Rustling

Hij bleef nog ver uit de buurt van de snake rocks na wat er gebeurd was. Hij wilde als het kon het liefst niet nog een slang tegenkomen voor de rest van zijn leven, maar als hij ooit zelf een apprentice had zouden ze er toch een keer naartoe moeten. Voor nu was hij alleen een andere kant aan het uitgaan, namelijk die van het donderpad. Het kon net zo gevaarlijk zijn als een slang, maar voor zijn gevoel was het minder gevaarlijk. Toch bij het horen van geritsel verstijfde hij terplekke en bleef hij strak staren naar waar het geritsel vandaan kwam, hopende dat het niet een of andere slang was. De kans ervoor was klein, maar toch kon hij het geritsel niet met rust laten en wachtte hij af wat het was.

[Settledpaw]

Settledpaw realiseerde dat hij weer eens te dicht bij het donderpad was. Alsof de grens met ThunderClan hem aantrok. Maar hij had al eens een monster van dichterbij gezien dan dat hij ooit had gehoopt. Toch liep hij door de struiken vlakbij de grens. Zo nu en dan raasde een monster voorbij en elke keer drukte Settledpaw zich weer tegen de grond. Hij kon zich makkelijk voorstellen dat katten slachtoffer waren geworden aan die gevaartes. Totdat hij opeens een vleug van ThunderClan aan zijn neus voelde. Anders dan de markeringen. Een tikkeltje angstig. Was er een kat dichtbij? Settledpaws nieuwsgierigheid overwon en hij stak zijn kop tussen de struiken vandaan en keek naar de overkant van het donderpad waar een kleine kat als een standbeeld staan. Hmm? Settledpaw vernauwde zijn ogen en onbewust verlaagde hij zijn houding een beetje en spande zijn spieren aan. De jonge kater moest niets van de andere clans hebben, meestal. ‘Waar kijk je naar?’ sprak hij dan ook fel en vijandig.

Het geritsel leek niks te zijn of in ieder geval kwam er niks tevoorschijn. Toch vertrouwde hij het nog niet helemaal, maar voor hij zich er veel meer zorgen over kon maken werd zijn aandacht getrokken door een stem van de andere kant van het donderpad. Het was duidelijk fel en vijandig, waardoor zijn haren overeind gingen staan. "Er ritselde wat, maar niet dat dat jou wat aangaat." Sprak hij redelijk fel terug. Hij had zijn aandacht nog steeds half op de plek gericht, nog steeds lichtelijk bang dat er iets tevoorschijn zou komen, maar de shadowclan apprentice had nu meer van zijn aandacht.

Mooi, hij had de andere kat eventjes laten schrikken. Hij zag dat zijn haren overeind kwamen en Settledpaw vernauwde zijn ogen. Toch kreeg hij een fel antwoord terug van de kleine kat en Settledpaws staart begon heen en weer te zwaaien. Geritsel in de bosjes? ‘Oh nee! Er komt een monster uit de bosjes!’ sprak hij cynisch. Settledpaw kon bij geritsel alleen denken aan prooi en hij spitste zijn oren bij het idee. Hij wist dat hij geen prooi mocht stelen van ThunderClan territorium, maar wie weet racete het naar de andere kan van het donderpad, zo in zijn klauwen. Bij het idee kreeg de jonge kater water in zijn mond en hij keek uitdagend de ThunderClan apprentice aan.

Het werd al snel duidelijk dat de Shadowclanner zijn toon had opgemerkt en er ook nog een stomme opmerking bij moest maken. "Monsters zitten op het donderpad." Antwoordde hij dan ook terug. Die waren ook veel te groot om in zo'n bosje te kunnen zitten. Er kwam alleen ook letterlijk geen geur van de plek van het geritsel, dus waarschijnlijk was het de wind deze keer. "Het lijkt erop dat het de wind was, dus haal je geen rare gedachten in je kop." Hij had de blik van de kater wel gezien en als er echt prooi had gezeten, dan was hij wel degene geweest die het eerst gevangen had.

Settledpaw rolde met zijn ogen. Man, hij maakte maar een geintje, de kat nam het veel te serieus. ‘Dat weet ik ook wel,’ sprak hij cynisch. Maar kennelijk was geritsel toch al gevaarlijk genoeg. Straks kwam het hem opeten! Toen sprak de ThunderClanner dat de wind het had gedaan, en hij mocht niets in zijn kop halen? Pfft, alsof hij zijn leven zou wagen om op ThunderClan territorium te komen. Wie wilde daar nou heen? ‘Dus blijkbaar is ThunderClan al bang voor de wind?’ vroeg hij met een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Een beetje leedvermaak kon nooit kwaad toch? Settledpaw wandelde toch nog een stukje langs het donderpad, dichter naar de struik waar de ThunderClan kat zo gefocust op had gestaard en kantelde zijn kopje. Het was toch wel een beetje gek. Was hij nou echt op zijn hoede voor een ongevaarlijke struik? Wat had de ThunderClanner in zijn hoofd geplant?! Settledpaw schudde zijn kop. Hij moest even niet zo gek doen, waarna hij zijn blik weer op de bruin-witte kat vestigde.

