Karma

Settledpaw hoorde niet dat hij werd gewaarschuwd voordat hij een sprong nam. Maar hij had zichzelf al in een moeilijk parket geholpen zodra hij het zelf probeerde. Plotseling stond dan ook de ThunderClan poes weer aan zijn zijde, waarna ze hem uit begon te kafferen en Settledpaw met grote ogen in elkaar dook. ’S-Sorry!’ mauwde hij klein. Ja, misschien was hij ook een beetje overmoedig geweest, had hij niet alleen moeten springen. Maar hij was ook niet over die krakende tak gegaan. Settledpaw knikte dan ook toen ze tegen hem zei dat hij moest doen wat zíj zei. Ja, misschien was dat maar verstandig. Toen was de vriendelijkheid en het engelengeduld verdwenen. De poes was nu minder begripvol en hij volgde haar, nadat hij zijn angsten probeerde weg te slikken. Hij sprong achter haar de volgende tak op, dit keer de afstand wel goed berekenend. Langzaamaan werd de afstand naar de grond steeds minder. Oh, hij kon echt niet meer wachten.

  Ze zag hoe de kater in elkaar dook. 'S-sorry!' mauwde hij klein. Ergens vond ze het wel zielig, maar toch. Hij was ouder dan haar, en hij was degene die hulp nodig had. Als hij dan niet luisterde en misschien wel zijn dood tegemoet sprong was het wel goed dat hij geschrokken was. Zo zou hij het niet nog een keer doen, hoopte ze. Ze wilde maar als te graag dat hij dit overleefde.
  Ze voelde hoe hij naast haar op de tak sprong. Ze gaf hem een kort knikje, maar je kon de tevredenheid op haar gezicht zien. Als hij keek, tenminste.
  Ze wilde al naar de volgende tak springen maar aarzelde even. De sprong die hij gemaakt had was nu wel goed gelukt, maar dat betekende niet dat de volgende weer zal lukken. Ze waren steeds dichter bij de grond gekomen en ze kon zich bedenken hoe hij overmoedig en haastig zou kunnen worden, omdat hij zó graag op de grond wil zijn. De poes overwoog twee dingen om te doen. Hem nog een keer streng toespreken en hopen op het beste of hem rustig uit leggen dat hij nu niet overmoedig moest worden. Ze koos voor het laatste.
  Silver draaide zich naar hem om en ging op de tak zitten. 'Settledpaw, luister goed naar me, okay?' Ze wachtte even zodat ze zeker wist dat ze al zijn aandacht had. 'We zijn nu steeds dichterbij de grond, okay, en ik wil niet dat je overmoedig wordt en je op het laatste moment alsnog dood laat vallen.' Ze pauzeerde even om de woorden bij hem te laten bezinken. 'Sorry dat ik net een beetje naar je uitviel, maar ik bedoel het goed. Ik wil niet dat je straks doodgaat. Mede ook omdat ik er mee te maken heb,' voegde ze toe. Het was nou eenmaal de waarheid. 'Dus alsjeblieft, bij StarClans naam, spring voorzichtig, maar denk ook niet te veel na want dan ga je twijfelen aan jezelf.' Ze glimlachte weer en hoopte dat hij het begreep en haar advies ook echt zal opvolgen.

