What are you doing over here, little mouse?

Met een grijns keek Agate in de richting van de schuur waar Cobra sinds kort zijn intrek had genomen. Ze had zojuist te horen gekregen dat ze recht had op nog een hondentand en dat hij die aan haar zou geven bij de volgende ceremonie. Dat was alweer een hondentand erbij voor haar nu nog lege halsband. Als hij haar dan ook nog een young one zou geven, had ze er nog een bij verdiend. Haar eerste hondentand was al geleden van toen ze member was geworden, maar door heel het gedoe hadden zowel de toenmalige leader als de huidige leader geen tijd om haar die hondentand ook effectief te geven. Als ze deze hondentanden in ontvangst zou nemen plus de hondentand die ze zou verdienen als Cobra haar waardig genoeg vond voor een young one, dan had ze er drie. Drie hondentanden. Wat wilde zeggen dat ze normaal gezien nog twee hondentanden had moeten verdienen om een plekje in de schuur te krijgen die voor de members met vijf hondentanden of meer fungeerde, maar Chawl had zijn plek al aan haar afgestaan omdat hij op het dak sliep en zij had met tand en klauw gevochten om zijn nest te kunnen behouden. Ze was hem dankbaar, al dacht ze niet dat ze nog extra hulp van hem nodig zou hebben om de rest van het respect te verdienen van haar barnmates. Ze richtte haar amberkleurige blik naar voren en opende haar bek zodat ze de verschillende geuren in kon drinken. Ze besloot om een patrouille te doen langs de grenzen van hun kamp en hun territorium die ze geclaimd hadden. Wie weet kwam ze wel iets interessants tegen, iets wat haar bezig kon houden. En ja hoor, ze was nog maar een aantal vossenlengtes van haar kamp verwijderd toen ze de geur van WindClan rook. Ze grijnsde vals en liep in de richting van de border, haar blik richtend op de WindClanner die dichterbij leek te komen. Onbewust deed Agate een paar stappen naar achteren zodat ze de WndClanner ook effectief de kans zou geven om over te border en in het BloodClan territorium te stappen. En toen dit gebeurde, kwam ze uit de schaduwen tevoorschijn zodat ze de apprentice kon confronteren. “Zo, zo,” bromde ze. “Wat zijn we weer dapper vandaag, kleine muis.”

Agate probeerde een valse grijns te onderdrukken toen ze de geschrokken uitdrukking van de WindClanner zag. De she-cat had haar duidelijk niet in de gaten gehad, iets wat Agate niet verbaasde. De Clans voedden hun apprentices steeds slordiger op, dat was wel duidelijk aan hun houding. Ze had gehoord van de ThunderClan apprentice die hier nog maar een paar dagen geleden op precies dezelfde plek verjaagd was geweest door Chawl. Het was dus niet alleen WindClan wiens apprentices dringend in de gaten gehouden moesten worden. Maar net zoals Chawl bij de ThunderClanner had gedaan, zou Agate deze kat ook een lesje leren die ze niet snel meer zou vergeten. Maar eerst zou ze natuurlijk een beetje spelen met haar prooi, anders had ze er ook niks aan. “Niks?” gromde ze. “Dat bepaal ik zelf wel.” Ze kwam dichterbij, haar poten net nog netjes voor haar eigen border, haar amberkleurige ogen richtend op de WindClan apprentice voor haar. Het zou jammer zijn als ze de she-cat zou moeten verwonden; ze had een aangenaam snoetje om naar te kijken en Agate was er vrij zeker van dat als ze op zou groeien, ze veel bekijks zou hebben van haar Clanmates. En juist om die reden jeukten haar poten om dat aangename snoetje wat minder aangenaam te maken om naar te kijken. “Het lijkt erop dat de arrogantie van de Clans te groot wordt nu de Elite tijdelijk niet meer heerst in het woud.” Ze keek de she-cat nijdig aan. “Denk je dat borders voor jou niet gelden, schatje? Of voedt WindClan zijn katten gewoon slecht op?”

