Consequences of choices

Hij had al een hele tijd geweten dat er iets aan zat te komen. Soms voelde je dingen gewoon voordat je verstand het zelf helemaal kon realiseren. Soms werd je van tevoren gewaarschuwd dat er iets aan kwam. Deze nacht had hij het ook geweten terwijl hij zijn kop op de shadowclan leader had gelegd en in slaap was gezonken. Het deed weer pijn. Het was lang geleden geweest dat het pijn had gedaan om samen te dromen met Starclan. De overgang naar de droomwereld was niet makkelijk geweest en met een trillende ademhaling schrok de kater wakker. Wakker was niet het juiste woord, hij wist dat hij in de wereld voorbij de zijne was.

Zijn groene ogen dwaalde rond en vonden het gebied van Shadowclan samen met diens evenbeeld Innerstar. De blik zei genoeg, het gevoel in de lucht zei genoeg. Hij was op het matje geroepen. Hij gaf een vermoeide zucht en duwde zichzelf overeind in een zittende positie om hierna afwachtend omhoog te kijken in de ogen van de ander. Het deed hem denken aan de tijd dat hij nog een apprentice was geweest en door haar werd aangesproken. Maar hij was geen apprentice meer. Hij was een volwassen kater die verantwoordelijk was voor zijn acties, die niet meer op zijn benen trilde bij het vuur van zijn moederfiguur. “Hallo Innerstar”

Er was zo veel gebeurd sinds de eerste keer dat hij hier was, sinds hij de eerste keer had samen gedroomd met Starclan. De opgewekte jonge kat van 13 moons was veranderd over de manen heen. Hoewel hij nog steeds warm, liefdevol en vaderlijk was had hij ook veel geleerd. Hij had geleerd hoe hij hard moest zijn, hoe hij de leiding moest nemen als niemand anders dit deed en hoe hij niet over zichzelf heen moest laten lopen ongeacht wie er tegenover hem stond. Hij was eindelijk een goed Shadowclanner geworden, maar dit maakte hem nog geen goed medicine cat. En dit wist de kater, Ace wist dat hij veel verkeerd had gedaan maar nooit zou hij liefde zien als een fout. Wat hij voelde voor Sinclaw was niet verkeerd. Wat hij voelde voor zijn kittens was niet verkeerd. Hij hielt van ze. En die liefde had meer wijsheid in zich dan iedere andere boodschap die Starclan ooit kon geven.

De medicine cat luisterde naar wat Innerstar te zeggen had en knikte. Hij herinnerde zich de slang die hij tegen was gekomen bij de geboorte van zijn kittens. Dat was geen waarschuwing geweest, dat was een bevestiging dat hij een grens had overgestoken die hij niet meer kon goedpraten. Ergens wilde hij dit ook niet doen. “Nee Innerstar, ik weet dat ik de code weer gebroken heb en niet heb geluisterd naar je waarschuwing. Het spijt me dat ik je teleurstel” Niet zijn acties, nee, maar wel hoe hij Innerstar liet voelen. Iemand die alles had gedaan voor haar clan en dit nog steeds deed in de dood. Iemand wiens mening zo veel voor hem betekende. Misschien was het nu eindelijk klaar, misschien kreeg hij nu eindelijk het leven terug wat hij zo graag wilde. Maar dit betwijfelde hij, slecht gedrag werd nooit beloond en daarbij had hij een apprentice om op te leiden. Hij zou Bloodpaw niet laten vallen zoals bij hem was gedaan. Dat verdiende die jongen niet.