Without words

Zijn blauwe blik dwaalde de laatste tijd steeds vaker af naar de richting van de nursery. Zijn vacht begon er onbehaaglijk door te prikken. Hij wist wat hem te doen stond, om te voorkomen dat het ijs tussen hem en de rosse kattin dikker zou worden. Maar alsnog wist Zealspark keer op keer een excuus te vinden. Als hij al gejaagd had die dag, dan vond hij nog wel een patrouille om zich bij aan te sluiten. Dit droeg uiteraard bij aan zijn mojo om zich terug als een volwaardige krijger te bewijzen.  Hij wou niet dat Thornstar of Eveningglow hem met een scheef oog zou blijven aankijken, zeker niet na het akkefietje dat hij even terug met Rowanflight had gehad. Twee vliegen in één klap dus. Echter begon zijn geweten aan hem te knagen.. iedere keer als hij haar zag vergat hij voor een tel wat er allemaal gebeurd was en wou hij zich bij haar voegen, lachende over alles en niets. Zoals vroeger. Maar dan sloeg de realiteit toe.. Die tijd was voorbij... of, toch niet?

De zon was alweer aan het zakken, de avond sloeg zo goed als toe. Het kamp was rustig. De meeste krijgers waren of hun trainingen aan het afronden of nog de laatste taken in het territorium aan het afronden. Echter was de rode kater terug van  zijn jacht en was het te laat om nog iets te gaan doen. Hier zat hij dus, voor de zoveelste keer starende naar de kraamkamer. Zou hij? Zonder zijn brein nog langer te teisteren, stond hij recht en baande de rode kater zich een weg naar de plek waar de rosse kattin zich zou bevinden. Al wist Zealspark maar al te goed dat ze niet alleen zou zijn. En dan had hij het niet over de andere Queens.. Nee, hij had het over haar kittens. Een zucht rolde over zijn lippen. Ooit zou hij ze toch te zien krijgen. Als ze later als apprentice door het leven zouden gaan, gevolgd door krijger. Daarbij zou hij liegen moest hij zeggen dat hij niet nieuwsgierig was.

Zealspark stond even stil, vlak voor de opening van de den. Hij sloot zijn blauwe ogen en wist een vriendelijke blik op zijn snoet te zetten. Echter gleed er iets van spanning over zijn kop toen hij ook daadwerkelijk de Den betrad. Zoekende naar haar bekende vacht, gleed hij met zijn blik rond. Hij negeerde de gespannen blikken die de andere Queens richting hem wierpen. Zodra hij haar zag, slikte hij even. Het was nu of nooit. Ietwat twijfelend zette hij zijn eerste pootstappen in de richting van haar nest. "Dag Fire," begon hij, hopende dat ze niet direct zou uitvliegen door hun laatste gesprek waar hij haar na een plotse bekentenis had laten staan. Zijn blik gleed naar de kittens. Automatisch verscheen er een warme glimlach op zijn snoet. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Ze waren prachtig, net zoals zij. Het was een feit, ze verachten zou hij ze nooit kunnen doen. Ze hadden ieder een stukje van haar in zich. Dat maakte ze perfect.

(+Firedance)

Ze was niet blij. Natuurlijk niet, wat had hij wel niet verwacht dan. Hij was zelf zo druk geweest met jagen en patrouilleren dat hij haar nog maar amper gezien had en hij kon dan ook aannemen dat dit niet de meest ideale plek was om te praten. Maar misschien juist daarom dat hij naar hier was gekomen, om te voorkomen dat ze zou weglopen. Zealspark wiebelde even met zijn oortjes. Nee, enkel hij was zo dom geweest om dat te doen. Haar stem klonk scherp. Hij voelde de moed in zijn poten zakken. Hoe ging hij dit in Starclansnaam oplossen?
De rood met witte kater dacht na over wat hij kon zeggen, zich pijnlijk bewust zijnde van de seconden die in stilte voorbij tikten. Hoe langer hij hier zo bleef staan, hoe erger de situatie werd. Ongemakkelijk schoof hij wat met zijn poten, het uiteindelijk dan toch wagende zijn blauwe blik op haar te richten. "Het spijt me van de vorige keer," begon hij, direct recht voor de raap. Het haalde toch niet uit om onzin uit te gaan kramen, wetende dat de rode kattin hier niet mee gediend zou zijn. "En van alle andere keren," vervolgde hij, zijn stem zacht maar oprecht. "Ik weet niet wat me bezielde.. Ik besef nu dat ik verkeerd bezig ws en dat spijt me." Was dit goed genoeg? Zealspark was hier niet goed in. Was hij nooit geweest. Zich verontschuldigen deed hij haast nooit, omdat dit ook nooit nodig was. Laat staan over zijn domme gedrag. "Kunnen we proberen terug normaal te doen tegen elkaar? Als.... als jij dit ook wilt." vroeg hij uiteindelijk nog, een hoopvolle, scheve glimlach op zijn gelaat zettende. Zijn blik gleed eventjes af naar haar kittens. Door hen was hij met opzet uit haar buurt gebleven, omdat hij niet wist hoe hij zich erbij moest voelen. Hij had gedacht dat hij argwaan zou voelen.. of misschien zelfs haat. Maar nu hij ze zo zag, voelde hij niets van dat. Slechts warmte. Zealspark onderdrukte nog net de neiging zijn kop te schudden en keek weer naar Fire, hopende dat ze niet al te kwaad zou zijn... Hij had toch sorry gezegd... toch?