Mama We All Go To Hell

Onderwerp: Mama We All Go To Hell vr 31 mei 2019 - 22:07

_{Het nieuws had hem een paar dagen te laat bereikt, maar meer dan dat kon hij ook niet verwachten als hij zo ver van het clangebied woonde. RiverClan had WindClan aangevallen. Ra had erom moeten lachen, tot hij tranen in zijn ogen had. Die clanoorlogen waren zo krankzinnig, hij was er niks bij. De regeltjes waar ze zich anders zo heilig aan hielden, waren blijkbaar allemaal geschonden. Hun lieve masker was afgegaan wat hun werkelijke duivels had laten zien. Keer op keer werden zijn standpunten over de clans bevestigd. Ze waren harteloze gekken, hun allemaal. Deden alsof ze zo geweldig waren, maar waren monsters, stuk voor stuk. Ze zouden branden, branden in het vuur van de hel en uitgenodigd worden door de duivel zelf.

Nu was hij zelf niet anders dan hen. Hij had hun bloed. Het was een ziekte en hij was ook getroffen. Maar hij had het geaccepteerd, deed niet meer of hij anders was, wist wat voor een monster hij was en danste met de duivel.

Vandaar dat hij nu onderweg was naar het plaats van delict, in de hoop hier iets.. Interessants te vinden. Waar hij precies naar op zoek was wist hij nog niet helemaal zeker. Maar hij had sensatie nodig in zijn leven en in het vieze achtersteegje waar hij nu in woonde kreeg hij dat niet. Zijn hoop werd echter hard ingetrapt toen hij iemand tegenkwam bij de grens -- Of toch niet? Het was maar een kleine apprentice, een klein, gehersenspoelde drone.

- Dewpaw}

Onderwerp: Re: Mama We All Go To Hell vr 7 jun 2019 - 12:14

Met een blij getrippel liep ze rond bij de boundaries. Ze was zonder mentor of oudere kat en ze was blij om even wat tijd voor haarzelf te hebben. Haar vacht zag er net zo netjes en schoon uit als altijd en haar goudgele ogen gleden over het gehele gebied wat nu van hun was. Ze hadden de heatherfields niet meer en dus voelde het meteen een stuk kleiner waardoor haar stemming meteen omsloeg. Haar oortjes hingen een beetje en met een zucht keek ze naar de boundaries waar nu ineens een kat stond. ”Hallo,” zei ze, vriendelijk als altijd. Haar stem was zacht en haar ogen hadden dezelfde vriendelijke blik als haar stem vriendelijk klonk. ”Wie bent u?” vroeg ze met een glimlach en een zwiep van haar staart terwijl ze iets dichter naar de grens liep, maar er een halve voslengte afstand tussen hield, gewoon voor de zekerheid.

Onderwerp: Re: Mama We All Go To Hell vr 7 jun 2019 - 21:00

_{Het katje begroette hem, onbewust voor het gevaar dat hij was. Alsof zijn krankzinnige ogen, zijn onverzorgde vacht en vieze littekens niet genoeg zeiden. Maar hij klaagde niet. Nee, zeer zeker niet. Zijn tanden blonken gevaarlijk toen hij naar haar terug glimlachte. Naar dat kleine bonkje onschuld, dat zo in de domme was van het virus dat in haar zat, dat haar hele clan besmet had en dat haar ooit in een gore hypocriet met een meerwaardigheidcomplex zou veranderen. "Zeg 's, WindClankind, wat doe jij zo dichtbij de grens?" vroeg hij haar, waarbij hij haar vraag indirect negeerde. Hij wist niet wat ThunderClan met WindClan uitgewisseld had en had ook niet de behoefte om daar achter te komen.

De kater merkte de afstand die ze bewaarde tussen hen op en zonder pardon kwam hij overeind waarna hij naar haar toeliep en naast haar ging zitten, zonder enige aandacht te schenken aan grenzen en angsten. "Weet je niet dat het gevaarlijk kan zijn hier, zo alleen, zonder patrouille aan je zijde om je te beschermen als je jezelf in de nesten werkt?"}

Onderwerp: Re: Mama We All Go To Hell vr 7 jun 2019 - 21:33

"Zeg 's, WindClankind, wat doe jij zo dichtbij de grens?" Vroeg hij haar en de kattin haalde even haar schouders op naar hem. Als hij haar vragen niet zou beantwoorden dan zou zij er ook vaag over kunnen doen. "Zo dichtbij de grens ben ik ook weer niet" zei ze en ze was gaan zitten terwijl ze sprak. Haar staart was om haar poten heen geslagen en met grote ogen keek ze hem even aan toen hij over de grens heen stapte. Ergens had ze verwacht dat hij een soort stroomstoot zou krijgen omdat hij over de grens stapte, maar dat gebeurde niet en hij kwam naast haar zitten waardoor er allerlei alarmbelletjes begonnen te rinkelen. "Weet je niet dat het gevaarlijk kan zijn hier, zo alleen, zonder patrouille aan je zijde om je te beschermen als je jezelf in de nesten werkt?" Zoals ze daarvoor had gedaan haalde ze haar schouders weer op en haar snorharen trilde even nerveus. "Ik kan mezelf prima redden, meneer zonder naam." Wie had dat gedacht, Dewpaw, bijdehand.

Onderwerp: Re: Mama We All Go To Hell