Crystal Youth

Met een koppigheid stapte de gestreepte kater flink door. Door een recente regenbui was dan toch de sneeuw weer eventjes weg, maar dat betekende nog niet dat het warm was. Waar was hij naar onderweg? Fourtrees. Ardentpaw had er veel van gehoord, maar echt gezien had hij niet. De plek hield zijn nieuwsgierigheid en dus was hij nu op een mini avontuur naar de plek waar gatherings werden gehouden. Zelf had hij er nog nooit een meegemaakt, maar hij was dan ook nog niet zo lang een apprentice, pas een moon en dan had hij ook nog niet veel getraind. Maar dat was nu niet belangrijk. Wel, hij was het kamp uitgegaan zonder duidelijke toestemming, dus trainen zou hij vandaag al niet kunnen. Toen hij dan uiteindelijk boven aan de helling, die naar beneden Fourtrees in zou gaan, stond, was hij gevuld met een nieuwe energie. Het was de tweede keer dat hij deze plek zag en de massieve eiken waren nog steeds indrukwekkend. Ardentpaw kon zich al wel voorstellen dat de plek vol zou zijn op een volle maan, krioelend met katten van alle vier de clans.
Maar...Wat was dat daar in de verte? Hij vernauwde zijn ogen en zag dat het een andere kat was. Niet iemand van zijn clan, wat meteen zijn nieuwsgierigheid piekte. Snel krabbelde hij de helling af naar beneden en liep vrolijk op de kat af. Toen hij dichterbij was zag hij dan ook dat ze ongeveer de zelfde leeftijd als hem had, en een geur hing aan haar vacht die hij niet herkende. Dat moest vast WindClan zijn! Dat was immers de enigste clangeur die hij nog niet had geroken. "Hoi!" Miauwde hij vrolijk, een vriendelijke twinkel in zijn gele ogen.


+1st post for Dewpaw.

Okay, misschien had hij haar iets minder enthousiast moeten begroeten. Hij was het alleen zo gewend om te doen en iedereen in zijn clan trok er zich nu bijna niets meer van aan. Je had natuurlijk altijd die paar brompotten die nooit vrolijk leken te zijn. Toch schnk de kattin hem een vriendelijke glimlach. "Hallo," begroette ze hem terug. Ardentpaw volgde haar voorbeeld om te gaan zitten, het zou een beetje raar zijn om tijdens het komende gesprek te blijven staan. "Ik heb nog nooit een Windclan kat onmoet," Vertelde hij haar. Om eerlijk te zijn had hij nog niemand van een andere clan ontmoet, maar dat hoefde zij niet te weten. Waarschijnlijk zou ze het geen eens belangrijk vinden. Misschien zou hij zichzelf maar even voor moeten stellen, dat was wel zo netjes. "Ik ben Ardentpaw, van Thunderclan. En jij?" Hij zij het redelijk trots, want kom op, Thunderclan was wel de beste clan.

De kattin leek tenminste wel vriendelijk te zijn, en dat waardeerde hij zeker. Er waren genoeg katten die graag clanrivaliteiten hoog hielden. ”Dewpaw van Windclan, maar dat wist je waarschijnlijk al.” vertelde ze hem met een grinnik. Ardentpaw knikte. ”Het Windclan gedeelte wel, maar jouw naam nog niet. Leuk je te ontmoeten” miauwde hij. De gestreepte kater zou altijd zijn manieren herinneren, want hij had al lang geleerd dat die je ver konden krijgen. ”Ben jij al veel katten uit de andere clans tegen gekomen?” besloot hij te vragen uit nieuwsgierigheid. Misschien kon hij zo ook een beetje leren over hoe sommige katten uit de andere clans waren. Wantja, Waterpaw had hem wel verteld over zijn niet zo vriendelijke ontmoeting met Acorndust, maar dat was wel logish als je de grenzen over ging. Dat was iets wat hij zelf nooit wilde doen zonder goede reden, want Ardentpaw had wel door dat zijn vriend er goed vanaf was gekomen. ”Zijn het allemaal brompotten of zitten er ook leuke katten tussen?” zijn stem had een wat speelse toon aangenomen bij die woorden, want natuurlijk meende hij het niet al te serieus. Hij had altijd respect voor warriors, tenzij ze moraal echt fout zouden zitten, maar dta had hij nog nooit meegemaakt.

