Who knows?

  Shadefeather wist dat hij dichtbij Fourtrees was, maar hij stopte niet om zich om te draaien en weer terug WindClan territorium in te gaan. Hij was al een tijdje niet bij Fourtrees geweest. En wie weet, misschien ontmoette hij wel een andere kat. Een gezellig praatje zo nu en dan was namelijk niets mis mee, vond Shade. En wie weet wat een simpel praatje met een kat uit een andere Clan kan betekenen.
  Met een vriendelijke glimlach en zijn dunne zwarte staart hoog in de lucht liep hij naar de open plek van Fourtrees. Hij ging niet helemaal in het midden zitten, maar ver genoeg van de grens vandaan om gezien te worden. Hij keek rond. Tot zo ver geen andere kat te zien.

- Ardentpaw first

Fourtrees leek hem aan te trekken. Alle katten die hij hier ontmoette en toch het gevoel alsof Starclan daar iets dichterbij de aarde stond. Laatst toen hij hier stond had hij een idee in zijn hoofd gekregen om dichterbij de hemelse clan te komen met een apprentice van een andere clan. Wat hij toen nog niet had geweten was dat haar vader Tallstar was en haar mentor, meneer deputy, in een boom hun aan het afluisteren was. De tak lag dan ook nog steeds op de plek waar deze was gevallen met Acorndust erop toen. Maar wat zijn ogen echt trok was het figuur van een zwarte kat. Een windclan geur vulde zijn neusje. Huh, zou dit dan de derde kat worden die hij ontmoette? Hij had hun deputy al ontmoet en een vriend gemaakt uit Dewpaw. Met een vrolijk pas liep hij op de kat af. "Hallo!" riep hij vrolijk. "Waarom komen er hier zoveel Windclan katten?" Hm, misschien moest hij niet gelijk in vragen overgaan om de ander af te schrikken. Maar hij vroeg hij zich wel af.

  'Hallo!' hoorde Shade opeens iemand vrolijk roepen. 'Waarom komen er hier zoveel Windclan katten?'
  De zwarte kater draaide zich om naar het geluid en zag daar een jongere kater, zoiezo Apprentice, dacht Shade. Hij ving de geur van ThunderClan op. Zijn mondhoeken krulde omhoog in een glimlach. 'Hallo,' groette hij de ander. 'Hmm, misschien omdat de wind ons zo meebrengt?' grapte hij. Ja, het was een flauwe grap, maar hij grinnikte er toch maar om. 'We zijn niet voor niets WindClan.'

Een flauwe grap was zijn antwoord en Ardentpaw keek hem een beetje gek aan. Maar nee, serieus. waarom kwam hij hier zoveel Windclanners tegen in zo'n korte periode. Zou hij dan zo heel Windclan gaan ontmoeten? Een voor een op Fourtrees, allemaal in een rijtje staan wachten om hem te ontmoeten alsof ze een afspraak met hem hadden. Nou dat was een grappige gedachte en hij moest er even om grinniken. "Maar waarom ben jij dan hier? En wie ben jij? Ik ben Ardentpaw van Thunderclan." miauwde hij aan een stuk door. Misschien moest hij niet zo vriendelijk doen met de andere clans, maar het was niet tegen de code. Dus dat betekende dat het mocht, toch?

  De ander grinnikte ook na een tijdje. Shade wist niet of het om zijn eigen flauwe grap was om over iets anders. 'Maar waarom ben jij dan hier? En wie ben jij? Ik ben Ardentpaw van Thunderclan,' miauwde de Apprentice aan een stuk door.
  Shade grinnikte weer even. 'Ja, dat ruik ik, Ardentpaw. Ik ben Shadefeather en ik kom hier gewoon even Fourtrees bezoeken,' mauwde hij. 'Het is gezellig dat je hier bent, anders is het wel een beetje eenzaam allemaal,' zei hij met een glimlach. 'Hoe gaat het?' Beter maar gelijk een vriendelijk gesprekje starten, dacht Shade.

