one day at a time

Viperpaw liet een zachte zucht horen terwijl hij naar zijn mentor probeerde te luisteren die maar door bleef razen. De jonge apprentice probeerde een glimlach te verhullen toen de kitten, die onder de modder zat, hem aankeek met een brede lach om zijn snoetje. Hij had het normaal gezien helemaal niet zo op kittens, maar deze vond hij wel cool. De kitten had dus voorgesteld om even buiten de nursery te gaan en Viperpaw, het idee hebbende dat hij de kitten wel kon beschermen en dat het geen kwaad kon om de regels heel even te verbreken, had de kitten dus mee naar buiten genomen. Vervolgens waren ze alle twee gestruikeld over hun eigen poten en vol op hun bek gegaan… recht in de modder dat zich gevormd had dankzij de regen die nacht ervoor. Ze hadden er allebei hartelijk om kunnen lachen en Viperpaw had hem geprobeerd schoon te maken, maar opeens was daar een razende queen geweest die hem een tik tegen zijn oortje had gegeven – wat trouwens nog steeds zeer deed – en vervolgens mocht hij het gaan uitleggen tegen zijn mentor. En zijn mentor raasde nog harder dan de queen, dat was iets wat zeker was. Nadat de preek over leek te zijn, stelde Viperpaw voor dat hij nieuw mos ging halen voor de queens en rende hij vervolgens weg voordat zijn mentor hem tegen kon houden. Zijn mentor riep hem nog na dat als hij zo verder bleef doen hij sowieso later warrior ging worden dan zijn denmates, maar Viperpaw besteedde daar geen aandacht aan. Hij wilde nog wel eens zien of zijn mentor dat dreigement ging uitvoeren, ha! Met een grijns rende Viperpaw door het territorium, de gedachten uit zijn kopje halend dat zijn mentor hem wel eens echt later warrior kon laten worden. Zijn pootstappen lieten doffe geluiden achter en pas na een paar seconden had hij in de gaten dat hij in de richting van Fourtrees aan het rennen was. Zonder zijn pas te vertragen, legde hij de laatste meters af en trok zijn neus op toen hij de geur van WindClan rook. Hij wilde net één of andere snerende opmerking maken toen hij stokstil bleef staan. Hij trok wat verwonderd met zijn oortjes toen hij zag dat één van de mooiste she-cats die hij ooit tegen was gekomen verlicht werd door de zon, alsof StarClan haar schoonheid nog eens extra zijn aandacht wilde laten trekken. Whoah… Hij schudde snel zijn kopje. Hij had zich nog nooit geïnteresseerd in she-cats en dat ging hij nu ook niet doen. En dus liep hij op een zelfverzekerde manier op haar af, maar de snerende opmerking die hij in zijn gedachten had, bleef opnieuw uit toen hij de kleur van haar ogen zag. Wauw. Gewoonweg wauw. “Eh… hoi,” kwam er dan ook wat onbeholpen uit.

Viperpaw klemde zijn kaken op elkaar en zwiepte geïrriteerd met zijn staart nadat hij zijn reactie uit zichzelf had gekregen. Er waren tientallen mooie she-cats in zijn Clan en waar moest hij weer tegen gaan stuntelen? Tegen een kat die in een andere Clan zat. Settledpaw zou echt rollen over de grond van het lachen als hij dit zou zien. En terecht! Hij gedroeg zich echt als een idioot! Hij zou normaal doen in drie… twee… één… Verrast bewoog Viperpaw met zijn oortjes toen haar respons kwam, zacht en zoet zoals honing. Niet dat hij ooit honing geproefd had, maar ze zeiden toch dat honing zoet proefde. En zacht. En… waarom dacht hij hier zelfs over na? Doe normaal, idioot! maande hij zichzelf tot kalmte. De glimlach die ze hem toewierp, werd onwillekeurig door hem beantwoord. Hij kneedde de grond onder zijn pootjes een beetje onbeholpen terwijl hij over een gespreksonderwerp na probeerde te denken. Ach, dit was toch Fourtrees, right? Hij hoefde zich niet vijandig tegen haar op te stellen, toch? Hij slikte. Opeens sneed ze zelf een onderwerp aan en Viperpaw overwoog kort om te snauwen en weg te lopen. Maar nee, hij merkte al in al zijn ledematen dat hij dat niet wilde. En dus ging hij zitten, zich dan maar verslagen openstellend om met haar te praten. Maar hij zou zich niet helemaal als een idioot gaan gedragen, hoor! De air van ShadowClan zou altijd in hem zitten, op elk moment. “Viperpaw,” antwoordde hij dan ook fier en hief zijn kopje een klein beetje omhoog. Niemand in zijn Clan droeg die naam en daar was hij best trots op. “De beste ShadowClan apprentice die er maar kan zijn.” Met een grijns keek hij haar aan. “En hoe heet jij?” vroeg hij vervolgens op een nonchalante toon, proberend om niet al té geïnteresseerd over te komen. Ze mocht echt een schoonheid zijn, maar ze moest zich geen ideeën opwekken in haar mooie kopje.

