can I by free?

Stitch keek uit het viezige twoleg raam. Buiten zag hij vogeltjes door de lucht vliegen, ze waren vrij. Ze konden gaan waar ze wouden, ze moesten vechten voor hun eten, vechten voor hun leven en hij zat hier binnen. Elke dag smerige brokken eten en elke dag werd hij geaaid, geknuffeld en opgepakt. Dat klonk natuurlijk een stuk beter als vechten voor het leven. Maar stitch haatte geaaid worden, hij wou iets gaan doen. Iets beteken in het leven. Hij draaide zich om. vlakbij de grote tweebeen mand was een raam. Het was open. Hij kreeg een ingeving, hij zou kunnen ontsnappen, gewoon voor één dagje. Het vrije leven proeven. Of misschien wel wat langer dan een dag? Hier kon hij het niet langer uit houden.

Voor hij het wist sprong hij door het raam. Hij had geluk gehad, de tweebenen hadden hem niet gezien. Hij ging in de tuin zitten. Het was echt een hele tijd geleden geweest dat hij buiten was geweest. De tweebenen hadden geen kattenluikje en het raam was altijd dicht. Tot nu. Opeens horde hij geritsel achter zich. Met een ruk draaide hij zich om. De buurkatten hadden het altijd over de zogenaamde bloodclan, gewelddadige katten. Die andere katten doodde voor de lol. Stitch dacht altijd dat het een fabeltje was. Maar nu had hij toch zijn twijfels. Snel stapte hij door. En hij sprong de bosjes in. Ondanks dat hij zich niet 100% veilig voelde was hij eindelijk vrij. Het voelde geweldig, Hij was vaker buiten geweest. Maar dit was anders, veel beter eigelijk. Hij haalde diep adem en de heerlijke frisse lucht drong zijn longen binnen.

Marvel.

  Marvel stapte met grote passen tussen de struiken door. Hij was vlak bij de Twoleg Place, een plek waar hij niet al te vaak kwam, alleen in de kleine donkere steegjes waar veel ratten te vinden waren. Maar deze plek zat vol van die waardeloze Kittypets en je kon er af en toe ook wel een Rogue vinden. Meestal bleef hij daar wel bij uit de buurt, maar een wandeling door een ander stuk gebied op zijn tijd kon ook geen kwaad, bedacht hij maar is.
  Automatisch spitste Marvel zijn oortjes toen hij een geluid vlak bij hem hoorde. Het leek bij de huizen vandaan te komen, maar nu waren het de bosjes die geluid maakte. De grote rode kater grijnsde en hij stapte op het geluid af. Vast weer zo'n domme Kittypet, dacht hij. Met een omtrekkende beweging liep Marvel om het bosje heen, waar hij de zwarte kater zag.
  'Kijk is aan, wie hebben we hier,' mauwde hij met een grijns terwijl hij de jongere kater in zich opnam.

Het gevaar leek geweken. Stitch ontspande zich en ging rechtop zitten. Hij zuchtte, dit was nou niet bepaald een goed begin. Hij keek rond, alles leek vredig en rustig. Vogels vlogen rond, insecten zaten tussen de bladeren en de warme zon scheen op zijn vacht. De zomer was eindelijk aangebroken. Ookal had stitch een lange vacht hield hij van de warmte. Hij genoot van in de zon liggen al kon dat niet altijd. Het was meestal binnen voor het raam. Opeens schrok hij op uit zijn dagdroom. Er was weer geritsel achter hem. Met een ruk draaide hij om. Hij zag een redelijk grote bruin rode kater. Hij droeg een halsband met enkele tanden. Honderden gedachten flitste door zijn hoofd. Dus de bloodclan is echt, rennen? of een gesprek voeren. Angstig keek hij naar de kat. ''Kijk is aan, wie hebben we hier" mauwde de kater. Stitch dacht na, wat moest hij zeggen? "Ben je van de bloodclan?" is het eerste wat er uit kwam. Hopend dat de kater hem geen zeer zou doen dook hij een beetje in een.

  Hij zag de angst in de groene ogen van de kater. 'Ben je van de bloodclan?' vroeg de kat, voordat hij wat in elkaar dook. Marvel kon de angst ruiken, wat zijn grijns nog breder maakte.
  'Waarom denk je dat?' vroeg hij aan hem. Dus die Kittypets wisten dus van BloodClan af. Dat was een goed teken, in Marvels ogen. Hoe meer katten wisten hoe gevaarlijk ze waren hoe beter. Maar deze kat was nog jong en ook al wist hij al van BloodClan was het de vraag of hij ook van de andere Clans af wist.

