Ice isn't always the same as icecream [Pythonkit]

M I N T K I T

notes - tag Pythonkit - words 193 -

merci

◄

Mintkit slenterde door de Nursery. Hij wilde niet te veel opvallen en liep daardoor met een gebogen hoofdje. Opeens viel zijn oog op een kleine ijspegel, die gevormd was door de vochtige lucht. Voorzichtig liep hij eropaf. Toen de kleine kitten ervoor stond, was het verbaasd door zijn spiegelbeeld, die geheel vervormd was. Daarnaast was de open plek ook helemaal krom, door het gebogen oppervlakte van het ijs. Geobserdeerd liep Mintkit een rondje om de pegel.
De zon schitterde door het ijs, wat een soort regenboog op de wand van Nursery maakte. Het was allemaal zo mooi, dat Mintkit zin had om het op te eten. Ja. Precies. Opeten. Mintkit had al sinds zijn geboorte de neiging gehad om alles wat mooi was op te eten. Het was zijn manier van het koesteren van al zijn herinneringen. Toch zag ook Mintkit wel in dat de ijspegel wel héél groot voor hem was en dus stak hij zijn kleine tong uit, om het te proeven. Al snel had de kleine kitten door dat het, letterlijk, ijskoud was en toen hij zijn tongetje terug wilde trekken, lukte dat niet. Zijn tong was aan het ijs gesmolten.

Hoewel Pythonkit net twee weken oud was en zelfs zijn oogjes nog niet geopend had, ging hij op ontdekking. Met veel moeite hief hij zijn lichaam uit het nest, weg van zijn siblings. Van zodra geen van hen hem meer raakte bleef hij even liggen, verdwaasd. De wereld voelde zo veel groter, maar ook zo eng en eenzaam - alsof hij elk moment zou kunnen verdwalen en dat hij dan zijn siblings of zijn moeder nooit meer terug zou vinden. Maar de jonge blinde kitten kroop toch nog een beetje verder naar voren, verder weg. Ze waren vlak achter hem en ze zouden hem vast wel terugvinden. Andere katten leken altijd beter in zo'n dingen dan hij was. Plots botste hij met zijn neusje tegen een warm lijfje die een geur droeg die hij niet herkende. Het jonge katertje piepte vragend en ging liggen, een muizenlengte van zijn nest vandaan; al voelde het voor hem een oneindigheid ver.

M I N T K I T

notes X - tag Pythonkit - words 127 -

merci

◄

De aanraking van de kleine kitten maakte dat Mintkit zijn uiterste best deed om zich om te draaien. Al snel zag hij de kleine kitten en Mintkit vroeg zich af wat hij zo ver van zijn nest deed. "Wlaf bloe ble blie?" Doordat zijn tong vast zat aan het ijs, was hij onverstaanbaar.
Toch was zijn paniek enigszins gedaald, nu hij doorhad dat de kleine kitten niet tot de groep van zijn vaste pesters behoorde. "Blaaf fef?" Mintkit wist niet wat hij moest doen, nu hij vastgevroren zat en er een kitten naast hem lag die verdwaald leek te zijn. Bovendien tochtte het hier vreselijk en hoewel Mintkit al wel een klein beetje een vacht had opgebouwd, kon hij dat niet van de kitten naast hem zeggen.

Pythonkit stopte plots met bewegen en lag doodstil. Het was alsof hij in een nieuwe wereld terechtgekomen was; eentje die kouder was en véél groter. Het was eng, hij had het gevoel dat het onbekende hem zo kon opslokken. Plots hoorde hij een stemmetje van de vacht voor hem komen. De jonge kitten snapte niet wat het stemmetje zei en schreef het af als volwassengebrabbel. Hij duwde zijn neusje iets meer naar voren, iets dieper in de vacht, en snoof diep. Dit was een geur die hij niet kende; maar het was beter dan de grote leegte.

M I N T K I T

notes x - tag Pythonkit - words 206 -

merci

◄

Mintkit's paniek steeg weer toen hij besefte dat hij niks voor de kleine kitten kon doen, als hij nog aan de ijspegel vast zat. Ook leek de kitten niet te reageren op zijn stem en Mint begon zich nu zelfs af te vragen of de kitten hem überhaupt wel kon zien. Dat de kitten zijn neusje in het drie moons katertjes vacht stak, zorgde er nog steeds niet voor dat Mintkit kalmeerde. Toen de oudere kitten voelde hoe zijn tong steeds losser van het ijs kwam, begon zijn verantwoordelijkheidsgevoel op te spelen. Hoe kon hij, als het ijspegel-probleem opgelost was, deze arme kitten achter laten? Terwijl het bloed door zijn kleine tongetje ervoor zorgde dat het los smolt, probeerde Mintkit al zijn denkkracht te gebruiken voor een oplossing.
En toen zijn tongetje ein-de-lijk los kwam, leek er opeens een lampje te branden in het brein van de kleine kater. Als deze kitten hier gekomen was, moest hij toch ook wel weer terug kunnen gaan. Misschien moest Mint de kitten alleen even helpen. Dus sloeg hij zijn staart om Pythonkit heen en snoof even zijn geur op, voor hij zachtjes tegen de kitten ging praten. "Kom je mee?" Vroeg de duidelijke, maar hoge stem van Mintkit zachtjes.