Viperpaw zwoer dat de tijd hele even stilstond toen de WindClan apprentice hem recht aankeek in zijn ogen. Haar ogen leken wel goudkleurig te zijn dankzij het zonlicht dat op hun tweeën scheen. Zijn pels werd warm, maar dat kwam niet alleen door de zon. Zijn hart nam weer het normale ritme aan toen hij zich concentreerde op zijn ademhaling en met nog een gefrustreerde slag van zijn staart probeerde hij zich opnieuw tot kalmte te manen. Hij had geen idee wat er met hem aan de hand was, maar dit had hij niet voor ogen toen hij de WindClanner rook voordat hij zich volledig naar Fourtrees had begeven. Hij had verwacht dat ze een onvriendelijke, snauwerige conversatie zouden hebben, maar al zijn snerende woorden leken wel in zijn keel te steken telkens als hij erover wilde beginnen. Hij schudde zijn kopje verward en concentreerde zich gelijk weer op haar toen ze zich voorstelde als Dewpaw. “Dewpaw,” murmelde hij, de naam proevend, de letters herhalend in zijn kopje zodat hij het zeker niet zou vergeten. Maar om eerlijk te zijn, dacht hij niet dat hij ooit zo’n schoonheid en zo’n mooie naam zou kúnnen vergeten. StarClan, waarom zat ze niet in ShadowClan? En waarom kon hij niet normaal doen? Toen herinnerde hij zich wat ze op zijn arrogante, opschepperige opmerking had gezegd en opnieuw voelde hij zijn pels gloeien. Hij ging wat rechter staan, zijn schouders goed naar achteren zodat zijn spieren even bewogen onder zijn pels. Wat was hij nu blij dat hij al een paar moons aan het trainen was, zeg! Met die zielige spiertjes die hij als kitten had, zou hij haar niet geïmponeerd kunnen hebben. “En wat doe jij hier op deze mooie zonnige dag, Dewpaw?” vroeg hij aan haar, een glimlach onwillekeurig om zijn lippen spelend. “Ik bedoel… heb je geen mentor waar je mee moet trainen?” Als die mentor een tom was, mocht hij zich verdomd gelukkig met haar prijzen. Wat hij er niet voor zou geven om haar een paar trucjes te leren. Meteen strafte hij dat af; het druiste regelrecht tegen de Warrior Code in en alles waar hij voor stond. Hij moest echt dringend zichzelf gaan herpakken, want dit kon echt niet!

