Who knows?

  'Ik heb de deputy van Shadowclan hier uit een boom zien vallen,' vertelde Ardent toen.
  Shade keek hem verrast aan. De Deputy van ShadowClan? Acorndust? Hij wist niet dat ShadowClan ook kon klimmen. Dat alleen ThunderClan dat kon. ShadowClan had wel bomen in hun territorium, dus misschien was het toch niet alleen iets van ThunderClan. En natuurlijk, alle katten konden wel klimmen. Al betwijfelde of hij het kon. Hij had het nog nooit geprobeerd in ieder geval. 'Dat is... Opmerkelijk...' reageerde Shade, eerst wat aarzelend maar toen kon hij toch een kleine grinnik niet onderdrukken. 'Waarom zat hij hier in een boom?'

Ardentpaw knikte. Ja het was zeker opmerkelijk geweest zoals de Windclanner dat zei. Maar hoe kon hij precies uitleggen waarom Acorndust in de boom had gezeten. "Geen idee. Ik weet niet wat hij denkt. Maar het was wel gaaf om nog een deputy te ontmoeten!" vertelde hij opgewonden. Het was geen leugen. De deputy had immers niet in de boom gezeten omdat hij met zijn apprentice naar de moonstone wilde. Dat was gewoon iets wat toevallig gebeurde toen hij al in de boom zat. Waarom was hij eigenlijk de boom in geklommen? Dat was een goede vraag.

  'Geen idee. Ik weet niet wat hij denkt. Maar het was wel gaaf om nog een deputy te ontmoeten!' vertelde de Apprentice.
  Shadefeather knikte. 'Ja, dat zal vast wel.' Hij was even stil, nadenkend over waar ze het nog over konden hebben. Het kwam er op neer dat Shade in ieder geval geen gesprekstarters meer had, dus besloot hij maar eens om te gaan. Dus, stond hij op en knikte even naar de Apprentice. 'Nou, ik ga maar...' zijn stem stierf weg terwijl hij langs Ardentpaw keek. Onder wat takjes en gras zat een klein muisje, waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Hij aarzelde even. Dit was Fourtrees, een plek waar alle Clans samenkomen. Technisch gezien mocht hij hier gewoon jagen, omdat dit gedeelte dus van alle Clans was. En al het prooi was nodig in deze tijd van het jaar.
  Hij keek naar Ardentpaw. 'Zin om te leren jagen?' vroeg hij met een kleine glimlach. Het was Fourtrees, dus zou het egoïstisch zijn om hem helemaal aan zichzelf toe te eigenen, vond Shadefeather. Op deze manier had de jonge kater nog een kans om het diertje te kunnen vangen.

Shadefeather was het eens met hem, soort van, maar toen kondigde hij aan dat hij maar weer zou gaan. Hm, ja ze hadden dan ook niet veel meer om over te praten. Ardentpaw keek dan ook een beetje verrast toe hoe de kater zomaar stopte, alert naar iets in de begroeing aan de rand van Fourtrees. "Zin om te leren jagen?" Werd hem gevraagd en Ardentpaw knikte enthousiast. Een kinderlijke energie schoon in zijn ogen. Eigenlijk scheen deze altijd wel in zijn ogen, maar nu nog vele malen sterker dan normaal. "Alsjeblieft!" Miauwde hij nog gauw. Ja, hij was nog wel manieren aangeleerd, al leek hij die soms te vergeten.

  Shadefeather glimlachte bij het zien hoe nieuwe energie zich binnen in de jonge Apprentice aanwakkerde. 'Alsjeblieft!' miauwde hij gauw.
  Shade zuchtte even en knikte toen. 'Oké, wees dan maar snel stil, of je jaagt de muis nog weg,' zei hij met een korte zwiep van zijn staart. Maar hij glimlachte toen wel weer naar hem. 'Ooit al een keer gejaagd?' vroeg hij hem terwijl hij door zijn poten zakte zodat hij zo dicht mogelijk bij de grond was. Het leek er immers niet op dat zijn mentor hem vaak bezighield, dus of hij al een goede jacht les had gehad betwijfelde hij. Nu was hij ook goed in jagen en wist heel goed wat wel en wat niet te doen, en hij vond het ook leuk, dus hij vond het niet erg om Ardent even snel een lesje te geven.

