Karma

Settledpaw sprong tussen de naaldbomen vandaag achter een haas die iets te ver van het WindClan territorium was gezworven. Maar de ShadowClan apprentice had niet de bouw van een WindClanner en was lachwekkend traag achter de haas aan en voor die het wist was de haas verdwenen achter de WindClan grens, waarschijnlijk terug naar zijn hol. Settledpaw zuchtte teleurgesteld, maar probeerde er niet te druk om te zijn. Het was het proberen waard, maar helaas. Settledpaw proefde de lucht. Veel geuren kwamen samen. ShadowClan en WindClan natuurlijk, maar hij merkte ook de vage geuren van de andere twee clans op. Dat betekende dat hij vlakbij fourtrees was. Settledpaw realiseerde dat hij al verder had gereisd dan hij verwacht had en de toppen van de vier grote eiken kwamen op zijn netvlies. Hmm, hij zou net zo goed maar een kijkje kunnen nemen bij de fourtrees, zien of er wat interessants gebeurde. En met die gedachte trippelde hij de open vlakte op waar de maandelijkse gatherings werden gehouden.
Settledpaws groene ogen gingen omhoog. De eiken kwamen langzamerhand weer in bloed en bladeren verstrooiden het zwakke zonlicht, vlekken van schaduw makend op de stoffige bodem. Settledpaws ogen blonken bij het idee. Zulke bomen hadden ze niet in ShadowClan. Een ondeugende gedachte kwam in zijn kop en een grijnsje sierde zijn lippen. Wat nou als hij in één van de vier eiken klom. Kom op, het stond op iedere kat zijn bucket-list, toch? En de naaldbomen beklimmen in ShadowClan was nooit een pretje. De naalden prikten hinderlijk in je vacht. Settledpaw dacht niet langer aan en sprong op de stam van de dichtstbijzijnde eik, zijn nageld uitslaand in de schors en hij trok zichzelf omhoog.
De eerste tak ging hij op zitten, maar hij wilde hoger. Hij wilde alle terretoria in één oogopslag kunnen zien. Hij ging naar de volgende tak, en de volgende… Totdat hij in het bladerdek verdween en uiteindelijk zijn kopje uit het bladerdek stak en overzicht had op WindClans heide, de rivier, ThunderClans dichte bos en ShadowClans moeras. Cool. Settledpaw keek genietend, maar na een paar harde windvlagen en zich stevig moeten vasthoudend aan de tak waar hij op zat, had hij er wel genoeg van. Hij keek naar beneden om de reis naar de veilige grond terug te nemen. Totdat hij een duizelende afgrond zag. Oei, hij was wel héél hoog. Settledpaw klemde zich wanhopig vast aan de tak waar hij op zat en keek angstig naar beneden. Oh StarClan. Hoe zou hij ooit weer met vier poten op de grond komen?!

- Eerst Silverpaw

  Silverpaw trok met een rustig drafje door het ThunderClan territorium. Ze hield ervan om een wandelingetjes te maken door het bos. Ze zou ook wat graag een wandeling willen maken in de andere territoria, vooral RiverClan, maar dat mocht natuurlijk niet. Misschien, ooit in de toekomst, dacht ze. Ze haalde haar schouders op. Ze zou wel zien hoe haar toekomst er uit zal zien. De Clans waren immers zo'n beetje de hele wereld over gereisd op zoek naar een nieuwe plek om te leven. Misschien zou ze dat ook wel meemaken in haar leven, ook al bedacht ze dat de meeste katten daar natuurlijk niet op zaten te wachten. En om eerlijk te zijn, Silver hield er ook wel van om te weten waar ze aan toe is. Onvoorspelbaarheid is niet iets waar ze heel erg blij van wordt.
  Haar neusje vingen de geuren op van verschillende Clans. Met een glimlach besefte ze dat ze dicht bij Fourtrees was. Ze had het al een aantal keer gezien, maar ze was nog nooit op de open plek geweest. Ze wist eigenlijk ook niet of dat echt mocht als er geen Gathering was. Maar toch, het is de enige plek waar de Clans in vrede leven, toch? Ze besloot dat later maar aan haar mentor te vragen.
  Ze kwam aan bij de rand en ze keek naar de grote eikenbomen. Silver wilde maar wat graag dichter bij gaan kijken. Ze keek even snel om zich heen en stak haar neusje in de lucht om de geuren op te nemen. Geen andere katten in de buurt, voor zover ze kon ruiken. Een vlaag van ondeugendheid en spanning ging door haar heen toen ze naar de vier grote bomen trippelde. Wat waren ze groot... Zo groot had ze ze niet verwacht, maar ja, ze stond nu ook vlak voor ze. Ze keek op en wat ze daar zag verbaasde haar nogal.
  Een kat in één van de bomen? Mocht dat wel? Ze keek fronsend omhoog. De onbekende kat was wel heel hoog in de boom. Misschien was het wel een ThunderClanner, dacht ze.
  'Hey!' riep ze naar boven.