Viperpaw kon het niet helpen; hij bleef oogcontact met haar houden terwijl hij tegen haar praatte en zelfs als hij wachtte op antwoord. Haar ogen waren… blikvangers. Ja, zo kon hij het wel noemen. Hij moest ernaar blijven kijken, bang dat hij misschien een detail zou missen als hij even weg zou kijken. En als hij niet naar haar blik keek, liet hij zijn ogen over haar lichaam glijden. Ze was slank en Viperpaw kon zich nu al voorstellen hoe elegant haar lijf zich zou manoeuvreren als ze nu op zou staan en weg zou lopen. Iets wat hij eigenlijk zou moeten doen als hij nog wat prooi wilde vangen voor zijn Clan. Oh ja, ook het mos dat hij nog binnen moest brengen voor de queens was belangrijk. Maar ook die gedachten werden van de baan geveegd toen Dewpaw weer begon te spreken tegen hem. En haar redenering klonk heel logisch, al zou Viperpaw waarschijnlijk sarcastisch en hooghartig gereageerd hebben bij iedere WindClanner die zich op dat moment voor hem bevonden zou hebben. Maar het was net alsof zijn sarcastische responses achterbleven en hij niets anders kon dan vriendelijk zijn tegen haar. Het was vreemd te noemen, maar ergens ook wel… interessant? Viperpaw onderdrukte zijn gesnor toen ze een wedervraag stelde. Even twijfelde hij. Zou hij haar wel de waarheid vertellen? Opeens voelde hij zich niet meer zo trots over zijn rebelse gedrag tegenover zijn mentor. Nee, het voelde nu een beetje… kinderachtig aan? Ja, dat was wel het juiste woord. “Ik moest eigenlijk mos voor de queens gaan halen,” gaf hij eerlijk toe. “Ik ben samen met een kitten op mijn smoel gegaan in de modder en dat vonden ze niet zo leuk.” En daarna voegde hij er haastig aan toe: “De kitten was oké, hoor! Hij vond het zelfs best wel grappig.” En even verscheen er een jongensachtige grijns om zijn lippen die heel even zijn leeftijd weerspiegelde. Het was nu eenmaal een bewezen feit dat toms later volwassen werden dan she-cats wat dat betrof. Véél later, in Viperpaw’s geval.

Een kleine glimlach speelde om zijn lippen toen hij haar hoorde giechelen. Normaal gezien zou hij dat echt een irritant geluid gevonden hebben, maar bij haar klonk het… schattig? Ja, iets in die trant, ja. Het was in elk geval aangenaam om naar te luisteren, net zoals haar zachte stemgeluid waar hij langzaamaan aan gewend begon te raken. Hij grinnikte toen ze haar verhaal vertelde. Het leek een beetje op zijn voorval, alleen was haarzelf gelukkig niets overkomen. “Queens zijn soms iets te bezorgd om hun jongen als je het mij vraagt,” zei hij met een zachte zucht. Zijn moeder was dan weer niet zo geweest, maar dat kwam omdat ze een hele historie hadden waar hij vandaag niet al te veel aan ging denken. Dan verdonkerden zijn gedachten weer en daar had hij niet al te veel zin in. “En nadat die queen me een mep had gegeven, kwam mijn mentor er ook nog eens bij. Van hem heb ik ook nog een hele preek mogen horen.” Hij grinnikte even, want hij vond het altijd wel grappig als zijn mentor zich kwaad maakte om niets. Viperpaw had niet altijd in de gaten dat zijn gedrag als echt storend ervaren kon worden; hij verwachtte dan ook niet dat zijn mentor zijn dreigement uit zou voeren en hem echt later warrior zou maken. “Ik hoop dat ik later in elk geval wat relaxter ben tegenover mijn kittens,” zei hij lachend tegen haar. “Anders word ik ook maar een saaie vader.”

“Dat is dan ook weer waar,” gaf Viperpaw toe met een knikje. Hij moest zichzelf natuurlijk nog tegenkomen als hij vader zou worden. Wie weet zou hij dan ook ontzettend bezorgd worden en zo iemand zijn die zijn kittens het liefste niet al te ver af liet dwalen. En iemand een mep gaf zodra hij deze iets fout zag doen. Nou ja, hij zou het wel zien. Het was een beetje ver van zijn bed show; hij zou wel zien wat er zou gebeuren als hij ouder zou worden. Eerst zou hij nog warrior moeten worden. En als hij zijn mentor moest geloven, zou hij sowieso langer moeten wachten dan zijn andere denmates. En dat wilde hij nog wel eens zien gebeuren. Viperpaw keek verrast op toen Dewpaw aangaf dat hij vast een goede vader zou worden. Zijn snorharen trilden en even wist hij niet wat hij moest zeggen, maar toen begon hij zachtjes te snorren en draaide hij zich een kwartslag zodat hij met zijn staart langs haar flank kon strijken. “Dankjewel, Dewpaw,” zei hij met een oprecht dankbare toon in zijn stem. "En ik weet zeker dat als jij later moeder wordt, dat jij ook goed voor ze zal zorgen.” Hij voelde zich nu al een beetje jaloers bij het vooruitzicht dat ze kittens zou hebben van waarschijnlijk een tom in haar Clan, al klonk dat compleet belachelijk in zijn gedachten. Ze was alleen zo mooi om te zien. Niet voor de eerste keer wenste hij dat ze in zijn Clan zat. “Het is wel al een ver onderwerp, hè?” vroeg hij met een lachje om zijn lippen. “We moeten eerst nog warriors worden, laat staan dat we nu al over een partner en kittens na zouden denken.” En voor nu was er in zijn Clan ook geen enkele potentiële kat die hij aan zou kunnen wijzen als zijn partner. Geen enkele.