Settledpaw wilde graag verder gaan. Hij was helemaal de boom zat. De echte grootste angst was een beetje vervlogen. Hij stond in elk geval weer, hij liep en sprong. Maar nog steeds was hij bang om te vallen. Hij klom nooit in bomen. Hij was hier niet in zijn element, zacht uitgedrukt. Settledpaw tuurde naar de takken onder hem, hij wilde gaan. Ongeduldig wachtte hij op Silverpaw die hem voor zou gaan, totdat hij opeens een order kreeg. Goed luisteren? Settledpaw knipperde verrast met zijn ogen, waarna hij iets wilde zeggen, maar misschien maar verstandig zijn kaken op elkaar hield. Toen kreeg hij de aanwijzingen om voorzichtig te zijn, want Silverpaw benadrukte tweemaal dat ze hem niet wilde te pletter zien slaan. Vervolgens kreeg hij de aanwijzing niet teveel na te denken. Dat waren tegenstrijdige commentaren. Voorzichtig zijn, maar niet nadenken. Toch knikte Settledpaw. ‘Oké,’ mauwde hij stilletjes, waarna hij haar aankeek. ‘Ik zal voorzichtig zijn.’ Ja, dat deed hij steeds al. Hij had ook niet erg veel zin om neer te vallen. ‘Je gelooft het misschien niet, maar ik heb dood gaan ook nog niet in de planning staan.’ Een klein lachje volgde zijn woorden. Silverpaw was erg serieuze gids naar beneden, dus misschien moest ze iets losser worden. Of eigenlijk, juist niet. Hij wilde inderdaad echt veilig terug komen.

  Opgelucht dat Settledpaw knikte na haar woorden en zei dat hij voorzichtig zou zijn, knikte ze hem toe. Gelukkig maar, dacht ze. 'Je gelooft het misschien niet, maar ik heb dood gaan ook nog niet in de planning staan.' Een klein lachje volgde Settleds woorden.
  Silverpaw keek hem even aan zonder iets te zeggen, maar uiteindelijk verscheen er een voorzichtige glimlach op haar gelaat. 'Ja, dat snap ik wel. Laten we maar door gaan dan,' miauwde ze en ze sprong een tak lager. Dit waren makkelijk haalbare sprongen, dus ze sprong er nog twee. Ze keek om naar Settledpaw om te zien hoe hij het er van af bracht. Daarna keek ze weer naar voren. Nu werd het wat moeilijker, omdat er steeds minder takken waren aan de stam. Ze dacht na over een oplossing hoe ze makkelijk en veilig uit de boom konden klimmen.

Settledpaw zag toch nog een glimlachje van de poes komen. Poeh, gelukkig. Misschien kwam haar vriendelijke gedrag weer terug. Misschien was Settledpaw ook nogal een hork geweest, maar verontschuldigen kwam later wel. De volgende twee sprongen waren redelijk eenvoudig. Hier en daar moest Settledpaw wel zijn evenwicht weer terugvinden, maar het was te doen en hij haalde veilig de volgende takken. Hij zag wel dat het bladerdek steeds minder dicht werd, dat de takken, hoewel ze dikker waren, minder werden. Maar de grond kwam dichterbij, hallelujah. Settledpaw wiebelde zijn oortjes onzeker toen Silverpaw stopte en onderzoekend naar de boom keek. Settledpaw zag een tak bijna recht onder hen, maar daarna zou het stoppen. Dan zouden ze of naar de grond moesten springen, of zich langs de stam naar beneden laten zakken. ‘We kunnen daarhee-’ Settledpaw wees met zijn poot naar beneden, maar tijdens het wijzen verloor hij zijn evenwicht en gleed naar achteren. Zijn achterpoten verloren grip op de tak, en een korte seconde viel hij in het niets, maar op het laatste moment kon hij zijn voorklauwen in de tak slaan, en hij bungelde opnieuw aan zijn voorpoten aan een tak. In zijn ogen vlamde wilde paniek toen hij Silverpaw aankeek. Maar er leek een brok in zijn keel dit zetten, want hij kon geen woord uitbrengen door angst.

  'We kunnen daarhee-' hoorde Silverpaw de andere Apprentice beginnen te zeggen. Daarna volgde het geluid van nagels die over de tak schraapte. Snel keek ze om en zag hem bungelen aan de tak. Voor ze het wist was ze overeind gesprongen en haastig kwam ze dichterbij. Uuuh, wat nu??
  'Probeer grip met je achterpoten te krijgen,' gebood Silverpaw hem. 'Trek ze zo hoog mogelijk op.' Nadat ze dat zei boog ze voorover en probeerde zijn nekvel te pakken te krijgen zonder zelf voorover te vallen. Gelukkig, ze had hem. Stevig hield ze hem vast, maar niet hard genoeg dat ze door zijn vel ging. Zo trok ze hem op met al haar kracht die ze in zich had.

