Strange behaviour.

Breezespring onderdrukte een gefrustreerde zucht terwijl ze met haar gele ogen de grond afspeurde naar prooi. Ze was nu al een paar uur aan het jagen en ze had nog maar twee prooien gevangen. Twee prooien. Dat was echt bijna niks. Het zou niet eens genoeg zijn om alle elders te kunnen voeden. Het was frustrerend en het liefste wilde ze haar twee prooien oppakken en weer terug naar het kamp gaan, maar ze wist dat dat niks uit zou halen. Ze had eigenlijk een apprentice mee moeten nemen. Ze was van mening dat ze, hoe onervaren de apprentice ook was, met twee altijd meer konden bereiken dan alleen. En ze was niet graag alleen, ook al kon ze op sommige momenten best terughoudend zijn. Ze vond het fijn om omringd te worden door haar Clanmates, al was het ShadowClanbloed niet het enige dat door haar aderen stroomde. Gelukkig wist bijna niemand dat, behalve haar vader en waarschijnlijk Tallstar ook wel. En een deel van de Queens moest het ook wel vermoeden. Maar Tallstar nam kittens aan van WindClan, dus daar hoefde ze niet voor te vrezen. Toch wilde ze haar achtergrond zo veel mogelijk verborgen houden voor haar Clanmates. Ze had ergens wel schrik wat het zou geven als ze achter de waarheid zouden komen en hoe ze dan bekeken zou worden. In WindClan mochten ze het ook niet weten, maar dat zou ook niet gebeuren. Haar broertje en zusje leefden niet meer en haar moeder ook niet. Dat laatste feit vervulde haar met woede, vooral omwille van het feit dat een BloodClanner haar vermoord had. Het maakte haar woest op de groep katten, maar er was niets wat ze kon doen. Ze onderdrukte een zucht terwijl ze zich richtte op de prooi. Die er dus niet was. Het irriteerde haar mateloos en al snel liet ze zich met nog een gefrustreerde zucht op de grond zakken. Dan maar even pauze nemen. Als ze de hele tijd boos verder zou doen aan haar taak zou ze ook niks binnen halen. En dat was wel het laatste wat de Clan nu kon gebruiken.

Zij was in elk geval niet de enige bij wie het niet meezat. Breezespring keek over haar schouder toen ze een geluid hoorde dat leek op een kat dat struikelde en vervolgens op de grond viel. Haastig kwam ze overeind en rende naar het geluid toe, waar ze de dochter van Acorndust languit over de grond zag liggen. Net zoals die keer bij Nightspark klemde ze haar kaken op elkaar om de ernst in haar blik te behouden, wat haar akelig goed leek te lukken. Ze liep naar Beechpaw toe en dacht kort na over haar woorden. Ze wist dat Beechpaw niet één van de gemakkelijkste was en ze wilde de apprentice geen reden geven om brutaal te gaan doen, maar nam aan dat het geen kwaad kon om een beetje bezorgdheid te tonen. “Is alles in orde, Beechpaw?” vroeg ze dan ook maar op een kalme manier. “Het is immers een behoorlijke smak die je gemaakt hebt.” Ze had immers wel een kleine afstand moeten afleggen eer dat ze hier was. Nu veroorzaakte de bosgrond bij plotselinge bewegingen natuurlijk ook wel meer geluid dan soms nodig was, maar vragen kon nooit kwaad, toch? Ze bood niet aan om Beechpaw overeind te helpen; dat ging de apprentice haar zeker niet in dank afnemen. En dus ging ze op haar kont zitten en legde haar staart om haar voorpoten heen terwijl ze wachtte totdat Beechpaw vanzelf weer overeind gekrabbeld zou zijn. “Ik heb een niet erg succesvolle jacht,” sprak ze op een rustige toon tegen de apprentice. “Misschien zou het veel beter zijn als we het met ons tweeën konden doen.” Ze wist niet wat Beechpaw van haar dacht, maar voor haar zou het in elk geval aangenamer zijn om samen te falen in de jacht dan dat zij alleen dat deed. En een beetje gezelschap was altijd leuk, toch?