Agate kreeg een vreemde grijns om haar lippen toen ze de woorden van de WindClan apprentice hoorde. Het waren dappere woorden, maar zelfs de jongste Elite cat kon horen dat haar dappere houding geveinsd was. De WindClanner stond te trillen op haar poten. En Agate was niet van plan om dat minder erg te maken. Nee, helemaal niet zelfs. De she-cat had een grote fout gemaakt door hiernaartoe te komen en Agate zou haar leren dat zulk soort fouten niet ongestraft bleven. Vanaf deze dag zou de WindClanner wel drie keer nadenken voordat ze nog een poot in deze richting durfde te zetten. En geen enkele Clanmate zou haar hier kunnen horen, tenzij Agate natuurlijk pech had en een hele patrouille in de buurt was. Een smerige grijns kroop om haar lippen toen ze opmerkte dat de kleine muis weg probeerde te gaan. Snel zette ze een paar stappen, recht over haar eigen border heen. Ze blokkeerde het pad van de WindClanner en keek haar strak aan. “Waar denk je heen te gaan, kleine muis?” vroeg ze met een grijns. Toen bekeek ze het gezicht van de kat voor haar nog eens goed. “Maar, maar,” murmelde ze. “Ik heb zowaar een prachtexemplaar aan mijn border gepresenteerd gekregen. Hoe zou het toch zijn als we dat gezichtje eens zouden… bewerken?” Pesterig liet ze haar nagel naar het gezicht van de WindClanner gaan, waarna ze het zonder al te veel poespas hard tegen de huid op haar wang drukte en vervolgens naar poot naar beneden druk, hard druk zettend om een goede kras achter te laten.

Ze was nog jong. Oh, ze was nog zo jong. Ze had nog een heel leven voor zich. Een heel, onbezorgd leven. Maar niet als het aan Agate lag. Van haar part mocht iedereen zijn jeugd ontnomen worden, net zoals ze dat bij haar hadden gedaan. Zij had ook niet van haar jeugd kunnen genieten, was gestraft geweest voor iets waar ze vrij weinig aan kon doen. En ja, ze had van haar vader gehouden en ze had dat misschien te duidelijk laten merken waardoor ze katten tegen de borst had gestoten, maar was dat een reden geweest om haar fysiek kapot te maken? Maar ze zou hem terugpakken. Eerst zou ze echter oefenen op deze kleine muis. Deze WindClanner moest kapot. Ze moest niet dood, want dat zou te makkelijk zijn. Agate wilde dat als deze kat zou gaan slapen dat Agate’s tabby vacht, haar klauwen en haar ogen op haar netvlies verschenen. Vervolgens wilde Agate dat de prachtige WindClanner zich zou herinneren hoe veel pijn Agate haar had gedaan en hoe wanhopig ze zich had gevoeld toen ze zich besefte dat er geen weg meer terug was. Ze wilde haar schuw en bang maken voor de katten om haar heen, de haat van WindClan jegens de Elite vergroten. “Dat is ook niet leuk,” sprak ze met een pruillipje toen de WindClan apprentice geschrokken van haar terugdeinsde. “Maar vertel me eens, kleine muis,” sprak ze op een zachte toon tegen de WindClanner. “Wat is je naam? Als ik het een mooie naam vind, laat ik je misschien wel gaan.” Het was een puur psychologisch spelletje, maar wel eentje waar Agate absoluut van genoot.

Agate probeerde een sadistische lach te onderdrukken, probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Als de kleine muis in de gaten kreeg dat Agate het niet meende, zou haar hele houding omslaan. En daar had Agate nu net even geen zin in. Ze richtte haar amberkleurige blik strak op de she-cat, maar niet op zo’n manier dat de WindClanner kon lezen of Agate zich aan haar woord zou houden of niet. En daar kwam opeens de naam. Agate kon wel huilen van het lachen. Dacht de kleine muis nu werkelijk dat Agate haar liet gaan, alleen maar vanwege haar naam? WindClan voedde haar apprentices wel heel dom op, zeg. “Hmm,” zei ze, net alsof ze echt overwoog of ze de naam mooi genoeg vond of niet. “Ja, dat klinkt prima. Je mag gaan.” Ze deed een paar stappen naar achteren, de WindClanner de ruimte gevend om langs haar te lopen. Haar poten trilden van adrenaline, maar ze wachtte het juiste moment af. Ze telde in haar kopje de seconden af, maakte het extra lijdzaam voor Dewpaw. De kleine muis zou natuurlijk blij zijn, maar zou op haar hoede blijven totdat Agate uit het zicht zou zijn. Maar zover liet de tabby het niet eens komen. Met een grauw sprong ze naar voren, probeerde ze haar grote lichaam tegen dat van Dewpaw aan te beuken en zocht met haar nagels naar grip in de vacht van de kattin. “Dacht je nu werkelijk dat ik het allemaal meende? Dat ik dat prettig gezichtje van je niet zou verminken, enkel en alleen omdat je een mooie naam hebt? Doe alsjeblieft niet zo naïef, kleine muis,” grauwde ze, haar amberkleurige blik nijdig richtend op de apprentice.