroeger was geweest. Nu was het vergeven, want ze wist dat de kat die zo zijn kop tegen haar aan drukte geen koelbloedige moordenaar was, geen slechte kat was. Ietwat onwennig en onhandig als ze was begon ze zijn vacht te wassen, haar kleine maar ruwe tong ging ritmisch over zijn kop en schouder. "Dankjewel, Rout.." murmelde hij zachtjes. Routnose liet een kort, zacht gesnor horen als antwoord. Oh, ze deed nu niets liever dan naast hem in slaap vallen, zichzelf het idee geven dat ze veilig was tussen zijn poten en dat al haar problemen vervlogen waren. Toch wist ze dat dat niet kon, zich overgeven aan verdriet zou niets meer op leveren. "E-en.. Wat er ook gebeurd, je hebt mij nog, ik ben nog altijd je vriendin...Oké?" ja, hun band was stroef geweest, maar dit was haar poging om dit achter hen te laten en terug te gaan naar hoe ze waren, want ze wilde niets liever.

Even was ze wat gespannen, bang dat haar woorden hem misschien af zouden schrikken. Waren ze vrienden? Ze hoopte van wel, ze hoopte ook dat hij het zo zag. Routnose had veel angsten en kwam daar vaak moeilijk overheen, maar ze gaf ook altijd kansen. Soms teveel, naar bij Tigergaze zou dat niet het geval zijn. Zijn hart zat op de goede plek, dat wist ze heel zeker. Ze hield van hem, niet zoals ze van een partner zou houden, maar wel met heel veel passie. "Ik weet niet wat ik zonder je zou moeten, Rout,"opgelucht gleed de spanning van haar lichaam af en ze glimlachte, waarna ze kort haar kop op zijn nek liet rusten en haar ogen sloot. Diep haalde de poes adem en liet zijn woorden nagalmen in haar kop. Hij zou overleven, ze was niet essentieel, dat wist ze zeker. Toch was ze blij dat ze hem een positieve draai kon geven in zijn leven, dat betekende meer dan ze met woorden kon zeggen. "Kom mee, ik wil dat je iets ziet," sprak ze na een tijd zo gezeten te hebben, haar betraande oogjes hadden een goedbedoelde glans en ze maakte zich los van zijn omhelzing. Met haar staart streek ze kort langs zijn zij en wenkte hem om te volgen, hopend dat ze hem op kon vrolijken.