Paniek begon langzaamaan door Settledpaws brein te gaan. Hoe kwam hij weer beneden? Hij durfde zijn nagels niet meer uit zijn tak te halen. Ahh, hij móest even normaal doen. Hij was omhoog gekomen, dan kon hij toch ook weer naar beneden? De jonge kater kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Argh! Verman jezelf, Settled! Heel langzaam liet hij een pootje los van de tak en strekte hem naar beneden naar de tak onder hem, maar op dat moment begon de tak waar hij op zat weer in de wind te wiegen en met een zacht gilletje wist hij niet hoe snel hij zich weer aan zijn tak moest vastklemmen. Oh StarClan, help me! Sorry dat ik in je boom zit. Ik zal het nooit meer doen! Hij smeekte naar StarClan om hem de kracht te geven weer naar beneden te gaan.
En toen hoorde hij opeens een stem. Settledpaws grasgroene ogen durfden een blik naar beneden te werpen en een zilverkleurige kat zat onder aan de stam. Ze leek piepklein van zo hoog, maar misschien was dit zijn redding. Welke clan ze ook was, dat maakte hem even twee seconden niet uit. ‘Help,’ piepte de apprentice vervolgens zacht. Hij moest al zijn trots even opzij zetten en diep adem halen. ‘Ik zit uh.. een soort van…’ Settledpaw kwam bijna niet op de goeie woorden toen hij weer zijn ogen stevig dichtkneep toen weer een windvlaag de takken liet bewegen. Toen hij weer stil zat keek hij weer kort naar beneden. ‘Vast.’

  Ze zag de kat naar beneden kijken. Ze zag ook hoe de wind wild door de bomen blies, waardoor de dunnere takken alle kanten op wiegden.
  'Help,' piepte de kat. Silver fronste. Wat was er mis? Zelf vond ze klimmen geen probleem, dus ze was gewend aan de wind die tussen de takken door suisde. Maar dat gold blijkbaar niet voor deze kat. 'Ik zit uh... een soort van...' ging de kat verder. Ze zag hoe er weer een windvlaag de tak heftig op en neer begon te blazen. 'Vast.'
  Ze knipperde met haar ogen. Dus de onbekende kat zat vast. Dan zal het wel geen ThunderClanner zijn, dacht ze. Ze bedacht was ze kon doen. Ze zou natuurlijk kunnen omdraaien en de kat aan zijn lot overlaten, maar die gedachte wuifde ze meteen weer weg. Natuurlijk zou ze de kat niet aan zijn lot over laten, dat is gemeen. Nee, zelfs al is het een kat van een andere Clan zou ze hem alsnog kunnen helpen. Ze haalde diep adem en knikte. 'Ik kom eraan! Blijf rustig zitten!' riep ze naar boven voordat ze een sprong maakte en haar nagels in de bast zette zodat ze zichzelf omhoog kon trekken.

Settledpaw durfde een opgeluchte zucht over zijn lippen te laten rollen toen de zilveren kat zei dat ze eraan kwam. En vervolgens eraan vast plakte dat hij maar moest blijven zitten. Nee joh, alsof hij een kant op kon? Settledpaw had al zijn vier poten om te tak geslagen en hij lag met zijn buik en kin op de tak. De kat mocht zich wel haastten, hoe lang zou het duren voordat hij van de tak af werd gewaaid? Bij elke beweging van de tak die in de wind wiegde kneep hij zijn ogen weer dicht en hoopte dat hij niet zou vallen. Oh hij was ook zo dom geweest. Overmoedig om te denken dat hij dit wel even kon. Kort keek hij weer naar beneden en zag de zilveren poes voortgang maken op de boom. Ja, naar boven was makkelijk geweest. Maar nu leek iedere stap naar beneden drie vossenlengtes...

