[Training] I'll show you!

Settledpaw had slecht geslapen. Vandaag was zijn eerste training met zijn nieuwe mentor en hij moest van zichzelf laten zien dat hij een goede apprentice was. Beter gezegd, een goede Shadowclan apprentice. Hij was loyaal, kende de Warrior Code en kon aardig jagen en kende al een paar gevorderde vechttechnieken. In principe was het de bedoeling dat hij gewoon met zijn zusjes Warriors zouden worden over drie manen. Maar de de deputy hemzelf hem zou trainen, voelde het alsof er een steen in zijn maag zat.
Met een beetje een glazige blik in zijn ogen van slaaptekort, zat hij toch op tijd voor de uitgang voor het kamp te wachten op zijn kersverse mentor. Ergens was hij wel nieuwsgierig om te weten wat ze vandaag zouden doen. Waarschijnlijk een korte opfriscursus, dus als een bezetene probeerde hij alles te herinneren wat hij de afgelopen tijd had geleerd. In zijn hoofd speelde hij de beste jachttechniek voor een kikker af, langzaamaan verzonk hij in gedachten.

- Acorndust

Hij was vroeg opgestaan, gezien hij vanaf vandaag weer een apprentice zou hebben om te trainen. Ze zouden eerst moeten gaan kijken wat Settledpaw allemaal wist en dat was het beste te doen, door in de praktijk te kijken wat hij zou kunnen. Hij stapte dan ook naar de kampingang, waar hij Settledpaw al zag zitten. "Ben je er klaar voor?" Besloot hij de jonge kater te vragen. Ook al zouden ze gaan of de kater er nu klaar voor was of niet? "We gaan als eerste kijken wat je allemaal al weet, daarbij wil ik eerst gaan beginnen met jagen." Sprak hij verder. Dan zou hij meteen al kunnen zien hoe zijn sluiphouding was en hoe hij omging met verschillende prooien.

Settledpaw schrok op uit zijn gedachten toen Acorndust vroeg of hij er klaar voor was. Settledpaw knikte standvastig en kwam overeind. Zoals hij al had verwacht zouden ze eerst gaan kijken wat hij allemaal al wist. Eigenlijk was dit gewoon een assessment halverwege zijn training. Hij zou dit niet verpesten! Toen de deputy toen ook begon over jagen, kreeg hij meteen een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. Jagen kon hij. Al was hij niet zo super snel en was hij eigenlijk beter in vechten, jagen was zeker mogelijk. Hij moest gewoon verdwijnen in het terrein en dan kon hij heus wel prooi vangen. Ja, dat zou hij Acorndust wel even laten zien. Settledpaw kreeg een zelfverzekerde blik op zijn gezicht. ‘Waar gaan we heen?’ vroeg hij dan ook enthousiast.

Het was goed dat Settledpaw er klaar voor leek te zijn, want dan zou hij hopelijk ook goed zijn best doen. "Laten we eerst richting de pinewoods gaan, daar is vaak wel wat prooi te vinden, ondanks dat het leafbare is." Zei hij, waarna hij de apprentice meewenkte en in die richting begon te lopen. Leafbare zou het niet makkelijker maken om prooi te vangen, maar ze zouden het in ieder geval kunnen proberen en anders kon hij haar altijd vragen om te laten zien hoe ze met verschillende prooien om zou gaan zonder dat ze er echt waren.

Pinewoods. Vastberaden knikte Settledpaw zijn kopje en met een stevige tred liep hij achter de deputy aan. Ja, het was inderdaad leafbare, dus prooi was belangrijker dan ooit. Hij zou indruk maken op Acorndust en meteen prooi vangen zodat ze dat mee konden nemen naar kamp. Het duurde niet lang voordat ze tussen de tientallen naaldbomen waren. Gelukkig verloren die nooit hun groen en beladen met een dun laagje sneeuw, was het altijd een prachtig natuurspel. Al waren zijn ogen vandaag gericht op Acorndust en zijn oren waren gespitst om geen enkel klein geritsel hem te laten ontgaan. In de bossen waren vaker kleine zoogdieren en vogels te vinden dan reptielen, waar de prooistapel in ShadowClan ook uit bevond. Settledpaw keek afwachtend naar Acorndust, benieuwd wat zijn volgende opdracht zou zijn.

