Veel vragen, maar geen antwoord

Winterpaw liep door het bos. De heerlijke geuren van het bos kwamen haar neus binnen. Ze ontspande en liep door. Ze was eigenlijk op zoek naar prooi, maar ze liet zich even meeslepen door de geuren van het bos. Ze snoof de lucht nog een keer op, maar deze keer rook ze een muis. Ze keek om haar heen en zag de muis een stukje verderop zitten. Ze sloop naar de muis toe en sprong. De muis draaide zich om, maar het was al te laat en ze maakte de muis dood. Ze liep ermee terug naar het kamp en legde het op de prooistapel neer. Ze keek om zich heen of ze een kat zag, maar niemand was er en het kamp veranderde in een vlakte en ze was er alleen. Ze liep door, maar ze wist niet waar ze naartoe liep. Waar was ze? Ze kwam op een plek wat haar bekend voorkwam. De struik en de plek waar Dineira was vermoord. Waarom was ze hier? Ze was helemaal verkeerd, maar achter haar was het bos niet. Toen verscheen er een zwarte kat en ze zag dat het Dineira was en toen kwamen Blackpaw en Purplepaw. Winterpaw zag hoe ze haar moeder vermoorden. Waarom moest ze dit nog een keer zien?

Ze schrok wakker en keek om zich heen. Ze was gelukkig in haar eigen nest en ze was ver weg van de plek waar haar moeder was vermoord. Ze dacht weer aan haar moeder en begon zachtjes te snikken. Waarom moest deze nachtmerrie nou naar haar toe komen? Ze was er net weer een beetje overheen. Ze zuchtte en stond op. Ze wilde de andere apprentices niet tot last zijn met haar gesnik. Ze liep de apprentice den uit en keek naar boven. Waarom had ze deze droom moeten hebben. Dit deed haar weer denken aan de manier hoe ze vermoord was. Winterpaw zuchtte nogmaals en liep naar de doorntunnel. Ze kon beter even een wandeling gaan maken om het uit haar hoofd te zetten. Ze liep door het bos en af en toe keek ze naar de sterren boven haar. Haar moeder was nu daarboven en dat moest ze accepteren. Ook al deed het haar veel pijn. “Was die nachtmerrie niet gekomen had ik dit nu niet gehad.” Zei ze zacht in zichzelf. De vorige keer toen ze het had gezien kostte het haar een lange tijd voor ze het eindelijk van zich af kon zetten. Ook al zou het deze keer waarschijnlijk sneller gaan, omdat ze zich er al eerder een keer overheen had gezet. Ze liep naar de zonnerotsen. Daar ging ze wel vaker naartoe als ze na wilde denken of om gewoon een keer uit te rusten en even aan niets anders hoefde te denken. Ze ging op een steen zitten en keek naar de sterren boven haar. Waarom had ik die nachtmerrie? Kan iemand dat tegen mij zeggen? “Ik weet dat je nu met Starclan jaagt, maar dan hoef je me er niet aan te herinneren en als je me wilt zien dan kun je het ook op een andere manier doen dan me dit weer te laten voelen.” Zei ze zachtjes in zichzelf. Ze wist toch wel dat dit ook met haar eigen ervaringen te maken had, maar ze hoefde het niet. Ze wilde niet lijden, omdat haar moeder is gestorven. Ze begon te snikken. Haar moeder was dood en ze wist niet wie haar vader was. Wie kon het zijn? Dat was de enige grote vraag die ze nog had. Ze wilde weten wie haar vader was, maar ze wist wel dat ze die vraag niet zo maar beantwoord kreeg. Ze ging op de rots liggen en begon nu nog harder te snikken. Ze wist nauwelijks iets van haar familie af. Wel van haar moeders kant, maar niet van haar vaders kant. Ze kent haar vader niet eens! Ze wilde hem dolgraag ontmoeten. Als hij tenminste nog leefde. Ze zuchtte en hield op met snikken. Het had toch geen zin om te snikken. Het was nou eenmaal gebeurd en ze kon het niet meer terugdraaien. Ook al wilde ze het heel graag terugdraaien. Ze ging weer zitten en likte haar poot. Ze keek naar de lucht en zag dat de lucht oranje begon te kleuren. Ze ging rechtzitten en liet de eerste zonnestralen haar vacht verwarmen. Het was een heerlijk gevoel. Ze vergat even wat afgelopen nacht allemaal gebeurd was. Ze moest eigenlijk terug naar het kamp voor iemand merkte dat ze weg was geweest, maar ze kon ook wel wat later terug naar het kamp gaan en zeggen dat ze al vroeg was gaan jagen. Dan kon ze beter nu wat gaan jagen, want de prooidieren zouden nu wel uit hun nesten komen. Ze sprong van de rots af en rook in de lucht. De geur van muis kwam haar neus binnen. Hopelijk kwam het niet uit het hol van de muis, maar zat de muis gewoon ergens eten te zoeken. Ze sloop op de geur af en zag een eindje verderop de muis zitten. Ze sloop er naartoe opgelucht dat de geur niet uit het hol van de muis kwam. Ze sprong en pakte de muis. Ze beet het diertje snel dood en legde het neer bij een boom. Ze had nu in ieder geval wat prooi om mee terug te nemen als ze naar het kamp ging. Ze ging weer naar de rots en ging er weer op zitten. Ze had nu tenminste 1 prooidier gevangen. Ook al zou het echt niet genoeg zijn om te zeggen dat ze was wezen jagen.

