[Training] I'll show you!

Het was net alsof hij recht tegen een boomstam aan sprong. Er leek nauwelijks beweging te zijn in Acorndust zijn muurvaste houding. Hij stond laag bij de grond en Settledpaw blies gefrustreerd. Hij moest nog vernuftiger zijn wilde hij de grote kater omver krijgen. Settledpaw besloot om Acorndust niet lang erover na te laten denken en nam het voordeel dat hij nu achter hem stond. Settledpaw draaide op zijn achterpoten en sprong meteen omhoog en probeerde op de schouders van zijn mentor te landen om vervolgens zijn poten om zijn nek te wikkelen. Misschien niet meteen de beste manier om de kater uit balans te halen, maar misschien was het goed genoeg om een tegenaanval uit Acorndust te krijgen.

Hij bleef in dezelfde positie staan, afwachtende waar Settledpaw nu mee zou komen. Zodra deze zich afzette en in de lucht sprong, bleef hij staan, ervan uitgaande dat Settledpaw of van plan was tegen hem aan te springen of op zijn rug te springen. De apprentice verkoos zijn rug en landde daarop, gevolgd door poten die om zijn nek heen sloegen. Dit was alleen niet een positie die makkelijk te behouden zou zijn voor de apprentice zonder het gebruik van nagels. Tijd om de apprentice van zijn rug te krijgen dus. Hij kwam omhoog, balancerend op zijn achterpoten en hoopte zo dat de grip van Settledpaw los zou laten. Normaal als dit zou gebeuren en er was een boom in de buurt zou hij diegene op zijn rug daar tegenaan drukken, maar dat wilde hij Settledpaw voor nu niet aandoen.

Yes! Eigenlijk wat hij had verwacht dat de kater zou gaan doen. Omrollen of omhoog komen. Settledpaw liet meteen los toen zijn mentor op twee benen kwam en gleed zo langs zijn rug naar beneden. In de tijd die Acorndust zou gebruiken om weer omlaag te komen, schoot Settledpaw meteen naar zijn achterpoten en haakte zijn voorpoot om de deputy zijn achterpoten en met al zijn kracht probeerde hij hem onder hem vandaan te trekken. Op twee poten balanceren was nou eenmaal moeilijker dan op vier. Settledpaw hoopte dat hij snel genoeg was geweest, maar de apprentice bromde van inspanning. Hij wilde dit goed doen!

De apprentice liet vrijwel meteen los toen hij overeind kwam, waardoor hij wist dat hij zo snel mogelijk weer op vier poten moest komen wilde hij niet hebben dat de apprentice hem onderuit zou halen. Hij probeerde dan ook om zo snel mogelijk weer te landen op zijn voorpoten, maar Settledpaw was sneller en haakte al achter een van zijn achterpoten, waardoor hij voor een moment heel onhandig nog maar op een poot stond voor hij op zijn zij viel. Snel rolde hij door voor de apprentice een kans had om op hem te springen schudde zijn vacht kort uit zodra hij weer op zijn poten stond. "Dat was een goede zet." Sprak hij dan ook. Kwam misschien ook doordat hij de apprentice niet plat had willen drukken tegen een boom, maar als er geen bomen waren, was het sowieso een goede methode. "Pas alleen op dat iemand je niet tegen een boom aandrukt als die in de buurt zijn." Dat wilde hij Settledpaw wel meegeven.

En Settledpaw kreeg de poot van zijn mentor op tijd mee en Settledpaw merkte dat het gewicht van de grond af kwam. De apprentice gaf Acorndust nog een laatste zet tegen zijn heup en hij viel om. Hij viel gewoon om! Hij had de deputy van ShadowClan op de grond gekregen. Settledpaw slaakte een triomfantelijke kreet en wilde de bovenop zijn mentor springen, maar hij was alweer overeind en meteen zette Settledpaw zich schrap, om gereed te zijn voor een tegenaanval. Maar hij kreeg een compliment en Settledpaw ontspande zich snorrend. Het wás een goeie zet! Toen sprak hij opeens over platdrukken tegen een boom en Settledpaw slikte. Had Acorndust hem er nou mee weg laten komen? Desondanks, het was goed en een zelfvoldane blik kwam op zijn smoel. ‘Dat was leuk!’ sprak hij vrolijk, waarna hij zijn mentor vrolijk aankeek. ‘Kunnen we nog iets doen? Kan je mij aanvallen?’ Ja, Settledpaw had nu echt de smaak te pakken. Nu wilde hij zijn defensieve moves nog eens laten zien.