Eenmaal bij de pinewoods aangekomen liet hij zijn blik kort rondgaan. Dit zou wel moeten werken als een plek om te jagen. "Laten we beginnen met zoveel mogelijk verschillende prooi te proberen vangen." Begon hij. "Daarmee kan ik zien hoever je bent met jagen op verschillende prooi." Sprak hij de kater toe. Natuurlijk als ze niet genoeg prooi zouden vinden, dan zou hij de verschillende jachtmanieren gewoon uittesten hier. "Probeer gewoon zo veel mogelijk te vangen dat je opvalt." Hij zou ook niks voordoen voor nu qua het volgen van sporen en het aan de apprentice overlaten.

Settledpaw realiseerde dat het nu tijd was voor hem om te jagen. Jagen was natuurlijk ontzettend lastig in leafbare, maar dat zou hem niet tegenhouden. Zelf een magere muis zou al een welkom hapje zijn. Settledpaw knikte naar zijn mentor en begon vervolgens een weg te banen door het struikgewas, zijn poten stilletjes plaatsend op de met naald bedekte bosgrond. Hij hield zijn kop laag bij de grond en probeerde niet om ook maar een blaadje in beweging te krijgen. Op een gegeven moment hoorde hij zacht gescharrel tussen de wortels bij een boom. Settledpaw liet zich direct in een jachthouding vallen en zijn ogen fixeerden zich op de wortels en al snel zag hij een piepklein muisje een wanhopige poging doen om ook eten te zoeken. Settledpaw sloop zachtjes dichterbij, zijn lichaam dicht bij de grond en zijn staart stokstijf achter zich, totdat hij de afstand inschatte en sprong. De eerste sprong was mis en de muis deed een wanhopige poging weg te krabbelen, maar Settledpaw was sneller en hij sloeg een poot op het dier. Volgens mij was hij bij de eerste impact al dood, zo miezerig was het prooi. Toch pakte hij het nog voor de zekerheid op, bedankte Starclan voor de prooi en trippelde trots terug naar Acorndust. Ja, het was een beetje een knullige vangst, maar het was hem gelukt!

Acorndust wachtte geduldig af wat de apprentice zou besluiten te doen en toen deze begon te sluipen, ging hij er zachtjes achteraan om te kijken wanner Settledpaw wat op zou vallen. Bij een zacht geluid tussen de wortels bij een boom zakte de jonge kater in een sluiphouding en Acorndust besloot om halt te houden en te zien hoe het af zou lopen. Hij hield de houding van de apprentice goed in de gaten en was onder de indruk dat het hem aardig goed afging. De eerste sprong die de apprentice dan wel maakte was mis, maar door de snelle reactie erna was de muis alsnog gevangen. Acorndust knikte goedkeurend naar de terugkerende apprentice. "Het is duidelijk dat je de jachthouding al onder controle hebt. Weet je ook hoe dit toe te passen op verschillende prooien?" Een muis was vrij simpel, je moest ervoor zorgen dat je stil bleef en de wind in je gezicht blies, maar voor andere prooi kon wat anders nodig zijn.

Settledpaw snorde zacht toen hij een compliment kreeg van zijn mentor. Vervolgens kreeg hij een vraag van zijn mentor en hij dacht even kort na. Hij had al heel wat jachttrainingen gekregen en natuurlijk was hij redelijk bekend met de verschillende manieren. ‘Kikkers moet je voor zijn, omdat ze lastig zijn te jagen als ze springen of in het water gaan. Dus met bijvoorbeeld een grote sprong erbovenop?’ sprak hij toch nog een beetje twijfelend. Als die muis van net een kikker was geweest, dan was hij hem kwijt geweest. ‘En vogels moet je snel besluipen, want je moet dichtbij genoeg zijn voor als ze opvliegen. En je moet klaar staan om ook omhoog te springen.’ Dit was eerst wat hij zo snel kon op ratelen.