De zwarte kater leek zijn vele vragen amusant te vinden. Huh, de meesten vonden ze toch echt irritant. Zijn mentor had dan nog wel geluk gehad dat hij er nog geen miljoenen aan haar had gesteld, maar dat kon altijd nog komen. Dat zou waarschijnlijk ook nog komen. De Windclanner leek op zijn minst vriendelijk. Hij stelde zich voor als Shadefeather en vroeg hoe het met hem ging. "Goed hoor. Misschien dat ik iets meer in het kamp zou moeten blijven, zoals Stallionheart mij had verteld een tijdje terug. Maar apprentices mogen alleen het kamp uit, toch? En ik houd me aan mijn taken dus ik doe niets fout en..." Ardentpaw dwaalde wat af. Misschien zou de ander het toch niet zo leuk vinden als hij zo zou door blijven ratelen. Daarbij nam het ook wel heel wat adem in beslag om al die woorden uit zijn mond te krijgen.

  'Goed hoor. Misschien dat ik iets meer in het kamp zou moeten blijven, zoals Stallionheart mij had verteld een tijdje terug. Maar apprentices mogen alleen het kamp uit, toch? En ik houd me aan mijn taken dus ik doe niets fout en...' Ardentpaw dwaalde wat af en zijn stem stierf weg.
  Shade knipperde even naar hem maar toen verscheen de glimlach weer. Ah, blijkbaar had hij Stallionheart al ontmoet. 'Het kan soms best gevaarlijk zijn buiten je eigen territorium ja. BloodClanners komen hier soms ook nog, maar ik denk dat Fourtrees nu wel de meest veilige plek is als je buiten je territorium wil gaan,' mauwde hij. 'Richting de Twolegs en Rogue territory kan nog best wel eens gevaarlijk zijn, zeker voor nog een jonge Apprentice.' Hij wilde Ardentpaw daar niet mee beledigen, maar hij twijfelde er aan of hij al goed kon vechten.

Shadefeather leek verrast dat hij de Windclan deputy had ontmoet. Ja, dat kon hij zelf ook nog niet helemaal geloven, ook al was het al een tijdje terug. Toch, de woorden die Stallionheart hem had verteld werden herhaald door de zwarte kater, met toevoeging dat Rogue territorium en de Twoleg place niets voor jonge apprentices was. Hij slikte even. Wist deze kater van zijn afspraak met Dewpaw naar Rogue territorium toe af? Kwam hij hem nu aanspreken of het feit dat Ardentpaw een clangenoot van hem in gevaar had gebracht? Nee, dat kon haast niet. Hij had er al het vertrouwen in dat Dewpaw haar mond dicht had gehouden. Dus hoe zou hij het te weten moeten zijn gekomen. Niet iedere kat was zo gek om in een boom te klimmen om een paar apprentices af te luisteren. "Dat weet ik. Maar het is allemaal zo interessant! En er moeten toch vast ook wel plekken zijn daar waar het niet gevaarlijk is? En aardige katten? Er zouden vast ook wel aardige Bloedclanners moeten zijn? Niet iedereen heeft de keuze gehad om zich bij hun aan te sluiten toch? Sommigen zijn daar geboren." Ardentpaw sprak zijn overvloed van nieuwsgierige gedachten hardop uit. Zou Shadefeather hem nu uitlachen voor het denken dat er aardige Bloodclanner zouden kunnen zijn?

  'Dat weet ik. Maar het is allemaal zo interessant! En er moeten toch vast ook wel plekken zijn daar waar het niet gevaarlijk is? En aardige katten? Er zouden vast ook wel aardige Bloedclanners moeten zijn? Niet iedereen heeft de keuze gehad om zich bij hun aan te sluiten toch? Sommigen zijn daar geboren,' sprak Ardentpaw zijn overvloed van nieuwsgierige gedachten.
  Shade haalde even kort zijn schouders op. 'Dat klopt ja, ik denk ook niet dat iedere kat die niet uit één van onze Clans komen slecht is. Je hebt ook slechte katten in de Clans,' miauwde hij. 'Maar dat neemt niet weg dat het nog steeds een gevaarlijke plek is. In je territorium ben je veilig, en je Clan beschermt je. En aangezien jij nog geen Warrior bent ben je nog niet opgewassen tegen een volgroeide Rogue of BloodClanner die toch besluit jou aan te vallen. Je kan tenslotte per ongeluk in hun territorium komen,' sprak hij met een ietwat ernstige blik naar de jonge Apprentice. 'Dus als je daar ooit mocht zijn, wees dan op je hoede voor onbekende geuren en katten. Oh, en natuurlijk voor de Twolegs, mocht je ze ooit tegenkomen. Zeker als ze honden bij hebben.' Hij hoopte dat hij Ardentpaw nu niet bang aan het maken was.

