Broken hearted.

Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze door het kamp rende en naar buiten ging. Haar hondentanden, die ze nog maar pas van Cobra had gekregen, rinkelden en zorgden ervoor dat er een tevreden gevoel door haar heen ging. Sure, het waren er nog maar twee, maar het was beter dan niets. Ze had inmiddels al wel wat opdrachten op het oog die ze kon doen om het aantal hondentanden te vergroten en Cobra had het alleen maar makkelijker gemaakt door haar een young one te geven. Ze had geen idee waar het vertrouwen opeens vandaan was gekomen, maar het zorgde er wel voor dat ze bepaalde doelen uiteindelijk ook zou halen. Alleen zat haar één ding dwars: haar vader was niet gekomen om haar te complimenteren. Had hij een te slecht gevoel over de Elite of ontliep hij haar gewoon? Agate kreeg, ook mede door Rascal’s opmerkingen, het idee dat haar vader toch niet zo veel om haar gaf als hij had laten blijken in het kamp. Toen was hij nog leader. Toen waren ze nog bij elkaar in de buurt en was het makkelijk, maar het leek erop dat haar vader niet meer de moeite wilde doen die hij eerst wel gedaan had. Hij zou nooit het litteken zien dat haar mentor bij haar had veroorzaakt, hij zou nooit naar haar verhaal luisteren of trots kunnen zijn op haar ambities en haar behaalde prestaties. Het deed pijn, meer dan ze eigenlijk toe wilde geven. Ze moest het achter zich laten, maar juist dat gedeelte leek te moeilijk te zijn. Het was al de zoveelste keer op rij geweest dat aan de rand van het rogue territory stond, haar blik over de vlaktes laten glijdend. Haar ogen gingen dan de schuren af die zich binnen haar zichtveld bevonden en dan vroeg ze zich weer af welke schuur van hem zou zijn. Het kon bijna niet anders dan dat hij haar geur hier had opgemerkt, maar tot dusver had ze hem nog niet gezien. Ze bewoog kort met haar oortjes toen ze pootstappen achter zich hoorde. En net zoals de vorige keer, wist ze ook wie het was zonder om zich heen te kijken. “Hij komt niet, Chawl.” In haar toon was al het verdriet te horen dat ze al zo lang opkropte. “Hij wil me niet zien. Hij vindt me niet belangrijk.” Ze hield haar blik strak gericht op de velden van het rogue territory, maar alles in haar lijf schreeuwde om het verdriet eruit te laten.

Hoewel Agate Chawl’s ogen op zich voelde branden, duurde het enkele seconden eer dat ze haar blik ook op hem richtte. Ze wist niet zo goed wat ze verwacht had, maar ergens had ze wel gedacht afschuw in zijn blik te vinden omdat ze haar gevoelens zo duidelijk liet merken naar hem. En dan was er nog dat ander deeltje, dat deeltje dat ze haatte en ze onverklaarbaar vond, dat het liefste wilde dat ze haar flank tegen de zijne duwde en dat ze op die manier naar steun zou zoeken. Ze wist zich echter nog net op tijd in te houden. Hoe zou Chawl reageren als ze zo’n lichaamscontact zou maken? Ze wist dat Kay het niet erg zou vinden. Hij zou er misschien een tikkeltje ongemakkelijk van worden, maar hij zou haar laten doen, haar misschien zelfs wel troosten. Maar ze wilde geen troost van Kay. En ze wilde ook geen troost van iemand anders. Dit was iets wat ze alleen moest doen, waar ze alleen doorheen moest komen. Waarom luchtte het dan zo verdomd erg op om haar woorden te spreken tegen Chawl, haar onzekerheden met hem te delen? Ze draaide haar kopje zodat ze hem aan kon kijken. Hij leek zo zeker te zijn van zijn zaak toen hij zijn woorden sprak, maar had hij wel gelijk? Of had Rascal eerder gelijk? “Maar Rascal zei…” Ze twijfelde kort. Haar broer was immers ook diegene die luidop had geprotesteerd toen Cobra Mesperyian aan haar had gegeven en haar zo’n beetje voor gek had gezet. Of dat toch had proberen te doen, want aan het einde van de rit had hij enkel zichzelf voor gek gezet toen Cobra niet echt onder de indruk zijnde op hem had gereageerd, aangevend dat hij pas naar hem zou luisteren als Rascal zijn strepen binnen de Elite zou verdienen. “Rascal zei dat hij dit doet bij al zijn kittens. Dat hij aan Rascal ook al meerdere malen heeft laten blijken dat hij niks om hem geeft.” Haar stem werd steeds zachter bij elk woord, alsof ze haar eigen woorden zelf niet zo goed geloofde. Ze wist op dit moment niet meer zo goed wat ze moest geloven. Haar gedachten waren één grote warboel en er waren buiten Chawl niet echt veel katten met wie ze kon praten. Hell, als ze Chawl niet had gehad, had ze met helemaal niemand meer kunnen praten. “Ik weet dat je gelijk hebt,” murmelde ze. “Maar soms wilde ik dat ik hem nog één keer kon zien, dat hij me de waarheid kon vertellen. En dat ik hem de waarheid kon vertellen.” Ze keek met een verafschuwde blik over haar schouder naar het lange, diepe litteken dat zich daar bevond, waar ze vanuit haar perspectief nog maar net het einde kon zien.