Childlike curiosity

Oké, er werd niet met andere clans gerotzooid, dat was in ieder geval mooi want de problemen die daaruit konden voorkomen waren eens stuk ingrijpender dan degene die die veroorzaakt werden door een nacht buiten te overnachten zonder toestemming. Maar Olivebranch mocht nog steeds bijna niks weten. Aan de ene kant was hij teleurgesteld, want hij was erg nieuwsgierig. maar aan de andere kant bewonderde hij dat Ardent het zo goed geheim hield, zelfs nadat de twee samen hadden gedacht dat ze hadden kunnen sterven. "Geen probleem... Vertel het maar niet" Miauwde hij en hij glimlachte een beetje "Ga je meteen terug? Ik wilde even gaan jagen om mijn kop leeg te maken, na... Dat"

De woorden van Olivepaw konden opgevat worden alsof de kater geïrriteerd was dat hij nog steeds niet verteld werd wat het geheim nou was, maar de glimlach die hij aan hem geschonken had zei wat anders. Ardentpaw kon wel met opluchting zuchten, maar dat leek hem iets te overduidelijk en misschien zou de ander dan juist door gaan vragen. En hij wilde zijn vrienden niet verraaden. Gelukkig leek Olivepaw dan ook de hint te krijgen dat dat onderwerp voorbij was en vroeg hem in plaats daarvan wat hij nu van plan was te gaan doen. De tabby apprentice schudde zijn kopje. "Nee, ik ben nu veel te onrustig nu om terug naar het kamp te gaan," vertelde hij aan Olivepaw. "Wil je dan samen jagen?" Vroeg hij daarna dus maar. De oudere apprentice had hem niet uitgenodigd en misschien wilde hij er geen onervaren jager bij, maar Ardentpaw had nou ook niet echt zin om alleen te zijn. Hij had immers net een bijna dood ervaring gehad en dan was je niet zo snel van je zenuwen af. Alleen teruglopen door het woud, met de gierende wind die makkelijk nog een andere boom zou kunnen neerhalen, klonk dus zeker niet aantrekkelijk.

Hij ging geen antwoord krijgen, dat had hij nu geaccepteerd. Misschien ooit, als Ardent op zijn excursie geweest was en de twee elkaar beter kenden. Olivepaw had eigenlijk wel verwacht dat de tabby ondertussen terug naar het kamp zou willen. Hij had bij jongere apprentices vaak het gevoel dat ze liever tijd spendeerden met de katten die ze al hun hele leven kenden: Dus degene met wie ze in de Nursery waren opgegroeid. Niet dat hij dat vreemd vond, hijzelf was precies hetzelfde. Maar Ardentpaw vroeg juist of hij mee mocht met jagen. De hoopvolle toon deed de zwarte apprentice glimlachen en hij knikte. "Maar natuurlijk, Maar met deze wind zullen we het wel moeilijk hebben" Ja, geluiden en geuren zouden door de wind compleet de verkeerde kant uit te lijken komen

Gelukkig vond Olivepaw het niet erg om samen te jagen, al maakte hij wel een opmerking over hoe het weer hun zou tegen werken. Liever jagen in een rukwind dan door een bos vol met bomen die zo zouden kunnen omwaaien alleen naar het kamp terug gaan. Hij had zowieso nog te veel energie over van de adrenalinekick die hij daarnet had gekregen om stil te zitten en hij dacht niet dat veel katten in het kamp een op en neer stuiterende apprentice zouden waarderen. Ardentpaw was dus klaar om die energie er even uit te kunnen laten. "Dat is juist goede oefening voor mij om geuren op te pikken!" probeerde hij enthousiast op te merken, want dat was het ook, maar enthousiast zijn ging een beetje moeilijk naar die hele gebeurtenis van daarnet. "Dan word ik alleen maar een betere jager," voegde hij er nog aan toe, klaar om aan de slag te gaan. Hij keek Olivepaw dan ook aan, hij was degene die jagen had voorgesteld, dus dan moest hij vast ook een plek in gedachten hebben.

Het enthousiasme van Ardentpaw was aanstekelijk en Olivepaw grinnikte terwijl ze van koers veranderden en richting een wat meer open gebied gingen, waar minder bomen stonden en ze dus minder snel opnieuw bijna geplet zouden worden. Hij begeleide de jongere apprentice best wel een eind weg naar een plek waarvan hij wist dat er nu walnoten zouden liggen door de harde wind, wat betekende dat eekhoorns naar beneden zouden met komen en een makkelijke prooi zouden vormen. "Ga jij maar als eerst" miauwde hij,
op een fluistertoon aangezien hij al één van de dieren kon zien zitten.

