{Waterpaw} The other side

Voor Waterpaw was het wel een ander verhaal. De rode kater was hem in zijn eentje weggegaan van het kamp om het territorium weer te verkennen. Hij kon zich nog goed herinneren hoe Thornstar hem een rondleiding gegeven had, en het was maar goed ook dat hij goed was met opletten. Maar geduldig was hij dus zeker niet. Hij had verwacht dat je elke dag een training zou krijgen. Zes manen lang achter elkaar, dus vandaag zou hij een vrij dagje hebben. Of misschien had hij niet goed opgelet en had Thornstar hem verteld om in het kamp te wachten. Oh jee. Hij was nu zo ver, als hij terug kwam dan had zijn mentor zeker opgemerkt dat hij zonder hem weg was gelopen. Hij kon nu echter doorgaan. Bovendien was hij al een apprentice. Misschien voor niet zo lang, maar hij had al zo lang gewacht op dit. Om uit het kamp te gaan en te ontdekken hoe groot de wereld wel niet was. Misschien kwam hij zijn echte vader wel tegen? Of, nee toch? Dat zou eng zijn, dat moest hij toegeven.

Het geluid van razende monsters en de stanklucht dat eraan hing vertelde al genoeg hoe ver hij was. Hij kon zich tenminste nog herinneren dat dit het Thunderpath moest zijn. En dat hij nooit een poot op het grijzige gebied moest zetten. Nou, dat ging hij ook niet doen. Thornstar had de meest verantwoordelijke apprentice uitgekozen. Hij trok zijn oren naar achteren toen nog zo een monster voorbij ging. Jeetje, voor wat waren ze zo luid, dan? Hij was verrast dat hij ze niet in het kamp gehoord had. Zou hij wat dichter naar toe lopen? Dat zou geen kwaad doen. Hij was immers een hele volwassene kat. Waterpaw, om precies te zijn. Er was niks om bang voor te zijn en-
Hij sprong plots omhoog toen hij aan de andere kant van het pad een kop van een kat opmerkte. Ze leek rond zijn leeftijd te zijn en had mooie blauwe ogen. Wow, oké. Een andere Clankat. Maar ze leek niet vijandig. ”Hey!” Besloot hij te roepen. ”Halloo! Wie ben jij?” Hij hoopte maar dat ze hem kon horen. Zou zij van ShadowClan zijn? Dat moest haast wel, dat was hun territorium.

Gelukkig was de andere kat niet vijandig. Niemand had hem ook gewaarschuwd voor ShadowClanners, maar hij was oud genoeg om te weten hoe katten zich gedroegen met hun grenzen en patrouilles. Daarom deed de rode kater zijn best om zo vriendelijk mogelijk uit te zien. "Ik ben Pepperpaw!" Kwam er vanaf de andere kant. Pepperpaw, oké. Pepperpaw van ShadowClan, ja. Dat moest hij onthouden. "Wie ben jij dan?" Kwam de vraag teruggekaatst. Waterpaw was op het punt om zijn naam te zeggen, hij plaatste al zijn voorpoot naar voren zodat ze hem beter kon horen. Maar vlak nadat hij dat deed kwam er een monster voorbij razen. Dat zag hij al aankomen, aangezien hij er al gewend aan was geraakt. Het was heel even luid en dan ging het weer weg. Het leek hem ook niet opgemerkt te hebben, dus voor wat was hij bang? Hij was ook niet op het grijze pad.
”Ik ben Waterpaw.” Miauwde hij uiteindelijk. Waterpaw. Het klonk zo goed om het te zeggen. Hij was een apprentice. Officieel op weg om warrior te worden. ”Van ThunderClan!” Voegde hij toe. Alsof dat niet duidelijk was. Hij keek voor kort naar achteren, naar de bomen van zijn territorium. Zoals ze het echt kon zien. Hij was een ThunderClanner en hij was heus aardig tegen andere Clankatten. ”Hoe lang ben jij al een apprentice?” Kwam de vraag. Ze leek ook niet ouder dan hij was, en het was vast een saaie vraag. Maar hij wou nog niet weg gaan. Niet nu hij iemand gevonden had die misschien zelfs ook voor vrienden zocht.

