Wash the poison from off my skin

Zodra Marshfire genezen was tot het punt dat ze weer het kamp uit mocht, had ze zich gepusht. Te hard, dat zeker. Maar ze wilde gewoon íets doen. Iets om te laten zien dat ze nuttig was, dat ze loyaal was aan haar Clan. Als ze stil zat, dan piekerde ze. Daarom was de avond het ergste, ze kon niet slapen, en de zeldzame keren dat ze wel in slaap viel, had ze nachtmerries. De kattin putte zichzelf uit, maar het was ok want nu hoefde ze het niet meer te herinneren. En dat was goed, maar hielp niet altijd. Want nu stond ze hier maar, bij Steppingstones. En natuurlijk zou ze niet zo dicht bij de grens moeten zijn maar dat water, dat water was zo aanlokkelijk. De stroming was niet extreem sterk hier maar als ze dat wilde dan zou ze erin kunnen springen. Zich kunnen overgeven en de SterrenClan over haar lot laten beslissen. Hunkerend keek ze naar het water. Zou ze het wel aandurven?

- Ardentpaw only

And show me how to be whole again (*klik*)

Ardentpaw was uit het kamp gelopen met de intentie om iets nieuws te ontdekken. En dus, in plaats van naar Fourtrees gaan, waar hij al vele malen was geweest nu, was hij richting de Riverclangrens gegaan. Pepperpaw had hem ook niet veel kunnen vertellen over hoe de katten van Riverclan nou echt waren. Daarom had hij besloten om maar zelf eens te kijken hoe het nou in elkaar zat. Misschien zou hij nog wel iemand langs de grens tegenkomen. Dat zou betekenen dat hij iemand uit iedere clan had ontmoet. Zo ver had hij een deputy en een leerling uit Windclan ontmoet en dan ook weer dezelfde set alleen dan bij Shadowclan. Hm, toevallig. Toch bleven die twee katten uit Shadowclan hem beter bij dan de windclanners. Pepperpaw was de dochter van Tallstar geweest en haar mentor, Acorndust, had hen betrapt toen ze planden om naar Highstones en de Moonstone te gaan. Misschien moest hij maar blij zijn dat hij het kamp uberhaupt nog uit kon. Hij kon het territorium nog ontdekken en dat was wat hij nu deed. Straks zou hij alsnog straf hebben en zou hij vastzitten in het kamp. Of te druk bezig met zijn trainingen. Nee, hij wilde tenminste één keer de rivier nog eens beter bekijken. Hij had immers geen tour meer gekregen van Swallowflight omdat ze er op de een of andere manier achter was gekomen dat hij al katten van andere clans had ontmoet. Maar dit deel had hij nog nooit goed ontdekt. De rivier waar hij naar opzoek was kwam dan ook eindelijk in zicht. Breed en diep met snelstormend, kolkend water. Hij rilde even toen het scenario van een val daarin zijn hoofdje binnenkwam. Dat zou hij niet overleven.
Met een schok realiseerde hij zich dat hij niet de enigste was die naar het wild stromende water keek. Aan de andere kant van de rivier, dicht bij de grens zat een grijze kattin, haar blik straal op het water gericht. In een oogopslag kon Ardentpaw zien dat ze er niet goed uitzag. Ze leek uitgeput en een sombere blik stond in haar ogen. Naast somberheid las haar gezicht ook nog iets anders af, maar wat precies kon hij niet uitmaken. Het gaf hem geen goed gevoel in ieder geval. "Uh, hallo?" Riep de jonge apprentice onzeker haar kant op. Ergens wist hij dat hij misschien beter niets kon zeggen, de kattin zat zo dicht op het randje dat ze bijna al de rivier in leunde. Maar misschien moest ze juist ergens anders aan denken. Ardentpaw kreeg namelijk steeds meer het gevoel dat ze echt het water in wilde duiken. Misschien wilde ze gewoon zwemmen, zoals hij had gehoord dat Riverclanners deden, maar was de rivier daar nog niet te koud voor?

Zachtjes ging ze meer naar het water toe hangen. Ze kon het gewoon doen... Het was niet alsof iemand haar zou winnen, want ze was een monster. Haar familie was beter af zonder haar. Moorland en Mountainash waren die perfecte warriors, en eerst werd ze daar nog wel bij betrokken, maar nu was ze natuurlijk niet perfect meer en negeerden ze haar. ”Uh, hallo?” Een stem deed haar opschrikken, en ze tuimelde bijna het water in. Bang dat een andere RiverClanner haar had gezien, keek ze langzaam op, en keek rond, op zoek naar waar de stem vandaan kwam. Haar vreemde ogen ontmoetten de ogen van een kat aan de overkant voor een paar seconden, voordat ze haar kopje weer liet zakken. ”Hallo.”