Oh. Mijn. StarClan. Settledpaw wierp een blik naar beneden. Het was niet zo hoog als eerst, maar nog wel steeds hoog. Er bestond nog steeds de mogelijkheid om zijn nek te breken. Silverpaw gaf hem al snel de aanwijzing om grip te zoeken met zijn achterpoten. Nee joh, echt?! Wat was hij hier anders aan het proberen?! Settledpaw probeerde met zijn buikspieren zijn achterpoten hoog genoeg op te tillen om grip te vinden, maar elke keer als hij zich probeerde op te trekken, slipten zijn nagels verder weg. Oh nee. Toen voelde hij opeens tanden in zijn nekvel en het gewicht op zijn voorpoten werd verlicht. Settledpaw probeerde nogmaals zijn achterpoten op te trekken en… ja! Settledpaw kreeg grip en hij kon met hulp van Silverpaw zich weer op de tak hijsen. Met geschrokken ogen keek hij de poes aan. ‘B-bedankt!’ verzuchtte hij. Oh, hij liet vandaag echt weer het beste van zichzelf zien. Lompe kluns die hij was!

  Toen hij eenmaal op de tak was gehesen keek hij haar hem geschrokken ogen aan. 'B-bedankt!' verzuchtte hij.
  Silver zuchtte ook en knikte naar hem. 'Gelukkig zijn we met z'n tweeën,' miauwde ze met een opgeluchte glimlach. 'Laten we nu maar zo snel mogelijk naar beneden gaan.' Ze was er onderhand wel een beetje klaar mee namelijk. Ja, ze leefde in een bos en ze kon prima klimmen, maar dit was wel wat anders dan de bomen in het ThunderClan territorium, erg vermoeiend ook. En Settledpaw zelf kon ook niet zo goed klimmen, dus dat was ook een vermoeiende factor. Ze keek naar beneden.
  'Okay, we kunnen inderdaad naar die tak springen. Daarna word het lastiger. Dan kunnen we vanaf daar via de stam omlaag gaan of op de grond springen. De grond is daar wel zacht genoeg voor.' Ze gaf de keuze maar aan Settledpaw. Zelf had ze wel het idee dat ze allebei kon doen. 'Denk er maar even over na,' miauwde ze voordat ze naar de tak sprong die Settled net aanwees.

Silverpaw was echt geduldig met hem. Het was een wonder dat ze de moeite deed om het zo lang met hem uit te houden. Hij knikte naar haar bij haar volgende uitleg. Oké, dat snapte hij. Dat was ook ongeveer zijn plan. Hij keek toe hoe ze naar beneden sprong. Dat was te doen. Voorzichtig liet hij zichzelf op de tak vallen, waarna hij naast haar stond. Nu het lastige deel, de laatste sprong. Settledpaw besloot maar het voortouw te nemen, dan kon het Silverpaw niet meenemen mocht hij zijn grip verliezen. Hij sloeg zijn nagels in de stam, waarna hij na een keer diep zuchten de veiligheid van de tak verliet. Fijn, nu was het iedere man voor zichzelf. Hij moest zich nog enkele staartlentes laten zakken, voordat hij de sprong naar beneden durfde te maken. Hij slipte beetje bij beetje langs het schors, steeds niet plekjes waar hij grip vond met zijn nagels. Hij ging half met zijn kop naar beneden, half zijwaarts. Eén keer verloor hij zijn grip met zijn achterpoten en slingerde hij met zijn kont langs de schors, waarna hij aan zijn voorpoten bleef hangen. Oh jee. Settledpaw liet zich toen achterwaarts nog een beetje zakken, waarna hij uiteindelijk weer zijn kop naar beneden durfde te richten. Oké, nu kon hij wel springen… ongeveer. Hij sloot zijn ogen en liet zich vervolgens maar vallen. Waarna hij redelijk lomp landde, maar hij was geland. Hij stond weer op de grond.