Hij vond het eigenlijk best lastig om steeds goed proberen te horen wat de kattin zei. Gezien de Thunderpath er tussen was. Ergens had hij de neiging om eroverheen te sprinten naar de andere kant. Maar als Thornstar hem nu zou zien zal de kater hem vast via zijn nekvel terug het kamp in trekken. Bovendien zal niet alleen Pepperpaw maar ook hij in de problemen komen als hij gesnapt was in ShadowClanterritorium. Nee, dat moest hij dus zeker niet doen. "Hoi Waterpaw! Ik ben van Shadowclan!" Voegde ze toe. Dat wist hij wel. Of- ja dat kan hij al raden. ”Ik ben nu twee dagen apprentice! Jij dan?" Kwam het antwoord op zijn vraag. Zijn oren spitsten naar voren. Twee dagen geleden? Dat was ook met zijn ceremonie! ”Hey, ik ook.” Snorde hij in een geamuseerde toon. Zal hij? Nee, verboden. Daar kreeg je alleen narigheid van. De rode kater keek om zich heen voor hij eindelijk een stap op het Thunderpath zetten. Niemand was hier om hem op te merken. Al voelde hij wel hoe zijn poten wat trilden. Als er een monster aankwam was hij er geweest. Langzaamaan deed hij meer stappen naar voren. Wat dichter naar de ShadowClankat. Hij schonk haar een vriendelijk glimlach, zodat ze niet dacht dat hij haar wou ontvoeren of iets dergelijks. ”Wist je dat ik Thornstar als mentor heb?” Begon hij plots. Hij moest zichzelf aan de andere kant krijgen. Maar gelukkig was het hem net gelukt om bij de poes te komen voor nog een monster voorbij raasde. StarClan, namen die beesten nooit rust?
Nu zat hij neer naast haar. Met zijn staart nog aan de rand van het Thunderpath. Regels waren gemaakt om gebroken te worden. Het gaf hem een soort kriebel in zijn maag. Nu de geur van ShadowClan zo sterk was. Maar dat deden vrienden, toch? Jawel.

Hij dacht dat ze het zou waarderen. Dat hij zijn leven riskeerde om bij haar te zijn. Maar kennelijk ging hij veel te snel want de kattin was behoorlijk verrast dat hij plots naast haar stond. "Jij mag hier niet zijn," hij keek haar even verward aan. Kom op! Thornstar was zijn mentor en zij maakte zich druk om waar hij hoorde te zijn? Hij was op het punt om wat terug te zeggen. Maar voor hij het wist kreeg hij een klap tegen zijn neus. ”Auw-“ ”Ga terug naar je eigen kant!" Hij keek terug naar het Thunderpath. Waar nog een monster voorbij ging. Dat lukte vast nog wel. Hij kon op zich nu terug trekken zodat ze hem geen litteken kon geven. Maar hij wou haar niet boos laten. ”Kennelijk zit ik nog op mijn kant. De Thunderpath is niet van ons.” Miauwde hij even rustig voor hij haar een geforceerde glimlach gaf. Hij hoopte maar dat ze niet lang boos op hem bleef. Plots kwam er een idee op. ”Oh! Weet je de plek met van die grote bomen. Waar de Clans vergaderingen houden?” Begon hij weer. Alsof er niks aan de hand was. Hij was de naam van de plaats vergeten. Trees... Trees. Iets met Trees. Hij hoopte dat Pepperpaw al zo een rondleiding gekregen had. ”We kunnen daar afspreken! Het is gebied van iedereen. Daar kan niks ons tegenhouden.”