Ardentpaw klapte gelijk zijn kaken op elkaar toen de warrior hem vertelde dat hij stil moest zijn. Hij zou goed gaan luisteren om alles te kunnen leren wat Shadefeather hem bereid was te leren. Toch...Zijn nieuwsgierigheid naar wat hij nu moest doen kwam naar boven en vulde zijn kopje weer met vragen. "Wat moeten we nu doen dan? Een muis voelt de grond toch?" vroeg hij in een zachte fluister aan Shadefeather. Hij wist hoe hij een jachthouding moest aannemen, maar verschillende diertjes besluipen was hij nog aan het leren en soms had hij iets te veel energie en enthousiasme.

  'Wat moeten we nu doen dan? Een muis voelt de grond toch?' vroeg Ardent in een zachte fluister.
  'Ja, dus je moet héél stil zijn nu, want ze kunnen ook goed horen,' fluisterde hij nu zelfs nog zachter terug. Met zijn staart gebaarde hij dat Ardent ook een jachthouding moest aannemen, zodat ze beter met elkaar konden praten. Of naja, fluisteren.
  'Je moet je zo stil mogelijk voortbewegen,' fluisterde Shade in zijn oor. 'Zorg er altijd voor dat de wind naar jou toe waait, of anders ruikt en hoort de prooi je makkelijk. Probeer zo dichtbij mogelijk te komen.' En met die woorden sloop hij stilletjes richting de muis.

Ardentpaw zakte in een jachthouding op zijn teken. Zijn houding was bij lange na niet zo goed als die van de Windclanner, maar hij zou voldoen voor iemand zo vroeg in zijn training. Aandachtig luisterde hij naar het advies wat in zijn oor werd gefluisterd. Tegen de wind in, lichte en zachte stappen en geen geluid maken. Dat was iets makkelijker gezegd dan dat het was gedaan. Hij keek toe hoe Shadefeather op de muis afsloop en toen Ardentpaw zag hoe hij het deed volgde hij hem. Het muisje kwam in zicht, met de rug naar hen toe. Zouden ze hem vangen? Zou Shadefeather hem vangen of zou hij het aan hem overlaten? Dat zou nog eens wat zijn. Zijn eerste vangst op Fourtrees!

  Hij vond dat de Apprentice het al best goed deed. Hij wist overigens niet hoe het in ThunderClan was met de prooi, maar in WindClan was het niet al te best. Maar toch had hij bijna elke jacht op z'n minst wel een muisje kunnen vangen. Hij was dan ook zo'n beetje elk moment van de dag buiten het kamp op zoek naar prooi en genietend van de Wind in zijn haren. Maar toch.
  Hij zuchtte even. Het was een lesje jagen. Hij wist niet hoe goed de Apprentice was met jagen, maar als hij nog niet veel training had gehad zal het vast nog niet opperbest zijn. De kans bestond dus gewoon dat ze het muisje uit het oog zouden verliezen, maar dan hadden ze in ieder geval niet de drama van wie het muisje mee zou nemen.
  Met zijn staart gebaarde hij Ardentpaw dichterbij te komen. 'Jij mag het proberen,' fluisterde hij in zijn oor. 'Wees stil en sta doodstil zodra het muisje zijn kopje in de lucht steekt. Dan heb je de minste kans om gezien te worden,' adviseerde Shade hem, en liet hem voorgaan. Hij was benieuwd hoe de Apprentice het er vanaf ging brengen.

Hij knikte vastberaden na het advies van Shadefeather te hebben gehoord en haalde zijn ogen niet meer van het muisje af. Zou hij hem vangen? Ardentpaw ving niet altijd alles, maar toch zeker wel wat. Hij trainde dan ook nog niet zo lang, eerst driekwart van een maan te hebben gezeten met een mentor die zijn kop niet eens naar hem had omgedraaid. Nu had hij wel een mentor die hem dingen leerde, maar ver in zijn training was hij nog niet. Daarom moest hij de anderen inhalen, dat was erg belangrijk. Ardentpaw hield zich laag bij de grond, maar niet té laag. Hij mocht dan wel een korte vacht hebben die dus minder snel tegen de grond zou ruisen, maar iedere beweging en ieder geluid kon zijn prooi nu wegjagen. Geconcentreerd op zijn stappen, die hij voorzichtig en licht probeerde te houden, moest hij moeite doen om zijn blik op het beestje te houden. Toch lukte het hem nog wel. Steeds kwam de muis dichterbij en de tabby apprentice kreeg steeds meer het gevoel dat hij het beestje zou vangen. Er waren nu geen takjes meer waar hij op kon stappen, behalve die waar het muisje tussen zat. Toen hij schatte dichtbij genoeg te zijn waagde hij een sprong met uitgestrekte klauwen. Zou hij het muisje nog vangen? De kop van het beestje schoot zijn kant op, bange ogen op hem gericht, maar hij verdween tussen Ardentpaw zijn voorpoten. Een triomfantelijk gevoel vulde hem en snel beet hij het beestje dood. "Gelukt!" Miauwde hij vrolijk.

