Little fur ball.

Loudkit rolde voorzichtig van zijn zij naar zijn rug, daarbij zorgende dat hij ver uit de buurt lag van Chillykit. Hij kon zich herinneren van de vorige keer dat zijn zusje het niet bepaald aangenaam had gevonden dat hij haar vol had geraakt toen hij een aantal pogingen had gedaan om weer terug op zijn pootjes te rollen. Maar nu had hij geoefend en zou het hem veel sneller lukken om weer terug naar zijn zij te rollen. Ook nu was hij binnen één beweging weer terug op zijn zij. Hij herhaalde de beweging nog een paar keer totdat hij tevreden was en rolde na een poosje weer terug op zijn zij. Hij onderdrukte een zachte zucht terwijl hij zijn blik door de nursery liet gaan, weer terug rollend op zijn rug. Als hij zijn kopje naar boven gericht hield en dan vervolgens helemaal draaide, zag hij de nursery ondersteboven! Een giechel ontsnapte zijn lippen terwijl hij dat deed en zijn blauwe oogjes namen de nu ondersteboven wereld op. Zijn blik viel daarbij op een dikke rosse kitten die hem aan het aankijken was. Huh?! Loudkit kneep zijn oogjes samen en zag toen dat de kitten niet dik was, maar gewoon veel vacht had. Hij zag er ook wat groter uit, groter dan de andere kittens die hij tot nu toe ontmoet had. Zijn grootte zou misschien zelfs die van Nightmarekit matchen en Nightmarekit was al bijna klaar om de nursery uit te gaan! Of hij leek van ondersteboven natuurlijk groter met dat vele vacht, dat kon ook natuurlijk. Hij kon het eerlijk gezegd niet peilen vanaf deze afstand. Loudkit begon weer te giechelen toen de blik van Saffronkit hem ontmoette en dus zei hij dan ook het eerste wat in hem opkwam: “Jij dik uitzien!”

Loudkit giechelde toen hij zag dat de kitten ongeveer met eenzelfde blik keek als zijn broertje Featerkit altijd keek wanneer Loudkit hem aan het plagen was en zei wat in hem opkwam. Hij was er inmiddels al zo aan gewend geraakt dat de meesten beledigd waren door zijn eerlijkheid dat hij zich er eerlijk gezegd niets meer van aantrok. Zijn blauwe blik bleef op de dikke vacht hangen toen de kitten dichterbij kwam en even leek het erop dat de kitten hem een duw zou gaan geven of iets dergelijks, maar toen plofte de rosse kitten naast hem neer en sprak vervolgens op dezelfde toon als Loudkit tegen de tabby. Hmm. Loudkit had eerlijk gezegd wel verwacht dat de iets oudere kitten al beter kon praten dan dit, maar het kon natuurlijk zijn dat hij nog niet volledig ontwikkeld was. En daar was niks mis mee, toch? Hij giechelde nogmaals toen de kitten hem klein noemde en zichzelf vervolgens als Saffronkit voorstelde. Vanaf hier was het duidelijk te zien dat er een groot lengteverschil tussen hun was en dat de kitten weldegelijk ouder was dan hijzelf. Als hij mocht gokken, was de kitten zeker anderhalve moon ouder dan hijzelf. “Ikke Loudkit,” sprak hij met een grijns tegen Saffronkit. Hij had zich inmiddels op zijn zij gedraaid zodat hij naar de rosse kitten kon kijken en nam hem kort nieuwsgierig in zich op. Daarna stak hij zijn pootje uit en betastte nieuwsgierig zijnde de dikke vacht van de kitten. Hij snorde toen hij merkte dat het lekker zacht aanvoelde en wiebelde vrolijk met zijn oortjes. “Lekker zacht!” kirde hij vervolgens, zijn blauwe ogen fonkelend en een brede glimlach om zijn snoet. “Jij een mooie, zachte vacht hebben!”