  Terwijl ze aan het klimmen was keek ze af en toe omhoog naar de kat. Ze kon nu zien dat hij best klein was, maar groter dan zij. Vast ook wel wat ouder dan, dacht ze. De kater lag plat op zijn buik op de tak, met zijn vier poten om de tak geslagen om stevig houvast te hebben. Ze glimlachte even. Het was zeker geen ThunderClanner.
  Uiteindelijk was ze zo hoog geklommen dat ze met de volgende windvlaag zijn geur goed kon ruiken. ShadowClan. Oh jee, dacht ze. ShadowClan was nou niet bepaald de meest vrolijkste van de Clans. Maar die gedachte zette ze zich van zich af. Deze ShadowClanner had immers haar hulp nodig en nu ze begonnen was aan de klim wilde ze ook niet meer terug. Dat zou ook wel heel naaiend zijn tegenover de kater.
  Na het lange klimmen begonnen haar poten en schouders pijn te doen. Natuurlijk, ze was opgegroeid in ThunderClan, ze kon prima klimmen. Maar ze was nog jong en zoveel training heeft ze nog niet gehad. Maar ze wist dat als ze nu zou stoppen het nog lastiger wordt om door te gaan, dus ze zette door.
  Uiteindelijk bereikte ze de tak waar de jonge kater op vastzat. Ze glimlachte vermoeid naar hem terwijl ze ook op de tak klom. Ze moest even pauzeren om op adem te komen.

De zilveren kat kwam gestaag dichterbij en toen ze dichterbij was rook hij dat ze ThunderClan was. Nou ja, het boeide hem even niet meer wie hem kwam redden, als hij maar weer met vier poten op de grond kwam. En bovendien wist gelukkig ThunderClan het één en ander van in bomen klimmen. Gelukkig was de poes snel op bestemming en met grote groene ogen ontmoette hij de blik van de poes. ‘Uh.. hey,’ mauwde hij ongemakkelijk, zijn stem schor van de angst die erin school. ‘Bedankt dat je kwam.’ Zijn lichaam was echter nog steeds geen centimeter verroerd. Hij hield zijn nagels strak in de schors van zijn tak. Hij wist echt niet of hij ooit durfde het los te laten. ‘En.. en nu?’ piepte de kater bijna. Oh, het was echt te beschamend voor woorden, maar dat maakte hij even niet uit. Hij had maar één doel en zij was de enige die hem nu kon helpen. En StarClan, hij bad dat hij snel veilig weer grond onder zijn poten had.

  'Uh.. Hey,' mauwde de kater ongemakkelijk. Zijn stem was schor. 'Bedankt dat je kwam.'
  Silverpaw ontmoette zijn angstige groene ogen en glimlachte geruststellend. 'Natuurlijk.'
  'En.. en nu?' piepte de kater.
  Silver keek even naar beneden. Het was inderdaad wel heel hoog, zo hoog was ze nog nooit geweest. Wat als ze zou vallen? Wat als ze voor altijd zouden blijven vastzitten, hoog in de boom? Misschien moesten ze wel wachten tot de volgende Gathering zodat andere katten hen konden helpen. Ze schudde die gedachtes van zich af en slikte haar zenuwen weg. Nee, ze ging deze kat helpen naar beneden te komen en ze zullen veilig met vier poten op de grond belanden, zoals alle katten doen.
  De poes keek weer naar de jonge kater en glimlachte weer. 'Nou, eerst is het verstandig om zo dicht bij de bast te komen zitten,' vertelde ze terwijl ze voorzichtig naar een andere tak klom om ruimte te maken voor hem. 'Schuifel maar over je buik, als je het te eng vindt om rechtop te staan.'

