Coldhearted.

Butterpact keek met een kille blik naar de vis die hij had weten te vangen. Het waren twee stuks, maar daar had hij wel heel de ochtend voor moeten jagen. Hoewel het weer beter begon te worden en de prooi weer langzaamaan terug begon te keren, was zijn concentratie nog steeds niet optimaal. Zelfs na enkele moons was hij mentaal gezien nog altijd niet genezen. Telkens als hij zich op de jacht probeerde te concentreren, zag hij weer voor zich hoe hij zijn broer uit het water haalde en vervolgens probeerde te controleren of er een ademhaling was. En telkens klonk er weer die schreeuw door zijn gedachten heen, alsof hij iedere keer opnieuw weer terug op diezelfde plek was en constateerde dat zijn broer dood was. Zijn innerlijke wonden waren nog lang niet geheeld en Butterpact dacht niet dat ook maar één ervaring dat kon veranderen. Zijn twee apprentices hadden het niet voor elkaar gekregen, zijn reis terug naar huis niet en zijn Clanmates die een gesprek met hem aanknoopten, kregen het ook niet voor elkaar. Zelfs Butterstar’s zachte, maar ferme woorden hadden hem niet doen inzien dat Breakingpoint’s dood niet zijn schuld was. Wat was er nog om te proberen? Toch was de dood voor hem ook geen optie, hoe aanlokkelijk het op dit moment ook leek. Het was te snel en te makkelijk. Plus hij wilde niet nadenken over welke verdriet hij zijn moeder aan zou doen als hij haar opeens achter zou laten, net zo plots als Breakingpoint dat gedaan had. Het feit dat het dan ook nog eens zijn eigen keuze zou zijn, zou haar vast kapot maken. Hij schudde zijn kopje. Nee, zo mocht hij niet denken. Met een zachte zucht pakte hij de twee vissen bij hun staart en liep vervolgens in de richting van het kamp. Hij nam er zijn tijd voor; hij had niet echt zin om contact te hebben met zijn Clanmates en hoopte dan ook dat ze hem met rust zouden laten zodra ze hem zouden zien. Butterpact liep het kamp binnen en gooide zijn prooi met een haast achteloze zwaai op de prooistapel waarna hij ging zitten en zijn vacht begon te wassen. Toen hij opkeek, keek hij recht in de ogen van Quietcreek. Een ongemakkelijk gevoel ging door hem heen en even overwoog hij om naar de warriros den te gaan onder het mom dat hij moe was. Toen besefte hij zich dat hij ontzettend kinderachtig bezig was en bleef daarom maar tegen zijn zin zitten waar hij was, geen aanstalten makende om het gesprek zelf te beginnen.

Een tijdje was het de goede kant opgegaan. Een tijdje was zijn arrogantie naar zijn Clanmates toe weggezakt en had hij daadwerkelijk geprobeerd om een goed contact met ze te hebben. Hij had zijn arrogante attitude naar de andere Clan cats echter wel behouden, maar dat was zowat zijn handelsmark geworden. Hij had koste wat het kost willen vermijden dat hij vriendschappen op zou bouwen met iemand buiten zijn Clan, alleen maar om die vervolgens in een gevecht verwoest te zien worden. Stel dat hij nu een goede vriend of vriendin in WindClan had gehad? Dat zou hij niet overleefd hebben als hij daartegen moest vechten. Wat zijn Clanmates betrof… Van hun had hij zich afgesloten na heel het gedoe met Breakingpoint en uiteindelijk had Shadowfray, de warrior die hij als apprentice had getraind en die uiteindelijk door iemand anders getraind had moeten worden omdat hij er mentaal niet meer bevoegd voor was toen in de tijd, hem met rust gelaten. Doel bereikt, zou je zeggen, maar het had hem ontzettend veel pijn gedaan. En om te voorkomen dat hij nog eens zo’n pijn zou voelen – ook al had hij die dan veroorzaakt met zijn eigen gedrag – keerde hij zich af van zijn Clanmates. Tot nu, blijkbaar. Opeens zat Quietcreek naast hem en vroeg hoe het vandaag met hem ging. Niet hoe het over het algemeen met hem ging, maar specifiek vandaag. Butterpact haalde zijn schouders op een mismoedige manier op. “Elke dag lijkt op de andere,” antwoordde hij op een vrij monotone manier. “Maar ik neem aan dat het vandaag weer iets beter gaat, I guess.” Ze zeiden dat het elke dag makkelijker werd, maar voor Butterpact was dat geen realiteit. Het ging op en af. “En met jou?” vroeg hij, al was hij er niet echt geïnteresseerd in. Quietcreek deed moeite en hoewel hij niet wist of hij dat wel aangenaam moest vinden, wist hij ook dat het ontzettend verkeerd van hem zou zijn als hij de warrior zomaar de rug toe zou keren.

