Time to not get bored, right?

  Silverpaw keek het kamp rond. Nu ze geen mentor had verveelde ze zich af en toe best wel. Ze verkende het territorium en erbuiten wel meer dan eerst, en ze had ook katten ontmoet buiten ThunderClan. Toch had ze vandaag niet zo veel zin om buiten het kamp te gaan. Met een zachte zucht zag ze hoe wat Apprentices werden opgehaald voor hun training. Ze kon niet wachten tot ze weer een mentor had, ze wilde graag leren.
  Terwijl ze het kamp door keek gleed haar blik over de Nursery. Het was al weer lang geleden dat ze daar voor het laatst geweest was. Ze stond op en liep er naar toe. Misschien wilde er wel een kitten spelen, of verhaaltje horen. Niet dat ze ooit echt een verhaal verteld had, maar ze dacht wel dat ze er een kon verzinnen mocht het nodig zijn.
  Met een kleine glimlach liep ze de Nursery binnen. Ze keek rond. Toen zag ze een kleine kitten zitten. Ze liep op hem af. 'Hallo daar, kleintje,' begroette ze hem met een zachte en vriendelijke toon terwijl ze voor hem ging zitten. Ze hoopte dat hij wel in was voor een gesprekje.

- Sabrekit first

De kater keek verveeld voor zich uit, zijn intussen al groenkleurende ogen gericht op... niets eigenlijk. Hij staarde maar wat voor zich uit, zijn oren neutraal opzij gespitst, alle geluiden rondom hem heen als een zacht geruis opvangende. Hij keek al uit naar de ceremonie waarin hij tot apprentice benoemd zou worden. Hij hoopte dan ook dat hij een deftige mentor zou krijgen, eentje die al een dienst aan de Clan had bewezen. Niet een jonge krijger. Sabrekit was best wel kieskeurig op dat vlak, simpelweg omdat hij een goede krijger wou worden. En dit kon hij enkel worden door middel van een deftige training. Als hij toch een verse mentor zou krijgen en deze wist ook wat hij deed, dan zat Sabrekit er niets mee in. Zolang de desbetreffende kat maar wist hoe en wat.
Plots hoorde hij een stem. Kleintje? Ietwat beledigd richtte hij zijn blik op. "Ik ben toch een van de grootste kittens hier hoor," sprak hij dan ook beledigd uit, zijn lippen op elkaar persende.

  De zwart-witte kitten keek haar aan. 'Ik ben toch een van de grootste kittens hier hoor,' sprak hij uit.
  Silver kon horen dat hij beledigd was. Ze knipperde wat verbaasd naar hem. 'Tja, als je het zo stelt,' miauwde ze terwijl ze haar schouders wat recht trok. 'Maar je bent nog steeds klein.' Natuurlijk kon ze al wel zien dat hij al oud genoeg was om een mentor te krijgen, maar vergeleken met haar was hij toch nog klein. 'Zin om een Apprentice te worden?' vroeg ze toen. Ze kon nog herinneren hoe enthousiast zij was toen ze haar mentor toegewezen kreeg. Het leek alweer een lange tijd geleden met alles wat er gebeurd was.

De kattin daagde hem nog verder uit door te zeggen dat hij alsnog klein was. Hierop snoof hij dan overdreven. Hoe durfde ze! "Wacht maar wie er later de grootste zal zijn." miauwde hij, zijn oogjes ietwat vernauwende terwijl hij zijn kop hoog hield. Misschien was hij wel ietwat nonchalant. Maar beter zo dan dat hij niets zou durven zeggen, toch? Wat had de Clan nu aan een warrior die zijn mening nog niet eens durfde te uiten? Die in een gevecht niet de aanvaller was, maar zich aangevallen liet worden? Juist ja! Niets! Sabrekit zou zich bewijzen aan zijn Clan, en eens hij dat had gedaan zou niemand hem meer klein durven noemen! Echter maakten deze gedachten algauw plaats voor een opborrelend enthousiasme door de volgende woorden van de kattin. "Ja natuurlijk! Ik wil zo snel mogelijk alles leren zodat ik Warrior kan worden!" Zijn oogjes glommen. Misschien hadden de woorden toch nog iets weg van een onschuldige kitten die slechts uitkeek naar zijn Warriorschap, de vastberadenheid waarmee hij had gesproken viel duidelijk te herkennen in zijn stem.

  De kleine (of niet) kitten snoof overdreven. 'Wacht maar wie er later de grootste zal zijn,' miauwde hij. Hij hield zijn kopje hoog met vernauwde oogjes.
  Silverpaw knikte even. Natuurlijk, dacht ze.
  'Ja natuurlijk! Ik wil zo snel mogelijk alles leren zodat ik Warrior kan worden!' gaf hij als antwoord op haar vraag. Ze zag zijn oogjes glimmen.
  Ze glimlachte en zakte voorover, steunend op haar voorpoten. 'Echt waar? Wil je een groot en bekende Warrior worden?' Ze dacht wel dat hij dat wilde, aan de toon te horen. 'Ga je dan ook elke dag trainen om zo goed mogelijk te worden?' vroeg ze hem. Zelf had ze nog niet zo veel training gehad, en hoe nieuwsgierig ze ook was, vroeg opstaan was niet een van haar favoriete bezigheden. In die momenten wilde ze liever nog even omdraaien in haar nest en net doen alsof ze geen Apprentice was die een training moest volgen. Toch had ze elke training die ze heeft gehad bijgewoond, na wat tijd van geeuwen en de spieren strekken.

Sabrekit keek wat verward naar de oudere kattin. Was hij haar nu aan het uitlachen? Ze praatte tegen hem alsof hij achterlijk was! "Hard trainen lijkt me logisch, anders zal ik nooit een goede warrior worden." miauwde hij, wiebelende met zijn oortjes. Al zat het wel in zijn bloed. Zijn grootmoeder was Bluestar, een van de grootste krijgers die de Clan ooit gekend heeft. Hij kon niet anders dan een beloftevolle Warrior worden! "En jij? Wat hoop jij later te worden?" vroeg hij, toch iets of wat nieuwsgierig zijnde naar de dromen van de kattin die voor hem stond. Zo wist hij gelijk ook of ze potentiële concurrentie was, al betwijfelde hij dat.

  'Hard trainen lijkt me logisch, anders zal ik nooit een goede warrior worden.' miauwde hij, wiebelend met zijn oortjes.
  Silverpaw knikte. 'Dat klinkt inderdaad logisch, ja. Heel hard trainen.'
  'En jij? Wat hoop jij later te worden?' vroeg de kitten toen.
  De zilveren poes knipperde even met haar blauwe ogen. Die vraag had ze niet zo snel verwacht. 'Uh.. Een goede Warrior, dat zoiezo. Wie wil dat nou niet?' vroeg ze met een flauwe glimlach. Iedereen, behalve de Medicine Cats en Rogues, ging het door haar kopje. Maar daar zal ze hem maar niet mee verwarren, besloot ze. 'En ik hoop vooral mijn Clan goed te dienen,' miauwde ze met een klein knikje. 'Zeg, hoe heet je eigenlijk? Ik ben Silverpaw,' stelde ze zichzelf voor.