Settledpaw leek aardig wat te weten van jagen en dat maakte het toch wat makkelijker voor hem, dan hoefde hij minder uit te leggen. "Bij kikkers moet je inderdaad oppassen, want die kunnen ook allerlei kanten uitspringen." Soms dacht je dat ze de ene kant uit zouden gaan en sprongen ze ineens de andere kant uit. Hierdoor waren het lastige prooien om te vangen. "En het klopt dat vogels plots kunnen opvliegen en je daarop berekent moet zijn." Ook al was het vaak wel lastig om een vogel uit de lucht te halen als deze eenmaal vlogen. "Zullen we nog een prooi proberen te vangen?" Besloot hij de apprentice te vragen. Meer prooi was tenslotte beter tijdens leafbare.

Settledpaw knikte instemmend bij het advies dat Acorndust hem gaf. Ja, ongeveer wat hij had gezegd, maar dan wist hij weer dat hij op het goede spoor was. Hij vervolgde al snel zijn weg toen Acorndust zei dat ze meer prooi moesten vangen. Jazeker, met meer prooi terugkomen tijdens leafbare was tenslotte alleen maar goed! Hij zou zich nu bewijzen om een iets ingewikkeldere prooi proberen te vangen. Misschien zou hier nog ergens een verdwaalde vogel zijn, of misschien zelfs wel een hagedis! Settledpaw vervolgde voorzichtig zijn weg, zijn poten zacht plaatsend en zijn bekje open om geuren op te vangen. Totdat hij in zijn ooghoek iets zag bewegen. Een kikker die zich op een modderig plekje had gevestigd. Settledpaw besloot niet te twijfelen en zonder echt na te denken nam hij twee grote sprongen naar de kikker. De kikker voelde hem aankomen en begon weg te springen, maar Settledpaw hield zijn achtervolging vol. Na enkele keren scherp te moeten draaien, was hij uiteindelijk toch te langzaam. De kikker had een veilig plekje diep tussen wortels van één van de bomen gevonden. Hoewel Settledpaw nog zijn poot een keer tussen de wortels wurmde, was het tevergeefs. Mousedung!

Snel genoeg kwamen ze een nieuwe prooi tegen en deze keer was het een kikker, niet een makkelijke prooi en het was ook niet een dat iedereen graag lustte, maar in leafbare kon je niet kieskeurig zijn. Acorndust wachtte geduldig af wat Settledpaw zou doen en volgde de bewegingen van de kater, die uiteindelijk de kikker toch niet had weten te vangen. Een kikker was tenslotte ook geen makkelijke prooi om te vangen. "Een kikker blijft lastig om te vangen." Sprak hij eerst. "Wees er dan ook niet te hard voor jezelf. Er zijn andere prooien om te vangen." Niet dat hij niet streng op hemzelf zou zijn als hij degene was geweest die de kikker had gemist.

Settledpaw baalde ontzettend dat hij de prooi niet had weten te vangen. Acorndust leek er niet zo veel problemen mee te hebben, en op een of andere manier streek dat de haren van de jonge apprentice de verkeerde kant op. Hij had toch feedback nodig! Settledpaw nam even een seconde om zich in te houden om niet te gaan snauwen. ‘Wat had ik beter kunnen doen?’ vroeg hij daarna, bijna toch een tikkeltje fel. Dit moest niet nog een keer gebeuren. Settledpaw keek naar zijn kersverse mentor. Hij wilde niet de hele dag achter prooi aan springen, de ene keer wel iets vangen, de andere keer niet. Hij moest álles vangen, in leafbare was dat juist essentieel!

Het was geen slechte vraag dat van de apprentice kwam, maar de houding gaf aan dat er een zekere frustratie was die hij ergens wel begreep, want prooi was belangrijk om te vangen zelfs een kikker. "Kikkers blijven onvoorspelbaar." Begon hij dan ook. "Toch worden ze vaak wel aangetrokken tot water en zullen ze dan ook hun best doen om daar naartoe te ontsnappen. Dit komt voornamelijk omdat ze daar veilig zijn." Kikkers waren ook absoluut niet zijn meest favoriete prooi om te vangen. "Hou dus in de gaten waar het water is en probeer hun weg er naartoe af te sluiten, want dat zal de meest logische kant zijn waar ze uit zullen springen en als ze dan die kant uit springen kun je ze pakken." Veel meer kon hij niet meegeven. Het was veel oefenen en leren hoe een prooi zou reageren.

