Two worlds

Hoe gelukkig Littlepaw ook was in Riverclan, toch was er iets dat haar steeds deed terugkomen naar deze grens. Ze had hem nooit overtreden; haar switch was tijdens de journey gebeurd, toen alles door elkaar gegooid was. Ze wist niet hoe het zou voelen om terug in Shadowclan te zijn. Soms jeukten haar poten om net dat te doen, om te zien wat er gebeurde, hoe het zou voelen. Zou ze het exacte moment dat ze met haar vier poten weer in Shadowclan was voelen? Zou ze spijt hebben dat ze weggegaan was, of spijt dat ze zo lang weggebleven was? Maar de kleine calico wist met heel haar hart dat ze gelukkig was in Riverclan, dat ze het voor niets in deze wereld weer zou willen switchen. Het was makkelijker geweest als haar siblings ook geswitcht waren.

+Settledpaw eerst

Settledpaw wist dat hij eigenlijk niet in zijn eentje zo dicht bij de grenzen mocht komen, maar de nieuwsgierigheid nam altijd de overhand. De jonge kater was niet meer zo avontuurlijk geweest sinds hij kit was, toen was hij onvermoeibaar, maar de hele reis had hem veranderd. Helemaal toen duidelijk was dat zijn ouders zijn ouders niet waren en hij opeens halfclan was geworden. Dat was moeilijk geweest. Maar sindsdien wilde hij bewijzen dat hij de beste Shadowclan apprentice was van het woud. Dat niemand aan hem kon zien dat hij deels Riverclan was. Toch stond hij nu bij de Riverclan grens, kijkend over dat wat kon zijn. Misschien was hij onbewust hier om een glimp op te vangen van zijn familie in Riverclan. Maar hij wilde ze helemaal niet zien, de clan verraders, toch? Verward wilde hij zich weer omkeren om terug te gaan naar kamp, toen opeens een hele bekende calico vacht op zijn netvlies kwam te staan. De ogen van de jonge kater werden groot. ‘Little?’

De calico had op het punt gestaan om zich om te draaien en terug naar het camp te lopen, toen een vaag bekende stem haar naam riep. Haar oortjes spitsten zich en ze keek hem aan met grote turquoise ogen. Het was raar om hem te zien, groter en volwassener dan ze zich herinnerde. Misschien dat ze ergens verwacht had dat de tijd voor hen stilgestaan had, dat hij nog steeds de kitten was die ze in Shadowclan achtergelaten had.. Ook al had ze Softpaw ook al eens tegengekomen. Littlepaw liep een paar passen dichter bij hem, haar pootjes nog steeds braaf aan de Riverclankant. "Settled!", antwoordde ze, waarna een kleine, voorzichtige glimlach zich om haar snuitje plooide. Zou hij boos zijn omdat ze hen zo verraden had?

Littlepaw had hem herkend. Tenminste, hij ging ervan uit dat ze inmiddels Littlepaw heette, de laatste keer dat hij haar zag waren ze nog kits. Het was zo raar haar weer te zien. Als zijn ogen nog niet wijder open konden, deden ze dat toen zijn zusje dichterbij kwam. De nekharen van de jonge kater kwamen omhoog. Ze deed vriendelijk tegen hem en hij voelde zich misselijk worden. Hij was ShadowClan! Hij mocht niet vrienden worden met iemand uit een andere clan, helemaal niet een RiverClanner, dan zou de hele clan aan hem gaan twijfelen omdat hij halfclan was. De woorden van Seagull echoden nog door zijn kop. Settledpaws oren gingen naar achteren en meteen schoot hij in een defensieve houding. ‘Blijf uit mijn buurt, vieze visvreter!’ schreeuwde hij naar zijn zusje. Het voelde alsof zijn hart doormidden was gescheurd. Eigenlijk had hij willen zeggen: Ik mis je! Waarom ging je weg? Kom terug, alsjeblieft.