De struik was niet echt gevaarlijk voor zover hij had kunnen zien, dus zijn aandacht ging eigenlijk volledig naar de Shadowclanner nu die een stukje gelopen had en nu ook naar de struik leek te staren. "Niet bang voor de wind," Sprak hij alleen verder. Hij had geen zin om de Shadowclan apprentice duidelijk te maken dat het kwam omdat hij nog niet zo lang geleden gebeten was door een slang. "Heb je geen rare dingen op Shadowclangebied?" Besloot hij te vragen, want wie weet hadden ze daar ook wel dingen om bang voor te zijn.

Settledpaw was licht verrast door het simpele en stoïcijnse antwoord van de ThunderClan apprentice. Hij leek zich niets aan te trekken van hem en op één of andere manier irriteerde dat Settledpaw des te meer. Waren alle ThunderClanners zo’n pijn in de staart? Die Cherrypaw was dat zeker wel geweest. Settledpaw rolde zijn ogen toen de ThunderClanner zei dat hij niet bang was voor de wind. ‘Natuurlijk niet,’ mompelde Settledpaw bijna meer naar zichzelf dan naar de gevlekte kater. Settledpaw keek vervolgens verrast op toen de kater sprak wat er op hun territorium was. Settledpaw trok een mondhoek op. Oh, nu zou hij de kat wel bang krijgen. ‘Oh ja, heel veel,’ sprak hij overdreven. ‘Ratten en tweebenen.’ Settledpaw ging zijn herinneringen door. Ja, dat was de carrionplace, maar veel meer kon hij ook niet verzinnen. Nou ja, een beetje liegen was nooit verkeerd. ‘En je kan verdrinken in ons moeras als je niet weet waar je bent. Oh! En er leven hagedissen zo groot als katten!’ Uhum, als kattenkittens misschien, maar zó groot werden ze ook weer niet. Uh, wat meer kon hij verzinnen? ‘En slangen! Wel twee vossenlengtes lang!’ Hah! Dat zou hem vast krijgen!

De eerste dingen die de apprentice noemden waren naar zijn mening nog niet speciaal. Tweebenen hadden zij ook en als je er goed mee oppaste en ze uit de weg bleef ging het wel goed. Verdrinken in het moeras klonk wel als iets dat kon gebeuren, maar de hagedissen waren ongeloofwaardig. Bij het noemen van slangen verstijfde hij echter weer. Hij ging er niet vanuit dat ze echt zo lang waren, maar slangen op zich waren al erg genoeg. Alleen hij betwijfelde of de andere apprentice ooit een slang had gezien. "Praat niet alsof je ooit een slang gezien hebt." Want dat was iets dat iemand daarna niet zo makkelijk meer over zou praten.

Settledpaw was helemaal in zijn nopjes toen hij over de enge gevaren van ShadowClan vertelde. Dat zou wel leren op de schijterd van een ThunderClan apprentice van hun territorium af te houden. Maar hij leek alleen interesse te hebben in de slangen. Settledpaw kantelde zijn kopje en keek de bruin-witte kat enkele seconden geinteresseerd aan. Waarna hij vervolgens standvastig zijn kop begon te knikken. ‘Jawel hoor,’ loog hij glashard. Hij wist niet eens zeker of er wel slangen waren. Maar hij had wel eens verhalen van elders gehoord dat ze in het moeras zaten. En dan waren ze ook altijd enkele staartlengtes langs. ‘Maar een echte ShadowClanner kan een slang eigenhandig aan,’ dikte hij zijn verhaal nog eens extra aan. Slangendoders, dan was nou eens een coole titel.

Zijn staart ging licht geïrriteerd heen en weer. Het was nogal duidelijk dat de apprentice nog nooit een slang had gezien, want anders zou hij wel anders praten. "Als je een slang zou hebben gezien zou je echt wel anders praten." Hield hij dan ook standvastig vol. "Die beesten zijn echt een stuk slimmer dan je zou denken." Of dat had het geleken in ieder geval. Hij voelde zich iets zekerder nu dat hij een manier had om ze te doden, maar hij zou het moment dat hij Nettlekit had gered niet vergeten.

Settledpaw keek nu een tikkeltje geïnteresseerd naar de ThunderClan apprentice en hij lachte de kat vervolgens uit. Slangen? Slim?! Pfft. ‘Ze hebben niet eens poten, hoe kunnen ze nou slim zijn?’ Ja, ze lagen maar de hele dag op hun buik en kronkelden voort. Tenminste, dat was wat hem verteld was. En ja je kon gebeten worden. Maar andere katten konden ook bijten. Niets bijzonders aan. ‘Ben je een expert, ofzo?’ mauwde hij vervolgens cynisch. Ja, wat een betweter. En waren er dan slangen in het bos? Dat leek hem sterk. Er waren alleen maar eekhoorns en muizen. Niets gevaarlijks aan.