De poes leek verassend vriendelijk. En gelukkig lachte ze hem niet uit, of dacht ze dat hij een muisbrein was om omhoog te klimmen om vervolgens niet naar beneden te komen. Of, nou ja. Misschien dacht ze dat wel, maar ze sprak het in elk geval niet hardop uit. En haar gezicht stond vriendelijk. De poes instrueerde hem eerst om dichterbij de bast te komen, waarna ze met moeiteloos gemak naar de volgende tak klauterde. ‘I-ik weet nie-’ Abrupt kapte hij zichzelf af. Kom op, hij moest zichzelf even vermannen. Heel voorzichtig kwam zijn achterhand een beetje omhoog en razendsnel sloeg hij zijn voorpoot een stukje verderop in de tak. Fjieuw, hij was niet gevallen. Meteen ging zijn volgende voorpootje erachteraan en schuifelde hij met zijn achterpoten bij. Met muizenstapjes maakte hij voortgang, voordat hij eindelijk met zijn lijf tegen de bast van de boom stond. Hier bewoog de tak ook niet zo. Hier was het beter, en eindelijk durfde hij opgelucht weer adem te halen.

  'I-ik weet nie-' begon de kater, maar hij hield abrupt op. Ze keek hem nieuwsgierig aan. Ze dacht wel dat hij gewoon even tijd nodig had om alle moed bij elkaar te schrapen en geduldig wachtte ze af. En ja hoor, daar kwam zijn achterhand een beetje omhoog waarna zijn voorpoot razendsnel in de bast sloeg wat verderop in de tak. Zo ging dat hetzelfde met zijn andere poot en voorzichtig schuifelde hij bij. Langzaamaan schuifelde hij zo naar de stam toe.
  Uiteindelijk had hij het dan gehaald en ze zag hem opgelucht adem halen. Ze glimlachte en zakte lichtvoetig op de tak waar hij ook op had gestaan, maar dan dichter bij hem zodat zij ook niet de hele tijd heen en weer werd geslingerd door de wind.
  'Goed gedaan,' complimenteerde ze de kater. Silverpaw keek even naar beneden, de angst die even opkwam negerend. Ze zocht een andere, gemakkelijkere tak waarop ze naar beneden kon klimmen. Ja, daar was er één. Voorzichtig liet ze zich ook op deze tak zakken en ze keek weer omhoog. 'Kom maar hoor, deze tak is stevig genoeg voor ons beide,' miauwde ze met een glimlach terwijl ze ruimte vrij maakte voor hem. 'Hoe heet je eigenlijk?' wilde ze weten.

De zilveren poes leek engelengeduld te hebben, want ze zei niets toen hij zich langzaam over de tak bewoog. Hij keek haar ook dankbaar aan toen ze naast hem kwam staan, hem stevig dicht bij de stam hield en buiten het gevaar van bewegende takken die hem naar de grond wilde werpen. De poes leek zich dan ook met eenvoudige souplesse naar de tak beneden zakken. Ja, zo leek het niet zo moeilijk. Ze zei dat ze maar naar haar toe moest komen. Settledpaw slikten en zakte voorzichtig wat door zijn poten, waarna hij een poot los durfde te laten, steunend tegen de stam en zich langzaam naar beneden strekte. Toen zijn klauwen de volgende tak raakten, sloeg zijn hart een slag over. Maar hij was er. Zijn andere voorpoot volgde, waarna hij eindelijk de rest van zijn lichaam zijn oude tak liet verlaten. Hij stond weer naast de zilveren poes en keek nog steeds met grote ogen naar beneden. Dit was een makkelijke. Maar hoe zou de rest eraantoe gaan? Toen vroeg opeens de poes om zijn naam. ‘Uh. S-settledpaw,’ mauwde hij met nog steeds een trillende stem. Hij was nog steeds behoorlijk oncomfortabel op de hoge takken, maar hij durfde voor een moment zijn blik af te wenden van de tak waar hij nu op vast stond geklemd en keek de poes aan. ‘En jij?’

