[Training 1] Heal

Cherrypaw voelde haar hart steeds sneller kloppen naarmate ze langer in het beklemmende, naar haar gevoel te kleine kamp stonden. Mallowleaf wilde gelukkig al snel beginnen met hun training en nadat hij eerst had voorstel had gedaan om vandaag te beginnen, kwam vlak daarna het voorstel om het naar morgen te verschuiven. Cherrypaw koos snel voor de eerste optie en gelukkig leek haar mentor haar te snappen. De twee renden de doorntunnel uit en Cherrypaw ademde de lucht diep in toen ze buiten stonden, alsof ze in het kamp geen toegang tot zuurstof had gehad. Het kloppen van haar hart nam af en de enige reden dat ze nu zo rustig werd, was omdat ze Mallowleaf vertrouwde. Ze draaide haar kopje zodat ze haar mentor kon aankijken en knikte met een klein glimlachje om haar lippen toen Mallowleaf aan haar vroeg of het beter was. “Veel beter,” zei ze zachtjes tegen hem. Ze drukte haar flank even dankbaar tegen hem aan en keek vervolgens om zich heen. “Ik kan jagen, weet de hele historie van alle Clans en ken al enkele vechttechnieken,” antwoordde ze op de onuitgesproken vraag van Mallowleaf. “Ik ben nog geen held qua vechttechnieken, anders had ik de BloodClanner misschien al eerder van me af gekregen.” Ze kon het niet helpen dat haar stem bitter klonk en haar staartpunt geïrriteerd zwiepte, haar blik gericht op haar poten. Natuurlijk was het Sparkfur die haar in de steek had gelaten, maar ze had het gevoel dat ze als ThunderClan apprentice toch beter in staat had moeten zijn om zichzelf te verdedigen. “Misschien kunnen we daar meer op oefenen?” Ze keek haar mentor vragend aan, haar oortjes lichtjes naar achteren getrokken.

Haar nieuwe mentor herhaalde de stof die ze al kende nog een keer voor zichzelf en Cherrypaw wachtte geduldig af tot hij een beslissing zou maken. Ze liet haar blik ondertussen door hun territorium dwalen en knipperde even met haar ogen toen ze zich weer herinnerde hoe angstig ze over de border was gerend. Toen had Mallowleaf daar ook gestaan om haar op te vangen en sindsdien was hij niet van haar zijde geweken, enkel als de situatie zich er echt toe deed dat ze beiden even hun rust moesten pakken zoals in het kamp. Ze had ontzettend veel aan de tom te danken en daarom was het voor haar des te zuur dat Sparkfur zo geïrriteerd had gereageerd bij zijn terugkomst, al was het zijn fout die hij gemaakt had. Cherrypaw slikte toen Mallowleaf zijn bezorgde woorden sprak, wetende dat er waarheid achter schuilde. “Ik wil gewoon weer mijn zelfvertrouwen terug hebben,” murmelde ze terwijl ze naar haar poten keek. Onbedoeld verschenen er tranen in haar ogen en de apprentice deed haar uiterste best om ze weg te knipperen. “Ik wil weer door het territorium kunnen wandelen en tegen mijn Clanmates praten zonder steeds over mijn schouder te hoeven kijken, zonder achter elk woord een reden te hoeven zoeken.” Haar mentors verraad had er niet enkel voor gezorgd dat ze aan was gevallen, maar had er ook voor gezorgd dat ze moeite had met anderen te vertrouwen. “En als ik daar iemand mee vertrouw, dan ben jij het wel.” Ze richtte haar blik voor de eerste keer dat ze begon te spreken weer omhoog en wierp hem een waterig glimlachje toe. Ze wist dat hij zou stoppen als ze dat vroeg en ze wist dat hij rekening met haar zou houden. Het werd een hele revalidatie, iets wat misschien ervoor kon zorgen dat ze later warrior werd, maar als het haar zelfvertrouwen terug zou winnen, dan had ze het er graag voor over.