Stop being so annoying!

Een zachte, tevreden zucht verliet zijn lippen toen Breakingkit die ochtend wakker werd en merkte dat zowel zijn moeder als zijn siblings nog sliepen. Dat gaf hem in elk geval de gelegenheid om rustig wakker te worden. Soms begonnen zijn siblings al te kronkelen en te piepen voordat hij wakker was en dat moest hij weer wachten tot ze stil waren. Zijn vader kwam regelmatig op bezoek en meestal kon hij ze wel kalm krijgen. Breakingkit vond het niet leuk als zijn vader hem te veel likjes gaf en hij vond het vreemd dat zijn vader altijd emotioneel leek te worden wanneer hij in de richting van hem of Ravenkit keek, maar inmiddels had hij het geaccepteerd als normaal gedrag en wist hij niet anders. Hoewel de kleine kitten het niet leuk vond om te veel aandacht te krijgen, vond hij het wel leuk om zichzelf soms op te krullen tegen zijn vader en zijn vertrouwde geur in te ademen. Zijn moeder vond hij ook aangenaam omdat zij zich ook leek te ergeren aan het storende gedrag van Bitterkit en Ravenkit en zij tenminste rustig kon blijven liggen. En ze gaf hem altijd te eten als hij honger had, dus hij moest nooit lijden in haar aanwezigheid. Ook nu begon Breakingkit met zijn pootjes de buik van zijn moeder te bewerken zodat hij kon drinken, maar zijn handelingen werden ruw afgekapt door Bitterkit die opeens in haar slaap een pootje uitstak en deze hard tegen zijn zij duwde. “Doe niet!” jammerde hij terwijl hij zijn voorpoot tegen de flank van zijn zusje duwde. “Ik eten!” Boos keek hij haar aan, zijn gele ogen kwaad fonkelend en zijn bovenlip nog net niet teruggetrokken in een grauw.

Breakingkit onderdrukte een zachte zucht toen Bitterkit hem enkel aankeek met een frons, maar niets tegen hem zei. Ravenkit zou hem allang uitgedaagd hebben door net dat stapje verder te gaan. Gelukkig leek zijn zusje qua gedrag niet op hun broertje en daagde ze hem in elk geval niet verder uit, waardoor hij gewoon weer verder kon gaan waar hij mee bezig was. Met zijn poten kneedde hij zacht de buik van zijn moeder en zocht hij een plekje waar hij kon drinken. Hij was zich echter bewust van de blik waarmee Bitterkit hem aankeek en met een zachte zucht stopte hij met drinken zodat hij over zijn schouder naar zijn zusje kon kijken. Ze had twee verschillend gekleurde ogen. Ze had één oogkleur die op het zijne leek en eentje die op die van Ravenkit leek, wat haar uniek maakte. Ravenkit had dan weer een ravenzwarte vacht waardoor hij op geen van beiden op hun leek en hijzelf had als enige van het nestje een langharige vacht. Ze leken alle drie niet op hun moeder, op het blauwe oog van Bitterkit en de blauwe ogen van Ravenkit na dan. Voor de rest leken ze erg op hun vader. “Wat?” bromde Breakingkit nors toen zijn zusje hem maar bleef aankijken. Waarom moesten ze hém altijd hebben? Kon hun vader niet naar binnen komen zodat hij Bitterkit af kon leiden en hij kon drinken? Hij moest ook altijd aandacht aan zijn familie besteden, zeg. Ze lieten hem ook nooit gewoon met rust.