De zwarte kater nam de leiding en stuurde hen naar een wat meer open gebied, weg van de bomen. Gelukkig was hij dus niet de enigste die nog steeds geschrokken was en bomen eventjes niet meer vertrouwde. Ardentpaw kon de geuren van prooi oppikken in de warwoel van andere geuren die de sterke wind met zich meebracht, echter kon hij niet opmaken welke prooi. Maar dat was niet nodig want daar zat een eekhoorn niet zo ver van hun twee vandaan. Olivepaw spoorde hem met een fluister aan en de jongere apprentice slikte even. Hij had nog nooit een eekhoorn gevangen. De beestjes waren immers razendsnel en konden beter klimmen dan iedere kat ooit. Toch, hij wilde Olivepaw niet teleurstellen en hij wilde bewijzen dat hij het wel kon en dus begon hij met sluipen. Ardentpaw toverde zijn beste sluiphouding tevoorschijn en kroop langzaam op het nietsvermoedende beestje af. Bezig met alle walnoten die op de grond lagen kon hij een paar staartlengtes naar het beest toekruipen. Maar toen kwam er weer een hevige windvlaag en hij kon zien hoe de eekhoorn ineens alert stond. En toen rende hij weg. Daar ging zijn prooi en zijn kans om te bewijzen dat hij goed kon jagen aan een oudere apprentice.

De jonge apprentice deed erg zijn best om zo goed mogelijk op het dier af te sluipen. Olivepaw was best onder de indruk van zijn zekerheid, ook al was er natuurlijk heel wat op zijn houding aan te merken. Maar voor hoe kort hij trainde deed Ardentpaw het goed, totdat de natuur dat even voor hem kwam verpesten. Een harde windvlaag deed de prooi opschrikken en wegrennen. Olive kwam lichtelijk geamuseerd naar zijn jacht maatje toe en gaf hem een vriendschappelijk duwtje "Niks aan te doen" miauwde hij opgewekt, alvorens de plek opnieuw te onderzoeken. Niet ver van hen vandaan zat nog een eekhoorn, die blijkbaar niet op de hoogte was van hun aanwezigheid. Olivepaw zei niks maar Langzaam liet hij zich door zijn poten zakken en begon op het dier af te sluipen. Hij dwong zichzelf om te wachten, aangezien hij al eerder een jacht had verpest door te gretig te zijn. Toen hij wist dat hij de laatste afstand zou kunnen springen dook de zwarte apprentice in elkaar en wierp zich op zijn doelwit. Met een welgemikte uithaal van zijn voorpoot wist hij de eekhoorn direct te doden. Opgewekt stond Olivepaw op en glimlachte, blij dat het hem zonder problemen gelukt was.

De vriendchappelijke duw van Olivepaw beurde hem wat op, maar het was alsnog zuur dat hij door de wind zijn prooi was verloren. Misschien had de oudere apprentice dan ook wel ergens een punt gehad dat jagen eigenlijk niet te doen was met dit weer. Toch, met wat teleurstelling keek hij toe hoe de zwarte kater zelf wel zijn prooi ving. Ardentpaw toverde een glimlach op zijn gezicht, want hij zou geen pretverpester zijn voor zijn vriend, die trots was op zijn vangst. "Goed gedaan!" complimenteerde hij. Misschien zou hij de zijne ook hebben gevangen als de wind het niet had verpest, of misschien konden ze nog een nieuwe vinden. Maar eerst moest Olivepaw zijn prooi opbergen en dan konden we verder.

Zorgvuldig begroef hij de eekhoorn en nam de plek goed in zich op, die konden ze zo op gaan halen. Olivepaw keek op naar Ardentpaw en glimlachte bescheiden, hij had geluk gehad dat de wind een beetje was gaan liggen. Hij was er van overtuigd dat de ander zijn prooi ook wel had kunnen vangen als hij niet gehinderd was door de natuur. "Dankje" Miauwde hij simpelweg, het had geen zin om te zeggen dat het niet Ardent's schuld was geweest, dan zou het lijken alsof hij het alleen zei om hem op te beuren. Samen liepen de twee apprentices weer verder. De eekhoorns waren ondertussen wel op de hoogte van hun aanwezigheid en het werd steeds moeilijker om er een te spotten.