"de andere katten hebben het er wel eens over. Ik dacht dat het nep was." piepte hij. Zijn stem sloeg over. De andere kat kon waarschijnlijk zijn angst ruiken. "Ga je me nu vermoorden." mauwde Stitch zonder dat hij er over na dacht. Hij kon zich zelf wel bijten zo stom voelde hij zich. Hij had gewoon gelijk moeten weg rennen. Hopend dat de kater hem niet achterop zou komen. Hij kon nog steeds rennen, maar dat zou geen goed idee zijn. Hij slikte, hij was ten doden opgeschreven. Stitch was geen goede vechter, hij had eigelijk nog nooit echt gevochten. Hij zou voor hij een poot uit kon steken waarschijnlijk al dood zijn.

  'De andere katten hebben het er wel eens over. Ik dacht dat het nep was,' piepte de zwarte kater. 'Ga je me nu vermoorden' mauwde hij.
  Marvels grijns werd breder. Het was goed dat de andere katten erover praatte, zo de angst zaaiend. Er zou nog meer angst komen als hij hem nu zou vermoorden. Of niet. Het was misschien beter om hem wat aan te doen, maar nog steeds levend te houden, zodat hij de andere katten kon waarschuwen.
  'Hmm... Misschien...' mauwde hij met een grijns, terwijl hij een stapje dichterbij de bange kat zette.

De grote kater kwam dichter bij. Stitch zet een stap naar achter en dook in een. Hij drukte zichzelf tegen de grond. "Alsjeblieft, doe me geen pijn. Ik zal alles doen. Alsjeblieft!" mauwde hij. Hij vreesde voor zijn leven. Was hij nu maar gewoon binnen gebleven. Stitch wist vanzichzelf dat hij bangig aangelegd was. "Stommerd, moest je weer zo nodig de held uit hangen" dacht hij in zichzelf. Het is dan niet geweldig bij de twolegs, maar beter als verslonden worden door een wilde kat.
Snel keek hij om zich heen. Er moest een mogelijkheid zijn om uit deze situatie te komen. Hij kon draaien en tussen de bomen door rennen en dan rechts het bos in. Hopend dat de kater zou denken dat hij rechtdoor was gegaan. Nee, de kater zou te snel zijn. Het enige wat hij kon doen was afwachten.

  'Alsjeblieft, doe me geen pijn. Ik zal alles doen. Alsjeblieft!' mauwde de zwarte kat, terwijl hij zichzelf nog meer tegen de grond aan drukte.
  Marvel wist zeker dat als hij zijn stinkende best deed dat hij de grijns op zijn gezicht nog steeds niet weg kon halen. Hij zette nog een stap dichterbij, op het moment dat de kittypet om zich heen keek.
  'Oh, je kan echt niet wegkomen van mij hoor,' mauwde hij met een grijns. Hij boog zijn kop zo dat hij met zijn bekje vlak bij de oor van de ander was. 'Zodra je probeert weg te rennen, zal ik mijn klauwen in je zachte Kittypet vlees zetten waardoor je pijn zult ervaren die je je nooit zou kunnen inbeelden,' vertelde Marvel, zijn stem dreigend. Natuurlijk was het vast niet het meest pijnlijkste wat hij kon doen, maar dat wist die brave Kittypet niet. Als het zover zou komen zou hij er altijd nog een schepje boven op kunnen doen.

Zodra je probeert weg te rennen, zal ik mijn klauwen in je zachte Kittypet vlees zetten waardoor je pijn zult ervaren die je je nooit zou kunnen inbeelden" zei de massieve kater. Hij grijnsde trimofantelijk. Stitch slikte, hij had een brok in zijn keel. Hij zou hier niet uit kunnen komen. Hij zou alleen terug kunnen vechten. In tweestijd met zichzelf ging hij rechtop zitten, hij gaf het op. Hij zou vechten voor wat hij had. Maar hij had geen zin om gedood te worden als een zielige "Kittypet" zoals de andere kater het noemde. Ik zal me niet overgeven" Hij slikte, eigelijk was hij doodsbang. De andere kat zou dat waarschijnlijk wel ruiken. Met een wat hangde kop wachtte hij af op de reactie van de rode kater.