  Ze keek toe hoe de kater zijn voorpoten langzaam op de andere tak zette, om vervolgens de rest van zijn lichaam te laten volgen. Ze zag hoe hij met grote ogen naar beneden keek. Even volgde ze zijn blik. Ze besefte dat ze inderdaad nog maar één tak opgeschoten waren. Als het in dit tempo bleef gaan waren ze misschien nog steeds bezig als de zon onder was gegaan. Maar ze wist dat ze de kater niet moet opjagen, want dan konden er vreselijke ongelukken gebeuren.
  'Uh. S-settledpaw,' mauwde de kater als antwoord op haar vraag. Zijn stem trilde. Ze keek hem weer aan en glimlachte geruststellend. 'En jij?' vroeg Settled.
  'Silverpaw,' antwoordde ze. 'En je hoeft niet bang te zijn hoor. Ik bedoel... Het is misschien hoog, maar ik ben er om je te helpen,' miauwde ze met een geruststellende toon. Het laatste wat ze wilde was hem nog meer van streek maken. 'Kijk, daar is de volgende tak,' zei ze voordat ze weer naar beneden sprong. Het was een grotere afstand dan eerst, dus even zweefde ze in de lucht. Ze draaide zich weer om naar Settled. 'Kom maar!'

De zilveren poes stelde zich voor als Silverpaw. Wat ontzettend toepasselijk. Settledpaw glimlachte, maar al snel werd hij weer geruststellend toegesproken. Één moment schoot een fonkeltje van zijn doorgaande levenslust weer door zijn ogen. Ja, kon zíj makkelijk praten. Maar ze deed weer voor hoe ze naar de volgende tak moest springen. Ja, zo leek het super makkelijk. Settledpaw zag haar bewegen alsof ze gewoon op land was. Settledpaw praatte zichzelf moed in en deed een schietgebedje, waarna hij zijn voorpoten uitstrekte naar voren en naar beneden sprong. Kort zweefde hij in het niets, voordat hij op de tak waar Silverpaw op zat sprong en zich stevig vast wist te klemmen. Zijn hart had een slagje overgeslagen, maar hij stond, en hij leefde nog. Oh, misschien kon hij dit wel weer. Hij wierp een blik naar beneden, waarna hij de volgende tak zag waar ze heen konden gaan. Hij strekte alweer een pootje naar beneden. Hij was nu in de flow. Nu moesten ze het er maar van nemen, straks durfde hij niet meer!

  Ze keek tevreden toe hoe de jonge kater op de tak sprong waar zij op zat. Ze glimlachte en keek weer om haar heen naar de volgende tak. Er waren hier wat minder dikkere takken dan eerst, tenzij ze nog een stuk verder sprongen dan eerst. Daar was een geschikte tak, waarna ze daarvandaan makkelijk via de stam omlaag konden klimmen. Ze dacht na. Zal Settledpaw dat wel durven? Ze keek weer op naar hem en net op tijd zag ze hoe hij zijn pootje naar beneden strekte. Snel keek ze omlaag en zag naar welke tak hij wilde.
  'Nee! Stop, pas op!' riep ze naar hem terwijl ze een poot voor zijn gezicht stak om hem tegen te houden. 'Niet doen! Die tak is veel te dun voor je, hij zal zo afbreken!' waarschuwde ze hem. Ze liet een zucht ontsnappen. 'We moeten die tak hebben daar,' miauwde ze, rustiger nu, en knikte naar de tak die ze eerder voor ogen had. 'Je moet wel zorgen dat je goed springt, maar het moet te doen zijn.'

Juist op het moment dat hij weer naar een tak beneden wilde zakker, schreeuwde Silverpaw opeens dat hij moest stoppen. AHH! Settledpaw schrok zich de pleuris en dook meteen weer op de tak waar ze zaten met zijn buik en sloeg zijn poten eromheen. Wat gebeurde er? Hij verwachtte bijna weer een grote windvlaag door de bomen, maar het bleef kalm. Daarna legde Silverpaw uit dat de tak te dun was. Oh.. ‘Oh, s-sorry,’ mauwde hij zachtjes, terwijl hij beschaamd weer omhoog kwam. ‘StarClan verdomme, je liet me schrikken,’ mauwde hij ongemakkelijk, waarna hij een schaapachtig lachje over zijn lippen liet rollen. Toen wees Silverpaw een tak een stuk verderop aan. Settledpaw schudde meteen standvastig zijn kop. ‘Je bent gek,’ mauwde hij met grote ogen. Dat was enkele staartlengtes verderop. Dacht ze nou echt dat hij daar zomaar heen kon springen? ‘Is er geen andere weg?’ smeekte hij bijna naar de jonge apprentice. Zijn ogen gingen naar beneden langs de takken. Hij was toch ook naar boven gekomen, dan kon hij ook wel weer simpel naar beneden.