  Een paar seconden later landde Settledpaw naast haar. Ze gaf hem een kort knikje. Nu wachtte ze op zijn antwoord. Maar in plaats van dat hij haar een antwoord gaf sloeg hij zijn nagels al in de stam en verliet de tak. Silver keek toe hoe hij het deed. Hij deed het prima dus besloot ze hem maar niet uit zijn concentratie te halen door aanwijzingen te geven. Die had hij toch niet nodig op dit moment.
  Ze hield even geschrokken haar adem in toen het even misging. Settledpaw had zijn grip verloren met zijn achterpoten, maar gelukkig bleven zijn voorpoten in de schors geslagen. Ze liet haar adem weer gaan toen ze zag dat hij het weer onder controle had. Uiteindelijk maakte hij de laatste sprong van de stam af, op de grond. Een brede glimlach verscheen op haar gelaat. Het was hem gelukt! Het was haar ook gelukt om hem veilig uit de boom te begeleiden! Alleen moest ze er zelf nog uit zien te komen. Maar dat moest geen probleem zijn.
  Nadat ze haar kunsten had laten zien van uit de boom klimmen, die aanzienlijk beter gingen dan die van Settledpaw, sprong ze naast de oudere Apprentice in het gras. 'Hèhè, eindelijk weer vaste grond onder onze poten,' miauwde ze vrolijk naar Settled.

Settledpaw keek naar het gras onder zijn poten en hij sloeg meteen zijn klauwen in de grond. De stevige, onbeweeglijke grond. Wat was het een ongelooflijke opluchting. Zijn ogen gingen kort weer naar de eik en het bladerdek, waarna hij Silverpaw soepel de boom zag verlaten. Settledpaw glimlachte toen ze zei dat ze eindelijk weer op de grond waren. ‘Inderdaad,’ miauwde Settledpaw opgelucht. Zijn groene ogen gingen naar de ThunderClan apprentice. ‘B-bedankt dat je me hebt gered,’ miauwde hij een tikkeltje beschaamd. Het was echter de waarheid. Settledpaw was een mietje geweest, bevroren hoog bovenin een boom. ‘Ik ga nóóit meer klimmen,’ sprak hij met een lach van zelfspot om zijn lippen. Dat was ook waarheid. Zo’n avontuur hoefde hij niet nogmaals te beleven.

  'Inderdaad,' miauwde Settledpaw opgelucht. 'B-bedankt dat je me hebt gered,' miauwde hij een tikkeltje beschaamd.
  Silver haalde haar schouders wat op. 'Geen probleem hoor,' antwoordde ze. 'Iedereen die het kon zou hetzelfde gedaan hebben.' Of dat echt zo was, was nog maar de vraag, maar in haar ogen zou het heel gemeen zijn om een kat zomaar in de boom te laten zitten. Zelfs als het een kat van een andere Clan was.
  'Ik ga nóóit meer klimmen,' sprak Settled toen met een lach om zijn lippen. Silver glimlachte meewarig naar hem.
  'Niet in zulke grote bomen meer nee, stel ik voor.' Ze liet een zachte grinnik horen. 'Als je nou weer start met kleinere bomen is het ook minder eng,' gaf ze als advies met een kort knikje.