Gelukkig kwam er snel antwoord op zijn vraag en Acorndust legde eigenlijk een hele duidelijke redenatie uit. En ergens in zijn achterhoofd wist Settledpaw dat ook wel, maar hij was het compleet vergeten. Dan wist hij de volgende keer beter vooruit te denken. Settledpaw knikte instemmend. ‘Dat klink.. logisch,’ sprak hij stilletjes. En dat alles om leren kikkers te vangen, niet iedereen vond die zelfs lekker! Maar vaak was het wel de meest voorkomende prooi in hun moerasachtige territorium. Settledpaw herstelde zich en keek zijn mentor aan. ‘Uhh, en nu?’

Acorndust wist niet goed of het nog heel verstandig zijn om nog door te zetten met jagen voor nu. Hij wilde ergens ook wel kunnen peilen hoe goed de apprentice in vechten was of daar in ieder geval een idee van krijgen. "Ik denk dat we voor nu wel genoeg gejaagd hebben, ik zou graag ook nog willen zien wat je qua vechten weet." Hij wist dat ze daar niet al te veel tijd voor hadden, want in deze tijd van het jaar werd het vrij snel donker, maar hij zou op zijn minst kunnen testen hoe de apprentice in aanvallen en verdedigen was.

Settledpaws ogen lichtten op toen hij zei dat ze gingen vechten. Jagen was hij altijd iets minder goed in geweest, vechten kwam makkelijker naar hem. Maar hij zou nu van de deputy leren, misschien school er wel een vechtershart in de kalme kater! ‘Nu?’ vroeg de apprentice toch voor de zekerheid, voordat hij in zijn enthousiasme al bovenop zijn mentor was gesprongen. De jonge kater zat er al helemaal klaar voor, hij zou Acorndust eens laten zien dat hij de deputy wel omver zou kunnen krijgen! Een vastberaden blik fonkelde in Settledpaws ogen en zijn staart wiebelde al heen en weer.

Acorndust knikte bij de vraag van de apprentice, nu inderdaad. "Probeer mij maar uit balans te brengen." Hij vond het vaak beter om de apprentice eerst zijn gang te laten gaan, zodat hij daaraan kon zien wat Settledpaw al in huis had en wat er bijgeleerd kon worden. Soms verrasten de apprentices hem zelfs nog met de ideeën waar ze mee op konden komen zonder dat hij wat gezegd had. Je kon ze tenslotte alles leren, maar meestal leerden ze het beter als ze er zelf opgekomen waren en het in praktijk mochten gebruiken.

Settledpaw keek vastbesloten. Hij zou de grote kater wel even omver gooien. Settledpaw was kleiner, dus hij zou behendigheid en snelheid moeten toepassen. En hij moest snel te werk gaan. Hij keek strak naar de voorpoten van zijn mentor, hopend hem op het verkeerde been te zetten. De apprentice sprong naar voren, maar op het laatste moment nam hij een pas naar rechts, waarna hij recht op de achterpoten van de deputy schoot, hopend daar een flinke stoot uit te delen om het uit zijn evenwicht te brengen. Precies te opdracht die hij van zijn mentor had gekregen.

Hij hield zijn blik op Settledpaw gericht, afwachtend wat de apprentice zou gaan proberen als eerste. Er waren tenslotte verschillende manieren om dit te doen en hij was benieuwd welke Settledpaw zou kiezen. Hij merkte op dat de apprentice wel heel hard naar zijn voorpoten aan het staren was, waardoor hij twijfelde of dat wel het doel was van Settledpaw. De apprentice schoot naar voren en hij zakte wat door zijn poten heen, zodat hij zijn gewicht er meer op zette en daardoor lastiger om te brengen zou zijn. Als je het zwaartepunt laag houdt ben je tenslotte minder makkelijk omver te brengen. Settledpaw ging naar rechts en richting zijn achterpoten. Hij was benieuwd hoeveel kracht Settledpaw zou hebben en hij bleef dan ook in dezelfde positie staan. Doordat hij zijn zwaartepunt had verlaagd zou het moeilijker zijn voor de apprentice om zijn achterpoten onder hem uit te slaan. Toen de stoot dan ook kwam, zette hij zich schrap, waardoor zijn achterpoten maar een stukje verschoven. Hij moest wel toegeven dat Settledpaw kracht had, maar meestal was het beter om slim te zijn in plaats van kracht te gebruiken. Hij wachtte af wat de apprentice nu zou doen.