Loudkit snorde nog luider toen Saffronkit hem bedankte. Hij wilde nog zeggen dat het geen probleem was en dat hij enkel de waarheid sprak, maar toen werd hij afgeleid omdat Saffronkit voorstelde om te gaan spelen. Meteen kwam er een brede grijns om zijn lippen en moest de kleine tabby moeite doen om niet enthousiast op en neer te gaan springen. Want zin in spelen had hij namelijk wel! Spelen was één van zijn favoriete dingen om te doen. Hij speelde het liefste met Fuzzykit of Littlekit, maar het was ook wel eens leuk om met iemand anders dan enkel zijn familie te spelen. “Ja!” zei hij dan ook op een enthousiaste manier, moeite doende om zijn stem niet weer luid door de nursery te laten gallen. Zijn blauwe oogjes fonkelden terwijl hij naar Saffronkit keek. Vervolgens begon hij na te denken over wat ze konden gaan doen. Met een mosballetje spelen? Maar dan moest hij er waarschijnlijk nog één rollen; de mosballetjes die hier lagen waren al best wel versleten. “Wij elders vragen of wij mos mogen gebruiken van hun om balletje te maken?” Hij keek Saffronkit enthousiast aan. “Misschien zij ons nog een verhaal vertellen!” Dat vond hij altijd leuk om naar te luisteren, al begreep hij er niet veel van wat ze soms vertelden. De intonaties van hun stem waren echter spannend om naar te luisteren en lieten zijn vacht soms rechtovereind staan van schrik. En hij zou het natuurlijk nooit toegeven aan iemand, maar soms viel hij ook wel eens met moeite in slaap na zo’n spannend verhaal te hebben gehoord. Maar dat hield hij echt voor zichzelf, hoor!

Loudkit kon het niet verhullen dat hij luid begon te snorren toen Saffronkit het eens leek te zijn met zijn plannetje. Het was natuurlijk altijd leuker om met zijn tweeën een mosballetje te rollen dan dat hij dat alleen moest doen. Bovendien konden ze zo wel meer dan één mosballetje maken zodat de andere kittens ook iets hadden om mee te spelen. Hoewel Loudkit het normaal gezien geen probleem vond dat hij met meerdere kittens tegelijkertijd speelde, zou hij het nu wel eens leuk vinden om Saffronkit beter te leren kennen en echt kans te maken om vriendjes te worden. Saffronkit leek ook enthousiast te worden bij het vooruitzicht dat de elders hun een verhaaltje zouden vertellen en Loudkit kon zijn enthousiasme nu ook niet meer onderdrukken; hij sprong overeind en sprong, net zoals Saffronkit, van pootje tot pootje voordat hij uiteindelijk zichzelf voortbewoog naar de uitgang. Hoewel hij al beter kon wandelen dan eerst waggelde hij nog steeds wel een beetje en viel hij door zijn enthousiasme bijna omver. Hij giechelde toen dit dan ook daadwerkelijk gebeurde en kwam snel weer overeind. “Ik vaak vallen!” zei hij lachend tegen Saffronkit. Zou de rode kitten dat ook hebben? Hij kon het zich nauwelijks voorstellen; Saffronkit leek erg stevig op zijn poten te staan. Toen hij zichzelf eindelijk voldoende herpakt had, liep hij snel in de richting van de elders den. “Jij vragen voor een verhaaltje,” zei hij uiteindelijk tegen Saffronkit. Hij vond het zelf altijd wel wat spannend om het aan ze te vragen, vooral omdat sommige elders hem altijd een beetje zuur aankeken als hij luid binnen kwam rennen.