Vechttraining was belangrijk en hij was dan ook opgelucht dat Settledpaw het niet echt saai leek te vinden zoals sommigen. Gezien het vaak veel herhalen en oefenen bleef toch. "Dat was de volgende stap die ik wilde doen." Sprak hij dan ook bij de vraag van Settledpaw. "Dus zet je schrap." Dat was de enige waarschuwing die hij gaf voor hij richting de apprentice toe schoot en omhoog kwam op zijn achterpoten om zijn voorpoten op de apprentice zijn schouders te drukken in de hoop hem naar de grond te krijgen. Eens kijken hoe Settledpaw hier onderuit zou komen.

Oh oh, waar je om kon vragen kon je krijgen. Settledpaw dook meteen iets dichter naar de grond, want Acorndust gaf hem niet veel tijd om na te denken. Voor hij het wist raakten zijn klauwen zijn schouder. Oh jee, denk snel Settled! Settled liet zich echter eerst meegaan in de beweging, want Acorndust was al te dichtbij om weg te rennen, en te zwaar om tegen in te werken. Hij liet zich snel zakken naar de grond, maar voordat Acorndust zijn hele gewicht op hem kon zetten, rolde hij over zijn rug om weg te komen van de pletactie van Acorndust. Nee, stikken in zijn vacht was niet zijn plan om dood te gaan. Eens weggerold probeerde hij zo snel mogelijk weer overeind te krabbelen, voordat Acorndust weer boven op hem zou proberen te springen.

Zijn apprentice reageerde wat traag op zijn actie, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hij hem niet veel waarschuwing had gegeven. Maar dat was juist een goede oefening, want in een gevecht zou je ook niet altijd een waarschuwing krijgen, zelfs vaker niet dan wel. Voor hij echter zijn volledige gewicht erop kon zetten om de apprentice naar de grond te drukken besloot deze weg te rollen, waardoor hij zijn grip verloor. Het bleef altijd lastiger om te vechten zonder het gebruik van zijn klauwen. Normaal gesproken had hij direct zijn klauwen in de schouders geslagen, maar dat kon hij nu niet doen. Hij was alleen niet van plan om Settledpaw rust te geven, dus draaide hij zich snel om naar de apprentice en haalde hij een paar keer uit met zijn voorpoten naar de flank van de ander.

Acorndust meende het! Settledpaw zag met grote ogen zijn mentor weer op hem af stormen en hij was te traag om de eerste slag van Acorndust te ontwijken. Kort werd de lucht uit hem geslagen, voordat Settledpaw weer naar achteren sprong. Hij moest nu echt iets doen, anders werd hij met elke slag verder naar achteren geslagen. Settledpaw dook daarom naar beneden in een jachthouding en maakte een schijnbeweging naar rechts, waarna hij linksaf schoot. In zijn lage positie probeerde hij nog een slag richting de onderkant van Acorndust zijn kin te doen. Als hij verwarring kon veroorzaken was dat goed genoeg, waarna hij in de opwelling van het gevecht kort vergat dat tanden net zo scherp waren als klauwen en richting Acorndust zijn voorpoot beet.

Zijn eerste slag raakte de apprentice, waarna deze naar achteren sprong. Voor zijn volgende hem kon raken door Settledpaw naar beneden, waardoor zijn poot alleen maar lucht raakte. Hij staakte zijn aanval en hield zijn ogen op Settledpaw gericht, afwachtende wat die nu verder zou doen. Eerst kwam een beweging naar rechts, waardoor hij zijn gewicht naar die kant had, maar de kater ging in plaats daarvan naar links. Hij wist de uithaal naar zijn kin nog te ontwijken, maar doordat hij zijn kop ervoor wegtrok had hij niet door dat de apprentice van plan was zijn tanden in zijn voorpoot te zetten tot hij deze ook daadwerkelijk voelde. Hij tilde zijn andere voorpoot op om een tik uit te delen aan de apprentice. "Wat denk je aan het doen te zijn?" Sprak hij vervolgens.

Settledpaw had zijn tanden al in de voorpoot van zijn mentor voor hij er erg in had, maar hij kreeg meteen de wind van voren. Een harde tik op zijn kop deed hem weer op vier poten landen en meteen kreeg hij een strenge opmerking van zijn mentor. De apprentice schoot naar de grond en keek schuldig Acorndust aan. ’S-Sorry!’ piepte hij meteen zachtjes. Hij had de deputy gebeten. Hoe ging hij dit nou weer goed praten. ‘I-ik liet we iets te veel gaan..’ Ja, goed excuus Settled. Hij had zich beter in moeten houden. Maar, in een echt gevecht zou hij hem te pakken hebben gehad. ‘Doet het zeer?’ vroeg hij vervolgens met een klein stemmetje aan de deputy.