Silverpaw deed alsof het de meest normale zaak van de wereld was. Alsof iedereen het had gedaan. Settledpaw keek verlegen naar de grond. ‘Maar je hebt me tenminste niet uitgelachen.’ sprak hij met een ongemakkelijk grijnsje op zijn gezicht. Silverpaw was inderdaad geen moment lullig geweest. Misschien kort haar geduld verloren, maar hij had zich ook als een onmogelijke hork gedragen. Toen kwam er eindelijk een flauw grapje, dat hij niet meer in grote bomen moest klimmen. Settledpaw grijnsde ongemakkelijk. Grote bomen, kleine bomen, nee nooit meer! ‘Nee, ik ben genezen. Ik blijf vanaf nu veilig bij de grond. Ik heet niet voor niets Settledpaw, ander heette ik wel… uh.. Highpaw,’ grapte hij vrolijk. Nee, gevestigd op de grond, daar waar hij kennelijk hoorde.

  'Maar je hebt me tenminste niet uitgelachen,' sprak Settled met een ongemakkelijk grijnsje.
  Silver knipperde even verbaasd.  'Nee, natuurlijk niet. Zelfs ik was af en toe bang hoor!' gaf ze toe.
  'Nee, ik ben genezen. Ik blijf vanaf nu veilig bij de grond. Ik heet niet voor niets Settledpaw, ander heette ik wel... uh.. Highpaw,' grapte hij toen vrolijk als antwoord op haar advies.
  Ze grinnikte. 'Ja, dat klopt. Maar je weet maar nooit. Als je het ooit wil zou willen proberen, kies dan maar voor een klein boompje,' miauwde ze vriendelijk. 'Maar toch, je hebt het heel goed gedaan.' Settled was geen klimmer, zoveel was wel duidelijk. Toch was hij mooi de hoge boom in geklommen en, ook al hielp ze hem, was er weer uitgekomen.

Settledpaw keek verrast op toen Silverpaw zei dat ze ook af en toe bang was. ‘Echt? Ik dacht dat jullie ThunderClanners praktisch geboren werden in bomen,’ grapte hij een tikkeltje plagend. Al kon het natuurlijk nooit banger zijn dan arme Settledpaw zelf was geweest. Waarna Silverpaw opnieuw aanraadde om met een kleine boom te beginnen mocht hij de oncontroleerbare drang hebben weer een boom in te gaan. ‘Oké, genoteerd,’ mauwde hij. Ja, dus echt niet, dacht hij er nog achteraan. Vervolgens kreeg hij ook nog eens een compliment! Settledpaw knorde kort. Ja, hij had het maar mooi even gedaan. Zijn grasgroene ogen gingen weer omhoog in de grote eik, naar diens deinende takken in de wind. ‘We waren echt hoog, hè?’ mauwde hij, toch stiekem een tikkeltje trots. Het was een niet te vergeten uitzicht geweest.

  'Echt? Ik dacht dat jullie ThunderClanners praktisch geboren werden in bomen,' grapte Settled.
  Silver grinnikte even. 'Maar niet in zulke grote bomen!' reageerde ze.
  Toen zei Settled dat hij haar advies genoteerd had, dus ze knikte kort naar hem met een glimlach. 'We waren echt hoog, hè? mauwde hij na haar compliment.
  De poes knikte. 'We waren zeker hoog. Wel jammer dat ik zelf het uitzicht niet heb kunnen zien. Ik ben alleen maar bezig geweest met jou uit de boom te helpen,' mauwde ze, maar ze glimlachte erbij zodat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Als ze nog wilde zou ze zelf nog wel een keer in de boom klimmen. Ze wist dat ze het kon, nu. Maar voorlopig was dit wel genoeg geweest.

Settledpaw grinnikte toen ze zei dat ze niet in zulke hoge bomen klom. Ja, de vier oude eiken was natuurlijk ook een uitzondering. Die moesten hier vast al staan sinds het begin van de clans. Ze moesten wel eeuwen oud zijn! Dan werden ze natuurlijk ook vanzelf enorm groot. Toen voelde hij zich meteen een beetje schuldig toen ze zei dat ze het uitzicht niet had kunnen zien. ‘Ow, sorry,’ mauwde hij verontschuldigend. ‘Ik ben nogal een pretverpester, blijkt maar weer,’ mauwde hij met gepaste zelfspot. Hij likte een keer beschaamd over zijn borst. ‘Het was wel gaaf, je kon de rivier zien. En de heide. Oh, en natuurlijk ook jullie woud, en daarachter de tweebeenplaats!’ begon hij snel uit te leggen. Ja, ookal was het moment een beetje verpest, het goeie moest je dan maar onthouden.