“Ikke nooit pijn hebben!” antwoordde de tabby stoer. Hij had zichzelf nu niet echt pijn gedaan, maar zelfs al zou hij pijn hebben, dan zou hij dat echt niet toegeven aan de rode tabby. Aan niemand trouwens, vooral niet aan zijn moeder. Zijn moeder kon zich soms echt wel vreselijke zorgen over hun maken en hoewel hij dat fijn vond als ze dat over de andere kittens deed, vond hij het minder leuk als ze hem belaadde met bezorgde likken. Hij keek zelf ook altijd voor zijn broer en zijn zusjes uit, dus hij was het niet echt gewend als zijn moeder zich over hem ontfermde. Hij had het gevoel dat hij de stoerste en de sterkste van het nestje moest zijn en dus probeerde hij dat ook zo goed mogelijk op te volgen. Zelfs al zou dat betekenen dat hij moest liegen over zijn eigen gezondheid. Zijn gedachten werden weer teug getrokken naar Saffronkit toen deze nu een gelijk tempo hield met Loudkit. Hij vond het wel fijn dat ze een beetje samen konden wandelen en zuchtte zachtjes toen Saffronkit aangaf dat hij het mos van de elders moest vragen. Hmm. Wat vond hij enger om te vragen? Maar helaas was de trip van de nursery naar de elders niet zo heel erg lang en stonden ze al in de den voordat Loudkit ook maar de overweging kon maken om het Saffronkit alsnog allebei te laten vragen. “Eh…” Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oortjes, maar toen hij naar Saffronkit keek, vond hij zijn woorden weer terug. “Zouden wij mos mogen hebben?” En vervolgens zette hij grote oogjes op. Hij zag dat de elders geamuseerde blikken met elkaar wisselen en al snel kreeg hij toestemming om wat mos van hun te pakken. Hij keek Saffronkit over zijn schouder aan met een haast uitdagende blik, alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij dacht dat Saffronkit het niet aan zou durven om zijn deel van de deal te vragen.

Loudkit wiebelde opnieuw met zijn oortjes toen Saffronkit duidelijk moeite leek te hebben met het te vragen. Zo enthousiast als de rode kitten net geweest was, zo verlegen leek hij nu te zijn. Hij vond het eerst wel amuserend om te zien, maar toen vroeg hij zichzelf toch niet af of hij zijn vriend niet te hulp moest schieten. En dus opende hij zijn bekje om Saffronkit te helpen, maar opeens leek de kitten zelf uit zijn woorden te komen en klauwde Loudkit wat mos bij elkaar dat ze dadelijk tot balletjes konden rollen. Toen Saffronkit zijn vraag stelde, verhief Loudkit zich op zijn achterpootjes zodat hij de elders nog eens met een smekende blik aan kon kijken. Wat volgde was een bulderend gelach, gevolgd door de toestemming die ze kregen en enthousiast stootte Loudkit Saffronkit aan. “Goed gedaan!” fluisterde hij op een enthousiaste manier. Vervolgens kregen ze een verhaaltje voorgeschoteld over hoe één van de elders, die nog maar recent was ingetrokken, zich verplicht terug had moeten trekken in de elders’ den nadat hij dapper gevochten had tegen BloodClan toen zij hun woud over wilden nemen toen de Clans noodgedwongen naar de bergen waren moeten gaan, wat nog gebeurd was ver voordat Loudkit geboren werd. Loudkit had echter nog nooit over de bergen gehoord, wel al over BloodClan. Hij keek zijn vriend met een vragende blik aan toen er even een pauze leek te zijn in het verhaal. “Heb jij al over de reis naar de bergen gehoord?” fluisterde hij naar Saffronkit, want hij wilde de elder niet het idee geven dat hij niet aan het luisteren was.

Loudkit was in eerste instantie zo erg betrokken bij het verhaal dat de elder vertelde dat hij niet direct in de gaten had dat Saffronkit zijn mosballetje al gerold had. Opeens voelde hij iets tegen zijn pootjes en trok een gezicht toen hij zich besefte dat hij de andere mosballetjes moest gaan rollen. Hé, dat was niet de afspraak! Mooi niet dat hij dat ging doen terwijl er zo’n spanning verhaaltje werd verteld! En dus rolde hij het mosballetje snel van zich af en ging naast Saffronkit zitten, zijn flank dicht tegen die van zijn nieuwe vriendje gedrukt zodat hij aandacht mee kon luisteren. Ook hij zag met glimmende grijsblauwe ogen voor zich hoe het gevecht zich ontrafelde en wat hij eraan had kunnen helpen als hij mee had gedaan. Hij zou elke BloodClanner huilend terug hebben gestuurd naar waar ze vandaan kwamen! Het verhaal over de reis was redelijk langdradig en gedetailleerd; Loudkit kon amper een huivering onderdrukken toen de elder het over Twolegs met honden had. Hij had al eerder over ze gehoord, maar hij kon zich nauwelijks een beeld schetsen van hoe zo wel een wezen die rechtop liep met geen vacht er uit moest zien als zo’n groot gevaarlijk beest waar de queens hem voor waarschuwden. “Ik sterk genoeg zijn om ze allebei aan te kunnen!” zei hij op een zelfverzekerde manier tegen zowel de elders als Saffronkit nadat de elder klaar was met zijn verhaaltje. Hij draaide zijn kopje naar Saffronkit; het ontging hem dat de elders geamuseerde blikken met elkaar uitwisselden. “Ik jou wel beschermen, hoor,” zei hij vervolgens en gaf zijn nieuwe vriend een kopje, een blije uitdrukking op zijn gelaat. Hij zou zowel Saffronkit als zijn familie met tand en klauw verdedigen als dat echt moest!

