Morning breeze [Faintkit]

Quietcreek wandelde rond bij de Nursery. Het was nog vroeg in de ochtend, maar hij was al op om de she-cats the helpen waar nodig. Hij had zijn carrière switch nooit echt erg gevonden, zelfs al was deze nood gedwongen geweest. Quietcreek was al snel tot de conclusie gekomen dat hij zijn rol als Warrior moeilijk zou kunnen blijven vervullen, nu dat hij nog maar een oog over had. En dat hij zijn bijdrage beter zou kunnen leveren in een ander gedeelte van de Clan. Uiteindelijk bleek dat de Nursery te zijn. Ja, het was zeer ongebruikelijk. Een mannelijke Queen. Maar voor zo ver was gebleken dat het een verstandige keuze was geweest. Hij voelde zich thuis binnen deze kring. Quietcreek was altijd al goed geweest met kittens. Dat kwam deels omdat hij zijn jongere broertjes en zusjes uit het tweede nestje had moeten opvoeden, nadat zijn moeder was overleden. Hij nam het niemand echt kwalijk. Uiteindelijk was het toch allemaal goed gekomen. En hij had er alleen maar meer van geleerd dat hem nu van pas kwam.
De bruin-witte kater keek op. Dicht bij de Den zat een kitten. Haar vacht was haast zandkleurig met een tint grijs rond om haar snuit, oren en staart. Ze had diepblauwe, mistige ogen. Faintkit was haar naam. Ze hoorde bij het nestje van Bramblefir en Rosehuff. Maar wat deed ze daar buiten de Den? Hij wilde haar niet voor het blok zetten door er van te voren al vanuit te gaan dat ze niet zou weten zich buiten de Den te bevinden. En dus koos hij ervoor om het op een andere manier aan te pakken. Voorzichtig liep hij op haar af. Om vervolgens voor haar plaats te nemen. "Hallo daar Faintkit." Sprak hij kalm. Een vriendelijke glimlach sierde zijn snuit. "Wat doe jij hier zo alleen buiten de Den?" Vroeg hij haar. Het had niet verwijtend geklonken. Eerder nieuwsgierig. En dat was hij ook. Want kittens hadden meestal wel een interessante manier van redeneren.

Vandaag was een heerlijke dag! Het zonnetje kwam af en toe te voorschijn en verwarmde dan zowel haar vacht als het kamp en diens bewoners. Voor Faintkit was er niet veel meer nodig om haar in een goed humeur te brengen, maar haar optimisme werd niet door ieder gedeeld. Het gevecht met Windclan had ieder diep geraakt en een gewortelde pijn in hun harten gezaaid. Hoewel ze nooit hun verdrietige gezichten zag, merkte ze het in ieder uitgesproken woord, in de sfeer die haast tastbaar was tussen hen allen in. Het maakte haar verdrietig om haar vrienden en familie zo te zijn, waardoor ze haar uiterste best deed om iedereen op te vrolijken. Nadat ze gehoord had dat ze door haar blindheid nooit elder kon worden, was ze even heel verdrietig geweest en niet geweten wat ze dan moest doen. Nu had ze de perfecte taak voor zichzelf bedacht; ze zou de opvrolijker van de clan worden. Ja oké, dat was nog geen rang, maar dat kon het woorden! Vanaf nu was het haar taak om iedereen hun dag toch een stukje leuker te maken."Hallo daar Faintkit." Ze had hem al eerder aan horen komen, maar bij zijn woorden draaide het poesje haar kop om naar Quietcreek, die ze met een brede glimlach begroette. "Wat doe jij hier zo alleen buiten de Den?" het poesje draaide zich om naar zijn stem en kwam wat dichterbij, haar snorharen ver naar voren zodat ze niet tegen hem aan zou botsen. "Goedemorgen Quietcreek! Ik was de patrol aan het uitzwaaien," verklaarde ze vrolijk. Faintkit huppelde wel vaker door het kamp, inmiddels was ze al wat ouder en de meeste queen vertrouwden haar wel genoeg op het feit dat ze niet alleen er vandoor zou gaan. "Geniet u vandaag ook zo van het zonnetje, Quietcreek?"