  Settledpaw dook gelijk weer met zijn buik plat tegen de tak waar ze op zaten toen ze haar waarschuwing riep. 'Oh, s-sorry,' mauwde hij zachtjes nadat ze had uitgelegd dat de tak te dun was. Hij kwam weer wat omhoog. 'StarClan verdomme, je liet me schrikken,' mauwde hij ongemakkelijk, waarna een schaapachtig lachje over zijn lippen rolde.
  Silver zuchtte. 'Sorry.' Ze snapte wel dat hij daarvan geschrokken was, zij zou daar zelf ook van schrikken. Maar ze moest er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als hij gesprongen had. De tak zou geheid gebroken zijn en ze stelde zich voor hoe hij met een kippenvel makende krijs naar beneden zou vallen, om dan tegen de bodem dood te slaan. Ze schudde haar kopje. Niet aan denken nu, Silver, sprak ze zichzelf toe. Ze ging hem veilig naar de bodem brengen.
  Ze zag hoe Settledpaw zijn kop schudde toen ze hem haar plan voorstelde. 'Je bent gek,' mauwde hij met grote ogen. 'Is er geen andere weg?' smeekte hij bijna.
  De zilveren poes zuchtte nog eens en keek om haar heen. Ze wist dat als hij er niet in geloofde de sprong waarschijnlijk ook zal mislukken en dat konden ze echt niet veroorloven met die sprong. Haar ogen gleden van de ene tak naar de andere, maar allemaal keurde ze hen af. Uiteindelijk haalde ze diep adem. 'Ik denk dat we dan beter weer omhoog kunnen klimmen, zodat we naar de andere kant van de stam kunnen komen. Daar zijn denk ik nog wel wat stevige takken,' miauwde ze.  'Dat lijkt me ook het veiligst.' En voordat hij kon tegensputteren sprong ze alweer op de tak waar ze net vanaf gesprongen waren en maakte wat ruimte vrij voor hem.

Silverpaw verontschuldigde zich. Ja, dat kon ze maar beter doen. Ze had hem wel naar beneden kunnen jagen met haar geschreeuw om moord en brand. Settledpaw liet zijn haren, die geschrokken omhoog waren gestaan, weer plat liggen. Maar nog steeds was hij niet zeker wat hij moest doen. Hij was nog steeds niet zeker op de takken. En hij had nu alvast besloten dat hij nooit een goeie klimmer zou worden. Toen Silverpaw merkte dat hij die sprong echt niet zou maken, besloot ze dat ze beter terug naar boven konden. Wat?! Nee! Hij draaide zijn kop en hij zag haar alweer omhoog springen. ‘Oké dan,’ mauwde hij uiteindelijk terneergeslagen. Ze zou wel beter weten, hopelijk. Settledpaw durfde de sprong omhoog wel makkelijk te maken. Omhoog was zoals hij al eerder achter was gekomen makkelijker dan naar beneden. Omhoog kon je jezelf zo op de tak trekken, omlaag moest je je eigen gewicht elke keer weer tegenhouden, met zicht op een langzame val naar beneden als je misstapte. Brr.

  In haar ooghoek zag ze hoe Settledpaw op de tak sprong. Ze zag genoeg om te weten dat hij zich wel goed vast had, hij viel er namelijk niet meteen weer af, zodat ze verder kon kijken naar andere takken. Langzaam liep ze wat verder op de tak waar ze nu op zat en stapte voorzichtig naar eentje ernaast. Het was een perfecte tak voor de soort aanloop die nodig was om over de rest van de takken te komen. Ze voelde of hij wel stevig genoeg was door er steeds meer gewicht op uit te oefenen. Zelf was ze best licht, dus de tak hield haar wel. Ze keek achterom naar de ShadowClanner. Hij was ouder, gespierder en breder dan Silverpaw. Ze zuchtte en richtte zich weer op de tak voor haar. Ze moesten wel, anders zouden ze hier morgen nog zitten. Ze liep dus op de andere tak, zette zich af en sprong naar de volgende tak, waardoor ze de eerdere tak deinend achterliet. De poes keek weer achterom naar Settled.
  'Niet over nadenken, okay?' miauwde ze. 'Je moet gewoon even snel zijn en voor je het weet is het al weer over.' Ze glimlachte erbij, hopend dat het zal helpen hem wat minder zenuwachtig te maken.