Hoewel Loudkit het geen leuk idee vond dat zijn vriend met hem mee zou vechten en het gevaar liep om gewond te raken, kon hij het toch niet verhinderen dat hij een warm gevoel door zijn binnenste voelde gaan toen Saffronkit zijn woorden sprak. Ze zouden samen, zij aan zij, het gevaar tegemoet gaan. En wat er dan zou gebeuren, zouden ze dan wel weer zien. Het belangrijkste was dat ze elkaar hadden. En misschien was dat net genoeg om te kunnen overleven, wie weet? In elk geval zou hij er alles op alles zetten om zowel Saffronkit en zijn familie te beschermen voor het kwaad, al twijfelde hij er kort over om Chillykit toch niet één keer gebeten te laten worden door zo’n hond. Hij was niet vergeten hoe boos ze op hem was geworden toen hij enkel met haar wilde spelen en hoe veel pijn ze hem had gedaan zonder reden. Hm. Nee. Zelfs Chillykit verdiende het om beschermd te worden, bedacht hij zich achteraf. “Wij de sterkste warriors van ShadowClan worden!” piepte hij tevreden zijnde. Hij gaf snel een knikje bij de vraag van Saffronkit en begon nog wat mosballetjes te rollen. Ze hadden hun verhaaltjes gekregen en het leek erop dat de elders zich nu wilden klaarmaken om te gaan slapen. Voordat Loudkit echter naar de nursery rende met zijn vriend ging hij snel naar de elders toe en gaf hun allen een liefdevol kopje. “Wij goed werk gedaan hebben,” zei hij tevreden zijnde tegen Saffronkit terwijl hij naar de mosballetjes knikte met zijn kopje. “Wij al de beste kittens zijn van de nursery,” grinnikte hij vervolgens.

Natuurlijk zouden ze als beste kittens zijnde het goede voorbeeld moeten geven aan de andere kittens zodat zij eventueel hun positie in zouden nemen zodra Saffronkit en hij niet meer in de nursery sliepen, maar konden ze niet voor heel even hun verantwoordelijkheden achter zich laten en gewoon genieten van het moment? Helaas was Saffronkit te veel met het mos bezig en liep hij alweer terug in de richting van de nursery. Loudkit was graag gebleven zodat hij wat verder kon fantaseren over het aanvallen van eventuele indringers, maar hij wilde niet de nieuwe opgebouwde vriendschap tussen Saffronkit en hemzelf verpesten en liep dus achter hem aan. Zijn poten bewogen zacht over de ondergrond heen terwijl hij twee mosballetjes stevig in zijn tanden klemde en er twee voor zich uit rolde. Hij struikelde constant of duwde het ene mosballetje te ver zodat hij het andere weer moest gaan halen, maar uiteindelijk haalde hij de nursery. Hij duwde het mos ergens in een hoekje waar de andere kittens er gemakkelijk aan konden en keek Saffronkit aan met een grijns. “Oké, wij taken gedaan hebben, dus wij spelletje spelen?” Hij speurde met zijn ogen de ingang van het kamp af en grijnsde vervolgens. “Daar!” riep hij naar Saffronkit. “Een WindClanner! Aanvallen!” Hij wees in de richting van een oudere kat die net het kamp binnen was gekomen en nu zijn weg baande naar het centrale gedeelte van het kamp. Die konden ze zo hebben als ze wilden!