Hij had niet verwacht dat de apprentice serieus zijn tanden in zijn poot zou zetten, ook al was het niet heel hard geweest, waardoor er niet al te veel bloed tevoorschijn kwam. Hij bracht zijn poot omhoog om de bijtwond te likken, terwijl Settledpaw zich verontschuldigde. "Geen klauwen, betekent ook geen tanden." Sprak hij eerst. "En het lijkt mee te vallen." De wond was niet diep, dus dat zou wel goedkomen. "Let in het vervolg beter op, maar in een echt gevecht mag je het zeker wel gebruiken." Sprak hij met een lichte zucht.

Oh hij voelde zich zo dom. Nu leek hij vast een bloeddorstige BloodClan kat. Of hij vocht niet met eer, zoals RiverClan. Nee, hij volgde de warrior code! ‘Het spijt me heel erg, Acorndust,’ sprak hij met een klein stemmetje toen hij zijn mentor zijn poot zag likken. ‘Ik zal het nooit meer doen!’ beloofde hij plechtig. Toen kreeg hij vervolgens de opmerking dat hij het in een gevecht wel mocht doen. Hij haalde eens diep adem en hij keek zijn mentor voorzichtig weer aan. ‘Moeten we terug naar kamp? Moet je Acefray zien?’ Settledpaw wist wel dat Acorndust zei dat het meeviel, maar alsnog was hij bang dat hij het weg probeerde te wuiven. Ze gingen vast niet door met trainen. Hij had het helemaal verpest. Settledpaw liet zijn staart terneergeslagen vallen.  

De apprentice leek zich duidelijk schuldig te voelen over wat er was gebeurd, maar het viel allemaal wel mee. Hij wilde alleen dat Settledpaw zich besefte dat het in deze situatie niet toegestaan was om zoiets te doen. Toch leek het hem niet een heel slecht idee om de training hier te stoppen en terug te gaan naar het kamp. "Het is niet erg genoeg om Acefray ernaar te laten kijken. Het bloeden leek ook al te stoppen, dus dat was goed. [b]"Alleen het is misschien geen slecht idee om hier de training af te ronden en terug te gaan naar het kamp. We zijn tenslotte al een tijdje bezig." Hopelijk vatte Settledpaw het niet op als een straf, maar voor wat het was.

Settledpaw keek even kort naar Acorndust zijn poot, waarna hij beaamde dat het weer goed was. De jonge kater slikte en keek zijn mentor aan. En al snel kwam daarna wat hij had verwacht en zou de training stoppen. Settledpaw klemde zijn kaken op elkaar en wist zijn teleurstelling niet te verbergen. Nou sloten ze het zo stom af. Nou ja, morgen zouden ze vast weer verder gaan. Dan kon hij misschien nieuwe dingen leren, verbeteren wat ze vandaag hadden gedaan. Settledpaw knikte kort, waarna hij zijn ogen naar de grond richtte en overeind klom. Morgen weer een dag, probeerde hij zichzelf maar te overtuigen. Langzaam kwam hij weer wat overeind en stond op het punt Acorndust terug naar het kamp te volgen als zijn teken kwam.

Duidelijke teleurstelling was te zien bij de apprentice, zoals hij eigenlijk al had verwacht. Toch was dit gewoon een goed moment om te stoppen, ondanks de manier waarop het gestopt was. "Morgen is er weer een dag voor trainen." Sprak hij dan ook in de hoop de apprentice iets op de beuren voor hij hem wenkte hem te volgen richting het kamp. Morgen was er weer een andere dag en dan konden ze weer verder. Soms moest je jezelf ook niet te hard pushen.

Settledpaw knikte instemmend toen hij zei morgen weer een dag was. ‘Ja, maar het is gewoon..’ Verder durfde de jonge kater niet te spreken, maar hij stond vervolgens op en liep achter zijn mentor aan. Ja, morgen probeerden ze gewoon opnieuw. En dan zou hij beter zijn, slimmer zijn, sterker zijn. Settledpaw hief zijn kin een beetje toen hij zichzelf de moed in sprak. Na regen kwam zonneschijn, toch? Langzaamaan kwam het kamp alweer in zicht en Settledpaw had de muis opgeraapt die hij eerder had gevangen. In elk geval kwam hij niet met lege poten thuis.

- Topic uit?

De apprentice leek nog wat te willen zeggen, maar maakte zijn zin niet af, waardoor Acorndust niet echt een idee had of hij er nog op moest reageren of niet. Hij besloot het dan ook niet te doen en snel genoeg kwam het kamp in zicht. Ze hadden de muis van Settledpaw langsgehaald, dus de apprentice had in ieder geval wat te laten zien. Het zou ook weer voor wat eten zorgen. De prooistapel bleef tenslotte laag, maar alle beetjes hielpen. Eenmaal in het kamp ging hij zijn eigen weg, morgen was er weer een dag.

[Topic uit]