Het was maar een klein gebaar geweest, maar toch zorgde het lichte lichaamscontact ervoor dat er warmte door zijn lichaam schoot. En hij wist eigenlijk dat hij er niet van mocht genieten, maar toch vond hij het wel een leuk gevoel. Ach, zo lang het enkel bij dat zou blijven was het goed, toch? Het was niet alsof hij van plan was om haar nog vaker te ontmoeten. Dat kon trouwens ook helemaal niet. Dan moesten ze al echt geluk hebben dat ze bij elkaar in de buurt waren. Op Gatherings zouden ze elkaar misschien zien, maar zelfs dan zou het contact oppervlakkig blijven. En hij wist niet precies waarom, maar dat zorgde wel voor een teleurgesteld gevoel. Zijn gezicht betrok echter een beetje toen haar glimlach geforceerd leek te zijn en ze het niet echt een compliment leek te vinden, ondanks dat het wel zo bedoeld was. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen. “Beangstigt het je?” vroeg hij met een begrijpende blik. “Het moeder worden?” Er waren zo veel redenen waarom iemand geen ouder wilde worden. En misschien had hij ook wel gemakkelijk praten omdat hij de kittens niet zou moeten baren als zijn partner zwanger zou zijn. Hij zou haar enkel mentaal moeten bijstaan en voor de rest kon hij tot ze geboren waren niet al te veel doen, maar zij zou de last moeten dragen. “Het hoeft natuurlijk niet,” zei hij snel. “Het moeder worden, bedoel ik. Er zijn zat katten die geen nestjes hebben en toch gelukkig zijn.” Hij glimlachte bemoedigend naar haar. Ze waren ook nog jong; het zou nog lang duren eer dat hij vader zou worden en zij moeder. Als ze al voor die toekomst zouden kiezen, tenminste.

Viperpaw voelde een steek van medelijden door zich heen gaan toen Dewpaw bevestigde met een haast onmerkbaar knikje dat ze bang was voor het moederschap. Hij kon al wel raden waarom, al kon er natuurlijk nog een onderliggende reden zijn waar hij uiteraard niet achter ging vragen. Hij boog zich wat naar haar toe en zonder dat hij direct in de gaten had wat hij deed, drukte hij zijn neusje heel even tegen haar wang aan. “Het komt wel goed,” murmelde hij. “Niks forceren en gewoon genieten van je apprenticetijd.” Hij glimlachte, kreeg toen pas in de gaten wat hij aan het doen was en trok zich snel terug. Wat was hij toch een enorme idioot! Hij kende haar nog maar net, hij kwam van een andere Clan en hij was haar aan het troosten alsof ze zijn eigen zusje was. Néé, alsof ze zijn eigen partner was. Die gedachte was zo ongemakkelijk dat Viperpaw zijn kopje boog en een snelle lik over zijn borst gaf, deels om de gedachten te verwerpen, maar ook deels om zichzelf een houding te kunnen geven. “Eh…” Hij schraapte zijn keel. Juist ja. Echt een prachtige manier om niet te laten merken dat hij zich ongemakkelijk voelde. NOT. “Maar zoals ik al zei, hebben we eerst nog een hoop taken die we moeten vervullen als apprentices. Elders helpen, nesten verschonen, patrouilles meevolgen en hier en daar een grapje uithalen met onze Clanmates.” Hij grinnikte. “Een paar regeltjes verbreken hier en daar.” En terwijl hij dat zei, keek hij snel even in de richting van Dewpaw. Hij wilde niet neerbuigend doen of iets dergelijks, maar ze leek hem behoorlijk netjes. En dus was hij best wel benieuwd hoe ze op het nieuws ging reageren dat hij zich niet altijd aan alle regeltjes hield, al had hij het daarnet nog zo’n slecht idee gevonden om dat met haar te delen.