De wind was gaan liggen, iets waar Ardentpaw erg dankbaar voor was. De tabby apprentice hield niet van verstikkende hitte, maar stormwinden waren hem echt iets te gek. En niet te vergeten, erg gevaarlijk. Daarbij was hij ook blij dat de wind hem niet meer in het gezicht sneed en ze hun prooi nu beter konden signaleren. Echter zat daar ook een probleem in, want de eekhoorns waren al gevlucht. En dus struinden ze nu door het territorium, door de bomen heen, al was hij daar al weer wat meer op zijn gemak nu de wind was gaan liggen, opzoek naar meer prooi. "Ruik jij nog iets? Of is de wind nog steeds te sterk?" Vroeg hij Olivepaw in de hoop dat ze toch nog wat zouden vinden. Prooi zien deden ze in ieder geval niet.

Ze liepen een stukje, redelijk doelloos, rond en Olivepaw begon een beetje de hoop te verliezen dat de twee nog veel zouden vinden. Misschien was het maar beter als ze gewoon terug gingen. Ardentpaw vroeg of hij nog iets merkte maar de donkere apprentice schudde zijn kop. "Nee, ik denk dat zij ook wel gemerkt hebben dat ze met deze wind beter thuis kunnen blijven" Verzuchtte hij teleurgesteld. Één eekhoorn was nou niet bepaald een respectabele vangst voor twee apprentices.

Olivepaw kon ook niets meer vinden, maar leek ook niet te weten wat ze er aan moesten doen. Toch, het was een beetje weinig, één eekhoorn. En het viel nog maar afwachten of een vallende boom een goed excuus was. Zelf vondt Ardentpaw van wel, maar je wist maar nooit of ze je zouden geloven. Echter was hij wel erg teleurgesteld dat hij niets had kunnen vangen. Hij wilde laten zien dat hij een goede apprentice was en hij wilde zijn clan helpen. Maar zijn vriend had wel gelijk; de prooi bleef nu mooi in hun huisjes. En al helemaal zeker als ze de eekhoorn die ze wel gevangen hadden zouden gaan opmerken. "Dus wat gaan we doen?" vroeg hij aan Olivepaw. De kater was ouder als hem, dus hij mocht de leiding nemen en de beslissingen maken vandaag. Dat was wel zo netjes.

Hij mocht de beslissingen nemen, wat op zich wel gepast was. Hij was immers ouder en meer ervaren. Olivepaw dacht even na: Waren er nog andere plekken waar ze zouden kunnen jagen? Of was het beter om terug naar het kamp te keren. Maar ja, als ze terug gingen, wat moesten ze dan doen? Hijzelf had geen training vandaag en hoewel hij niet wist hoe het met Ardentpaw zat, had hij zo het gevoel dat hetzelfde voor hem gold. "We gaan naar de grens met Shadowclan, de wind gaat die kant op dus hij zou wel eens de geuren van indringers kunnen maskeren" Hij was een klein beetje trots op zichzelf dat hij dat zo snel bedacht had. Natuurlijk was het erg onwaarschijnlijk dat er uit het niets een invasie aan zat te komen. Maar dan zou het in ieder geval zijn alsof ze iets nuttigs deden. De zwarte apprentice hief zijn kop op om wat zekerder van zijn zaak te lijken en ging op pad.

Het was niet erg waarschijnlijk dat ze iemand tegen zouden komen bij de grens. En daarbij was hun kleine tochtje misschien wel een enorme tijdverspilling. Maar het zou sowieso wat bondingtime zijn. Ardentpaw leek een beetje ongerust en Olivepaw kon het hem niet kwalijk nemen: Waarschijnlijk had hij redelijk overtuigend geklonken toen hij voorstelde om de grens te controleren. Terwijl het bos wat dunner werd antwoordde de oudere kater geruststellend: "Ik denk het niet, maar we moeten het zeker weten, niet waar?"

