The fuzzy and the beautiful

Langzaam maar zeker gleden de oogjes van Saffron open. Met een veel te grote geeuw voor zo’n klein kereltje sprong hij op zijn pootjes. Toen zijn net nog knorrende maagje gevuld was, trippelde hij wat rond in de nursery. Hij had energie voor tien, maar had geen idee wat hij wilde doen. Misschien was buiten wel wat te doen! Hij haastte zich naar de ingang alleen om begroet te worden door regen. Dat had hij weer… Saffron liep terneergeslagen weer terug richting zijn nest en gaf een tik tegen een mosballetje die op zijn pad lag.

Een grijs bolletje lag naast haar mede grijze bolletje. Het was haar lievelingszus, maar ook haar ergste vijand. Ze werd teveel vergeleken met Stellarkit omdat ze nu eenmaal op elkaar leken. Daarom vond ze het belangrijk om de nieuwe tweeling goed uit elkaar te kunnen houden. Shrewkit en Neritekit. Belangrijk! Ze kon ze nu uit elkaar houden omdat ze een vlekje anders hadden op hun neus. Niet heel zichtbaar, maar ze deed haar best. De kitten werd gestoord door iets dat op haar landde en weg stuiterde. Ze hief haar slaperige kopje op. Een rode kitten stond daar. Ze was goed in namen, excellent zelfs, maar de zijne wist ze niet. Skylark stond op. Moest ze boos zijn omdat hij op haar had gemikt of blij omdat er misschien een nieuw vriendje was.

De amber kleurige ogen volgde nauwkeurig de baan van het mosballetje. Met een redelijke snelheid raasde het balletje op een nestje slapende kittens af. OH NEE HÈ?!? Saffron stond aan de grond genageld en wende zijn blik snel af van de grijze pluisjes. Hij had toch niemand pijn gedaan? Hij zou hier toch niet door in de problemen komen? Hij zou toch niet gehaat worden? Toen hij weer naar het onbedoelde doel keek, zag hij twee klein glimmende kraaltjes, een blauwe en een gele, zijn kant op gericht. Het schuldgevoel werd hem iets teveel toen hij in de richting van de verwarde kitten liep en een traantje rolde over zijn wang. “Het spijt me dat ik je raakte,” snikte Saffron, “heb ik je pijn gedaan?”

Oké, die maakte het wat te bont met zijn medelijden. Ze schudde haar kopje. "Nene, je hebt me alleejn wakker gemaakt." Haar stemmetje klonk nog vrij neutraal, nog steeds niet wetende of ze nu eigenlijk boos moest zijn of niet. Ze keek naar het traantje dat over zijn wang liep. Wat een watje eigenlijk. Haar neusje trok zich in een rimpeltje. "Wil je gevechtje spelen?" Als zij won, kon ze hem vergeven. Anders waren Saffronscar en Skylarkclaw voor eeuwig vijanden!

Als er iets was waar Saffron niet tegen kon, dan was het zijn vriendjes of clangenoten pijn doen. Toen hij tot zijn opluchting hoorde dat Skylarkkit geen pijn had, droogde hij zijn traantjes en schudde het nare gevoel van zich af. “Gevechtje spelen…” zei de rode pluizenbol op een wat terughoudende toon. Och, ze vraagt er zelf om en als ik me inhoud dan kan ik haar amper pijn doen! Saffron sprong van enthousiastme heen en weer op zijn pootjes en huppelde een paar grote passen achteruit. Zoals hij wel vaker gezien had bij oudere katten die over de jacht vertelde, zakte hij iets door zijn pootjes naar aanvalshouding. “Kom maar op dan!”Zei hij met een grote smile op zn fluffy gezicht, “Laat het gevecht beginnen!”

Ze huppelde gezellig met hem mee. Elke cel in haar lichaampje trilde van opwinding. "Jij bent een apprentwice van Shadowclan en ík ben een jonge wawwior van Thjunderclan." Zo had ze hem weer rond haar pootje. Hij zijn ding, maar zij was een warrior en dus sneller en sterker. Nu zou ze kunnen winnen. Anders zou ze wel schreeuwen dat het niet kon. Skylarkkit greens breed. Ze zwiepte met haar staartje, haar oogjes vernauwd. Haar kont zwaaide heen en weer, nogal onhandig sprong ze op hem. Waar kon ze haar tandjes zetten?

“Shadowclan zal nooit ten onder gaan!” riep Saffron misschien iets te enthousiast. De rode tabby zakte verder door zijn pootjes toen Skylark op hem beland was. Even zat hij te twijfelen wat hij in tegenaanval moest doen, tot het moment dat hij ontblote tandjes zag. Met een zucht strekte de kitten zijn pootjes en gooide de machtige Thunderclan warrior van zich af. De mondhoeken van de Shadowclan apprentice krulde omhoog, wat voelde het lang geleden sinds hij voor het laatst een speelgevechtje heeft gehad.

Oh hij was slim! Ze bubbelde van hem af toen hij haar sloeg. Het deed geen pijn, gelukkig maar. Skylarkkit lachte beheerst. "Thjunderclan is sterker!" Dat was een dikke leugen en dat hoorde je ook door in haar stem. Ze vond Shadowclan de beste clan van alle clans, hoewel Windclan ook wel leuk was, want Pepperkit zei dat ze van daar kwam. Ze schudde met haar kont en maakte terug een sprong. Nu richtte ze voor de pootjes, om hem te tackelen. Skylark kende nog niet heel veel trucjes. Alleen springen en slaan.

Met een duidelijk bezorgde blik keek de rode kitten naar skylakkit toen ze op de grond neerkwam. Gelukkig was zijn bezorgdheid om niks en andere kitten begon zelfs te lachen. Saffronkit schoot in de lach toen hij hoorde dat thunderclan sterker was, voor welke clan was deze kitten wel niet? Door het lachen had hij even niet op de Thunderclan warrior gelet toen deze ineens richting zijn voor pootjes sprong. Op het laatste moment tilde hij zijn pootje op en legde deze zachtjes op Skylarkkit die nu lag waar zijn poot gestaan had. “Thunderclan kan sterker zijn, maar wij Shadowclanners zijn veel behendiger!”