Settledpaw volgde de poes haar blik en zag haar een ietwat dunne tak uitproberen. Het leek redelijk stevig, maar voordat hij het wist was ze eroverheen gerend, de tak vervaarlijk zwiepend. En toen zei ze vervolgens dat ze er maar overheen moesten rennen, niet teveel denken. ‘Ik denk al teveel, dat is het probleem,’ mauwde Settledpaw toen cynisch, en iets fel. Settledpaw strekte zijn pootje op de tak, die nog ligt wiegde en zette zijn poot erop. Net als Silverpaw testte hij de tak, maar hij was veel zwaarder dan de zilveren apprentice. De tak kraakte en meteen schoot Settledpaw weer achteruit. Dit was echt een grotere nee dan de vorige sprong. Hij schudde meteen wild zijn kop. ‘No way dat ik dat ga doen,’ mauwde hij met zijn haren overeind. ‘Ik ga toch de andere weg, ik zie je wel wat verder beneden,’ mauwde hij. Het klonk zekerder uit zijn bek dan hij zich voelde. Hij draaide zich om en sprong weer de tak naar beneden die hij eerder had gedaan en had zijn ogen weer op de tak van eerder. Hij deed een schietgebedje, nam de sprong. Hij had iets te kort ingeschat, maar hij kon zijn voorpoten in de tak slaan, waarna achterpoten niet haalde. Kort bungelde hij aan de tak, zijn hartslag schoot meteen naar 200 en hij krabbelde verwoed met zijn achterpoten. Totdat hij met een zijn achterpoten de tak vast kreeg en hij zichzelf erop kon hijsen. Nog steeds zat zijn hartslag hoog en zijn ademhaling stokte. Dat was iets te dichtbij.

  'Ik denk al teveel, dat is het probleem,' mauwde Settledpaw toen cynisch, en iets fel.
  Silverpaw zuchtte even diep, wilde wat zeggen, maar zag dat Settled al de tak aan het uit proberen was, dus hield ze haar bekje maar. Ze zag hoe hij steeds meer gewicht op het takje zette, totdat het kraakte. Meteen schoot Settledpaw achteruit. 'No way dat ik dat ga doen,' mauwde hij met zijn haren overeind. 'Ik ga toch de andere weg, ik zie je wel wat verder beneden,' mauwde hij.
  Ze zuchtte weer. 'Settled, niet doe-' maar voordat ze verder kon praten was hij al omgedraaid en maakte zich klaar voor de sprong. Snel sprong ze weer naar de andere tak, hopend dat ze hem nog tegen kon houden, maar het was al te laat. Met grote ogen zag ze toe hoe Settledpaw de sprong waagde, maar dat hij het tekort had ingeschat. Kort bungelde hij aan de tak en even vreesde Silverpaw dat hij alsnog naar beneden zou vallen. Gelukkig kreeg hij de tak vast en hees zichzelf omhoog. Ze haalde opgelucht adem nu ze zag dat hij veilig was.
  'StarClan nog aan toe, Settled!' riep ze hem geschrokken na. 'Je had wel dood kunnen zijn!' Ze zuchtte, haalde weer even diep adem om tot rust te komen en sprong hem achterna. De sprong was nog steeds ver, maar makkelijker voor haar dan voor de kater. Lichtvoetig landde ze op de tak en keek hem even met een scherpe blik aan. 'Voortaan doe je gewoon wat ik zeg, okay? Het is ook veel te gevaarlijk om te haastig te springen.' Al meerdere malen speelde zich de scene af in haar hoofd, hoe ze zou falen om hem veilig op de grond te brengen en hoe hij dood op de grond lag. Bijna was die gedachte waarheid geworden, en ze wist even geen betere manier om dat te uitten dan zo.
  Ze sprong weer verder naar de volgende tak. 'Kom op dan,' mauwde ze wat bot.