Breezespring gaf een knikje, nog steeds die ernstige blik in haar ogen, maar besloot om er niks meer over te zeggen. Als het echt zeer begon te doen, dan was Beechpaw hopelijk wel verstandig genoeg om zelf naar de medicine cat te gaan of het in elk geval aan te geven zodat Breezespring met haar mee kon gaan. Net zoals dat bij kittens het geval was – en natuurlijk ook bij warriors, elders en queens – vond Breezespring het belangrijk dat de apprentices zich goed in hun vel voelden en dat ze wisten dat als ze een probleem hadden, of dat nu fysiek of mentaal was, dat ze terechtkonden bij de oudere katten in de Clan en bij de medicine cats natuurlijk. Een geamuseerde glans verscheen in Breezespring’s blik toen Beechpaw haar opmerking maakte en even gaf ze de apprentice een zacht, bemoedigend zetje. “Ik denk dat dat allemaal wel reuze meevalt,” sprak ze de apprentice rustig toe. “Je moet niet zo aan jezelf twijfelen. Dat het nu niet is meegevallen, wil niet zeggen dat elke jacht slecht zal verlopen.” Ze bewoog kort met haar oortje. “Bovendien is het normaal dat er tijdens deze periode wat minder goed gejaagd wordt. Bij mij verliep de jacht de afgelopen weken ook niet even simpel.” Helemaal niet, zelfs. En aan de gefrustreerde gezichten te zien van haar denmates bijna elke avond leek dat bij hun ook niet het geval te zijn. Beechpaw mocht gewoon niet te zwaar tillen aan dit akkefietje. “Maar misschien als je aangeeft waar je denkt dat het niet goed gaat bij je kan ik wat tips geven die je kunnen helpen,” stelde ze voor, waarna ze de apprentice met haar staart wenkte en in de richting van het stukje territorium liep waar ze wist dat ze wel prooi konden vinden.

Breezespring keek met een kalme blik in de richting van Beechpaw. “Well, ik geef de hoop niet op voordat ik voor mezelf heb gezien wat voor hopeloos geval je wel niet bent.” Ze gaf de apprentice een plagerig zetje om te laten zien dat ze die woorden niet meende. Hopelijk zou ze het niet verkeerd opvatten en het ook als een grap zien. Beechpaw was zeker niet de gemakkelijkste apprentice, maar zij was ook niet een gemakkelijke warrior. Ze was koppig en ze gaf niet op als het dit soort zaken betrof. Ze zou pas geloven dat Beechpaw niet te redden viel als ze dat voor zichzelf kon concluderen en eerder niet. “Tja, zonder dat ik je heb zien jagen, kan ik dat natuurlijk ook niet zeggen,” zei ze op een kalme, serieuze manier. “Misschien moet je me eerst je sluiphouding eens laten zien en daarna gaan we proberen om wat prooi te benaderen. Dan zal het me vast wel lukken om de fouten eruit te halen.” Breezespring kon eerlijk gezegd amper geloven dat Stormlily Beechpaw niet had aangeleerd hoe ze voor haar Clan moest jagen en niet doorgedramd zou hebben als het haar toch niet lukte. Nee, ze dacht eerder dat het Beechpaw’s negatieve instelling was die haar parten speelde. Iedereen kon jagen, als hij of zij zich daar maar voor inzette.

Breezespring zag hoe Beechpaw in de sluiphouding zakte en trok kort met haar oortje. Ze had haar houding goed, dus daar kon het in elk geval niet aan liggen. “Probeer je staart zo goed mogelijk recht voor je uit te houden zodat het in geen geval over de grond kan slepen,” sprak ze zachtjes tegen Beechpaw. “En terwijl je sluipt, moet je steeds je achterpoten licht gestrekt houden zodat je kunt springen en je voorpoten ver voor je gezicht uit houden zodat je je prooi kunt grijpen als je eenmaal gaat springen.” Ze zakte naast Beechpaw in de houding en kopieerde hetgeen wat ze daarnet gezegd had. “Terwijl je sluipt, houd je je staart goed naar achteren gericht. Je zet je poten zo licht mogelijk neer zodat je prooi je pas op het laatste moment in de gaten heeft en zorg je ervoor dat je uit de wind blijft zodat je geur de prooi niet kan verrassen. Onthoud dat een muis je altijd eerst kan voelen voordat hij je ruikt en ziet, dus zorg dat je een soort glijdende beweging maakt met je poten telkens als je een stap naar voren zet zodat je zo min mogelijk kans hebt dat hij je voelt.”

Breezespring’s snorharen bewogen geamuseerd toen Beechpaw herhaalde wat ze zei, maar ze gaf een knikje ten teken dat het goed was. Als de jonge apprentice dat gedeelte in elk geval zou onthouden, zou het al een stuk gemakkelijker worden om haar prooi te vangen. Het was een mantra die ze voor zichzelf moest blijven herhalen, maar uiteindelijk zou het als natuurlijk aanvoelen en zou Beechpaw er later zelfs bij na moeten denken als ze het aan haar apprentice moest leren hoe het ook alweer uitgelegd moest worden. “Het is even wennen als je jezelf er nu zo hard op focust, maar later zal het aanvoelen alsof je niks anders gewoon bent,” beloofde ze de apprentice. Ze zakte naast de apprentice in de sluiphouding en hield vervolgens haar stil ten teken dat ze niet mochten bewegen. Beechpaw’s sluiphouding was zacht genoeg geweest om een muis bijna onopgemerkt naar voren te laten komen. De wind blies hun richting in, dus de muis zou hun nooit kunnen ruiken. Dan zou het er enkel op aankomen hoe goed Beechpaw kon sluipen. “Deze ga je hebben,” fluisterde Breezespring Beechpaw bemoedigend toe. “Onthoud gewoon dat je je staart van de grond houdt, dat je de wind in jouw richting moet hebben en dat je klaar bent op elk moment om te springen, net zoals je daarnet tegen mij zei.”