Dat was dus een duidelijke ja; Settledpaw had haar overstap vast als verraad gezien. Maar moest hij dan echt zo vijandig reageren? Alsof ze hem elk moment kon aanvliegen? Littlepaw legde haar oortjes in haar nek; pijn gleed door haar turquoise ogen maar ze verhardde haar blik snel. Ze was Butterstar's kleindochter en apprentice, haar beste vriendin was Riverclans medicine cat apprentice, ze was hier goed geïntegreerd; ze was en ze zou altijd een deel van Riverclan blijven. En dat betekende dat haar broer en zij voor altijd aan een andere kant van deze grens zouden staan, voor altijd vijanden. Settledpaw gedroeg zich daar duidelijk naar; dan zou Littlepaw dat ook doen. "Is het tegenwoordig verboden om de grenzen te controleren?", antwoordde ze daarom ook, haar toon koel. Het deed bijna pijn aan haar stem; ze was gewend om warm en vrolijk te zijn, niet deze afstandelijke façade. "Of ben je zo bang van je Riverclanzusje?" Ze kon het toch niet laten om nog eens te verwijzen naar de familieband. Vijf manen lang hadden ze samen in een nest gelegen en alles gedeeld. Dat betekende niets meer voor hem; en dus zou het voor haar ook niets meer betekenen.

Het was bijzonder hoe sterk de gevoelens voor je familie bleef, ook al had je hen al maanden niet gezien, ook al verachte je ze op het bot, het bleef familie. Net zoals hij kwaad was op Emberspark, dat hij kwaad was op Winddancer, stiekem wilde hij ze ook nooit kwijt. Maar de jonge kater was nu vooral kwaad op Littlepaw. Hoe kon ze hen allemaal zomaar achterlaten, alleen gebaseerd op de woorden van een vreemde? Meteen kreeg hij de wind van voren, totaal te begrijpen. Hij deed gemeen, dan deed zij dat ook. Het korte momentje van blijde herkenning was meteen verwoest. Settledpaw kneep hard zijn kaken op elkaar toen ze vroeg of het verboden was de grens te patrouilleren. Nee, natuurlijk niet. Maar ze mocht er ook niet overheen, daar zou hij zeker voor zorgen. Maar het volgende wat ze zei deed hem eerst in elkaar krimpen, waarna hij zich snel herpakte en zich groot maakte. ‘Ik ben niet bang voor jou,’ sprak hij, licht grommend. ‘Een échte Shadowclanner is nergens bang voor!’ Hij bestempelde dan maar ook meteen dat hij trots was op de clan waar hij in geboren was, en niets te maken wilde hebben met de clan van zijn onbekende vader.

Haar woorden hadden duidelijk effect en het brak haar hart. Ze wou zo graag over de grens rennen en hem een knuffel geven en zeggen dat ze het allemaal niet meende, dat ze hem heus wel miste, dat ze wenste dat hij zijn vader en zijn grootmoeder en zijn neefjes en nichtjes ook kon kennen zoals zij hen kende. Maar Settledpaw ging verder met zijn facade en dus liet ook Littlepaw zich niet doen. Hij maakte zich groter en ook de kleine calico deed een poging groter te lijken, al zou ze altijd kleiner zijn dan haar siblings. Haar naam was haar niet voor niets gegeven. Settledpaw verklaarde dat een échte shadowclanner nergens bang voor was. "Blij dat ik Riverclan ben dan, moet saai zijn!", antwoordde ze. Ze had nooit echt gesnapt wat er zo erg was aan een goede dosis angst. Het liet haar bloed vloeien, zorgde dat ze zich levend voelde. Ze hield van het gevoel van adrenaline door haar aderen, de wetenschap dat ze zich in een gevaarlijke situatie bevond.. Misschien was dat wat haar zo impulsief maakte. En het was nu net dat impulsieve gedrag die haar aan deze kant van de grens had gebracht; iets dat ze zich nooit zou beklagen, hoe veel "wat als"-en er ook in haar hoofd zouden rondspoken.