Moonfur kneep haar ogen nog wat meer dicht toen er een zwak zonnestraaltje op scheen. Zij moest weer het geluk hebben dat ze op de plek in de Warriors den lag waar het dak wat minder dik was en zonnestraaltjes eerder de kans kregen erdoorheen te breken. Uiteindelijk gaf ze zich gewonen tegen het licht toen er meerdere zonnestraaltjes wisten door te breken en ze ook steeds feller werden. Ze hief een beetje suf haar kop op en keek een beetje rond, de meeste sliepen nog en ze wou ze liever niet de slaap ontnemen die zij eigenlijk had gewild. Langzaam stond ze op en geruisloos liep ze de Warriors den uit. Ze strekte haar achterpoten totdat ze trilde en wierp toen een blik op de hoop verse prooi. Er was nog wel veel prooi over, maar er zou een kans zijn dat dat snel in kraaienvoer zou veranderen. Ze gaapte eventjes en keek toen het kamp rond. De andere waren blijkbaar nog aan het slapen. Het was dus duidelijk dat ze alleen moest gaan jagen, eigenlijk vond ze dat niet zo heel erg: ze had wel even behoefte weer alleen erop te gaan. Ze trippelde naar de doorntunnel en kroop er sierlijk doorheen. Waar zou ze gaan jagen? Meteen dacht ze aan de zonnerotsen, dan kon ze na het jagen even op de warme stenen uitrusten voordat ze terug zou gaan naar het kamp. Haar plan stond nu dus vast. Ze rende in een rustig tempo richting de zonnerotsen, maar onderweg trok iets haar aandacht. Meteen bleef ze stilstaan en stoof ze de lucht diep in. Er was hier ergens een muis. Ze liet haar oren een beetje heen en weer gaan, maar ze had hem al snel gehoort en zijn locatie bevestigd. Ze liet zich in de sluiphouding zakken en sloop geruisloos richting het diertje, dat niets doorhad. Haar flanken gingen langzaam op en neer en de concentratie in haar ogen was bijna dodelijk. Net toen de muis haar aanwezigheid had gemerkt en wou wegrennen sprong ze bovenop hem en zette haar vlijmscherpe tanden in hem. Ze doodde hem snel en liep daarna verder, met de muis tussen haar kaken geklemd, naar de zonnerotsen. Toen ze ze eindelijk in zich kreeg zag ze er iemand op zat. De geur van de andere kat rook niet vijandelijk, het was duidelijk dat ze gewoon van de Thunderclan was. Rustig liep ze ernaartoe, toen ze zag dat de ander haar had opgemerkt bleef ze staan. Ze legde de muis op de grond. 'Zo te zien ben ik niet de enige die van plan was vroeg te gaan jagen,' merkte ze kalmpjes op.

