Fear of Falling Asleep

Enkel Lizardpath en Oceanstar had ze ingelicht hierover, al zou ze veel liever zonder iets te zeggen zijn vertrokken. Alleen er was geen plaats voor dat soort egoïstische acties nu, al had ze alle hulp of gezelschap bij deze trip afgewezen; dit moest ze zelf doen. Nooit eerder had de poes zich zo hopeloos gevoeld, zo gepijnigd en zo... Leeg. Vanaf het begin had ze twijfels gehad over haar capaciteiten, over of ze wel goed genoeg zou zijn voor dit vak... Nooit had ze getwijfeld over of ze dit wel echt wilde. Niets deed ze met meer liefde dan katten genezen, de clan hoop geven en op zijn poten houden. Alleen, wat was een medicine cat, als ze dat nu juist niet kon?
Het gevecht had haar hoop afgenomen, had haar een ander beeld gegeven van deze rang die er voor zorgde dat ze 's nachts niet meer sliep en enkel de gedachte aan haar verminkte broertjes haar al tot tranen bracht. Eerst had ze gedacht dat het zijn van een medicine cat betekende dat je heelde en katten weer gezond maakte, nu was er opeens een schokkende realisatie ingeschoten dat ze er slechts was om onnodige troep op te ruimen. Troep van gevechten, oorlogen, het onnodige bloedverspillen dat ieder van hen stuk voor stuk brak, en toch gingen ze maar door. Was het nooit genoeg? Konden ze het echt niet in hun harten vinden om iets van compassie te tonen? Begrip inplaats van haat, hoe kon het zo moeilijk zijn? Maar haar stem werd niet gehoord, ze was er slechts om te genezen.
Dergelijke giftige gedachtes dwaalden rond in haar kop, tot op het punt dat ze dacht dat ze niet meer verder kon. Het nut leek te zijn verloren, haar nut en deze hopeloosheid die zich zo pijnlijk in haar hart genesteld had maakte haar hele lichaam en geest zwaar. Enkele woorden had ze er met haar vriendin en ranggenoot over gesproken en waar deze haar normaal gezien altijd op kon vrolijken, wist ze dat ze nu andere antwoorden nodig had. Ze had advies nodig van de enige katten die alwetend waren, die haar geheimen in konden fluisteren en hopelijk, hopelijk, ook moed en hoop om verder te gaan.

Aangekomen bij de moonstone gaf de poes zichzelf even wat tijd om op adem te komen, rustig wachtend totdat de maan en sterren zichtbaar waren en de steen lieten gloeien. Nog altijd keken haar groene ogen er vol bewondering naar, al had ze deze vertrouwde steen al meerdere malen gezien. Rustig legde ze zichzelf er tegenaan, haar neusje in contact met het koude, lichtgevende oppervlak. Een zucht verliet haar lippen, waarna ze haar ogen sloot en toen ze deze weer opende, bevond ze zich tussen de sterren.

& Open voor Starclan katten die Routnose wat moed in willen spreken! ;u;

Hoewel ze hier nu al enkele keren was geweest, iedere keer was weer een nieuw wonder. De sterren omgaven haar en er hing hier altijd een vreedzame rust, de eenheid tussen clans waar zij zo naar verlangde. Toch leek er zelfs in deze heilige plek iets van verdriet te hangen, al wist Routnose niet of dit kwam of haar eigen emoties aan het projecteren was, of dat het een gevolg was van de oorlog. Haar hart zei het laatste, want toen ze werd opgevangen door haar prachtige sterrenvriendin, was diens stralende glimlach minder breed dan normaal. Ze begroette Mousewish terug en toen deze haar kopje langs haar nek wreef, drukte ze haar eigen neusje warm in haar hals en snorde zachtjes. "Hoe is het?" de poes schudde kort haar kop, maar voordat ze antwoord kon geven voegde nog een poes zich bij hen. "Routnose," Oh starclan, het was Icecloud. Altijd had ze schuld gevoeld voor de dood van de poes, maar in haar blauwe ogen stond slechts compassie. "Mousewish, Icecloud... Bedankt," een waterige, maar gemeende glimlach lag op haar lippen. Bedankt dat ze er waren, bedankt dat ze hier haar hart kon luchten. De sterren hadden de clans nog niet verlaten."I-ik.... Ik weet het niet meer," begon ze halsoverkop. Er lag een brok in haar keel en de woorden kwamen er gepijnigd uit, maar het was goed om deze last van haar schouders af te laten glijden. "Ik weet niet meer wat mijn nut is, waarom ik dit doe... Als ik heel eerlijk ben," een huiverende zucht rolde over haar lippen en de jonge poes wendde haar blik af. "Toen ik mijn broertjes zo zag vechten, mijn clangenoten en niet clan genoten zag sterven om zo iets... Nutteloos! Ik voel me alsof ik slechts de troep opruim, alleen maar probeer om de dingen weer te fixen die nooit gebroken hadden hoeven zijn... En... Ik weet niet of ik dat wel wil doen," Het deed haar pijn om die woorden uit te spreken, om deze zorgen zo eerlijk te verwoorden. Maar de waarheid was eruit, en het luchtte op.