Ze liepen door de bomen heen, waar de wind toch weer wat begon op te steken naarmate de bomen dunner werden en de begroeing ook wat wegtrok. Olivepaw antwoorde dat hij niet dacht ShadowClan indringers tegen te komen en dat stelde hem toch wat meer gerust. Ardentpaw knikte dan ook vastberaden op de vraag die het tweede deel van zijn antwoord opmaakte. "Laten we gaan dan," Het was ergens wel spannend, het idee dat ze héél misschien ShadowClan indringers zouden kunden vinden, maar hij wilde ook geen gevecht aan gaan. Dus het was maar de vraag of ze ze dan ook wel weg konden jagen. Maar gelukkig was de kans dat ze die tegen zouden komen heel klein. Hij volgde Olivepaw dan ook wat stilletjes tot ze het donderpad konden horen. Hij stopte zijn pas, niet zeker of hij wel door moest gaan nu. Het donderpaw was nu wel erg dichtbij en het was geen prettige plek. Hij kwam er dan ook niet heel vaak.

het Thunderpath rook verschrikkelijk en de monsters maakten een vreselijk irritant kabaal, wat er eigenlijk voor zorgde dat Olivepaw in zag dat dit een slecht idee was geweest. Maar nu waren ze er, en hij kon niet meer terugtrekken nu Ardent helemaal meegelopen was. "Nou, het is op dit moment best druk... Dus ze zouden sowieso niet met een grote groep kunnen komen" Miauwde hij, hij deed zijn best om een beetje slim over te komen, alsof hij al enorm strategisch nadacht. "Laten we een stukje langs het pad blijven lopen, gewoon om er zeker van te zijn" vervolgde hij.

Monsters raasden aan één stuk voorbij over het stinkende, stenen pad en zelfs Olivepaw leek wat twijfels te hebben over zijn plan. Echter miauwde hij toen dat het op dit moment best druk was en dat ShadowClanners dus zeker niet met een grote groep konden oversteken. Was dit dan de enigste weg om van ShadowClan naar ThunderClan te komen? Dat zou wel goed zijn in de term van veiligheid van hun grenzen, maar op het zelfde moment leek het hem heel onwaarschijnlijk. Toch, hij zei niets. Hij was het nu vast aan het overdenken. "Laten we een stukje langs het pad blijven lopen, gewoon om er zeker van te zijn" Stelde Olivepaw voor en de gestreepte kater knikte wat halfmoedig. Hij moest toegeven dat de donderende monsters hem zeker angst aanjaagden en dat was misschien niet heel dapper van hem, zeker niet iets wat verwacht werd van een warrrior, maar het was zo. Hij slikte. "Okay, laten we dat doen dan." Nu kwam het weer aan op de zwarte kater om de leiding te nemen en hen, hopelijk veilig, langs het donderpad te leiden.

Het was niet geweldig om hier te lopen, met het verschrikkelijke lawaai dat elke paar seconden weer oplaaide. En hoewel Ardentpaw zich groot hielt, merkte Olive ook wel dat de jongere kat nog minder zin had om hier te zijn dan hij. Om te laten zien dat hij maar gewoon een apprentice was, en niet iemand die zoveel moediger of sterker was dan Ardent, draaide Olivepaw zich om en glimlachte een beetje verontschuldigend; "Het is verschrikkelijk hè?" Miauwde hij in een zeldzaam moment van stilte.
Om hier maar zo snel mogelijk klaar te zijn stapten ze flink door en het duurde niet al te lang voordat ze bij de brug aankwamen die de monsters over het water liet. "Verder gaan we niet, als we na die hele tocht nog iemand tegen zouden komen, zouden we niet meer genoeg energie hebben om onszelf te verdedigen" Miauwde Olivebranch terwijl hij een stukje van het pad af ging zitten, zodat zijn gevoelige kattenoren niet meer zo veel last zouden hebben.

Route van het topic:

Olivepaw leek op te merken dat hij het donderpad met alle luide, rommelende monsters met hun vreselijke geur maar niets vond. De zwarte kater merkte op dat het verschrikkelijk was en Ardentpaw kon het niet helpen om instemmend er op te knikken. Inderdaad. Twolegs zijn maar vreemd," reageerde hij voordat ze de pas weer opvoerden. Ze stapten nu flink door en al gauw kamen ze bij een stuk water aan, waar het donderpad over ging in een brug voor de monsters, maar voor hun stopte het pad daar. "Verder gaan we niet, als we na die hele tocht nog iemand tegen zouden komen, zouden we niet meer genoeg energie hebben om onszelf te verdedigen" kondigde Olivepaw aan. Ardentpaw knikte, om te laten zien dat hij het begreep. "Zullen we dan nu terug naar het kamp gaan?" Stelde hij voor aan de oudere apprentice.