  Shadefeather keek toe hoe Ardentpaw naar het muisje sloop. Hij volgde goed zijn advies op. Shade knikte hem tevreden toe, ook al zou hij dat niet zien. Hij vond het leuk en een zekere enthousiasme ging door zijn lijf nu hij zich realiseerde dat hij de jonge Apprentice wat bijgeleerd had.
  Ardentpaw was nu dichtbij. Hij kon de muis met een sprong doden. De Apprentice moest dat ook gezien hebben want hij stopte. Met uitgestrekte poten sprong hij op de muis af, wie verdween tussen zijn klauwen. Met een snelle beet doodde hij het. 'Gelukt!' miauwde hij vrolijk.
  Shade kwam overeind en liep naar hem toe. 'Goed gedaan,' complimenteerde hij met een knikje en een glimlach. 'Je mag de muis houden.' Hij had hem immers gevangen. En hoewel zijn Clan prooi nodig had, hij zal wel wat extra jagen. Dat zou geen probleem zijn.

Hij mocht de muis houden? Echt? Waren daar dan geen regels voor op Fourtrees? Ardentpaw deed bijna zijn mond weer open om een vraag te stellen, maar besloot er tegen. Hij was eindelijk op vriendelijke termen met de Windclan kater. Misschien had hij hem zelfs een beetje trots gemaakt door de muis te vangen met hulp van zijn advies. Beter nief verpesten met zijn abiliteit om oneindig veel vragen te zeggen. ”Maar wil jij hem niet dan? Zonder jou zou ik hem waarschijnlijk niet hebben gevangen,” miauwde hij eerlijk. Hij zou het niet erg vinden om de prooi weg te geven, maar zou het wel mogen? Ze mochten toch geen prooi geven aan andere clans? Of waren die regels weer anders als je het op Fourtrees ving? Het was allemaal maar verwarrend hoor, die regels.

  'Maar wil jij hem niet dan? Zonder jou zou ik hem waarschijnlijk niet hebben gevangen,' miauwde Ardentpaw.
  Shade zuchtte even en haalde zijn schouders op. 'Nee, misschien niet. Maar je hebt hem wel gevangen,' antwoordde hij. Hij wist eerlijk gezegd ook niet hoe de regels precies waren op Fourtrees, dus vond hij het wel eerlijk dat degene die de prooi had gevangen hem meenam. 'Ik vang zelf wel weer andere prooien,' mauwde hij. De dag was nog lang niet om voor hem, dus hij zal nog wel enkele uren bezig zijn met jagen. Maar dat vond hij niet erg.

Oh, okay. Dus dan mocht hij hem houden. Het was geen grote aanwinst, net zo mager als de rest van de prooi in het woud, maar hij was er toch wel een beetje trots op. Ardentpaw was nog steeds niet zo goed in het echt uitvoeren van de dingen die hij aan het leren was, al snapte hij het theoretische gedeelte perfect. Ach, hij zou het vast nog wel leren. Hij ging namelijk iedereen inhalen en een geweldige warrior worden! "Is er dan nog veel prooi bij Windclan?" Want hou zou de kater anders iets vangen? Als hij het goed begreep had heel het woud weinig prooi en kwamen zelfs de beste jagers met lege poten terug soms. "Of ben jij een supergoede jager?" Ardentpaw had er geen erg in dat hij weer vragen aan het stellen was, dat kwam gewoon vanzelf.