Pythonkit schrok toen er plotseling iets warms en onbekend om hem heen sloeg. Het wasniet één van zijn siblings, die zou hij wel herkennen, en het was ook niet zijn moeder. Dat waren allemaal geuren en gevoelens die hij kende, die hij hérkende. Nee, er was maar één mogelijkheid: de leegte om hem heen viel hem aan, wou hem verder sleuren, weg van zijn nest tot hij het uiteindelijk niet meer terug kon vinden. Dan zou hij voor eeuwig vastzitten in de leegte die alles om hem heen opslokte.. Pythonkit piepte luid, bang, en begon meteen tegen te stribbelen. Het hoge stemmetje die hem vroeg mee te komen klonk voor hem als de stem van de leegte, en al snapte hij de woorden nog niet kon het niets goeds betekenen. Het katertje piepte luider en traantjes van angst begonnen vanonder zijn gesloten oogleden te druppelen. Nee, nee, hij wou nog niet dood, hij was te jong om door de leegte opgeslokt te worden!

M I N T K I T

notes x - tag Pythonkit - words 163 -

merci

◄

Mintkit was verontwaardigd toen de kitten tegen stribbelde. Hij hielp, waarom snapte deze stomme kitten dat dan niet? Maar toen de eerste traantjes zich begonnen te vormen onder de oogjes van de kitten, was zijn woede zo weg. Er was geen wereld waarin Mintkit ooit een andere kat verdrietig zou maken en dus liet hij de kitten los en besloot toen een andere aanpak te gebruiken. Hoewel hij eigenlijk liever weg wilde lopen, leek het hem niet een goed plan om de kitten hier te laten veranderen in een levend ijsblok, dus begon hij zachtjes te praten. "Kleine kitten, ik probeer je alleen maar te helpen. Als je even met me meekomt, kunnen we je nest gaan zoeken en dan breng ik je terug. Is dat oké?" Mintkit was er niet zeker van dat de kitten hem verstond, maar hij hoopte dat de kitten in ieder geval gerustgesteld zou zijn door zijn stem. "Je hoeft niet bang te zijn, ik zal je beschermen."

Plots trok de aanraking zich weg, waarop Pythonkit zich eerst bijna verbaasd ontspande alsof hij verbaasd was dat dat effectief gewerkt had. Daarna kruld ehij zich op, tot een bolletje zo klein mogelijk, alsof dat er voor zou zorgen dat de leegte hem niet kon treffen. Een kittenstemmetje begon tegen hem te praten, en hoewel het katertje er misschien delen van had kunnen verstaan als hij erop focuste zat hij momenteel te veel in een fight-or-flight modus om te letten op wat zacht gepiep. Door het bloed ruisend in zijn oren leek die stem ook ver weg, alsof het tegen iemand anders was, ver, ver weg van hem. Pythonkit piepte even zielig, zijn poten nog iets dichter tegen zijn lijfje drukkend. Hij wou terug naar zijn nest, terug naar wat bekend was.

M I N T K I T

notes x - tag Pythonkit - words 83 -

merci

◄

Mintkit besloot dat het zo niet ging werken, en begon nu met een andere aanpak. Vanuit het niets sprong hij op de kleine kitten en begon hij hem te verplaatsen. Als Mintkit er goed overna dacht, was de kitten niks anders dan een tak en die kon je toch ook meeslepen? Met al zijn kracht sleepte Mintkit dus de kleine kitten dichter naar zijn nest, met al de inspanning die zijn kleine lichaam kon dragen. Hij. Ging. Nu. Niet. Op. Geven. Nee, Nooit.

En toen bewoog hij plots, zonder zijn goedkeuring of instemming. Kleine kittenpootjes trokken aan zijn bruine vacht. Pythonkit schrok, spreidde zijn poten wijd uit en haakte zijn kleine klauwtjes in de aarde in een poging zich te verankeren zodat hij niet meegetrokken kon worden. Nee, hij wou niet mee, hij wou hier blijven waar het op zijn minst iet of wat veilig was! Als hij nog verder wegging, zou hij zeker zijn nest voor altijd kwijt zijn. Het jonge katertje sperde zijn blinde ogen en zijn bekje wijdopen en krijste zo luid als hij in zijn angst kon.

M I N T K I T

notes x - tag Pythonkit - words 91 -

merci

◄

Mintkit's hart brak toen hij de kitten zo hard hoorde krijsen, maar alles in hem zei dat hij door moest gaan. Als dit kleine zwart-bruine hoopje verkouden zou worden, zou hij het zichzelf nooit vergeven. En dus sleepte hij door, in de hoop dat het hem zou lukken. Mintkit had altijd al z'n zorgzaam karakter gehad en op momenten als deze kwam hij wel vaker in de knoop. Want wat moest hij anders doen? Moest hij de kitten gewoon laten liggen, rillend in de kou, met amper een echte vacht?