Dewpaw kon bijna de woorden dat ze het ook leuk vond om hem te ontmoeten niet tussen zijn vragen krijgen. Oops. Misschien stelde hij iets te veel vragen. Dat was een dingetje van hem, wat soms redelijk irritant was voor anderen. Maar hij was nou eenmaal nieuwsgierig en wilde dingen weten. ”Nee hoor, tot zover zijn ze allemaal heel vriendelijk.” Vertelde ze hem met een knipoog. Bedoelde ze hem daar ook mee? Mooi! Al leek het er wel op dat hij misschien ietsje opdringerig was met zijn vragen. Dus ook weer niet mooi. "Dat is goed," reageerde hij. "Alleen had ik ook wel een beetje gehoopt op een mooi verhaal over een rivaal uit een andere clan," miauwde Ardentpaw erachteraan. Die had hij tot op nu nog van niemand van zijn denmates gehoord. Natuurlijk waren er allerlei belangrijke, interessante en ook gevaarlijke dingen gebeurd met de katten in zijn clan, maar het leek er op dat ze toch wel vaak in hun eigen territorium bleven. En het zou een beetje raar zijn om een kat van een andere clan vriendelijk te ontmoeten op Thunderclan territorium.

Blijkbaar vond Dewpaw het grappig dat hij een verhaal over een rivaal wilde horen. Voor dat hij het wist sprong ze op en zette ze haar vacht op, oren in haar nek. Ardentpaw schrok er zo van dat hij een beetje achteruit deinsde. Wat had de complete omslag in de houding van de kattin veroozaakt? "Misschien moeten we daar dan maar voor zorgen," bromde ze, tanden ontbloot en staart zwiepend. Okay, nu werd het iets logischer, maar nog niet helemaal. Dewpaw had een vijandige pose aangenomen na hun vriendelijke gesprek en hij dacht niet dat ze het in haar had. Het was toch wel intimiderend. Het liefst wilde Ardentpaw een paar stappen achteruit nemen, maar als de Windclanner het echt meende dan zou hij een teken van zwakte laten zien. En hij was zeker niet zwak. Toch waren al zijn zorgen wel wat tevergeefs. Dewpaw's volgende woorden maakten alles duidelijk. "Nee ik maar maar een geintje" Phew. De gestreepte kater had haar niet aangekund, met zijn training die al achter op schema liep. "Je had me daar wel even," gaf hij toe met een nerveus lachje. Ze was zo aardig en ineens was ze in aanvalmodus geweest en dat had hem toch wel even een schokje gegeven. Dit zou makkelijk echt gebeurd kunnen zijn en dan was hij kraaienvoer geweest. Ardentpaw zag niet altijd overal het gevaar in en dat was misschien een probleem. "Maar ik durf te wedden dat je me zeker wel had kunnen verslaan," Nee, dat gaf hij wel schaamteloos toe. Hij was immers nog maar net een apprentice en hij moest nog veel leren.

Dewpaw verontschuldigde haarzelf met een grinnik. Ardentpaw moest toegeven dat, nu de schok voorbij was, hij de humor er ook wel een beetje van in kon zien. Het was inderdaad een goede grap geweest. ”Misschien,” was het antwoord op dat zij hem verslagen zou hebben. Er zat een twijfel in de stem van de kattin en hij snapte niet helemaal precies waarom. Hij had het toch als compliment bedoeld? Ach, misschien was het het beste om het maar te laten zitten. Ze konden net zo goed een leuk gesprek houden dan een discussie over wie wie zou verslaan in een gevecht. "Wat maakt het ook uit, we hoeven niet te vechten," merkte hij dan ook vrolijk op. Hij maakte liever vrienden. "Dus, wat vind jij leuk om te doen? Als we het niet over vechten hebben, want dat lijk je niet leuk te vinden, wat dan wel?" Nu was hij toch zeker wel weer een beetje nieuwsgierig. De meeste apprentices wilde natuurlijk de beste warrior ooit worden. Die ambitie hadden ze al als kittens. Maar Dewpaw leek niets van vechten te willen hebben en dat interesseerde hem zeker.