Waarom identificeerde Littlepaw zich zo als Riverclan? Ze waren toch samen opgegroeid tussen de naaldbomen van Shadowclan. Dat was hun thuis! Dan kwam er één Riverclan kater die claimde hun vader te zijn, terwijl ze altijd hadden gedacht dat Emberspark hun vader was, en die had alles verpest. Gezegd dat hun moeder een dode poes was, en dat was dat. Hoe kon ze hem zo blind volgen? Hoe kon ze hem geloven?! De pijn was duidelijk in zijn ogen te zien, maar hij probeerde het te verdoezelen. ‘Pft, je past dan wel bij die clan van watjes!’ Hm. Ja, ze was inderdaad een schijterd. Ze was weggerend bij hun familie omdat ze er niet tegen had gekund om ermee te dealen. Maar realiseerde niet dat het voor hun allemaal gold, dat het zo veranderd was. Waarom was ze weggerend? Dacht ze nou echt dat alles ooit weer normaal zou worden tussen hun?

Littlepaw rolde geïrriteerd met haar oogjes. Settledpaw kon makkelijk spreken, hij kende niemand van Riverclan behalve haar. Het was makkelijk om katten die je niet kende te haten. Dat was natuurlijk ook waarom ze Shadowclan nooit zou haten. Littlepaw was niet in staat tot zo'n intense negatieve emotie; daarvoor was ze te optimistisch, te naïef. Ze richtte haar kopje weg van hem en zweeg even; maar ze maakte geen aanstalten om weg te gaan. Hoe gemeen hij op dit moment ook was tegen haar.. Hij bleef haar broer. "Hoe gaat het met je, Settled?", vroeg ze uiteindelijk, zachtjes, waarna ze weer naar hem keek met haar ogen die de kleur van het water droegen. Het water waarvoor ze zo veel opgeofferd had, al was het dat in haar mening volledig waard. Ze was gelukkig hier, gelukkiger dan ze misschien in Shadowclan ooit geweest was.

Even stonden broer en zus bevroren tegenover elkaar, Settledpaw duidelijk van streek met zijn haren omhoog en zijn staart misschien wel twee keer zo dik als zijn origineel, maar Littlepaw leek opeens bijzonder gecontroleerd. De jonge kater was dan ook van zijn stuk geslagen toen Littlepaw vroeg hoe het met hem ging en een seconde vergat hij dat hij boos was en haalde onverschillig zijn schouders op. Totdat hij opeens weer herinnerde dat het absoluut niet goed ging. Wat dácht ze wel niet. ‘Wat denk je?’ blafte hij naar haar. Hij richtte zijn grasgroene ogen naar de aarde. Hij wilde janken of schreeuwen, of allebei. Waarom was alles zo oneerlijk?

Littlepaw liet haar oortjes in haar nek zakken bij het geblafte antwoord van haar broer. Was dat echt nodig? Waarom kon Settledpaw niet gewoon vrolijk zijn, blij om haar weer eens te zien, nieuwsgierig naar haar nieuwe leven? Maar nee, de kater kon niet blij zijn voor haar want hij zat met zijn hoofd vast in zijn eigen kleine wereldje. "Sorry hoor.", antwoordde ze bot. Oh, haar poten jeukten om hem aan te vliegen; en dat was een gevoel dat ze niet echt herkende. Het maakte haar bang. Ze was het niet gewend om in een situatie te zitten die zo gedomineerd werd door negativiteit, ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, wat ze moest doen.. Terugsnauwen deed alleen maar pijn aan haar hart en kalm blijven leek niet gewaardeerd te worden.

Settledpaw keek zijn zusje aan en hij moest tranen in zijn ogen met moeite tegenhouden. Alles was zo verwarrend. Waarom begreep ze gewoon niet dat het niet normaal was wat ze had gedaan en hoeveel pijn het hem had gedaan toen ze hen achter had gelaten? Settledpaw had zijn kaken op elkaar geklemd en keek naar zijn poten op de grond. Ze rook niet eens meer écht bekend. ‘Waarom ging je weg?’ kwam er na een lange stilte eindelijk zachtjes uit zijn bek. Zijn stem was gemixt gebeten en gekwetst. En ergens was de jonge kater opgelucht dat hij het eindelijk had kunnen vragen en misschien eindelijk uitleg zou kunnen krijgen, hoewel hij het waarschijnlijk nooit zou kunnen begrijpen.