Winterpaw zuchtte nog een keer en keek om bij een geluid dat ze achter zich hoorde. Ze snoof de geur op en rook tot haar opluchting dat het een Thunderclankat was. Ze draaide zich nu helemaal om en keek de poes recht aan. Ze luisterde naar wat de poes zei en knikte. “Ik werd al vroeg wakker, maar wilde niemand storen en ik dacht dat ik me wel nuttig kon maken door te gaan jagen. Ik heb tot nu toe al één muis gevangen. Het is nog niet veel, maar het is in ieder geval iets.” Zei ze en ze probeerde het zo overtuigend mogelijk te laten klinken. Ook al wist ze dat het een mislukte poging was om haar verdriet te verbergen. Ze draaide zich weer om en keek even weer omhoog. Ze hoopte dat de andere poes het niet gemerkt had dat ze verdrietig was, maar ze was er niet heel zeker van. Ze zuchtte even diep en stond toen op. Ze sprong vaan de rots af en snoof de lucht op. Ze rook de geur van eekhoorn en ze spitste haar oren. Ze kon de eekhoorn een stukje verderop horen, maar het was aan de andere kant van de struik, dus ze moest stil de struik doorgaan wilde ze de eekhoorn vangen. Ze ging in de sluiphouding en hield haar staart laag. Ze ging zo zacht mogelijk als ze kon de struik in en kwam er aan de andere kant uit zonder veel geluid te hebben gemaakt. Gelukkig zat de eekhoorn er nog en ze sloop nog iets dichterbij. Ze vond dat ze nu wel dichtbij genoeg was en sprong. De eekhoorn probeerde nog te ontsnappen, maar voor het echt weg kon rennen had Winterpaw hem al te pakken. Ze beet het diertje snel dood en liep ermee terug naar de rotsen. Ze legde de eekhoorn bij de muis neer en liep daarna naar de poes toe. Ze was al iets vrolijker nu ze ook een eekhoorn had gevangen en liet dus niet echt meer merken dat ze verdrietig was om haar moeder. Ze snoof de geur van het bos nog een keer op en zuchtte even. Het was een heerlijke ochtend om te jagen en als ze door zou gaan jagen. Dan zou ze haar nachtmerrie misschien ook weer vergeten. Ze deed even haar ogen dicht en genoot van de zon die haar vacht verwarmde. Het was nu groenblad en er zou veel prooi zijn voor de clan. Niemand zou meer honger hebben. Ze was blij met deze gedachte. Haar moeder zou nu op haar neerkijken en trots op haar zijn dat ze prooi voor haar clan aan het vangen was. Ze moest niet aan de verdrietige kant van haar moeders dood denken, maar aan de goede kant. Ze had haar moeder nooit gekend en dat was al moeilijk genoeg, maar nu ze weet dat ze altijd bij haar zou zijn voelt het een stuk beter dan toen ze niet eens wist wie haar moeder was en waar ze was. Alleen de vraag over wie haar vader nou eigenlijk was. Die was maar niet beantwoord en of hij nog familie had. Als hij nog leefde zou ze hem graag een keer willen ontmoeten, maar als hij niet in de Thunderclan leefde. Dan zou het moeilijk worden om met hem in contact te komen. Ze zuchtte weer en merkte dat ze een lange tijd stil voor zich uit had zitten staren. Ze keek naar de poes in de hoop dat ze niks had gezien, maar ze wist ook niet of de poes iets had gezegd. Ze zou het vanzelf wel horen als de poes het zou herhalen. Ze voelde zich nu een beetje ongemakkelijk aangezien ze een tijdje in het niets had zitten staren en straks was het de poes opgevallen.