  De ander ging inmiddels rechtop zitten, wat Marvel wel een beetje verbaasde, maar dat wilde hij natuurlijk niet laten merken. De verbaasdheid die hij in zijn ogen gehad had was zo snel als sneeuw voor de zon verdwenen en maakte weer plaats voor de venijnige, dreigende blik in diens groene ogen.
  'Ik zal me niet overgeven,' sprak de Kittypet.
  Marvel haalde een wenkbrauw op. Overgeven? Hij had het helemaal niet over overgeven gehad. Ze waren niet eens aan het vechten. Ach, wat zal het. De rode kater grinnikte, waarbij hij goed zijn tanden ontblootte. Hij rook de angst van de ander, wat hem een goed gevoel gaf. Hij had hier de overhand, ook al probeerde de ander stoer over te komen.
  'Oh geen zorgen hoor. Ook al zal je je overgeven... Ik zal je nog steeds villen,' miauwde hij venijnig, zijn bekje zacht en dreigend dicht bij de oor van de ander. Tegelijkertijd hield hij hem scherp in de gaten, voor het geval hij opeens een onverwachtse aanval zal uit proberen. Wat natuurlijk alleen maar in het nadeel zal werken voor hem. Marvel wachtte vol verwachting af.

De kater kwam langzaam dichterbij. Stitch had nooit leren vechten, hij zal waarschijnlijk een kras op de neus van de kat kunnen geven. Maar dat zou hem alleen maar bozer maken. Een wilde kitten zou zich waarschijnlijk nog beter verdedigen. Misschien was dat zijn voordeel. 'wie niet sterk is moet slim zijn' maar hoe? Hoe zou hij zich hier uit kunnen krijgen. Hij kon het aan het lot over laten. Hopend dat hij misschien met lichte verwondingen kon overleven. Kleine kans. Hij beet op zijn kiezen en sloot zijn ogen wachtend op de klap. De 'onuitstaanbare' pijn. Toen bedacht hij zich wat. Misschien kon hij zichzelf er uit kletsen. "Eigelijk, ben ik hier om... eh. Me bij de groep aan te sluiten!" hij riep maar wat. Hij kreeg het doodsbenauwd. Bang voor de reactie van de kater.

  Hij zag de kater twijfelen, zijn kansen overdenken en proberen besluiten te maken. Marvel wachtte geduldig af, met half ontblootte tanden en zijn staart lichtjes heen en weer zwiepend.
  'Eigenlijk, ben ik hier om... eh. Me bij de groep aan te sluiten!' riep de kater.
  Ahaaa... Hij dacht dat hij zichzelf uit deze benarde situatie kon kletsen. Marvel keek nog even goed naar de kater tegenover hem. Het was een grote kater, ook al was hij nog maar jong. Met wat training zou hij een goed lid voor de Elite kunnen zijn, bedacht hij. Maar hij moest getraind worden en Marvel wist niet of de BloodClan oudere katten trainde. Zeker geen Kittypet. Hm. Hier moest hij maar meer over na gaan denken. Is kijken of die huiskat nog redenen had of niet.
  'Hmm... En waarom denk je dat je geschikt bent voor de Elite?' vroeg hij met een gemene grijns.

'Hmm... En waarom denk je dat je geschikt bent voor de Elite?' grijnsde de kater. Stitch zag de bedenkelijke blik bij de kat. Hier had hij niet op gerekend. Hij ging er van uit dat de elite de bloodclan moest zijn. "Nou... eh," hij twijfelde. Wat moest hij zeggen? Misschien kon hij het beste de waarheid vertellen. Wel, de waarheid iets verdraaien."Ik haat het om een kittypet te zijn." Dat was grotendeels waar toch? "Ik hoor de andere katten altijd p praten over jullie. En ik w wil daar graag een deel van zijn."Stotterde hij. Hij wist niet of hij het in zich had om andere katten te doden. Maar hij had wel bescherming van de groep. Dat was beter dan op eigenhoutje zonder enige ervaring met jagen de wildernis in te duiken. Hij zou kunnen leren van de andere clan katten. Het was mogelijk.

  'Nou... eh,' twijfelde de kater.
  Marvels grijns groeide breder. Dit ging nog goed worden.
  'Ik haat het om een kittypet te zijn,' zei de kater. 'Ik hoor de andere katten altijd p praten over jullie. En ik w wil daar graag een deel van zijn,' stotterde hij.
  Ach, natuurlijk. Het is ook niets geks om eerst bang te zijn voor de BloodClan en er dan bij te willen horen. Marvel kon een grinnik niet onderdrukken. 'Hm.' Hij staarde nog even naar de kat, likte zijn lippen en ging voor hem op de grond zitten. 'Oké. Bewijs dan maar dat je goed genoeg ben.' Hij kon natuurlijk niet aankomen met een Kittypet die geen ervaring had in iets. Het moest wel een goede aanwinst zijn voor de BloodClan, ook al was het dan een stom huiskatje die minder kon dan een Young one van 6 Moons.

