Living in a big, big world.

Er waren twee weken gepasseerd sinds hij was geboren. Inmiddels kon Breakingkit al geuren onderscheiden, smaken onthouden, zijn oogjes waren geopend zodat hij de wereld om zich heen kon waarnemen en hij kende zijn eigen naam, die van zijn ouders en die van zijn siblings. Oh ja, hij kon ook al een paar woorden brabbelen. En zijn favoriete woordje was toch echt wel “Stop!” als één van zijn siblings te wild begon te spartelen met zijn of haar pootjes of als hij vond dat de andere kittens irritant waren. En dat vond hij meestal. En dus koos hij ervoor om zo dicht mogelijk bij zijn moeder te gaan liggen en zich in de welving van haar buik te verbergen zodat niemand hem kon storen, zodat niemand hem kon vragen om te spelen met hem. Zijn vaders reactie toen hij zijn oogjes had geopend was… vreemd te noemen. Hij had iets over een of andere StarClan gebrabbeld en had vervolgens zijn tong meerdere keren over Breakingkit’s vacht gehaald totdat de kitten luid protesterend en piepend weg was gekropen. Hij voelde affectie voor zijn vader en dat soort dingen, maar zijn vader moest hem niet gaan betuttelen! Hij kon prima voor zichzelf zorgen. De kitten hief zijn kopje vermoeid op en opende zijn kaken in een piepende geeuw toen hij wakker werd. Hij had van gisterenmiddag tot nu liggen slapen, dus je kon wel concluderen dat hij een goede nachtrust had gehad. Maar in tegenstelling tot andere kittens voelde Breakingkit niet de drang om op onderzoek uit te gaan. Nee, hij bleef wel lekker dicht bij zijn moeder liggen, lekker dicht tegen haar warme vacht aan. En hij dommelde net weer een beetje in toen Ravenkit begon te bewegen. “Doe niet!” piepte hij boos, een norse blik richtend op zijn broertje. Konden zijn siblings niet één keer stil liggen for StarClan’s sake?

Breakingkit richtte zijn ogen geïrriteerd op Ravenkit toen deze zich wel leek bewust te zijn van Breakingkit’s irritatie, maar zich daar voor de rest niet al te veel van aantrok. Van het nestje waren zijn ogen als eerste opengegaan en dus vond hij het een beetje vreemd om te zien dat Ravenkit met dichte ogen terug in zijn richting “keek”, ook al was hij zelf ook nog zo tot ongeveer een dag of twee geleden. Zijn zusje had haar ogen ook nog niet geopend, maar dat zou waarschijnlijk ook niet al te lang op zich laten wachten. Het werd al vrij snel duidelijk dat Breakingkit één van de kittens van het nestje zou zijn dat het snelste zou groeien en wiens vacht het dikste was van ze allemaal. Hij was dan ook bijna een exacte kopie van Butterpact’s broer, Breakingpoint. Alleen besefte de jonge kitten zich dat natuurlijk nog niet omdat hij nog steeds zo jong was. Hij kreeg opnieuw een zachte trap tegen zijn pels aan en bromde zachtjes, maar draaide met zijn oortjes toen hij zag dat Ravenkit er duidelijk op uit was om zijn omgeving te gaan verkennen. Hun moeder lag te slapen en hun vader was niet aanwezig, dus het was aan Breakingkit om Ravenkit te weerhouden van zijn stomme ideeën. Zucht. Waarom hij? Hij wilde graag nog even verder slapen, maar hij wilde ook weer niet dat zijn broertje zich pijn zou doen in zijn roekeloze avontuur. En dus deed hij ook moeite om weg van de welving van de buik van zijn moeder te kruipen en in de richting van Ravenkit te wandelen. Hij drukte zijn flank tegen die van zijn broertje om te laten weten dat hij er was en keek vervolgens om zich heen. Wat zag dit er vreemd uit allemaal, zeg.