Moonfur wachtte rustig af tot de andere poes wat antwoordde. 'Ik werd al vroeg wakker, maar wilde niemand storen en ik dacht dat ik me wel nuttig kon maken door te gaan jagen. Ik heb tot nu toe al één muis gevangen. Het is nog niet veel, maar het is in ieder geval iets,' verklaarde de poes. Moonfur kneep haar ogen even tot spleetjes en bekeek haar. Er was iets aan die zin wat niet klopte, maar ze wist niet precies wat. En de overtuigingskracht ervan was genoeg om hem te vertrouwen. Moonfur zuchtte en liet het hier maar bij. Ze knikte. 'Ik had een beetje het zelfde probleem, als je het zo kunt noemen,' gaf ze toe. Ze hoorde iets ritselen ergens in de struiken verderop, maar zo te zien had de andere poes de aanwezigheid van het diertje dat daar zat geroken en ging er dus op af. Het duurde niet lang of ze kwam terug met een eekhoorn die daar levenloos tussen haar kaken zat. 'Goedzo,' prees ze de kleine poes. Ze bleef even staan toen ze zag dat de poes naar haar toe liep. Ze bleef toen staan en staarde in het niets, voor zich uit. Moonfur kneep haar ogen weer tot spleetjes, haar eerste vermoedden dat er iets mis was, was dus duidelijk goed. Ze pakte haar muis op, liep naar de prooi van de andere poes en legde hem erbij. Ze ging zitten met haar rug naar de andere poes gericht. 'Je kwam hier niet alleen om te jagen, is het niet?' merkte ze kalmpjes op. Ze bewoog een oog richting wat geritsel, maar ze twijfelde of ze er ook op af zou gaan. Het zou hooguit een minuutje duren en dan had de andere poes misschien wat tijd om een antwoord te maken. Langzaam draaide ze haar kop richting het geritsel en snoof de geur diep in: het was opnieuw een muis. Rustig en geruisloos liep ze richting de struiken, ze deed er niet echt moeite voor. Pas toen ze het diertje zag liet ze zich naar onder zakken in sluiphouding. Ze spande de spieren in haar achterpoten aan en zette zich hard af. De muis keek met een ruk om en wou het op een rennen zetten. Maar tevergeefs: Moonfur boorde haar tanden in het diertje voor het een beweging kon maken. Toen het dood was trippelde ze terug naar de rest van de prooi en legde ze hem erbij neer. Ze ging weer zitten, maar deze keer keek ze de ander aan met een nietszeggende blik. Ze sloeg haar staart om haar poten heen, ging recht zitten en stak haar borst een beetje ijdel naar voren.

Ze zuchtte, de poes had het dus toch opgemerkt. Ook al was het niet moeilijk om dat te doen. De poes ging even weg en kwam terug met een dode muis. Winterpaw had de muis niet opgemerkt omdat ze te veel in gedachten verzonken was. Ze wist dat ze nu moest gaan uitleggen wat ze al aan veel katten had gedaan. Ze keek even naar haar poten en zuchtte. “Oke, ik zal je de echte reden vertellen.” Zei ze en haalde alles van de afgelopen nacht weer terug. Ze moest maar niks over haar vader zeggen, want dat interesseerde de poes waarschijnlijk toch niet. Ze kon beter gaan vertellen over haar nachtmerrie en dat ze daarom hier naartoe was gegaan. “Ik heb mijn moeder vermoord zien worden door de Shadowclan.” Begon ze. “Ik was er net een beetje overheen, maar vannacht kwam alles terug in een nachtmerrie.” Vertelde ze. “Ik ben hier naartoe gegaan om erover na te denken en heb nog niet echt antwoorden gevonden op de vragen die ik heb.” Zei ze. Ze hield zich in om niet te gaan huilen en keek even omhoog. Daar waren nu alleen wat wolken te zien, maar ’s nachts waren daar sterren en haar moeder was nu samen met Starclan. Ze voelde zich wat rustiger dan dat ze eerst was. Als ze constant aan dit zou denken zou ze er makkelijker overheen komen. Ze keek naar de poes en wachtte op haar antwoord. Ze had al aan veel katten verteld over haar moeders dood en Steelpaw was er zelfs bij geweest. Ze had haar naam eigenlijk nog helemaal niet gezegd herinnerde ze zich opeens. “Mijn naam is Winterpaw.” Zei ze en keek naar de poes. Ze zou vast ook wel haar naam zeggen. Winterpaw ging wat rustiger zitten en begon haar poot te likken. Ze haalde daarna haar poot langs haar oor en deed hetzelfde bij het andere oor. Ze snoof in de lucht en rook een muis, maar ze vond het gesprek belangrijker dan een muis op dit moment, want het zou raar zijn als je ineens onder een gesprek weg zou gaan. Ook al zou je later wel weer terug komen. Ze wilde dolgraag achter de muis aan, maar ze hield haarzelf tegen en zei keer op keer in zichzelf dat het onbeleefd was.

