Whippersnappers

Vandaag mocht ze voor het eerst alleen uit jagen! Of nuja, toen ze vanochtend vroeg kwam checken of haar mentor al klaar stond, lag deze nog te slapen en mompelde iets wat leek op een 'ja' toen ze het haar vroeg. Hoe dan ook! Voor de magere poes was het genoeg. Hoewel de omstandigheden in haar clan behoorlijk bar waren door het grote voedsel te
kort, probeerde zij een goed humeur te houden. Dat lukte niet altijd, al helemaal niet met haar slechte gezondheid, maar vandaag was ze in haar nopjes. Ze had namelijk geoefend, en vandaag zou ze een grote vis gaan vangen! Yep, dat doel had ze gesteld, en ze zou het gaan doen ook. Met vrolijke tred kwam ze dan ook aan bij het stuk van de rivier dat grensde aan Thunderclan. Hier stroomde het water rustiger en had ze geleerd dat de vissen het beste zichtbaar waren. Zonder blikken of blozen stapte ze tot aan haar buik het frisse water in, waarna ze muisstil bleef staan en gefocust naar het oppervlak keek. Kom op visjes, waar waren jullie?

&Nightpaw!

Hoewel Rookpaw zeker wel leergierig was, had ze ook wel de slechte eigenschap om veel te snel afgeleid te raken bij hun trainingen. Met het excuus dat ze het wel zou onthouden voor een andere keer ging ze dan zorgeloos verder, enige gevolg was dan wel dat op momenten zoals deze, ze plots niet precies meer wist wat Larksong haar ookalweer had gezegd. Err, heel stil blijven staan, toch? Zoiets was het. Net als de reigers die 's ochtends aan de over stonden te wachten, moest ook zij muisstil blijven staan. Man, wat was dat saai! De jonge poes kon nooit stil blijven zitten, had het altijd te druk met leven en heen en weer stuiteren. Er viel ook zoveel te doen en te zeggen! Vandaar dat dit ook een hele uitdaging was, maar ze was vastbesloten niet op te geven. Geduld loont, want naarmate de tijd verstreek leken de kleine visjes in de rivier te denken dat ze één was met de rotsen en het kabbelende water. Met grote, blauwe oogjes zag de apprentice toe hoe ze om haar poten heen begonnen te zwemmen alsof ze helemaal geen gevaar voor hen was. Ha! Nog heel even, héél even...  "Beetje vroeg voor een ochtendduik, niet?" Rookpaw keek niet eens op, zo gefocust was ze . "Shhsshht!" sprak ze tussen neus en lippen door naar de vreemdeling, waarna ze dan toch eindelijk haar kans schoon zag en... Splash. Doelbewust sloeg ze met haar ene droge poot in het water, waarna ze met haar scherpe nageltjes een vis uit de rivier wist te scheppen. Haar blijdschap was van korte duur, want het glibberding dreigde alweer de rivier in te verdwijnen. Snel hapte ze ernaar en klemde, nadat ze het gevangen had, de prooi tussen haar kaken, met als enige gevolg dat ze vol de rivier in viel.... Maar ze had hem! De vis stopte met stuiptrekken en vol trots - en absoluut doorweekt- kwam ze de rivier weer uit. Nu pas zag ze wie haar waterballet had zitten aanschouwen; het was een pikzwarte Thunderclan apprentice die aan de overkant van de rivier stond. "Nooit te vroeg voor prooi, hoor!" miauwde ze goed gehumeurd met een schaapachtige grijns op haar druipende gelaat, waarna ze kort haar dunne vachtje uitschudde.