Breakingkit hijgde van de inspanning toen hij zijn broertje eindelijk had ingehaald. En dit was nu waarom hij liever dicht tegen zijn moeder bleef liggen. Zijn pootjes leken zijn gewicht nauwelijks te kunnen ondersteunen en een zacht briesje, die eigenlijk niet eens zo koud was, zorgde ervoor dat Breakingkit met een nors gezicht naar zijn broertje keek. De ogen van zijn broertje waren niet geopend en dat zorgde ervoor dat Ravenkit nauwelijks kon weten waar hij naartoe ging. Breakingkit kon zich de boze reactie van zijn vader al indenken als hij Ravenkit zomaar liet gaan, dus deed Breakingkit opnieuw moeite om zijn broertje te achtervolgen toen deze één of andere rare sprong maakte om vooruit te komen. Zijn broertje leek nog meer moeite te hebben met lopen dan hijzelf en Breakingkit kon het niet helpen dat er een klein glimlachje om zijn lippen verscheen toen hij zag hoe graag zijn broertje het wilde om ook gewoon rond te kunnen wandelen. Plotseling zakte zijn broertje terug naar achteren en fronste Breakingkit toen hij scherpe tandjes in zijn staart voelde. Boos gaf hij een trap naar achteren, mikkend op de kaak van zijn broertje. Niet hard genoeg om hem een letsel te bezorgen, maar wel hard genoeg om hem te waarschuwen. “Doe niet!” krijste hij boos. Stomme Ravenkit! Hij kon het bekijken met zijn stomme avontuur. Boos draaide hij zich om – zo goed en zo kwaad als dat ging met zijn lichaampje die nauwelijks mee leek te willen werken – en probeerde zijn broertje opzij te beuken zodat hij weer terug kon wandelen naar zijn moeder. Alleen had het verre wandelen hem zo veel energie gekost dat hij niets anders kon dan door zijn poten zakken om even op adem te komen. Stomme Ravenkit met zijn stomme ideeën en zijn stomme geplaag.

Breakingkit keek geërgerd over zijn schouder toen hij weer beweging achter zich hoorde. In eerste instantie wilde hij controleren of Ravenkit zichzelf niet in de nesten werkte [strike]haha, woordgrap[/i] door weer verder door te lopen en misschien ergens te komen waar hij beter niet kwam, maar aan de andere kant wilde hij ook voorbereid zijn als zijn broertje wraak ging nemen. En zijn gevoel leek juist te zitten; Ravenkit naderde hem snel en Breakingkit verhief zich snel naar zijn pootjes zodat hij weg kon krabbelen. Zijn spieren weigerden echter dienst en hij was nog steeds moe, dus kon hij niet anders dan Ravenkit zijn gang te laten gaan. Hij zakte nog meer door zijn pootjes toen Ravenkit verwoede pogingen deed om op hem te klimmen. Een geluid dat zich tussen een piep en een grom in bevond, verliet zijn keel en boos zette Breakingkit zijn langharige vacht op, zijn kleine staartje boos heen en weer zwiepend. “Doe niet!” krijste hij nogmaals boos. Wat dacht zijn broertje wel niet? Waarom kon hij dit niet bij Bitterkit of bij hun moeder doen? Of bij hun vader? Breakingkit was er vrij zeker van dat zijn vader dit soort gedrag hilarisch zou vinden, maar hij vond het juist verschrikkelijk irritant. “Ophouden!” jammerde hij, want hij kende geen andere woorden om Ravenkit duidelijk te maken dat hij dit echt niet leuk vond. En hij dacht sowieso niet dat Ravenkit op zou houden als hij ook maar begreep wat Breakingkit bedoelde. En dus deed Breakingkit het laatste ding wat in hem opkwam, een soort van redmiddel: hij liet zich hard op zijn zij vallen. Hopelijk zou Ravenkit nu de hint wel begrijpen en van hem afgaan, want hij had hier absoluut geen zin meer in. Stomme Ravenkit!