Geschrokken keek Ardentpaw toe hoe de kattin bijna het water in tuimelde door zijn begroeting. Om te zeggen dat zijn hart geen slag oversloeg was een leugen. Zijn angst voor het leven van de Riverclanner verminderde wat toen hij haar evenwicht weer zag krijgen. Phew. Misschien dacht ze zelf om erover in te springen, iets wat hij zeker wilde tegenhouden als het zo was, maar hij wilde er niet verantwoordelijk voor zijn. Dat zou hij nooit over zijn geweten krijgen. Haar ogen ontmoette de zijne en ze gaf hem een halfhartige groet terug voor haar kop weer zakte. Huh? "Wat is er aan de hand?" Vroeg hij voor hij zichzelf kon stoppen. Vaak had hij geen filter als het om vragen stellen kwam en dat vond hij zelf niet erg. Het leerde hem veel dingen, behalve wanneer hij zijn mond misschien dicht moest houden omdat hij net iets te veel in privé dingen aan het rondneuzen was. Was dat nu ook zo? Maar als dat zo was, was het dit keer dan niet goed? Hij kreeg het gevoel dat het er niet goed aantoe ging in de kop van de kattin aan de overkant en misschien door zo te vragen kon hij haar helpen. Hij wilde niet dat ze haarzelf zomaar in een rivier zou gooien omdat ze niets goeds meer zag in haar leven. Hij had Nettlekit ook kunnen helpen toen ze boos was op alles en iedereen omdat ze zich eigenlijk maar alleen voelde. Was dit niet een beetje hetzelfde?

Het zag er naar uit dat de ander niet weg zou gaan totdat ze antwoorde op zijn vraag. Maar ja, dit was een ThunderClanner, en zij was een RiverClanner, en ze wist niet of ze hem kon vertrouwen. Het zou wel fijn zijn om er met iemand over te kunnen praten, maar ja, ze waren uit verschillende Clans en de ander zou het waarschijnlijk niet begrijpen en eigenlijk zouden ze dit gesprek helemaal niet moeten hebben. Tegen beter weten in sprong ze toch voorzichtig de Steppingstones op, zodat ze dichter bij de ander stond en deze haar beter kon horen. De stenen waren glad en het was gevaarlijk, maar het moest maar. "Een heleboel," besloot ze te zeggen. Ze had geen haast om deze kat te laten weten wat voor monster ze was.

Hij zag hoe de kattin twijfelde met wat ze hem zou vertellen. Ze moest vast niet erg gezet zijn op haar gevoelens delen met iemand die ze niet kende. Iemand buiten haar clan. Misschien was het niet slim geweest om het te vragen, maar ze leek ergens zo zwaar mee te zitten en hij wilde haar helpen. Emotionele steun kon hij bieden en hij was goed in het doorpraten van problemen had hij zo gemerkt. De kattin gaf hem echter een vaag antwoord nadat ze op de steppingstones was gesprongen en hij hield zijn kopje een tikkeltje schuiner. Een heleboel. Ja, maar daar kon hij niets mee. "Wil je er over praten dan? Als je niet wilt hoeft het niet, maar je kan altijd met het minst erge ding beginnen. Dan kunnen we het samen oplossen," bood hij weer wat ratelend aan. Een trekje wat hij niet af kon leren, maar het was soms wel moeilijk om hem dan bij te houden. Toch vond hij het wel een slim idee dat de kattin er over ging praten. "En zo niet met mij dan met iemand anders alsjeblieft?" voegde hij er oprecht aan toe, nog steeds bang dat ze in de rivier zou springen als hij er niet bij was.

"Wil je er over praten dan? Als je niet wilt hoeft het niet, maar je kan altijd met het minst erge ding beginnen. Dan kunnen we het samen oplossen." Marshfire ging in haar gedachten over de mogelijkheden. Ze kon het hem vertellen, of ze kon nu gewoon weglopen. Of gewoon een klein beetje vertellen, dat kon ook. "Got a secret, can you keep it, swear this one you'll safe...", murmelde ze, haar stem bijna onhoorbaar door het geluid van het water. "Als je het tegen niemand verteld", zei ze nu harder. Ze moest zeker weten dat ze deze kat kon vertrouwen. Ze sprong nog dichterbij, en gleed uit op een rots. Marshfire nam een kleine duik voordat ze weer bovenkwam en zich op de rotsen hees. Dat was nou ook weer niet de bedoeling geweest.

Hij zag haar bedenkelijk kijken nu ze daar zo stond op een van de stenen die in de snelstromende rivier lagen. Dat was dan ook misschien de reden dat hij zijn ogen niet van haar af durfde te halen, toch nog bang dat ze een duik zou nemen. Maar doordat hij de kattin bleef aankijken zag hij haar mond open en dicht gaan, al kon hij niet horen wat ze nou precies zei. Toch, ze leek nu haar gedachten iets op een rijtje gezet te hebben en een besluit te hebben genomen over zijn aanbod. "Als je het tegen niemand verteld," miauwde ze over de luide ruis van het water. Ardentpaw wilde net beloven dat hij dat niet zou doen en dat het een geheim zou blijven, toen de kattin een sprong vooruit deed naar de volgde steen. Maar zijn ogen werden groot toen ze uit gleed en het water in tuimelde. Al snel zat zijn hartslag in zijn keel en een geschrokken schreeuw ontsnapte zijn keel. Wat moest hij nu doen? Hij stond vastgenagels in zijn plek van angst, schok en nog een paar emoties die adrenaline door zijn lichaam heen pompten toen hij haar onder zag gaan. Maar gelukkig kwam ze l snel weer boven water en hees ze haarzelf op de rotsen. Ardentpaw, die niet had gemerkt dat hij zijn adem in had gehouden tot op nu, nam een grote ademteug en rende een stukje met de stroming mee naar de Riverclanner toe. "G-gaat het?" Stamelde hij, nog steeds geschrokken. Wat als ze haarzelf niet op die rotsen had kunnen hijsen of als ze niet eens boven was gekomen door de wilde stroming van de rivier? Misschien moest hij ook maar aan zichzelf vragen of het wel ging, zo geschrokken was hij.