Chasing rabbits.

Crowfur waste snel zijn vacht nadat hij Crowcall bezocht had in de medicine cat’s den. Hij hoopte dat ze snel genoeg vordering zou maken en dat ze binnenkort nog eens samen met hem kon gaan jagen. Het zou fijn zijn als ze alle ellende – de neerslachtigheid na de vossenaanval, de angst die heerste, de dreiging van RiverClan – even achter zich konden laten en zich gewoon even konden richten op de jacht. En dat was precies wat hij van plan was om vandaag te gaan doen. Er was niets beter dan zijn korte pootjes te laten rennen over de vlaktes dat WindClan zo uniek maakte en uiteindelijk terug te keren met een paar konijnen. Leafbare was voorbij en newleaf kondigde zich aan, dus prooi was niet meer zo schaars als eerst. De felle wind die waaide over de vlaktes van zijn territorium deden hem denken aan wind dat waaide toen ze nog bij the Tribe of Rushing Water verbleven. The Highlands waren één van zijn favoriete plekken geweest in de bergen en hij wist zeker dat als hij die gedachten met Crowcall zou delen, zij weer zou beginnen over het samenleven met de andere Clans en hoe fijn ze dat had gevonden. Hoewel Crowfur het op dat moment aangenaam had gevonden dat ze op meer warriors konden rekenen dan enkel zijn eigen Clan vond hij het nu ook weer fijn dat er duidelijke lijnen waren tussen de Clans, ook al zorgde dat voor de naderende oorlog tussen WindClan en RiverClan. Het gaf hem een doel om te vechten en een doel om ergens naar uit te kijken, al had hij nu niet direct zin in een oorlog als hij heel eerlijk was. Crowfur werd afgeleid door de wind die ongenadig hard tegen zijn pels sloeg. Maar Crowfur, ervaren als hij was met dit soort winden, werd niet uit evenwicht gebracht en opende zijn bek zodat hij de prooigeuren in kon drinken. Al snel schoot een flits van bruine vacht aan hem voorbij en zette de zwarte tom niet veel later de achtervolging in, zijn klauwen uit hun hulzen geschoten en zijn staart achter zich aan zwiepend. Dit was waar hij voor leefde, immers.

Crowfur had dankzij het concentreren op zijn rennen niet direct in de gaten dat een warrior bij hem in de buurt was totdat Panthersoul vlak naast hem kwam rennen. Even knikte hij naar de warrior, maar hij was te druk bezig met zijn prooi in het oog te houden om echt iets te kunnen zeggen. En gelukkig leek Panthersoul daar hetzelfde over te denken. Hij zou het konijn alleen waarschijnlijk wel gevangen kunnen hebben, maar wat extra hulp kon natuurlijk nooit kwaad. “Ik ga een spurtje trekken,” wist hij uit te brengen. Hopelijk wist Panthersoul wat hij daarmee wilde zeggen. Het was immers niet de eerste keer dat ze samen op konijnen joegen; de laatste keer was vrij lang geleden geweest, maar toen hadden ze ook op elkaar kunnen anticiperen. En dus trok hij een spurtje zoals hij van te voren al had aangegeven en wist net snel genoeg te zijn om het konijn half in te halen. Hij haalde uit met zijn klauw in de richting van het konijn zodat het hopelijk weg zou veren en af zou remmen. Hij had zelf te veel snelheid om de snelle stop te maken, maar Panthersoul achter hem zou dankzij de abrupte stop van het konijn de prooi wel kunnen vangen. Als hij in zijn eentje was geweest, had hij waarschijnlijk gewoon de sprong gemaakt. Maar dit was ook een goede tactiek.

Ook zonder over zijn schouder te kijken, wist dat Crowfur hun tactiek gelukt was. Het was niet de eerste keer dat ze deze tactiek gebruikten en bovendien had er voor het konijn niks anders op gezeten dan halt te houden en zich om te draaien. Als Panthersoul deze kans had gemist, dan had Crowfur er waarschijnlijk wel mee gelachen. Hij was sinds dat hij zijn ontmoetingen met Crowcall had en daar een hoop drama mee had gehad een stuk dichter naar zijn Clanmates gegroeid. Vroeger was hij erg opvliegerig en terughoudend, maar nu accepteerde hij dat zijn Clan zijn familie was en dat ze hem weldegelijk wilden helpen. Tijdens de reis, toen Oceanstar aan alle Clans duidelijk had gemaakt in welke Clan Leopardpaw’s moeder echt had gezeten, had hij de gelegenheid gekregen om uit te vinden wie zijn echte vrienden waren en wie hem er vuil voor aan zouden kijken en gelukkig leek het erop dat de meesten van zijn Clan al geaccepteerd hadden dat Leopardpaw twee bloedlijnen door haar aderen had stromen. Hij probeerde de gedachten van zich af te zetten en rende naar Panthersoul toe. “Dat was een mooie vangst!” zei hij, zijn flanken zwoegend van de inspanning, maar met een voldane uitdrukking op zijn gezicht. Zijn blik gleed naar het konijn dat er maar zielig bij lag. “Het voelt goed om nog eens te kunnen jagen en heel die drama met RiverClan even uit ons hoofd te zetten,” vervolgde hij met een zucht. Een lichtpuntje was dat als het gevecht nu zou uitbreken, Crowcall in elk geval al niet meer mee zou kunnen vechten. Die was gebonden aan de medicine cat’s den sinds de vossenaanval.

