Well the good old days may not return

Settledpaw zat nog steeds een beetje met zijn hoofd bij het gevecht tussen RiverClan en WindClan. Met hoe hij het slagveld met zijn eigen ogen had mogen zien. Hoe hij bewegingsloze lichamen had zien liggen. Hoe hij oog in oog had gestaan met zijn zusje en opgelucht had ademgehaald om te zien dat ze er met een paar krassen mee weg had kunnen komen. Maar hij was zo bezorgd geweest dat haar ook wat zou overkomen. Betekende dat dan dat zijn loyaliteit weifelde? Nee, dat mocht hij niet denken. Hij was ShadowClan. Honderd procent. Daar mocht hij niet aan twijfelen. Maar soms was dat zó moeilijk. Waarom had hij het gevoel dat hij zichzelf dan steeds zo hard moest bewijzen?
Zijn kop was dus ook niet bij de jacht. De bruin-witte kater liet dan ook een muis tussen zijn klauwen ontsnappen die bijna smeekte om in zijn klauwen te springen. Settledpaw vervloekte zichzelf bij het verliezen van zulke makkelijke prooi en stampte gefrustreerd verder door het naaldwoud. Ugh, dit maakte het er ook niet beter op als hij niet terug kwam met prooi. Maar met zijn gedachten als een storm had hij een blad voor zijn kop en stormde zonder een eindbestemming door het bos. Waarschijnlijk prooi wegjagend van hier tot WindClan. Maar kon het hem nu even schelen?

- Pepperpaw eerst

Settledpaw was met zijn gedachten helemaal van de wereld, totdat hij opeens weer met vier poten op de grond werd geholpen door de zachte stem van Pepperpaw. De bruin-witte keek om en keek naar de jonge apprentice die niet ver van hem weg stond. Oh. Settledpaw probeerde meteen een lachje op zijn gezicht te toveren en keek de poes aan. Ze hadden nogal wat avonturen beleefd toen ze nog een kitten was en nu trainden ze zo nu en dan samen met dezelfde mentor. ‘Hey, Pep,’ mauwde hij zachtjes, toch klonk zijn stem vlak. ‘Hoe is het?’ vroeg hij toen hij een paar stapjes dichterbij kwam en probeerde zijn gedachten eventjes aan de kant te zetten.

Settledpaw werd gegroet met een spinnend kopje en kort schenen zijn ogen, waarna hij zijn neus op haar kruin legde. Toen kreeg hij meteen de vraag of het goed met hem ging. Moest hij gaan liegen? Hij wilde Pepperpaw niet bezorgd maken. Hij wist niet eens zeker of ze het allemaal zou begrijpen. Hij wist immers niet eens of hij alles wel begreep. ‘J-ja, het gaat wel,’ kwam er nogal onovertuigend uit. Settledpaw wende zijn blik af en keek naar zijn poten. ‘Hoe gaat je training met Acorndust? Is hij wel lief voor je? Moet ik hem boos aankijken?’ kwam er toen als waterval aan vragen uit, terwijl hij probeerde het luchtig te houden, waarbij hij een glimlachje om zijn lippen forceerde. Hij wilde even het onderwerp veranderen en haar een beetje afleiden. Misschien waren dit wel grote-katten zaken. Misschien als Tallstar en Acorndust hadden geweten wat ze aan zouden treffen op WindClan territorium, hadden ze hem nooit meegenomen.

De sfeer was nogal bedrukt en Settledpaw wist dat het zijn schuld was. Ergens wilde hij zijn hartje luchten bij Pepperpaw, maar ook wilde hij haar niet opzadelen met zijn problemen. Haar antwoord klonk ook alsof ze het niet geloofde. Settledpaw kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Nu zou ze natuurlijk alleen maar meer bezorg zijn. Later leek ze iets op te knappen en Settledpaw trok een mondhoek kort omhoog toen hij het verhaal van Acorndust aanhoorde. ‘Acorndust is vast alleen maar op zijn hoede sinds-’ Settledpaw klemde zijn kaken plotseling op elkaar en keek Pepperpaw kort betrapt aan. Zou hij het zeggen? WindClan was immers ook haar familie. Maar hij werd afgeleid door Pepperpaws volgende vraag. Hij glimlachte voorzichtig. ‘Ja goed! Acorndust heeft gezegd dat ik klaar ben voor mijn final assessment.’ Normaal gesproken zou hij het met meer enthousiasme hebben uitgesproken, maar Warrior worden was op het moment even geen prioriteit.