De waarschuwingen bleven maar komen en Ardentpaw wilde er graag naar luisteren, echt waar!. Maar het was toch wel een beetje moeilijk om naar dingen te luisteren die hij al half had gehoord van vele anderen katten. Toch, Windclanners leker er erg verzot op om hem veilig te houden, dus misschien moest hij ze daar dankbaar voor zijn. Al vond hij het wel allemaal maar een beetje raar. Pas toen Shadefeather honden opnoemde werden zijn ogen groot. Honden hoorden gevaarlijk te zijn en op katten te jagen. Dat was genoeg reden om niet bij ze in de buurt te willen zijn. Maar toch, de nieuwsgierigheid naar hoe de beesten er precies uitzagen was ook groot. "Heb jij ooit een hond gezien?" vroeg hij dus maar. Beter dat iemand het vertelde dan dat hij er naar op zoek ging

  'Heb jij ooit een hond gezien?' vroeg de ThunderClanner toen.
  Shade keek hem aan. 'Uh.. Ja, van de verte,' mauwde hij wat aarzelend. 'En dat is maar goed ook. Het zijn grote beesten, met veel grotere tanden dan wij hebben. Als je er een ziet moet je maar zo snel mogelijk maken dat je wegkomt,' zei hij. 'Ik denk dat ik nog liever tegenover een paar BloodClanners sta dan zo'n grote gevaarlijke hond,' gaf hij toe.

Beesten met nog scherpere tanden als een kat? Oh, dat was inderdaad gevaarlijk. Maar zagen alle honden er dan anders uit, net als alle katten er anders uit zagen. Shadefeather had zijn vraag eigenlijk helemaal niet zo goed beantwoord en vertelde hem dat hij maar ver weg van een hond moest blijven. "Maar maken Bloodclanners geen honden dood?" vroeg hij toen de kater had opgemerkt liever een Bloodclanner te bevechten dan een hond. Dat zou dan toch juist gevaarlijker zijn? Hij had nog nooit can een clankat gehoord die een hond had gedood, zelfs niet in zelfverdediging. Dit gesprek leidde echt tot alleen maar meer vragen.

  'Maar maken Bloodclanners geen honden dood?' vroeg Ardent toen.
  Shade was even stil. 'Uh... Ja, dat klopt,' mauwde hij. 'Maar ik weet niet hoe ze dat doen. Waarschijnlijk met meer dan maar één kat, denk ik.' Hij trok wat met zijn schouders. 'Maar dat weet ik niet. Ik weet ook niet hoe je een hond dood. Zelf ben ik ook niet heel goed in vechten,' gaf hij maar toe. 'Dus voor mij zou ik eerder tegen meerdere katten vechten dan één hond.' Natuurlijk kon hij het verschil niet echt weten, want hij had nog nooit met meerdere katten of een hond gevochten, maar in zijn gedachte leken de katten toch makkelijker.

Oh. Het leek nu dat Shadefeather ook niet meer zo goed wist wat hij moest zeggen. Nouja, maar goed dat Ardentpaw hem nu tot het nadenken had gezet, want volgensmij probeerde hij een wijze warrior uit te hangen terwijl hij dat helemaal niet was. Nu was hij een hond aan een groep katten te vergelijken, maar de jonge apprentice was het niet met hem eens. "Maar katten zijn slimmer als honden? Dus als je slim bent is een hond toch veel makkelijker te ontsnappen dan een groep katten?" Misschien was hij nu wel een beetje irritant aan het doorvragen, maar hij was nieuwsgierig naar waarom de windclanner dacht dat een groep katten makkelijker was als één hond. Je moest ze natuurlijk wel allemaal in je eentje verslaan.

  'Maar katten zijn slimmer als honden? Dus als je slim bent is een hond toch veel gemakkelijker te ontsnappen dan een groep katten?'
  Shade was weer even stil. 'Naja... Ik zei geen groep katten, maar een paar. Dus... Dat is twee katten,' probeerde hij zichzelf te redden. 'En katten zijn inderdaad slimmer dan honden, dus je kunt ze makkelijk ontsnappen. Maar ze zijn erg gevaarlijk als je een gevecht met ze aangaat. Dus blijf er maar ver bij uit de buurt. Van beide honden en onbekende groepen katten.' Hij knikte even naar hem. Hij vond dat het daarmee wel duidelijk uitgelegd was en hoopte dat de jonge Apprentice hem niet weer door zou vragen. Hij was namelijk ook maar een simpele ziel die niet graag confrontaties aanging.