(Sorry voor korte post. Ik heb weinig inspiratie)

Winterpaw hield de muis in de gaten, maar ondertussen luisterde ze ook naar wat Moonfur zei. “Maar die antwoorden die je zoekt: Ik neem aan dat je vader ze vast heeft.” Zei Moonfur. Winterpaw schrok en keek haar aan. Haar vader had misschien wel de antwoorden, maar ze kende hem niet eens. Ze wilde antwoorden, maar Moonfur zei dat ze de muis mocht gaan vangen, dus stond ze op en snoof de lucht in. Ze wist nu waar de muis was en ging in een sluiphouding. Ze sloop dichter naar de muis toe en sprong. De muis rende nog weg, maar Winterpaw was sneller en had de muis al te pakken. Ze liep ermee terug naar de andere prooidieren die ze al hadden gevangen en legde de muis erbij. Ze liep daarna terug naar Moonfur en ging weer zitten. Ze moest nog antwoorden. Ze haalde even diep adem en keek Moonfur aan. “Ik ken mijn vader niet. Ik weet niet wie hij is en ik weet ook niet waar hij is en of hij nog wel leeft.” Zei ze en keek even naar de grond. Dit waren ook een paar vragen die ze nog beantwoord wilde hebben, maar ze waren nog niet beantwoord. Ze zuchtte, ze moest Moonfur hier niet mee lastig vallen. Ze had vast wel iets anders om te doen. “Sorry als ik je heb lastiggevallen hiermee.” Zei ze en draaide zich om en ging weer naar de rots toe. Ze ging er liggen en staarde voor haar uit. Ze keek in het niets, maar ze was meer in gedachten verzonken om dat op te merken. Waarom kende ze haar vader niet? Ze zuchtte. Ze wilde haar vader heel graag leren kennen, maar dan moest ze wel weten waar hij was en of hij nog leefde. Ze had weinig hoop dat ze hem ooit zou vinden, maar ze gaf niet alle hoop op. Kon iemand het haar maar vertellen, maar niemand zou het weten. Ze keek even omhoog en daarna weer voor zich uit. Ze snoof even de lucht op. Misschien zou de geur van het bos haar iets opvrolijken en bracht het misschien ook nog de geur van prooi mee. Ze luisterde ook en hoorde geluid boven haar in de takken van de boom. Misschien zat daar iets dat ze kon vangen. Ze sprong de boom in en keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Ze zag er een vogel zitten en probeerde zachtjes dichterbij te komen. Op het laatst sprong ze en pakte de vogel ze landde op de tak en beet de vogel snel dood. Ze liep ermee naar beneden en legde het op de plek waar al het andere prooi lag. Het prooi van Moonfur lag er ook. Misschien konden ze beter samen gaan jagen. Dan hadden ze in ieder geval wat prooi als ze terugkwamen in het kamp. Ze liep naar Moonfur toe en ging voor haar zitten. "Zullen we samen gaan jagen? Samen kunnen we meer prooi vangen voor de clan." Zei ze en keek Moonfur vragend aan. Ze wist niet of Moonfur het goed vond en wachtte dus af.

Winterpaw keek naar hoe Moonfur een eekhoorn ving. Ze was blij dat Moonfur met haar samen wilde jagen. Ze keek even om haar heen en snoof de lucht nog een keer op. De geuren van het bos kwamen haar neus binnen samen met de geur van een muis. Ze sloop naar de plek waar ze dacht dat de geur vandaan kwam en uiteindelijk zag ze de muis ook. Ze sloop dichter naar de muis toe, maar voor ze kon springen had de muis haar door en begon al weg te rennen. Winterpaw zette de achtervolging in en was gelukkig sneller dan de muis. Ze pakte de muis en beet het diertje snel dood. Ze legde de muis op de stapel met prooi. Ze had waarschijnlijk iets te veel lawaai gemaakt of de wind blies haar geur naar de muis toe, maar ze wist het niet. Ze had de muis gevangen en daar ging het uiteindelijk ook om. Ze keek naar de stapel met prooi gelukkig hadden ze samen al aardig wat prooi gevangen en konden ze met een gerust hart terug gaan naar het kamp, want nu zou iedereen wel geloven dat ze zijn wezen jagen en vragen dan zouden ze hopelijk niks meer vragen. Ze keek naar Moonfur en wachtte af of zij iets rook en het zou gaan vangen. Zelf concentreerde ze zich niet echt meer op de geuren om haar heen. Ze vond dat Moonfur nu wel even een keer mocht gaan jagen voor ze zelf weer een geur ging zoeken en erop af zou gaan. Ze keek om zich heen en luisterde of ze wel iets hoorde, maar deed er niet echt de moeite voor. Ze keek naar Moonfur en af en toe om haar heen.