Littlepaw kromp fysiek ineen bij de gekwetste toon in de stem van haar broer toen die na lange tijd opnieuw een vraag stelde. Ze was niet goed in zich sterk en koel houden, ze wou gewoon zo graag dat het weer kon zijn zoals vroeger - al was dat misschien een beetje ironisch, aangezien zij wel de reden was dat ze nu recht tegenover elkaar stonden met een clangrens tussen hun poten. Als antwoord haalde ze wat onzeker haar schouders op. De kleine kattin richtte haar blik schuin naar beneden, als om zijn blik te ontwijken of om herinneringen weer op te halen. Waarom-vragen waren nooit haar sterkste punt geweest. Ze deed zonder na te denken, zonder te beseffen wat de gevolgen zouden zijn, gewoon omdat ze daar zin in had - en dat had ze toen ook gedaan. Bijna vijf manen geleden; het leek zo lang, al was het eigenlijk alles behalve lang geleden. Maar sindsdien was alles veranderd.. "Ik.." Ze aarzelde. Er was veel dat ze zou kunnen zeggen, maar het klonk allemaal zo oppervlakkig, zo dom. Ik wou bij papa zijn? Ik wou leren zwemmen? Ik dacht dat het leuk zou zijn? "..Dacht niet na. Maar ik ben gelukkig hier.", antwoordde ze uiteindelijk, zachtjes, haar blik nog steeds weggericht. Starclan, Settledpaw dacht vast dat ze dom was, naïef, impulsief - en hij zou gelijk hebben.

Ergens voelde Settledpaw zich goed toen ze ineen kromp bij zijn vraag. Het was fout om zo te denken, maar het voelde goed dat ze ook een soort van last van haar beslissing had. Had ze pijn? De jonge kater merkte dat ze haar blik afwendde zoals hij dat ook had gedaan. Het was moeilijk om zo’n onderwerp recht door zee aan te gaan. Moeilijke vragen, moeilijke antwoorden en al die pijnlijke gevoelens en herinneringen die erbij kwamen. Hij wilde het liever niet ophalen. Maar sinds het Seagull incident was er toch weer een kleine discussie gaande over half-clanners in ShadowClan en hij had het gevoel dat hij zich elke dag extra moest bewijzen daardoor. Had Littlepaw daar dan geen last van? Twijfelend begon Littlepaw met haar antwoord en om eerlijk te zijn, haar antwoord viel Settledpaw vies tegen. Zijn oortjes schoten weer naar achter toen hij haar aankeek. ‘Nee, je dacht inderdaad niet na!’ antwoordde hij bits. Het boeide hem even helemaal niets dat ze gelukkig was. Het was niet eerlijk. Zij was de clanverrader en ze was gelukkig, en híj niet. ‘Het had ook consequenties voor ons!’ Ja. Hij miste haar, hij had apprentice willen worden met ál zijn zusjes. Hij had samen willen trainen, samen hun warrior naam krijgen. Dat zou nooit meer gebeuren. En ook werd hij door de rest van de clan met een schuin oog aangekeken alsof hij ook zo naar Riverclan zou verkassen. Het was niet eerlijk.

Opnieuw viel Settledpaw uit tegen haar, wat bij Littlepaw in het verkeerde keelgat schoot. Sinds wanneer was hij zo gemeen? Hij was zo'n lief broertje geweest vroeger, en nu was dat allemaal weg. En dat was haar schuld? Omdat ze een beslissing genomen had, hoe naïef en impulsief die ook geweest was? Moest ze soms vastgenaaid zijn aan zijn heup voor hij gelukkig was! "Waarom kan je niet gewoon blij zijn voor me?!", mauwde ze boos, gefrustreerd, onbewust een stap vooruit zettend tot ze met haar voorpootjes net in Shadowclan gebied stond. Twee poten in Shadowclan, twee poten in Riverclan. Zoals alles in haar leven. Het was niet de makkelijke optie geweest, not the way of least resistance - maar als dat haar blij maakte, wat maakte dat dan uit? Wat had je nog aan het leven als je niet gelukkig kon zijn?!