Settledpaw keek de jonge apprentice aan en het leek alsof hij haar gekwetst had. Hij was ook zo’n hork op het moment. Maar zij was geen kit meer, en hij was ouder. Zou het ooit nog zo worden als eerst? Maar eigenlijk maakte het niet uit. Het leeftijdsgat was even groot gebleven. Toen Pepperpaw hem te complimenteerde, maar in plaats van trots te zijn, keek hij naar zijn poten. ‘Geen idee,’ sprak hij zachtjes. ‘Snel denk ik.’ Toen keek hij eindelijk weer op. Hij kon het gewoon niet meer voor zich houden. ‘I-ik weet alleen niet of ik het waard ben,’ mauwde hij vervolgens met een klein stemmetje. En toen had hij de kraan open gezet, want het kwam er allemaal in één keer uit. ‘Ik was doodsbang toen ik naar WindClan moest. En ik blijf maar denken aan Littlepaw.’ Waarschijnlijk zou het alleen maar meer vraagtekens doen opwekken bij Pepperpaw. Ze wist natuurlijk niet wie Littlepaw was, of wat er in WindClan was gebeurd. Het enige wat ze wist was waarschijnlijk de “windstil” booschap van de RiverClanner. En windstil, ja, dat was het zeker geworden…

Settledpaw had meteen spijt van wat hij had gezegd, maar het was nu te laat. Hij had het WindClan woord laten vallen, en Pepperpaw was meteen getriggerd. Natuurlijk, want ze was half WindClan. Net zoals hij half RiverClan was. Misschien.. heel misschien zou ze het begrijpen. Ook al was ze nog jong. Maar ja, in dat opzicht had hij ook nog lang niet alles op een rijtje. ‘Die dag dat ik met Acorndust en Tallstar weg ging. We.. we gingen naar WindClan. En daar waren RiverClan en WindClan in gevecht.’ Settledpaw stopte met zijn verhaal. Hij zag het meteen weer voor zich. Het regende pijpenstelen, het modderige strijdveld, het oorverdovende gekrijs en de bewegingsloze lichamen. ‘Het was verschrikkelijk. Ze vochten buiten de code. Katten gingen dood, Pep..’ Settledpaw had met grote ogen toegekeken, had niet van Acorndust zijn zijde gedurfd te wijken. Het gevoel dat hij op elk moment aangevallen had kunnen worden. En te midden van de chaos zijn zusje. ‘Littlepaw.’ Settledpaw aarzelde kort. Hij wilde dit wel vertellen, anders zou Acorndust het misschien doen. ‘Dat is mijn zusje.’ Settledpaw klemde zijn kaken van elkaar en keek weg van de kleine flamepoint kat. ‘Maar ze heeft gekozen om in RiverClan te leven,’ sprak hij bitter.