Zijn vermoedde kwam nog uit ook. De zandkleurige kitten wendde zich tot hem om vervolgens enkele passen dichterbij te komen. Voorzichtig uiteraard, met haar snorharen de omgeving aftastende. "Goedemorgen Quietcreek! Ik was de patrol aan het uitzwaaien," Vertelde ze vrolijk. Het bleef hem verbazen hoe deze kitten, die zeker niet de makkelijkste start in het leven had gehad, toch zo positief kon blijven. En ergens gaf het hem hoop dat er wellicht nog een paar echt goede katten op deze aarde rond liepen. “Geniet u vandaag ook zo van het zonnetje, Quietcreek?” Werd hem gevraagd.  De siamese kat glimlachte even. Om eerlijk te zijn deed hij dat inderdaad. Desondanks de lastige tijden waarin de Clan zich verkeerde kon hij de kleine dingen nog wel appreciëren. “Ja zeker, het lijkt er op dat newleaf eindelijk goed doorbreekt.” Zei hij opgewekt. Quietcreek hoopte dat dit warme weer zou aanhouden waardoor de prooi schaarste zou teruglopen en de Clan zo eindelijk weer op krachten zou kunnen komen. Dat hadden ze wel nodig. Het zou slechts een questie van tijd zijn voordat WindClan het stuk gebied terug zou willen claimen. Even keek hij om zich heen. Het was nog redelijk vroeg en voor zo ver leek alles goed te verlopen. Het zag er naar uit dat hij voorlopig nog niet voor andere klusjes gevraagd zou worden. En dus leek het hem dat het geen probleem zou zijn als hij een ommetje door het kamp zou maken. Mochten ze hem onverwachts nodig hebben dan was hij altijd nog binnen het kamp. Quietcreek ging er vanuit dat Faintkit een klein uitje wel op prijs zou kunnen stellen. “Lijkt je het wat om samen een rondje door het kamp te lopen?” Vroeg hij dan ook.  

Ze snorde om zijn antwoord. Inderdaad! New leaf zou snel genoeg komen, en dan kon ze iedere dag buiten voor haar den liggen in het zonnetje en met haar vriendjes praten. Het idee dat ze alleen wel bij de elders zou slapen na deze ceremonie in plaats van naast Lotuskit, was wel even slikken. Maar haar vriendjes zouden vast wel op bezoek komen, toch? En dan zouden ze haar alles kunnen vertellen over hun avonturen! Faintkit wilde niet stil staan bij alle dingen wara ze verdrietig van kon worden, daar had je toch helemaal niets aan? "Ja! En dan ruiken de bloemetjes zo lekker," verkondigde ze goed gehumeurd. "Laatst had een warrior mij meegenomen buiten het kamp! Toen mocht ik alle bloemetjes ruiken, maar als je te dichtbij komt, kietelt het stuifmeel je neus," ze giechelde zachtjes en streek met haar kop langs zijn poten, waarna ze ging zitten en haar lichaam tegen de zijne liet leunen. Ze hield van fysiek contact, en was lang niet altijd even bewust van het feit dat sommige katten graag wat personal space wilden. “Lijkt je het wat om samen een rondje door het kamp te lopen?” ze knikte enthousiast, want ze wist dat dat ja betekende. "Dat lijkt me erg leuk Meneer Quietcreek!" snorde ze, waarna ze zich van hem los maakte en vrolijk vooruit begon te huppelen. "Hoe gaat het met u?"

Zijn vermoedde kwam nog uit ook. De zandkleurige kitten wendde zich tot hem om vervolgens enkele passen dichterbij te komen. Voorzichtig uiteraard, met haar snorharen de omgeving aftastende. "Goedemorgen Quietcreek! Ik was de patrol aan het uitzwaaien," Vertelde ze vrolijk. Het bleef hem verbazen hoe deze kitten, die zeker niet de makkelijkste start in het leven had gehad, toch zo positief kon blijven. En ergens gaf het hem hoop dat er wellicht nog een paar echt goede katten op deze aarde rond liepen. “Geniet u vandaag ook zo van het zonnetje, Quietcreek?” Werd hem gevraagd.  De siamese kat glimlachte even. Om eerlijk te zijn deed hij dat inderdaad. Desondanks de lastige tijden waarin de Clan zich verkeerde kon hij de kleine dingen nog wel appreciëren. “Ja zeker, het lijkt er op dat newleaf eindelijk goed doorbreekt.” Zei hij opgewekt. Quietcreek hoopte dat dit warme weer zou aanhouden waardoor de prooi schaarste zou teruglopen en de Clan zo eindelijk weer op krachten zou kunnen komen. Dat hadden ze wel nodig. Het zou slechts een questie van tijd zijn voordat WindClan het stuk gebied terug zou willen claimen. Even keek hij om zich heen. Het was nog redelijk vroeg en voor zo ver leek alles goed te verlopen. Het zag er naar uit dat hij voorlopig nog niet voor andere klusjes gevraagd zou worden. En dus leek het hem dat het geen probleem zou zijn als hij een ommetje door het kamp zou maken. Mochten ze hem onverwachts nodig hebben dan was hij altijd nog binnen het kamp. Quietcreek ging er vanuit dat Faintkit een klein uitje wel op prijs zou kunnen stellen. “Lijkt je het wat om samen een rondje door het kamp te lopen?” Vroeg hij dan ook.