Misschien was dit wel de reden waarom hij niet graag met anderen praatte. Als hij dan de vraag kreeg of het goed ging en hij stelde die vraag terug, dan kreeg hij te horen dat het prima ging, dat alles zijn gangetje ging en dat het eigenlijk niet beter kon. Het irriteerde hem en het zorgde ervoor dat hij zich gelijk weer af wilde wenden van het gesprek, ook al was dat misschien een tikkeltje aan de kinderachtige kant. Hij haalde enkel zijn schouders op toen Quietcreek zei dat zijn programma minder intens was dan dat van een warrior. Sinds dat hij het gevoel had dat hij overal alleen voor stond, was alles intens voor hem geworden. Daar hoefde hij niet per se warrior of binnenkort ook senior warrior voor te zijn. Als hij senior warrior werd, werd hij nog meer betrokken bij alle Clanzaken en hij wist niet echt of hij daar zin in had. Hij onderdrukte een geërgerde zucht toen Quietcreek aanbood of ze een wandeling zouden gaan maken. Zag hij nu echt niet dat Butterpact nood aan rust had? En hij draaide zijn kopje al naar Quietcreek toe om hem een heuse snauw te geven, maar toen viel zijn blik op Butterstar’s den. Hij herinnerde zich hun gesprek weer, dat hij zijn familie niet van zich af moest duwen. En met een zachte zucht gaf hij een knikje. Ze hoefden niet ver te gaan. Als hij er geen zin meer in had, konden ze altijd nog omkeren, toch? Ja. Hij was niets verplicht. Desnoods kon hij Quietcreek achter zich laten met de smoes dat hij nog wat wilde jagen of iets dergelijks. “Het is niet alsof ik op dit moment veel andere taken heb,” gromde hij maar. Hij keerde zich vervolgens weg van de warrior en liep in de richting van de uitgang van hun kamp. “Ik snap niet waarom Clanmates waarmee ik eerder nooit een gesprek mee had nu opeens afkomen met een voorstel om te gaan wandelen,” mopperde hij. “Dat deden ze eerst ook niet, dus waarom nu wel?” Met een felle blik keek hij over zijn schouder naar Quietcreek. Misschien was het niet eerlijk om zijn woede te uiten tegenover de behulpzame tom, maar hij kon het niet helpen dat hij het een tikkeltje verdacht vond hoe iedereen zich opstelde tegenover hem.

Butterpact keek met een scherpe blik opzij toen Quietcreek zijn woorden sprak, nadruk leggend op één bepaald woord. Een woord dat Butterpact steeds terug hoorde komen. Butterstar had hem in de bergen gezet dat hij zijn familie niet aan de kant moest zetten, zelfs niet op zijn slechtste momenten. Ze had aangehaald dat niet alleen zijn echte familie zijn familie was, maar dat heel de Clan om hem gaf alsof hij hun familie was en dat het zo ook hoorde te zijn. Verwachtte hij misschien niet te veel van ze als hij banden wilde onderhouden? And then again, de moeite had eerder van hemzelf ook wel uit mogen komen. Hij had nu ook niet bepaald veel gedaan om het contact met de tom naast hem te onderhouden. En het was ook waar dat hij het te druk had gehad met zijn eigen problemen om zich ook maar iets van de situaties van de anderen om hem heen aan te trekken, maar tot op dit punt had hij dat prima gevonden. Als apprentice zijnde en in het begin van zijn warriorschap had hij zich daar ook vrij weinig van aangetrokken. Hij snoof toen Quietcreek nog meer zei, ook al had hij dan misschien wel gelijk. “Vroeger was alles anders,” bromde hij. “Vroeger was mijn moeder deputy en vroeger hadden Breakingpoint en ik had juist heel veel aandacht om die reden.” Hoewel ze nooit voorgetrokken waren geweest door Butterstar had het feit dat hij de zoon van haar vriendin was toch wel een rol gespeeld in de band die ze daarna opgebouwd hadden. En die hij met de rest van de Clan had opgebouwd, al was hij zo’n arrogante zak geweest dat dat ook wel behoorlijk meeviel. “En als ze met een boog om me heen gaan lopen omdat die zaken veranderd zijn, omdat Futuresong geen deputy meer is en Breakingpoint niet meer leeft, dan bestaat mijn Clan uit een stel grotere dwazen dan ik al dacht.” Zijn woorden waren scherp, maar in zijn blik was te zien dat hij er geen woord van meende. Tja, hij meende het wel dat hij een bepaalde afkeer voelde voor Clanmates die zich van hem weg keerden omdat bepaalde zaken niet meer waren zoals ze ooit geweest waren, maar hij vond ze geen dwazen. “Maar wat maakt het toch ook uit,” bromde hij. “Nog even en RiverClan heeft oorlog met WindClan. En dan zullen er wel bepaalde dingen gebeuren waardoor mijn Clanmates me opeens een stuk beter begrijpen. Ik ben niet diegene die hun komt troosten als dat zo is.” Kwaad versnelde hij zijn pas een beetje. Wat had hij nu alweer geen zin in deze stomme wandeling, zeg.