Settledpaw keek eens verbaasd dat Pepperpaw wist van het gevecht. Het leek namelijk bijna een onbesproken woord in ShadowClan. Settledpaw had het ook nog aan niemand anders verteld, alsof het over een gezamenlijk geheim ging. Iedereen wist dat er iets was gebeurd, maar niemand wist precies. Behalve Tallstar en Acorndust. En jammer genoeg was hij er in betrokken geraakt, maar hij had zijn mond wijselijk gehouden. Tot nu toe. En ze wist het al. Hoe?
Al snel kwam het hoge woord eruit. Een RiverClanner. Meteen schoten zijn haren omhoog, helemaal toen ze vertelde dat ze naar WindClan was gegaan. ‘Pepper!’ mauwde hij vervolgens streng. Ze wist dat ze dat niet moest doen. Ze kon daar serieus straf voor krijgen. Maar misschien zou Tallstar het door de vingers zien. Hij had namelijk nogal een zwakke plek voor haar. Maar ja, wie had nou niet een zwakke plek voor de jonge apprentice?
Vervolgens kwam de vraag. Settledpaw had het nauwelijks hardop gezegd, puur omdat hij zichzelf erom haatte. Toen knikte hij langzaam, wetend waar Pepperpaw op doelde. ‘Ja, net als jij,’ prevelde hij. ‘Mijn vader is een RiverClan kat. H-hij probeerde mij en mijn zusjes te stelen tijdens te reis. En Littlepaw was zo dom om zijn mooie verhalen te geloven,’ mauwde hij vervolgens bitter.

Settledpaw leek omhuld te zijn door een grijze wolk, waarna plotseling Pepperpaw zich door de storm durfde te wanen en haar kopje tegen hem aan kwam. Waarom was hij zo achterlijk geweest. Natuurlijk begreep ze het. ‘Dankjewel, Pep,’ prevelde hij dan ook zachtjes. ‘Ik.. ik ben gewoon een beetje in de war.’ Ja, dat was waar. Geen enkel puzzelstukje leek in zijn brein bij elkaar te passen, hoeveel opties hij ook probeerde. Toen kreeg hij de vraag van Pepperpaw of Littlepaw oké was. Settledpaw knikte. ‘Ja, op een paar krassen na was ze er goed mee weg gekomen. Gelukkig.’ Ja, hij was niet gemaakt van steen. Natuurlijk wilde hij niet dat zijn zusje het loodje zou leggen bij zo’n verschrikkelijk gevecht. Dat wenste hij zijn ergste vijand nog niet aan.

Settledpaw moest toch even kort lachen om Pepperpaws optimisme. Ze zou hem wel even uit de war halen. Het klonk zo eenvoudig zo over het de lippen kwam van de jonge kat. Settledpaw voelde haar kopje weet tegen hem aan en hij spinde als reflex. ‘Bedankt,’ mauwde Settledpaw zachtjes. Het was misschien dom, maar hij voelde zich wel meteen beter. Pepperpaw was half-clan, maar het leek haar amper moeite te kosten. Was dat omdat ze geen familie meer had in WindClan? Hij wist de details van haar verleden natuurlijk niet, enkel dat haar vader Tallstar was, en dat hij haar had meegenomen nadat haar moeder was overleden. Pepperpaw beaamde nog dat het gelukkig was dat Littlepaw ongedeerd was. Settledpaw knikte langzaam. ‘Ja,’ verzuchtte hij zachtjes. Kort staarde hij voor zich uit, waarna hij weer zijn aandacht op Pepperpaw vestigde. ‘Maar we kunnen de hele dag wel depressief doen, maar ik weet niet of dat veel zin heeft,’ probeerde hij zo vrolijk mogelijk te zeggen. Hij was nog niet helemaal uit de war, zoals Pepperpaw dat mooi had weten te bewoorden, maar hij voelde zich in elk geval wel beter.

Pepperpaw maakte een verontwaardigde piep en Settledpaw moest lachen. Toen ze zei dat ze niet deperessief was. Ja, oké, dat was waar. Settledpaw schudde lachend zijn kopje. ‘Sorry, ik doe depressief,’ hij trok een verdrietig gezicht, maar het was niet meer oprecht. ‘Ik zal me verbeteren.’ Hij toverde een lachje op zijn gezicht, waarna hij Pepperpaw vrolijk aankeek. Hij zakte door zijn voorpoten en keek haar uitdagend aan. ‘Ik denk dat je het uit me moet slaan.’ Hij wiebelde speels met zijn kont toen hij haar aankeek. ‘Laat maar eens zien wat Acorndust je heeft geleerd!’