“Zo staat je smoesje van uitjagen gaan wel vast, denk je niet?” Zei Moonfur. Winterpaw knikte even naar haar en volgde haar blik. Een eekhoorn zat in de boom en Moonfur liep ernaartoe. Winterpaw keek toe hoe ze het deed, want misschien kon ze er nog wat van leren. Even later kwam Moonfur terug uit de boom met de staart van de eekhoorn tussen haar tanden. Het diertje spartelde flink tegen, maar Moonfur liet niet los. Ze drukte het diertje met haar poot tegen de grond en beet het diertje snel dood. Nu was het weer de beurt aan Winterpaw. Ze luisterde naar de geluiden om haar heen en snoof de lucht op. De heerlijke geuren van het bos en de geluiden van het bos. Ze maakten haar zo blij. Ze voelde zich nu vrij en ontspande zich even, maar meteen lette ze weer op. Ze moest nu niet gaan genieten terwijl ze eigenlijk op zoek was naar prooi. Ze snoof de lucht nog een keer op, maar ze rook niet een geur van prooi. Ze luisterde en rook in de lucht net zolang tot eindelijk de geur van een muis haar neus binnenkwam. Deze keer lette ze wel op of de wind naar haar toe blies en niet naar de muis toe. Ze had luisterde en rook en had de positie van de muis bepaald. Nu moest ze nog bepalen van welke kant ze het beste naar de muis toe kon sluipen. Gelukkig stond de wind naar haar toe en kon ze gewoon naar de muis toe sluipen. Ze nam de sluiphouding aan hield haar staart laag bij de grond, maar ook weer niet te dicht bij de grond, want anders kon het geluid maken. Ze hield al haar zintuigen op scherp en sloop steeds dichterbij. Eindelijk kwam de muis in zicht en hield ze even in om te voelen of de wind echt nog wel naar haar toe stond en dat was nog steeds zo. Ze sloop verder en was nu heel dicht bij de muis. Ze sprong en had de muis. Ze maakte het diertje snel dood en liep ermee terug. Gelukkig had het geen geluid kunnen maken om andere prooidieren te waarschuwen. Ze legde de muis neer op de prooistapel en liep terug naar Moonfur. Ze kon het niet laten om weer de lucht op te nemen en op zoek te gaan naar een nieuwe prooi. Ze rook een eekhoorn, maar ze hield zich in. Moonfur mocht nu weer jagen en dus moest Winterpaw wachten. Ze kon het alleen niet laten en snoof de lucht nog een keer op. De wind had de geur naar haar toe geblazen en ze keek naar de richting waar de wind vandaan kwam. Ze zag bij de wortels van een boom een eekhoorn zitten en nam de sluiphouding nog een keer aan. Ze sloop dichterbij en was nu nog maar op een muislengte afstand van de eekhoorn. Ze sprong, maar de eekhoorn had haar gehoord toen ze zich afzette en zette het op een lopen. De eekhoorn was snel, maar Winterpaw kon net bij de staart van de eekhoorn en pakte die vast zodat het diertje niet meer weg kon. Ze pakte het diertje daarna met haar klauw en beet het dood. Ze liep ermee terug naar de plaats waar alle andere prooi lag en legde de eekhoorn er neer. Ze liep nu naar Moonfur en knikte. Als teken dat zij nu weer mocht. Een paar haren van de staart van de eekhoorn zaten nog in haar mond en ze spuugde die uit. “Ik ga nooit meer een eekhoorn bij zijn staart pakken. Daar zit te veel haar.” Zei ze en keek met een vies gezicht. Eindelijk waren de meeste haren uit haar mond en gaf ze weer aandacht aan Moonfur. Ze kon gaan lachen, maar dat zou dan nog komen. Waarom had ze de eekhoorn ook bij zijn staart gepakt. Omdat hij anders ontsnapt zou zijn zei ze tegen zichzelf. Ze zuchtte, de volgende keer zou ze wel proberen iets anders te pakken.