Hij had Pepperpaw toestemming gegeven om er alleen op uit te gaan, maar toch maakte hij zich wat zorgen of het goed zou gaan. Waarschijnlijk zou Tallstar het hem ook niet vergeven als haar iets zou overkomen, terwijl hij degene was die er toestemming toe had gegeven. Hij volgde haar geurspoor dan nu ook en merkte op dat het in de richting van het donderpad ging. Hij hoopte maar dat ze ver uit de buurt van de monsters zou blijven, maar wie weet wat er gebeurde als ze een Thunderclanner tegenkwam. Wat hij echter zag toen hij bij het donderpad aankwam, was Pepperpaw nog steeds op Shadowclan gebied, maar een Thunderclanner die de grens blijkbaar overgestoken had. Kort wachtte hij af wat Pepperpaw ging doen en toen ze de apprentice een klap verkocht moest hij wel even glimlachen. Alleen het leek er niet op dat de Thunderclan apprentice er echt naar luisterde. Hij kwam dan ook uit zijn schuilplek vandaan en stapte op de twee apprentices af. "Wat doet een Thunderclanner op Shadowclangebied?" Vroeg hij gericht aan de Thunderclan apprentice.

Oké, misschien moest hij wat voorzichtiger zijn en niet zomaar over grenzen lopen. Maar hij was gewoon heel enthousiast over het feit dat hij nu het kamp uit mocht. En bovendien voelde hij wel hoe ShadowClan hem aantrok. Gezien Swallowflight hem verteld had over zijn vader. Als hij heel goed zijn best deed leek het zelfs alsof hij hier hoorde, maar hij was ThunderClan en dat zal hij ook blijven. "Mijn papa is Tallstar en Acorndust is mijn mentor maar ik ga niet naar Thunderclan's kant hoor!"  Miauwde de kattin. Zo, die was vastberaden. Tallstar was dus de leider van ShadowClan? Dat is best wel cool om een leider als vader te hebben. Waterpaw had de zijne als mentor, en als hij het hardop durfde te zeggen zou Thornstar op zich zijn vader zijn. Hij kon doen alsof. Ookal was zijn vader in Pepperpaw’s clan. Maar hij wou alleen met haar praten zonder dat hij problemen zou krijgen. Als hij hier betrapt werd was hij voedsel voor de Clan. "Huh? Waarom? Fourtrees?" Kwam er als volgt. Tenminste was ze geïnteresseerd. ”Fourtrees is enorm! En we zijn vrienden nu. Clanvrienden! Misschien kunnen we bij Fourtrees afspreken, morgen bijvoorbeeld. Zodat-“ Plots hoorde hij een andere stem erbij. Waardoor de haren op zijn nek overeind gingen. Oh nee, nu was hij kraaienvoer.
"Wat doet een Thunderclanner op Shadowclangebied?" Waterpaw keek naar de grote kater en schonk hem een geforceerde glimlach. Vriendelijk blijven. Met wat geluk kreeg hij slechts een waarschuwing.

Zijn eerste instinct was om zich heen kijken. Alsof hij het zelf moest beseffen. ”Oh? Ik sta in ShadowClan gebied? Ik had geen idee. Domme ik, altijd zo vergeetachtig.” Hij lachte voor kort, tot hij even moest kuchen en een ongemakkelijke stilte tussenkwam.
Nee? De warrior had hem vast niet geloofd. Waterpaw liet een diepe zucht horen. ”Het is beter... Als ik nu ga.” Begon hij weer. Stom, stom. Hij wou zijn eerste litteken niet krijgen op zes manen. ”Alhoewel ik hier hoor, kennelijk. We hebben meer gemeen dan je denkt. Ik heb een staart en oren en jij ook en mijn vader is-“ Oh nee, geen sprake van. Hij kon zich de warrior code van Mistgaze nog goed herinneren. Geen HalfClanners. Hij zou in meer problemen komen als ze erachter kwamen. Bovendien waren Herondulcet en Swallowflight degenen die verliefd waren. Zijn vader wou er vast niks te maken hebben. Dan maar liever de moeite besparen.