Ardentpaw trok wat ongelovig met zijn oortjes naar de kater. Als je een paar zei bedoelde je vaak altijd meer dan twee. Ardentpaw wilde zijn mond open doen om er tegen in te gaan, maar de zwarte kater was al weer aan het praten. Weer over gevaar en dat hij het allemaal moest ontwijken. Zat er een repeat knopje op Shadefeather? Het leek er wel op en blijven luisteren naar herhalingen van steeds dezelfde waarschuwingen werd nu wel heel moeilijk. Het was een beetje saai aan het worden. En hij had nog nooit een saaie ervaring gehad buiten zijn kamp. Wat een domper. Maar... "Ben je nu aan het liegen tegen een apprentice?" vroeg hij geamuseerd. Zo. Misschien kon hij er dan weer wat lol in krijgen.

  'Ben je nu aan het liegen tegen een apprentice?' vroeg Ardentpaw opeens. Zijn stem klonk geamuseerd, maar dat merkte Shade niet.
  Hij kon zijn verbazing niet verbergen. Wat? Hij? Aan het liegen tegen een Apprentice? Daarvan was hij nog nooit beschuldigd. Hij was zoiezo nog nooit beschuldigd van liegen. Hij loog niet, nooit! 'W-wat? Nee,' mauwde hij. Hij kon de verontwaardiging in zijn stem niet verbergen. 'Waarom zou ik liegen? Waarover, überhaupt? Ik zeg alleen maar dat je moet uitkijken voor die dingen. Ik probeer alleen maar aardig te zijn.' Hij zwiepte even met zijn staart. Hij was een aardige kater en had zeker geen kwaad in hem, maar hij snapte niet waar Ardentpaw het vandaan haalde dat hij aan het liegen was.

Oh. Uhm, ja. De kater dacht nu dat hij het echt meende. Maar dat was niet zo! Het was een grapje geweest. Ardentpaw richtte zijn oogjes wat beschaamd op de grond toen de kater ge"irriteerd met zijn staart zwiepte en uitbracht dat hij alleen maar aardig probeerde te zijn. "Het was ook maar een grapje." mompelde de gestreepte apprentice. "Maar je probeerde wel wijs te zijn en als ik dan iets vroeg dan wist je er geen antwoord op. Hoe kan dat dan?" Hij hief zijn kopje weer wat hoger en zijn stem was weer wat zekerder. Ja, Shadefeather moest nu wel even met antwoorden komen want hij wilde en moest het weten.

  Ardentpaw richtte zijn blik op de grond. 'Het was ook maar een grapje,' mompelde hij.
  Shade zuchtte even en relaxte een beetje. Okay dan.
  'Maar je probeerde wel wijs te zijn en als ik dan iets vroeg dan wist je er geen antwoord op. Hoe kan dat dan?' vroeg de Apprentice nu.
  Wat was dit nu weer? 'Ik probeer helemaal niet wijs te zijn,' reageerde Shade, zijn stem ietwat bits. Hij was niet wijs, hoe kwam hij er nou op dat hij wijs wilde zijn? Hij was nog jong en had voor zijn gevoel nog helemaal niet zoveel mee gemaakt. 'Ik probeer je alleen maar te helpen, met het klein beetje advies dat ik kan geven. Ik ben echt niet zo wijs als bijvoorbeeld Stallionheart hoor,' miauwde hij, zijn stem zachter nu. Hij kwam hier ook alleen voor een gezellig kletspraatje met iemand, niet om een Apprentice wijze woorden mee te geven.

Ardentpaw trok weer wat met zijn oren, alleen nu meer verward dan ongelovig. Shadefeather ontkende dat hij wijze woorden had proberen te zeggen, en dat hij alleen maar wilde helpen met wat advies. " Maar iedere keer als ik doorvroeg op jouw advies dan wist je er geen goed antwoord op. Dan probeer je toch slimmer te zijn dan je eigenlijk bent?" vroeg hij nu misschien een beetje recht voor de raap. De Windclanner kon dit immers niet goed opvatten en boos op hem te worden. "En ik heb al genoeg advies gekregen van allemaal verschillende katten, dus ik weet dat ik moet uitkijken, zelfs als ik op mijn eigen territorium ben," miauwde hij zelf nu wijselijk.