Settledpaw kromp ineen toen Littlepaw vroeg of hij niet gewoon blij voor haar kon zijn. Ze begreep het gewoon niet hoe degene die zich achtergelaten waren moesten voelen. Hoe hij zich voelde. Het was ontzettend lastig. Settledpaw keek toen zijn zusje verschrikt aan toen ze met haar poten over de grens kwam stappen en de jonge kater deinsde mee terug. ‘Sorry, Little… I-ik..’ Hij wilde heus wel blij voor haar zijn. Alleen hoe kon dat als je diegene tegelijkertijd zo erg miste? ‘Ik probeer het echt, maar..’ Ja, maar wat? Altijd als hij eraan dacht dat ze weg was gegaan voelde hij zich weer verdrietig. Maar familie ging nou eenmaal niet boven clan. Helemaal niet als de familie in een andere clan zat. Settledpaw probeerde zichzelf te herpakken en keek zijn zusje aan met een uitdagende blik. ‘Ik wil dat je ShadowClan territorium verlaat,’ sprak hij toen verassend ijzig kalm, doelend op haar twee pootjes aan de verkeerde kant. Settledpaw had lang geleden al besloten dat hij niet met een poot in twee Clans wilden leven. En Littlepaw kennelijk ook, als ze daar gelukkig was.

Littlepaw liet haar oortjes in haar nek zakken bij zijn ijzige toon. Haar uitdrukking ging van geschrokken, naar pijn, naar koppig. Langzaamaan stapte ze achteruit, pootje voor pootje, hem strak aankijkend. Als dat was wat hij wou, dan zou ze hem zijn zin geven. Ze hief haar kin omhoog in een bijna trotse houding; eentje die voor haar gelijk stond aan kracht en zelfstandigheid. Ze had geen spijt van haar beslissing; het enige waar ze spijt van had, was dat hij er zo op moest reageren. Ze waren toch nog steeds siblings? "Tot ziens dan, Settledpaw.", mauwde ze, haar wenkbrauwen gefronst maar haar stem beverig. Ze draaide zich snel om, hopend dat hij niet zou merken dat ze heel hard haar best moest doen om niet te huilen. Ze was sterk, sterker dan hem, en het feit dat ze sterk genoeg was om te beslissen dat ze liever Riverclan was was daar alleen maar bewijs van. Ze was niet zwak, ze liet zich niet doen, ze liet zich niet vertellen welke clan ze moest zijn! Ze maakte haar eigen keuzes, en alleen haar eigen keuzes.

Settledpaw had bijna direct spijt van zijn woordkeuze. Maar het was nodig, hij wilde haar hier niet meer zien. Settledpaw blik verstrakte toen zijn nekharen overeind kwamen. Littlepaw was kwaad, dat kon hij wel zien. En stiekem hoopte hij dat hij haar geraakt had, dan kon ze eens voelen wat hij al die manen gevoeld was terwijl zijn vrolijk in de rivier spetterde met haar nieuwe vrienden. Littlepaw ging achteruit en Settledpaw matchde haar stappen door naar voren te gaan. Littlepaw zei tot ziens. W-was ze verdrietig? Hij schudde de gedachte weg, haar houding sprak anders. ‘Doei,’ mauwde hij bitter. Ga weg, voegde hij in zijn gedachte er nog aan toe. Littlepaw draaide zich om en vertrok. Settledpaw keek haar nog even na. Een gefrustreerde kreet kwam uit zijn bek toen ze eindelijk buiten gehoor afstand was. Hij had het weer lekker aangepakt. Nu was hij haar vast helemaal kwijt! Nou ja, uit het oog uit het hart, zo ging het toch? Settledpaw draaide zich met een zwiep met zijn staart om en marcheerde in een stevige pas terug naar huis.

- Topic uit