Viperpaw probeerde zijn lichaam stil te houden toen Dewpaw aan hem vroeg wat voor regeltjes hij verbrak. Het was niet per se de vraag die ze stelde, maar gewoon al die onschuldige glimlach op haar snoet zorgde ervoor dat Viperpaw een beetje versteld van haar stond. Hij had niet verwacht dat ze er echt nieuwsgierig naar zou zijn. Maar wat had hij dan wel verwacht? Dat ze afkeurend zou reageren? Hmm, ja, misschien wel. Maar nu ze er achter vroeg met zo’n grijns kon hij het wel vertellen, toch? “Langer wegblijven terwijl ik al eerder in het kamp had moeten zijn,” zei hij met een grijns. “Laatst ben ik nog met een vriend verdwaald geraakt in een grot dat zich in ons territorium bevindt.” En daar was zijn mentor écht woedend om geweest. “Soms maak ik ook bepaalde grapjes naar katten die ze niet leuk vinden en dan krijg ik ook straf.” Hij haalde zijn schouders op. Eigenlijk was zijn Clan gewoon kleinzerig en deed hij niet eens iets jegens hun. Maar ja, probeer dat maar eens duidelijk te maken naar zijn mentor. Die was zo erg op de warrior code gebrand dat Viperpaw zich bijna niet kon voorstellen dat hij ooit eens iets misdaan had in zijn leven. “Hij dreigt wel eens dat ik later warrior zal worden als ik zo doorga, maar eigenlijk heeft hij daar geen reden toe. Ik vang veel voor de Clan, ik train goed en ik ben er zeker van dat ik één van de betere apprentices ben.” Hij kon het niet laten om zijn kopje even op een arrogante manier omhoog te tillen, waarna hij haar weer aankeek.

Hij wist niet wat hij verwacht had. Misschien dat ze zenuwachtig ging lachen, misschien dat ze hem toch ietwat betuttelend toesprak. Maar als hij één ding zeker niét verwacht had, dan was het wel het feit dat ze opeens begon te spinnen, tegen hem zei dat hij vol van zichzelf was en een heel andere kant liet zien van zich dan hij tot nu toe had meegemaakt. Opeens was ze niet meer rustig, een tikkeltje verlegen en vriendelijk, maar was ze ondeugend. Ondéugend. Viperpaw wiebelde met zijn oortjes toen haar zoete geur zich in zijn neusgaten drong nadat ze een rondje om hem heen had gemaakt en haar eigen zoete geur, vermengd met de geur die alle WindClanners bij zich droegen, hem bijna duizelig maakte toen hij een zachte streling, zo aangenaam als maar kon zijn, onder zijn kin voelde. De geur van haas, wind en open vlaktes zou iets moeten zijn wat hij zou verachten, maar in plaats daarvan merkte hij dat hij zijn eigen sloot om de ervaring intenser te kunnen beleven. En hij merkte dat hij snorde. Hij wist even niet meer wat hij moest zeggen, maar toen besloot hij dat als zij zichzelf kon verhogen tot dit niveau, hij dat ook kon. En dus besloot hij om iets dominanter aan te pakken, al klopte zijn hart in zijn keel bij het volgende wat hij ging doen. Hij moest immers laten zien dat hij een ShadowClan apprentice was en dat in alle opzichten boven haar stond, hoe arrogant dat ook was om die gedachtegang te hebben in haar buurt. En dus beukte hij haar opzij met zijn schouder. Niet hard genoeg om haar pijn te doen, wel hard genoeg om te zorgen dat ze haar evenwicht zou verliezen. Daarna zette hij zijn vier poten aan weerzijden van haar zodat het net leek alsof hij haar gevangen hield tussen zijn klauwen. Eens zien hoe lang dat ondeugende gedrag zou blijven. “Oh, je moest eens weten hoe vol ik van mezelf kan zijn,” gromde hij, zijn amberkleurige blik in haar ogen borend. “Het zou je beangstigen, geloof me.” Ietwat plagerig liet hij de klauw in zijn rechterpoot naar buiten komen, waarna hij deze voor haar gezicht liet zweven. Natuurlijk niet te dicht bij haar, maar wel om “angst” in te kunnen boezemen. Zo. Hij mocht zich als ShadowClanner zijnde niet laten kennen, natuurlijk. Hij dacht dat hij het zo wel goed gedaan had, maar haar reactie ging dat nu bewijzen.