Tja, en nu was ze door en door nat. Dat zou Chivysniff niet heel leuk vinden, de zwart-witte poes kon ongeveer haar waarschuwende woorden al voor de geest houden; 'Rookpaw! Je weet hoe snel je ziek word, bla bla bla,' ach ja, ze had wel mooi een visje gevangen hoor! Nogmaals schudde ze zich uit, waarbij slechts een klein deel van het water in glinsterende druppels van haar vacht afgleed. De rest zou er vast wel afgaan naarmate de zon hoger aan de lucht kwam te staan, het zou haar een zorg wezen. De interesse van de poes lag nu eerder bij de zwarte kater die daar aan de oever stond, zijn donkere vacht nu ook lichtelijk nat door haar water capriolen. Oeps, sorry Thunderclanner. Ze kon het niet laten om zachtjes te grinniken, waarna ze hem met een verontschuldigende glimlach aan keek. Toch leek hij niet boos, gelukkig maar! "Wauw," oh! Hij was onder de indruk! Rookpaw haar blauwe oogjes glommen van trots, hopend dat haar papa ook zo zou reageren wanneer ze deze kleine, maar vette vis het kamp in zou dragen. "Wat is dat voor prooi? Kan je mij leren er een te vangen?" zijn enthousiasme was aanstekelijk en haar eerste reactie was dan ook om heftig te knikken, alleen maar om vervolgens aangegrepen te worden door een soort schuldgevoel. "Oh, ehm, Thunderclan mag eigenlijk niet jagen in de rivier," gaf ze wat schoorvoetend toe. Haar clan had al zoveel honger, ze zouden het vast niet leuk vinden als er plots ook nog eens Thunderclanners in hun rivier gingen vissen. Maar... Hij zag er zo vriendelijk uit! "Maar," begon de poes, waarna ze de vis even onder een steen schoof zodat ze hem later weer kon oppakken en behendig via de steppingstones tot de Thunderclan kant van de rivier begon te springen. "als je beloofd dat je niet uit onze rivier gaat vissen, wil ik je wel vertellen hoe je een vis vangt, hoor!" sprak ze met een grijns op haar lippen, nu een stuk dichterbij. Ze stond officieel nog niet op Thunderclan gebied, en officieel gaf ze hem geen prooi, dus het was vast prima, toch? Ach ja, daar dacht ze nu liever nog niet overna. "Mijn naam is Rookpaw trouwens! Hoe heet jij?" stelde ze zich vrolijk voor vanaf de natte steen waar ze op zat, enkele staartlengtes van de kater verwijderd.

Oh! Oh! Ze hadden een deal! Rookpaw haar blauw oogjes fonkelden vrolijk. Stiekem wist ze natuurlijk wel dat was ze deed nou niet helemaal volgens de regels was, maar het was veel te leuk om zich daar nu druk over te maken. Windclanners waren stom, maar met Thunderclan was niet zoveel mis toch? Deze zwarte kater zag er vriendelijk uit, en hij zei zelfs dat hij haar een vis zou geven als bedankje wanneer hij er een ving! Nou, dat zei toch al genoeg? "Hihi, dan moet je wel een hele snelle leerling zijn!" gniffelde ze. Het had haar best wel wat trainingen gekost, maar dat zou goed kunnen komen door het feit dat stilzitten nog wel een dingetje was voor haar. Er was altijd zoveel te doen, en haar aandachtsspanne was niet zo ontzettend lang. "Nightpaw," stelde de kater zich voor, een toepasselijke naam. Zelfs in het zonlicht was zijn vacht nog zo zwart als de nacht, waar andere donkere katten soms bruin leken in het daglicht. "Aangenaam kennis maken." kijk nou! Wat een beleefde kater. Rookpaw gniffelde om hoe netjes hij haar wel niet leek. "Insgelijks!" aapte ze haar moeder na, die ook altijd zo netjes en beleefd praatte. Vervolgens zag ze toe hoe Nightpaw maar al te voorzichtig zijn nachtzwarte poten in het stromende water zette, huiverend van het koude water. Het bleef voor haar een raar idee dat alle andere clans zo'n hekel hadden aan water, zij was er zo'n beetje in opgegroeid! "Duusss..." met zijn helder blauw oogjes keek hij vragend naar haar op. "Wat is het geheim?" ze keek hem bloed serieus aan en stapte wat dichterbij, al was die ondeugende twinkeling in haar diep blauwe ogen onmisbaar/ "Luister goed mijn jonge leerling, het grootste geheim der vissen is..." sprak ze met een gespeelde, lage stem terwijl ze nog dichterbij kwam. "... Dat je niet bang moet zijn om nat te worden!" en met die woorden schepte ze met haar zwart-witte poot wat water op in de hoop hem goed nat te spetteren. Schaterend van het lachen keek ze hem aan. "Kom! Het is maar water!" moedigde ze hem aan om verder de rivier in te stappen, totdat het water haar bij de buik kwam. In haar kop ging ze alle lessen van haar mentor na. Uh, wat had Larksong ookalweer gezegd?