Het was een rustige dag. Een zonnige dag. Eentje waarop het leek alsof niks fout kon gaan. Toch wist het op een of andere manier altijd wel fout te gaan. Ze wist dat Waterpaw een roekeloos joch was die niet van ophouden wist. En nu hij apprentice was was het nog veel erger allemaal. Hij kon naar buiten toe. Mistgaze had hem een aantal keer gevolgd, maar tot nu toe was het altijd goed gegaan dus had ze het laten hangen. Verder had ze niet meer er aan gedacht, tot ze net zijn geur tegen kwam bij het kruiden halen. Het was gevaarlijk dicht bij de grens, dus had ze besloten om te gaan kijken.

”- beter... Als ik nu ga.” hoorde ze in de verte terwijl ze richting het stinkende Thunderpath liep. Aan de overkant zag ze hem staan, samen met een andere apprentice en Acorndust. Een diepe zucht klonk. Wie weet kon hij vanaf de overkant te horen zijn. Ze hoorde dat Waterpaw het gesprek afrondde, misschien kon hij hier ongeschonden uit komen. ”Alhoewel ik hier hoor, kennelijk. We hebben meer gemeen dan je denkt. Ik heb een staart en oren en jij ook en mijn vader is-“ abort mission. "Waterpaw! Wat denk je er van? ThunderClan kruiden staan aan deze kant van de border, niet aan die van ShadowClan!" brulde ze over het pad heen. Ze keek heen en weer en rende snel naar de andere katten. Haar blik vond die van Acorndust. Ze sloeg haar staart voor Waterpaw's mond. Damage control. "Acorndust, ik zie dat je onze nieuwe apprentice Waterpaw ontmoet hebt? Hij kent de borders nog niet zo goed, je weet hoe dat gaat. We zijn allemaal jong en nieuwsgierig geweest." ze knipoogde kort naar hem. "Ik neem hem nu weer mee en zorg ervoor dat het niet meer gebeurd." snel wegwezen, voordat er nog meer ellende kwam.

De apprentice was of niet een van snuggerste of gewoon domweg aan het liegen. Natuurlijk kon hij wel zien dat de apprentice nog jong was, maar hij ging er vanuit dat op zijn minst de grenzen al uitgelegd waren. Hij was in ieder geval trots op de manier hoe Pepperpaw gehandeld had. Voor hij daar wat over kon zeggen begon de thunderclan apprentice door te ratelen over hoe hij hier hoorde, gezien ze op elkaar leken en iets over zijn vader. Wie was zijn vader? "Wat wilde je zeggen over je vader?" Besloot hij te vragen net op het moment dat een bekende stem naar de apprentice begon te roepen. Was de apprentice samen met de medicine cat geweest voor hij het donderpad overstak? "Mistgaze," Begroette hij de poes met een knikje van zijn kop toen ze zich eenmaal bij hen gevoegd had. "Ik had verwacht van Thunderclan dat ze nieuwe apprentices wel eerst de grenzen zouden leren voor ze er alleen op uit te sturen." Sprak hij kalm, zijn blik strak op Mistgaze gericht. "Maar deze keer zal ik het door de vingers zien, laat het geen tweede keer gebeuren." Ruzie zoeken om een apprentice die misschien nog wel eens van pas kon gaan komen had hij nu geen zin in. Mocht hij de apprentice nog een keer alleen tegenkomen hierna zou hij zeker wel wat vragen hebben.