De kater lachte triomfantelijk. Stitch wist hoe bang hij net nog was geweest. Opnieuw voelde hij zich zo stom als een kitten van een paar dagen oud. "uilskuiken dat je er bent." Zei hij in zich zelf. ''Oké. Bewijs dan maar dat je goed genoeg ben.'' Hoe? Hoe zou hij zichzelf moeten bewijzen? Hij wist niet beter als tweebenen, een warm huis en smerige brokken. Zijn hart bonkte hard. "Hoe zou i ik dat moeten d doen dan?" Hij stotterde weer. Hij zat te bedenken wat de grote kater zou bedenken. Hij hoopte niet iets onmogelijk.

  'Hoe zou i ik dat moeten d doen dan?' stotterde de kater zijn vraag.
  Marvels staart ging wat heftiger heen en weer nu. 'Nou, wat denk je?' mauwde hij, zijn toon wat feller en harder nu. Kijk, als hij zich wilde aansluiten bij de BloodClan moest hij wel geschikt zijn. Hij moest kunnen jagen, natuurlijk, maar allerbelangrijkst was natuurlijk kunnen vechten. Maar dat kon een Kittypet natuurlijk niet. Hij had sommige katjes wel zien jagen, of in ieder geval een poging tot zien doen. Heel soms vingen ze wat, maar hij betwijfelde of deze dat ook kon.
  'Val me aan,' mauwde hij met een grijns. Hij was wel benieuwd hoe goed zijn instincten hem in de steek zouden laten. Hij grinnikte al op het vooruitzicht.

"Je aanvallen?" vroeg Stitch verbaasd. Eigelijk viel die te verwachten. Hij moest slim zijn. Dit was zijn enige kans. De kater zou vast niet verwachten als Hij snel aan zou vallen. Maar opnieuw, hij kon niet vechten. Hij twijfelde. Hij moest wel. Of hij viel de rode kat aan, of de kater viel hem aan. Nerveus zette hij zich schrap. Hij leunde op zijn achterpoten. En hij sprong op de nek van de kat. Hij verloor zijn evenwicht en tuimelde er bijna weer af. Hij probeerde door de dikke klitterige te krabben. Tevergeefs viel hij op de grond. Snel krabbelde hij weer op.

  'Je aanvallen?' vroeg Stitch verbaasd.
  Marvel rolde wat geïrriteerd met zijn groene ogen. 'Ja, aanvallen. Nu!' riep hij, waarna de zwarte kater op zijn achterpoten leunde en daarna op zijn nek sprong. Marvel bleef zitten waar hij zat toen hij voelde hoe de kater zijn evenwicht verloor en van hem af tuimelde. Hij probeerde zijn klauwen nog in zijn vacht te zetten, maar tevergeefs. Hij viel op de grond en toen Marvel naar hem keek was hij al snel opgekrabbeld.
  De rode kater kon een lach niet onderdrukken. Niet dat hij zijn best deed daarvoor. 'Oh wauw. Noem je dat een aanval?' lachte hij waarna hij zijn kop schudde.

'Oh wauw. Noem je dat een aanval?' Lachte de kater. "I, ik" mauwde hij. "Ik moet nog leren." Hij keek naar de grond. Hij was verbaasd dat zijn leugentje zo had uitgepakt. Hij was tenminste nog niet dood of gewond. "Ik wil graag leren. Alleen ik..."
Hij zuchtte, dit was hopeloos. Het zou niet lang meer duren voor de rode kater het door kreeg dat hij gewoon een bange Kittypet was. Het was waar hij was een bange kittypet. Hij had gewoon binnen moeten blijven. Vieze brokken moeten eten en geaaid worden door die vieze twolegs.

  'I-ik,' mauwde de zwarte kater. 'Ik moet nog leren.' Hij keek naar de grond. 'Ik wil graag leren. Alleen ik...'
  Marvel keek hem aan en haalde even diep adem om zijn gelach onder controle te houden. Er ontsnapte alleen af en toe nog een grinnik. 'Alleen je...?' vroeg hij. 'Alleen je bent een bange Kittypet die niet wil leven zoals het echt hoort?' Want wat was dat nou voor leven, in zo'n gek tweebeen nest zitten waar die stomme tweebenen telkens aan je zaten. Ew, no thanks. Marvel zou nog liever levend opgegeten willen worden door de kraaien dan een Kittypet zijn.
  'Kom op, man,' sprak hij en hij duwde met zijn grote poot tegen de kater. 'Als je echt een BloodClanner wilt zijn moet je je wel kunnen redden, anders wordt je ons voer,' miauwde hij met een gemene grijns en hij gaf hem nog een duw. Eens kijken of hij het uit hem kon lokken.