  'Is er dan nog veel prooi bij Windclan?' vroeg de Apprentice. 'Of ben jij een supergoede jager?'
  Shade grinnikte even. 'Nou, een super goede jager wil ik mezelf niet noemen, maar ik ben wel goed ja,' beantwoordde hij de laatste vraag. Hij wist van zichzelf dat hij kon jagen, veel beter dan vechten in ieder geval. Maar of hij de beste was? Of super goed? Misschien een klein beetje, maar Shade wilde dat liever niet uitspreken, of überhaupt aan denken. Er zouden vast wel genoeg katten zijn die veel beter konden jagen. Hij aarzelde even om de eerste vraag van Ardentpaw te beantwoorden. Iedere Clan had wel last van prooi tekort, maar het was bij iedere Clan wel verschillend en hij wist niet of het toch handig zou zijn om te vertellen dat ze best wel wat moeite moesten doen om hun prooi te vangen.
  'En.. Ik weet zeker dat ik nog wel wat kan vangen,' mauwde hij dus met een glimlach.

Ardentpaw knikte, niet helemaal overtuigd, maar hij wist dat er een dingetje was van teveel informatie uitgeven aan andere clans waar warriors op neer keken. Zelf snapte hij niet altijd waarom niet gewoon alle clans elkaar zouden hebben, maar dan werd hij er op andere momenten zeker weer aan herinnerd. Onderlinge gevechten tussen twee clans, verschillende tradities en manieren en ging zo maar door. Misschien was het dan toch maar het beste dat ze verdeeld waren in vier clans. Maar er was ooit een vijfde clan waar het niet goed mee af was gelopen. Zou dat dan ook met hun kunnen gebeuren, of was dat Starclans wil geweest omdat dingen in vier meer balans brachten. Vier eiken hier, vier clans, vier seizoenen. "Oké dan, als je er op staat," miauwde Ardentpaw vriendelijk terug met een glimlach. Hij had het gevoel dat hun gesprek hier nu lichtelijk ten einde liep, want de enigste reden dat Shadefeather was gestopt met weglopen was de dode muis die nu voor zijn pootjes lag.

  'Oké dan, als je er op staat,' miauwde Ardentpaw vriendelijk terug met een glimlach.
  Shade beantwoordde de glimlach en knikte. 'Je hebt het verdiend. Goed gejaagd,' complimenteerde hij. Hij voelde wel wat van trots door zijn lijf stromen. Hij had deze Apprentice wat bijgebracht, en het had gelijk tot succes geleidt. Het was misschien wel een Apprentice van een andere Clan, maar ja, daar kon Shade nu ook niet zo veel meer aan doen. Het herinnerde hem wel aan het feit dat hij maar weer eens terug moest naar zijn eigen Clan. Tijd om weer wat te jagen, dacht hij, en misschien kon hij zijn eigen Apprentice ook weer eens optrommelen.
  Hij gaf nog een knikje naar de jongere kater. 'Nou, het ga je goed Ardentpaw. Geniet van je prooi,' miauwde hij, waarna hij even met zijn staart zwiepte en omdraaide. Hij snoof even tevreden de lucht van WindClans heide op en even later liep hij op een drafje door het territorium. Hier hield hij vele malen meer van dan die bomen van ThunderClan, dat was een ding dat zeker was.

- Shadefeather topic uit

Ardentpaw ging wat rechter staan en er was een trotse gloed in zijn ogen te vinden toen hij het compliment ontving. Hij had indruk gemaakt op Shadefeather, hoe klein deze dan ook mocht zijn. Een glimlachje stond op zijn gezicht al viel deze licht toen de windclanner zijn gedag miauwde. Natuurlijk moest hij terug naar zijn clan, en, dacht hij, dat hij dat misschien ook maar eens moest doen. De zon begon al lichtelijk te zakken aan de hemel en als hij voor donker in het kamp wilde zijn moest hij zelfs gaan sprinten. "Uh, ja, jij ook," miauwde hij terug, een beetje uit het veld geslagen van de opeens formele woorden. Kort was hij stil en toen,"Doei!" riep hij nog gauw achter Shadefeather aan, die al weer bijna de helling over was. Zelf draaide de apprentice zich nu ook op en begon met een drafje weer terug naar Thunderclan territorium. Wat was dit toch een gek gesprek geweest.


Ardent ook