Hij was op het punt om meerdere dingen te verklappen toen hij plots een bekende stem achter zich hoorde. "Waterpaw! Wat denk je er van? ThunderClan kruiden staan aan deze kant van de border, niet aan die van ShadowClan!" Kruiden? De groene kater keek naar achteren en merkte al snel de grijzige vacht op van Mistgaze. Die over het Thunderpath zo naar hem toe rende. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht. Thank God, eindelijk kwam iemand hem redden en- plots kreeg hij een wollige staart voor zijn mond. Een teken, waarschijnlijk. "Acorndust, ik zie dat je onze nieuwe apprentice Waterpaw ontmoet hebt? Hij kent de borders nog niet zo goed, je weet hoe dat gaat. We zijn allemaal jong en nieuwsgierig geweest. Ik neem hem nu weer mee en zorg ervoor dat het niet meer gebeurd." Miauwde ze al gauw. Oh, Acorndust. Zo heette hij. De rode kater keek van Pepperpaw omhoog naar Acorndust. Die eindelijk wat besloot te zeggen. "Ik had verwacht van Thunderclan dat ze nieuwe apprentices wel eerst de grenzen zouden leren voor ze er alleen op uit te sturen. Maar deze keer zal ik het door de vingers zien, laat het geen tweede keer gebeuren." Oh. Hij had ThunderClan voor schut gezet. Zijn groene ogen zochten naar de blauwe van Pepperpaw. Hey, ze was toch zijn vriendin? Hij hoopte maar dat hij haar bij Fourtrees nog zou zien. Dan kreeg hij misschien geen klap op zijn neus. "Sorry, Acorndust." Zei Waterpaw maar weer voor hij wat opzij stapte, zodat Mistgaze haar staart niet meer voor zijn mond had. "Ik maak het ooit wel goed hoor. Ik... Ik geef je wel wat prooi. Zodra ik leer te vangen." Dat was een goede deal, toch? Nu zou hij hem zeker wel mogen.

"Ik had verwacht van Thunderclan dat ze nieuwe apprentices wel eerst de grenzen zouden leren voor ze er alleen op uit te sturen. Maar deze keer zal ik het door de vingers zien, laat het geen tweede keer gebeuren." haar hele kop voelde warm van schaamte. Mistgaze keek naar Waterpaw die wegstapte van haar staart en zijn verontschuldigingen maakte bij Acorndust. Beter. "Ik maak het ooit wel goed hoor. Ik... Ik geef je wel wat prooi. Zodra ik leer te vangen." niet beter. Mist haalde uit naar zijn hoofd, maar raakte hem niet. Hij wou de windvlaag van haar 'mep' wel voelen. "Mond dicht nu. ThunderClan's prooi is niet aan jou om te weg te geven aan je vriendjes Waterpaw." ze had hem de Warrior Code geleerd toch? "Kom, we gaan terug. Voordat je nog meer herrie schopt." ze keek hem kort indringend aan. Ze meende het. "En dan kan je mooi onze gevonden kruiden terug dragen." hopend dat Acorndust iets vergevingsgezinder was als hij dacht dat Waterpaw de hele tijd bij haar geweest was. "Goed opletten als je het thunderpath oversteekt, het is heel gevaarlijk." het joch was zo snel afgeleid. Wat moest ze er ook aan doen?

De apprentice biedde zijn excuses wel op een heel bijzondere manier aan door ook nog eens prooi aan te bieden wanneer hij zou kunnen vangen. Hoe nieuw was deze apprentice? Of leerde Thunderclan hun apprentices gewoon niks? "Het lijkt me inderdaad niet verstandig om prooi aan een andere clan aan te bieden. Niet dat we het zouden afslaan mocht je er een willen geven." De apprentice had zijn interesse nu wel gewekt. Misschien zou hij nog wel meer willen vertellen of geven aan hem als hij er gewoon naar vroeg. Alleen nu kon dat niet, omdat Mistgaze erbij was. Ze waren duidelijk al van plan om terug over te steken naar Thunderclan gebied toen er nog een vraag van Pepperpaw kwam. "Ze is Mistgaze, de medicine cat van Thunderclan." Sprak hij dan ook, dat zou genoeg moeten zeggen toch?