Hmm. Ja dat kon ook leuk zijn, maar het klonk een beetje als een medicine cat. "Zou je dan niet liever medicine cat zijn geweest?" vroeg hij Dewpaw. Het was niet of hij haar oordeelde op wat ze leuk vond en hoe ze dan in een categorie kon passen. Je kon gewoon een vredige warrior zijn die het leuk vond om naar kruiden en bloemen te zoeken. "Mij kun je wel altijd wakker maken voor een goed avontuur en ik vind het ook altijd leuk om met de kittens te spelen. Maar ik ken er dan ook nog wel een paar van mijn eigen tijd in de nursery." Vertelde hij haar al was hij al weer bijna aan het ratelen. Dat was een trekje van hem waar zijn vrienden wel goed mee om konden gaan, vooral als hij een miljoen vragen aan ze stelde, maar vreemde katten kon het misschien wat afschrikken.

Dewpaw leek even na te denken over haar antwoord. "Dat lijkt me leuk, maar warrior lijkt me ook leuk" glimlachte ze naar hem. "Ik heb er zelf nooit echt over gedacht. Maar ik denk niet dat het iets voor mij zou zijn. Al hou ik er wel van om anderen te helpen." vertelde hij haar eerlijk. Hij was er altijd voor zijn clangenoten en dat zou hij altijd zijn. Maar dan kon hij ook als warrior. Dewpaw leek geïnteresseerd te zijn toen hij over avonturen begon. "Wat doe je dan als je op avontuur gaat?" vroeg ze nieuwsgierig. Hij dacht eventjes na over wat hij zou vertellen, want ieder avontuur was natuurlijk anders. "Wat ik het liefste doe ik op ontdekkingstocht gaan. Nieuwe en interessante dingen ontdekken. Maar je kan ook andere dingen doen. Gevaarlijke dingen zoals het thunderpath oversteken enzo, maar dat heb ik nog nooit gedaan." Nee, daar wilde hij niet oversteken, met al die monsters. Plus dat hij dan in Shadowclan territrium zou zijn. "Hebben jullie ook een thunderpath in Windclan?" vroeg hij toen, op zijn beurt nieuwsgierig. Misschien wist ze wel helemaal niet waar hij het over had, dan zou hij voor gek staan.

Dewpaw shudde haar kop van nee op de vraag of Windclan ook een thunderpath had. Huh, misschien liep het thunderpath niet zo ver door. Toch leek het hem aardig ver te gaan als hij bij de grens ernaar keer. "Wees maar blij." Zei hij op goedaardige toon. "Het thunderpath stinkt nog erger dan Shadowclan en de monsters razen er zo snel voorbij dat het heel gevaarlijk is. Maar het is ook een heel raar stenen pad." Dat was misschien een onnodige toevoeging geweest. Alles wat twolegs maakten was raar. Zouden ze veel last hebben van die rare wezens in Windclan territorium? Hij wist wel dat de twoleg place dicht bij Thunderclan lag. "Ik denk dat ik nog wel eens naar de twoleg place wil. Maar niet om kittypets te ontmoeten." Nee, daar was hij niet geïnteresseerd in als het om de twoleg place ging. "Ik heb er een beetje over gehoord. Blijkbaar zit Bloodclan daar!" Zijn ogen werden wat groter toen hij die naam zei. Zelf had hij de moordlustige katten gelukkig niet tegen hoeven te komen, maar hij had genoeg verhalen gehoord. Die verhalen waren dan ook de reden dat hij wat huiverig was om die plek op te gaan zoeken. Niet zo vroeg in zijn training, daar was hij zeker van. "En jij? Heb jij een plek die je echt heel graag wilt bezoeken?" Wantja, hij was nu allemaal wel aan het praten over wat hij leuk vond, maar Dewpaw moest toch ook wel een interessante plek in gedachten hebben.

Hij zag hoe ze haar neus ophaalde toen hij de naam van de groep moordlustige katten hardop uitsprak. "De twoleg place klinkt ook wel interessant ja, maar ik hoef geen bloodclanner tegen te komen." Ardentpaw knikte, het helemaal eens met dat sentiment. Nee, hij hield van een avontuur, maar dat was hem iets te gevaarlijk. Hij had haar gevraagd of ze nog een plek had die ze graag wilden bezoeken, maar Dewpaw shudde haar kop. "Echt? Geen een plek die je nog zou willen zien? Niet eens de moonstone of iets?" Dat was iets wat niet te ver weg was, zeker al niet van Windclan vandaan. Hij wist er niet veel van af, alleen dat het een mysterieuze plek was, met een lichtgevende steen die verborgen lag in een ijskoude, ondergrondse, grot. "Nouja, sommige katten houden niet van avontuur. Dan kun je alsnog een leuk leven hebben." voegde hij er aan toe, om toch niet onbeleefd te lijken.