Het voornaamste gevoel dat ze had bij het verliezen van een bloodclanner was frustratie. De wonden heelden, maar de angst die ze gevoeld had was nog steeds aanwezig. Ze zou de kater het liefst ook nooit meer tegen het lijf lopen, dat zou beter zijn. Ze was bang geweest om haar volledige zicht te verliezen, maar het bleek achteraf meer mee te vallen dan ze dacht. Ze zag een stuk slechter, nog een reden om alleen maar gefrustreerd te raken, maar zolang het binnen het kamp was had ze ondertussen wel een idee waar ze moest lopen. Buiten het kamp had ze al een poging toe gedaan, maar dat was nog niet echt super gegaan. Nu was ze dan ook onderweg naar de prooistapel om daar wat te eten te pakken. Ze pakte een simpele muis van de stapel en zocht een plekje uit waar ze de muis rustig kon opeten zonder dat ze al te veel in de weg lag voor anderen.

[Tigergaze]

Ze wilde nuttiger zijn, nu voelde het namelijk alsof ze niet eens dit muisje verdiende. Toch nam ze een hap ervan, wetende dat het beter was om toch iets te eten dan niets. Ze hadden nu alleen wel minder prooi zonder de heatherfields en dat was weer iets waar ze niet mee had kunnen helpen. Ze had niet eens echt door gehad dat haar vader in de buurt was tot hij naast naast haar kwam liggen. Hij leek een konijn gepakt te hebben aan de geur te ruiken. "Pap," Begroette ze hem terug. Ze nam nog een hap van haar muis afwachtend of haar vader wat te zeggen had of niet.

Ze schoof de muis iets aan de kant, niet echt meer zin erin hebbend. Tenslotte bleef het voelen alsof ze het eigenlijk niet verdiende. Ze wist dat ze zo goed als hersteld was en eigenlijk gewoon weer langzaam zou moeten beginnen, maar zo simpel was het nog niet. Natuurlijk kwam de vraag snel genoeg hoe het met haar zicht ging en voor een moment bleef ze stil. Tenslotte was het niet wat ze wilde dat het was. Ze wilde alles gewoon weer scherp zien zoals voor dit alles gebeurd was. "Minder," Antwoordde ze dan ook eerst alleen. "Ik zie niks meer scherp." En dat was misschien nog zacht uigedrukt. Ze kon kleuren onderscheiden, dat wel, maar de vorm was vaak niet duidelijk genoeg om haar te vertellen wat het was.

Wat hadden de medicine cats erover gezegd? Dat het in ieder geval niet veel beter meer zou worden dan dit en dat ze ermee zou moeten leren leven. Dat was tenminste hoe ze het zelf opgevat had. Tenslotte had ze ook haar volledige zicht kunnen verliezen en dan was ze verder van huis geweest dan nu. "Het zal niet meer beter worden." Was dan ook het enige dat ze zei, haar blik niet op haar vader richtend, bang om daar toch iets in af te kunnen lezen, ondanks dat dat lastig zou worden.