  'Ow, sorry,' mauwde Settled toch nog verontschuldigend. 'Ik ben nogal een pretverpester, blijkt maar weer,' mauwde hij.
  Silver wilde zijn excuses nog wegwuiven, maar toen begon hij te omschrijven hoe het was.
  'Het was wel gaaf, je kon de rivier zien. En de heide. Oh, en natuurlijk ook jullie woud, en daarachter de tweebeenplaats!' legde hij snel uit.
  Silver glimlachte even. Dit maakte haar nog nieuwsgieriger. Ze zou bijna de eik weer in klimmen. Bijna. Heel bijna. 'Nou, ik verheug me er nu al op om dat allemaal te gaan zien, later. Misschien neem ik je wel mee,' grinnikte ze. Misschien als hij ouder was en toch nog wat kleinere bomen had beklommen in zijn territorium dat hij het weer aandurfde. Maar ze verwachtte niet dat hij haar zou volgen in de nabije toekomst.

Silverpaw leek er de lol wel van in te zien, maar toen ze hem plagend uitnodigde om misschien weer mee omhoog te gaan schudde hij wild met zijn kop. ‘Nee, dat was een once in a lifetime ervaring,’ grinnikte hij. ‘Nooit meer!’ zette hij zijn woorden dan ook nog maar even kracht bij. Daarna stond hij op en schudde hij zich uit, waarna hij met glimmende ogen naar Silverpaw keek. Het was wel leuk geweest, daar hoog. ‘Maar ik kan het van mijn to-do lijstje strepen,’ grapte hij. Ja, hij was in één van de grote eiken geklommen, en hij had het overleefd. Daarna keek hij de zilveren apprentice weer aan. ‘I-ik denk dat ik maar weer eens terug moet naar ShadowClan.’ Ja, hij moest nog wat andere dingen doen. Hij had al teveel tijd verspild in vastzitten in een boom. Het was bijna net zo beschamend dat toen hij Viperpaw moest redden uit de caverns in ShadowClan. Bijna…

  Settledpaw schudde echter wild met zijn kop toen ze hem uitnodigde weer de boom in te klimmen later. 'Nee, dat was een once in a lifetime ervaring,' grinnikte hij. 'Nooit meer!'
  Silverpaw grinnikte en haalde haar schouders op. Wie weet.
  'Maar ik kan het van mijn to-do lijstje strepen,' grapte hij.
  'Ja, ik ook,' grinnikte de poes. 'Ook al stond het nooit op mijn lijstje.'
  De kater keek haar weer aan. 'I-ik denk dat ik maar weer eens terug moet naar ShadowClan.'
  Silverpaw knikte. Het was hoog tijd, inderdaad. Het was een hele ervaring geweest, en ook best wel heel erg vermoeiend. 'Ja, ik ga ook maar is. Naar ThunderClan dan.' Ze liet een wat awkward grinnik ontsnappen. 'Duh.' Een kleine zucht verliet haar bekje en ze stond ook op. 'Het was leuk je ontmoet te hebben, Settled,' mauwde ze en ze knipperde even vriendelijk naar hem. Hij mocht dan misschien wel van een andere Clan zijn, ze vond hem heel aardig en misschien was het zeker wel een vriend geworden voor Silverpaw. Maar ze wist niet of dat handig was om uit te spreken, omdat hij van een andere Clan kwam. 'Hopelijk zien we elkaar weer is,' zei ze glimlachend.