Breezespring had al veel apprentices zien jagen, maar toch was het telkens weer een beleving op zich. En al zeker als ze wist dat de apprentice zodanig met haar gevoelens worstelde dat ze dacht dat ze het niet ging kunnen. En meestal als je dacht dat je iets niet kon, dan bleek de realiteit te zijn dat je het ook niet ging kunnen. Tenzij je natuurlijk nog van gedachten veranderde. Motivatie was een enorme sterke drijfveer en voor nu leek dat bij Beechpaw te ontbreken, maar Breezespring zou sowieso alles op alles zetten om dat weer terug te halen. Beechpaw faalde om de muis te vangen en Breezespring voelde haar hart pijnlijk kloppen toen ze zag dat de she-cat zich daar enorm voor leek te schamen. Breezespring kwam naar voren gelopen en drukte haar vacht troostend tegen die van de langharige tabby aan. “Het maakt niet uit,” murmelde ze alsof ze het tegen een kitten had. “Ik weet dat je je best gedaan hebt.” Snel gaf ze Beechpaw een lik over haar oortje en deed toen weer een stap opzij. “Ik denk dat je een fout maakt door je veel te concentreren. Je houding wordt houterig en je gaat verkeerde beslissingen maken, juist doordat je te veel bezig bent met die angst om te falen.” Ze glimlachte. “Waarom proberen we het niet opnieuw en probeer je deze keer om je spanning wat meer los te laten? Je concentreert je enkel op je houding en niet meer op de muis zelf. Je maakt je niet meer druk over of hij je nu wel op niet opmerkt, of je nu wel of niet moet springen. Je beoordeelt de situatie zoals ze op die moment is en dan pas onderneem je actie.”

Breezespring kon al aan het gezicht van Beechpaw zien dat ze het voorstel niet zag zitten en het negatieve antwoord volgde dan ook niet veel later. En misschien moesten ze het voor nu ook maar laten rusten en moesten ze zich maar op iets anders focussen. Als Breezespring Beechpaw te veel ging forceren, raakte de she-cat dadelijk gefrustreerd en dan zou het niet alleen het jagen zijn dat niet meer lukte. En dus besloot Breezespring om het voor nu aan de kant te duwen. “Dan proberen we het niet,” sprak ze op een rustige toon. “Alleen kun je het niet voor te lang ontwijken. Een groot deel van je final assesment bestaat uit het laten zien dat je capabel bent om op prooi te kunnen jagen. Gelukkig heb je nog tijd genoeg om daarop te oefenen.” Ze glimlachte naar de langharige she-cat en draaide zich vervolgens om. “Wat zou je trouwens wel leuk vinden om te doen?” vroeg ze aan Beechpaw.

Als je iets van Breezespring kon zeggen, was het wel dat ze behoorlijk observerend kon zijn als dat nodig was. En dus flitste haar blik samen met die van Beechpaw naar de bomen nadat ze haar vraag had gesteld. Klimmen? Oké, dat had ze niet achter de langharige tabby gezocht, maar ze kende wel een plekje waar ze Beechpaw naartoe kon brengen en waar ze rustig konden praten. Beechpaw leek haar kop te schudden en het idee van zich af te gooien, maar Breezespring ging het daar iets minder simpel bij laten. “Ja,” antwoordde ze dan ook met een vrolijke glinstering in haar ogen toen Beechpaw aan haar vroeg of ze een idee had wat ze konden gaan doen. “Volg me maar.” Ze wenkte Beechpaw nog eens extra met haar staart en begon vervolgens in de richting van the Burnt Sycamore te rennen, het plekje waar ze wel eens graag lag weg te dommelen. Ze kon dan naar het Thunderpath kijken dat zich naast hun territorium bevond en ThunderClan met ShadowClan verbond, waarna ze een beetje weg kon zweven in haar eigen gedachten. Aangezien the Tallpines zich niet ver van the Burnt Sycamore bevonden, waren ze er zo. “Ik ken een heel mooi plekje waar je echt mooi uitzicht hebt. Je moet er maar eens komen als de schemering begint te vallen en als je vader je niet zoekt.” Ze gaf Beechpaw een heimelijk knipoogje en klauterde toen via de stam omhoog, naar de tak klimmend waar zij meestal zat. Eens zien of ze het juist gezien had en Beechpaw haar zou volgen.