Crowfur gaf een knikje. Dat was het zeker. Jagen was ook goed voor het verdrijven van andere onzekerheden, zoals zijn huidige relatie met Crowcall. Hij had geen idee waar ze nu stonden. Hij wist dat hij van haar hield en dat hij verder met haar wilde gaan, maar hij wist niet hoe zij erover dacht. Het was allemaal nog zo vaag, al had ze wel “ja” gezegd toen hij tegen haar had gezegd dat hij van haar hield, wat hij als een soort van teken had opgevat dat zij hem ook zag zitten. Er was echter een hoop gebeurd daarna en het was voor hun beiden ook geen geheim dat ze allebei een andere mening hadden over het hebben van vriendschappen buiten hun Clans. Crowfur had geleerd uit zijn ervaringen met de RiverClan warrior en had zich daardoor een beetje afgekeerd naar katten buiten zijn Clan toe, maar de reis had er natuurlijk wel voor gezorgd dat hij zijn zorg had moeten nemen als één van de katten het lastig hadden gekregen onderweg. Het leek al zo lang geleden sinds dat ze terug thuis waren, maar eigenlijk was het allemaal nog redelijk snel gegaan. “Als je niet te moe bent,” zei hij op een plagerige manier tegen Panthersoul. “Het voelt ook wel goed om heel hard vooruit te kunnen rennen zonder steeds dat gevoel dat je elk moment in een diep gat kunt vallen.” Nee, jagen in de bergen was niet echt zijn ding geweest, al had de stevige wind die hij daar door zijn vacht had voelen gaan wel iets weggehad van de kale vlaktes op zijn territorium.

Crowfur gaf een knikje toen Panthersoul aangaf dat hij niet de moe was om nog een konijn te vangen. WindClan stond er immers om bekend dat ze het tijdens een jacht lang uit zouden houden, al waren de kwaliteiten binnen de Clan verdeeld. Zo hadden ze Moor Runners en Tunnelers. Crowfur was al goed op de vlaktes, maar als je hem in een tunnel zou zetten, zou hij zijn uitweg niet zo snel weten. Er waren katten binnen zijn Clan die daarin getraind waren en die zelfs ondergronds konden jagen. En natuurlijk leidden de tunnels naar verschillende eindbestemmingen waardoor ze misschien ooit wel een voordeel zouden hebben als ze aangevallen zouden worden door een andere Clan. BloodClan zou het bijvoorbeeld behoorlijk lastig krijgen om hun uit hun territorium te verjagen als zij hun tunnelsysteem niet kenden. Het gaf Crowfur een veilig en tegelijkertijd ook wel machtig gevoel. Zijn blik gleed naar Panthersoul toen deze zijn mening gaf over de bergen en met een snel knikje stemde Crowfur in. “Dit voelt ook gewoon als thuis,” antwoordde hij op een simpele manier. “Ik was heel blij toen we in de bergen vertrokken. De Tribe was verwelkomend, maar er hing te veel drama aan vast. We hebben te veel achter ons moeten laten. Plus niks kan tippen aan de uitdrukkingen op de gezichten van BloodClan toen we hun wisten te verjagen uit óns gebied.” Hij keek Panthersoul op een triomfantelijke manier aan, wetende dat zijn Clanmate deze mening vast en zeker zou delen.

“Het lijkt me ook geen zin te hebben om daar te lang bij stil te staan,” sprak Crowfur kalm, maar het klonk lichtelijk bot. Hij haatte het om terug te denken aan die tijd, aan de periode dat hij telkens weer over zijn schouder moest kijken en moest vrezen dat Leopardpaw’s moeder iets tegen haar zou zeggen over hem. Iets slechts, of gewoon om te proberen om contact te leggen. Het was iets dat hij achter zich wilde laten. Hij was op dat moment nog bezig met zijn gevoelens te ontwikkelen voor Crowcall en er had toen een hoop mis kunnen gaan. Het maakte hem enkel mismoedig om daar over na te denken. “Het is nu gebeurd en we kunnen het toch niet meer terugdraaien. Dan lijkt het me ook dat het geen zin heeft om erover te praten.” Gelukkig had Panthersoul hetzelfde idee, want hij stelde voor om een nieuw konijn te vangen. Crowfur knikte gretig en stak zijn kopje in de lucht zodat hij de verschillende geuren in zich op kon nemen. Een zachte wind speelde zowel met de plukken haar op zijn vacht als met de sprietjes gras die zich om hun heen bevonden; de groene sprieten kietelden tegen zijn poten en even was Crowfur verbaasd over hoe sereen zijn omgeving was terwijl alles in hun hoofd één grote chaos was. Toen was er opeens dat heldere moment en draaide Crowfur zijn kop naar Panthersoul, het konijn vergeten zijnde. “Wat zou jij doen als je van iemand hield en het lag allemaal heel complex?” vroeg hij opeens out of the blue, zijn blik strak gericht op de tom.