Misschien was hij iets te ver gegaan met die opmerking. Misschien had hij zijn bittere kant iets te hard de overhand laten nemen waardoor hij commentaar had gegeven dat nergens op sloeg, dat veel te hard aan zou komen en dat er alleen maar voor zou zorgen dat hij zijn Clanmates nog meer van zich afduwde dan nu al het geval was. Maar Butterpact kon het niet helpen dat hij het aanvoelde alsof niemand echt effectief met hem wilde praten, maar het enkel uit medelijden deed. Eerst had hij zijn voormalige apprentice, Shadowfray, van zich afgeduwd, gevolgd door Smokegaze en Butterstar. Hij dacht niet dat hij ooit nog hetzelfde zou zijn na de dood van zijn broer en elke situatie waarin hij verzeild geraakte met één van zijn Clanmates maakte dat des te duidelijker voor hem. Maar zoals altijd als hij met iemand sprak, wilde diegene maar niet geloven dat Butterpact zijn personal space nodig had en kwamen ze weer achter hem aan rennen alsof ze hem niet wilden loslaten. Alsof ze werkelijk iets om hem gaven. Wat niet het geval was. Toch?! Hij stopte met lopen toen Quietcreek zijn vraag stelde en even keek hij de tom aan met een nietsziende blik. Meende hij wat hij zei of had hij het zomaar gezegd uit kwaadheid? Wenste hij zijn Clanmates echt de pijn toe die hij had doorgemaakt toen Breakingpoint stierf, alleen maar omdat ze naar zijn gevoel niet genoeg voor hem gedaan hadden? Misschien hadden ze wel genoeg gedaan, maar lag het probleem gewoon bij hemzelf. “Nee,” zei hij uiteindelijk. “Ik denk niet dat ik iemand van mijn Clanmates die pijn toe zou wensen.” Hij keek Quietcreek met een lege blik aan. “Ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet, man.” Hij zuchtte. “Elke dag lijkt hetzelfde te zijn. Elke dag sta ik op met hetzelfde nutteloze gevoel, alsof het niet beter kan worden, alsof ik nooit meer vrolijk ga kunnen zijn. Het is elke dag dezelfde sleur en ik weet gewoon niet meer wat ik met mezelf aan moet.” Het kostte grote moeite om niet te gaan huilen, want dat was eigenlijk precies wat hij wilde doen.

Hij kon zich herinneren dat hij in de bergen ook een soort gesprek had gehad met Smokegaze. Smokegaze, de tom van wie hij het het minste had verwacht dat deze zich om hem zou bekommeren, had hem advies gegeven en aangeven dat hij er voor Butterpact zou zijn. Toen had Shadowfray haar hulp aangeboden, maar dat had hij al even bot weer afgewimpeld. En daarna was daar opeens Butterstar geweest, die hem had opgelegd dat RiverClan zijn familie was en dat hij familie niet moest wegduwen. En het was waar dat zijn Clanmates zijn familie waren, maar ze waren niet zijn échte familie. Ze zouden in geen enkel geval de plek innemen die Breakingpoint achter zich had gelaten, misschien wel nooit. En hij wist dat hij zich daar op een bepaald punt overheen moest gaan zetten, maar hij wist niet zeker of hij dat wel kon. Hij slikte en richtte zijn blik op Quietcreek toen deze nog een paar bemoedigende woorden sprak. Aan de ene kant dezelfde woorden die hij al tig keer had gehoord, maar toch met die unieke mengeling erin die elke kat eigen was. Het leek erop dat Quietcreek geen mooie herinneringen op ging halen of hem erop ging wijzen wat hij nog wél had en om de één of andere reden kon Butterpact dat beter appreciëren dan de gesprekken die hij tot nu toe met anderen had gehad. Hij haalde zijn schouders op op de vraag. “Al zou het voor een paar minuten of een paar uur opluchten, dan is het de volgende dag weer van hetzelfde.” Hij had eerlijk gezegd geen idee of er iets was dat zijn gedachten kon veranderen. “Misschien gebeurt er ooit iets in mijn leven waardoor ik er anders over ga denken. Waardoor ik me meer verantwoordelijk ga voelen.” Hij had echter geen partner en ook geen nestje, dus dat was het alvast niet. En hij was ook niet close genoeg met iemand in zijn Clan om daar zijn geluk van te nemen. Alle banden die hij tot dan had opgebouwd, kraakte hij wel af door iets negatiefs te denken. Het was om gek van te worden. “Luister, Quietcreek. Ik apprecieer dat je moeite voor me wilt doen en dat je me niet veroordeelt om hoe ik reageer, maar ik denk niet dat je me kúnt helpen. Dit is iets wat ik zelf moet doen en daar heb ik nu nog niet de kracht voor. En ik weet ook niet of ik daar ooit de kracht voor zal hebben, zo ver kan ik niet in de toekomst kijken.”