"Mevrouw? Wie bent u?" klonk er toen van de andere ShadowClan apprentice. Haar ogen gingen naar het jonge poesje. Ze had een andere bouw dan normaal was in ShadowClan, maar Mistgaze dacht er verder niet veel van. Katten waren in de groei, haar spurt kwam nog wel. Acorndust beantwoordde hij vraag. "Ik ben inderdaad de medicine cat van ThunderClan. Samen met Rousebell, je zal haar wel zien op de Gathering binnenkort." zei ze toen rustig. Haar ogen gingen weer naar de rode kater die bij haar hoorde. Mistgaze kon wel door de grond gaan door Waterpaw. "Het lijkt me inderdaad niet verstandig om prooi aan een andere clan aan te bieden. Niet dat we het zouden afslaan mocht je er een willen geven." hold up. Mistgaze keek streng naar Acorndust en trok één wenkbrauw op naar hem. "Je zou beter moeten weten dan dat, Acorndust." sprak ze kalm, doelend op het laatste dat hij zei. Ze was hier niet alleen om Waterpaw over de vingers te tikken als het moest. "Denk maar niet dat Thornstar je voorlopig het kamp uit laat, Waterpaw. Dus neem maar afscheid en jullie kunnen weer gezellig kletsen op de Gathering." Mistgaze wou het kort houden, ze wou hier weg. Het donderpad maakte haar angstig.

Het duurde niet lang voor hij de windvlaag bij zijn oren voelde nadat hij prooi aangeboden had. Was dat dan nog steeds niet goed? "Mond dicht nu. ThunderClan's prooi is niet aan jou om te weg te geven aan je vriendjes Waterpaw. Kom, we gaan terug. Voordat je nog meer herrie schopt. En dan kan je mooi onze gevonden kruiden terug dragen." Hij probeerde haar dringende blik te vermijden en schraapte voorzichtig zijn keel. Toch kwam Pepperpaw's stem weer, die duidelijk veel vragen had over de medicine cat. Maar dat nam hij haar niet kwalijk. Waterpaw wou heel trots alles zelf vertellen. Toch was ShadowClandeputy en de kattin zelf hem al voor gegaan. Misschien was het inderdaad beter om stil te blijven. "Het lijkt me inderdaad niet verstandig om prooi aan een andere clan aan te bieden. Niet dat we het zouden afslaan mocht je er een willen geven." Kwam de stem van Acorndust. Dat was een ja? Dus de kater mocht hem nu wel? Een kleine glimlach verscheen op zijn gelaat, tot Mistgaze er ook zelf wat over wou zeggen. "Je zou beter moeten weten dan dat, Acorndust." Ja, Acorndust. Goed nadenken over de warrior code. Hij vond het wel vermakend dat Mistgaze hem ook nog de les moest gaan lezen. Totdat ze zich weer naar Waterpaw draaide. "Denk maar niet dat Thornstar je voorlopig het kamp uit laat, Waterpaw. Dus neem maar afscheid en jullie kunnen weer gezellig kletsen op de Gathering." Pff, daar ging zijn afspraak. Hij keek Pepperpaw voor kort met een kleine, geforceerde glimlach aan. Sorry dat je dit moest meemaken, wou hij zeggen. "Eh- Doei, Pepperpaw en Acorndust! Het was erg gezellig maar... ThunderClan heeft me nodig." Zei hij met een zwak lachje. Ach, ja. Grappige ThunderClan. Hij kon niet wachten tot hij terug het kamp in was. Maar ergens was hij niet dol op de preek en de straf dat op hem aan het wachten was. Yay him. "Goed opletten als je het thunderpath oversteekt, het is heel gevaarlijk." Sprak Mistgaze. Toen Waterpaw zich omdraaide merkte hij de monster die voorbij raasde pas net. Voor kort trok hij zijn oren naar achter. Toen het grote ding al voorbij was draafde hij snel over het grijze pad heen naar de overkant. Zijn blik naar achteren gericht om zeker te zijn dat Mistgaze hem veilig gevolgd had. Doei, ShadowClan.

+ Waterpaw topic uit