Frustratie begon in hem op te borrelen door de Shadowclan apprentice. Maar daardoor had hij misschien wel prijsgegeven dat hij daadwerkelijk bang was voor slangen. "Ze zijn sneller dan je denkt ondanks het feit dat ze geen poten hebben en de tanden die gif hebben." Hij hield daar maar op. Een rilling liep over zijn rug bij de gedachte terug aan de beet. In eerste instantie had het gewoon als een beet gevoeld, maar snel genoeg was het een helse pijn geworden, een die hij nog niet eerder gevoeld had.

Settledpaw keek met nu een geïnteresseerde blik in zijn ogen. De Thunderclanner werd een beetje geprikkeld. Waarom werd hij nou weer boos. Vervolgens beschreef hij opnieuw eigenschappen van een slang. Snel en giftig. Was hij nou inderdaad een ervaringsdeskundige? ‘Heb je wel eens één gezien dan?’ vroeg Settledpaw nieuwsgierig. Er waren inderdaad slangen in het moeras, hij had wel een clangenoten erover gehoord, maar ze werden vermijd en niet op gejaagd. Maar hij had geen idee dat ThunderClan ze misschien ook had.

Of hij er een gezien had? Zeker wel en ook gevoeld. Toch leek deze apprentice niet te weten dat Thunderclan letterlijk een plek had dat Snake rocks heette. "We hebben een plek die snake rocks heet, dus de meesten hebben er wel een gezien." De apprentice hoefde alleen niet te weten dat hij een slang meer dan gezien had. Dat was iets dat niet per se buiten Thunderclan bekend hoefde te zijn. Maar slangen konden giftig zijn en dat was toch iets waarvoor hij anderen wel wilde behoeden.

Snake rocks, oh ja, die naam was nogal voor zichzelf spreken. ‘Oh,’ mauwde Settledpaw dan ook een beetje verdomd. ‘Maar jij dus ook?’ vroeg hij dan vervolgens. Of zouden ze überhaupt wel kittens in de buurt laten van een plek die “Snake Rocks” heette. Dat was vragen om problemen, toch? Waarom zou je zo’n plek willen? Nou ja, kon ThunderClan dan ook niets aan doen. Maar in hun moeras was tenminste nog andere prooi te vinden. Hij kon niet geloven dat er nog prooi dom genoeg was om door slangen geteisterde stenen te gaan wonen.

Hij was er een aantal keren geweest bij snake rocks, maar de laatste keer dat hij er was, was voorlopig de laatste keer. De meeste hadden er tenslotte alleen een slang gezien en niet gevoeld. "Ik heb er inderdaad ook een gezien." Was alleen het enige dat hij naar de Shadowclanner sprak. Er was ook wel wat prooi te vinden soms rond die plek, maar je moest bijna altijd op je hoede zijn voor de slangen, waardoor focussen op jagen soms wat lastig kon zijn.

De bruin-witte kater had eindelijk Settledpaws oprechte interesse gewekt. Hij had er één gezien. Zijn groene ogen blonken van interesse en hij keek de kat benieuwd aan. ‘Oh! Hoe zien ze eruit?’ Toen realiseerde Settledpaw dat hij natuurlijk al had gedaan alsof hij slangen had gezien van twee vossenlengtes. ‘In ThunderClan dan, bedoel ik. Ik bedoel, ze zien er vast anders uit in bos dan in moeras,’ mauwde hij. Ja joh Settledpaw, praat jezelf er maar even goed uit. Toch, de apprentice kon zich niet goed voorstellen hoe ze eruit zagen. Lang, geschubd als hagedissen. Maar, hoe bewogen ze dan. Als wormen?

Het was hem nu wel duidelijk dat de apprentice helemaal geen slang nog had gezien door de manier waarop hij reageerde, ook al probeerde hij zichzelf nog te redden. Hij wilde zich het liefst alleen niet herinneren hoe de slang eruit zag. Hij kon het zich ook amper herinneren. Het was allemaal zo snel gegaan en hij had het weggeslagen nadat het zijn poot had gebeten. Hij had nog wel onthouden hoe Nettlekit het had beschreven. "Bruin," Was dan ook het enige dat hij zei, terwijl er een rilling over zijn rug gleed alleen al bij de gedachte eraan.

Settledpaw wachtte in spanning af, maar een teleurstellend antwoord bereikte zijn oren. Bruin? Nee joh, goh! Zijn elders hadden het nog beter verwoord. ‘Joh, daar hebben we wat aan,’ mauwde hij dan ook cynisch als antwoord. Settledpaw trok een verontwaardigde blik, waarna zijn staart weer zachtjes heen en weer begon te bewegen. ‘Maar ga je nog eens weg bij de grens, voordat er echt een slang uit de bosjes komt springen?!’ Settledpaw was het gesprek een beetje zat. ThunderClan bleek maar weer een teleurstelling te zijn, waarna de bruin-gestreepte kater een stapte naar voren zette en de ander strak aankeek.