{Dragonpaw} Refresher

Een geërgerde grauw verliet Dragonpaw’s bek toen hem wéér werd gevraagd om water te halen. De vorige keer was het echter voor de queens, maar nu was het voor de elders. Ja, diezelfde elders die al heel de ochtend aan zijn kop aan het zeuren waren omdat niet alles snel genoeg ging volgens hun. Het liefste wilde Dragonpaw naar ze schreeuwen dat ze het dan maar zelf moesten doen, maar als hij wilde dat heel de Clan hem zou haten, dan moest hij dat vooral doen. En ergens zou hem dat misschien niets uitmaken, aan de buitenkant dan. Vanbinnen zou hij kapotgaan. Want hoewel hij zich altijd nonchalant en terughoudend opstelde, was er wel een deeltje in hem dat gewoon geaccepteerd wílde worden door zijn Clan. Als zijn moeder hem niet meer zou accepteren, dan zouden andere katten hem in elk geval wel accepteren. Maar hij wist gewoon niet hoe hij die muur die hij zorgvuldig om zich heen had gebouwd kon laten zakken. En soms ging het zelfs zo ver dat hij zich afvroeg of hij niet beter af was als hij de Clan achter zich zou laten. Hij was te trots om zich naar zijn leader of zijn deputy te keren om om hulp te vragen en hij had zo geen andere katten waar hij mee kon praten, zelfs niet Settledpaw. En dus liep hij met een diepe zucht in de richting the Little Creek. Toen hij daar aankwam, hoorde hij Pepperpaw zacht zuchten. Hij trok met zijn oortje en trok kort zijn neusje op. Waarom zou zij zuchten? Zij was de favoriet van de leader. Zij werd door alles en iedereen beschermd. Ze had geen reden om te zuchten. “Heef je moeder je niet geleerd dat het niks oplost als je maar zielig gaat zitten zuchten?” vroeg hij bot aan haar, het mos voor zich neerleggend zodat hij water kon verzamelen. Wat een enorme rotklus, zeg. En nu moest hij zelf moeite doen om een zucht te onderdrukken.

Alsof de felle zon van greenleaf op hem scheen, schoot er het warme gevoel van schaamte door hem heen toen Pepperpaw op een boze manier zei dat haar moeder dood was. Idioot! Hij had nog samen met haar in de nursery gezeten toen ze van WindClan over was gekomen naar ShadowClan. Hij had bijna al haar moons al kitten meegemaakt, op de twee na dan dat hij uit de nursery was. Hij had de verhalen over haar opgevangen en wist het merendeel van haar verleden al zonder dat ze er zelf over had gesproken en toch had hij die domme opmerking gemaakt. Hij was misschien niet erg gevoelig aangelegd wat het lot van zijn Clanmates betrof, maar er hadden al meerdere ervaringen hem aangeleerd dat hij ook niet harteloos was. Zo had hij Mintkit gered van een verstikkingsdood en had hij vrienden gemaakt met Settledpaw door zich aan zijn deal te houden door samen eens te gaan jagen. Hij keek naar zijn poten. “Sorry,” murmelde hij vervolgens tegen haar. Hij vond het verschrikkelijk om zijn excuses aan te bieden, maar hij zou het nog erger vinden als hij haar met een rotgevoel en een rotopmerking achter moest laten alleen maar omdat hij geen zin had in deze rottaak. “Ik moet al voor de zoveelste keer mos verzamelen en ik heb het gewoon echt gehad,” legde hij uit. Maar dat gaf hem nog geen reden om zo’n opmerking naar haar te maken. “En ik dacht niet na.” Zijn oortjes wiebelde ongemakkelijk. Waarom was hij steeds zo verdomd slecht in het contact leggen met zijn Clanmates? En plotseling begonnen zijn poten sneller het mos bij elkaar te schrapen zodat hij nog meer hoopjes had om water te vullen. Hoe sneller hij weg kon geraken uit deze vervelende situatie, hoe beter.

Het was misschien een beetje egoïstisch om er zo over te denken, maar Dragonpaw vond het eerlijk gezegd niet erg dat Pepperpaw nauwelijks reageerde op zijn excuses en hem in plaats daarvan aanbood om te helpen. Hij vond het vreselijk om het over moeilijke gevoelens te hebben, al zeker als hij ze zelf had veroorzaakt. Hij had alleen echt totaal niet zien aankomen dat haar moeder dood was en even liet het hem herinneren aan hoe zijn eigen moeder hem behandelde. Wat zou hij toch graag zijn moeder voor haar moeder in willen ruilen. Zo zou zij een moeder hebben wie om haar gaf en zou zijn moeder uit zijn leven verdwijnen. Zo hoefde hij zich geen zorgen meer om te maken om hoe ze zich voelde over bepaalde acties die hij ondernam of bepaalde streefdoelen die hij behaalde in zijn leven. Het zou goed aanvoelen om niet eens steeds over zijn schouder te hoeven kijken naar wat anderen van hem vonden. Al probeerde hij net te doen alsof hij zich er niets van aantrok, toch was het voor hem lastig om complimentjes en dat soort dingen te plaatsen, om net te blijven doen alsof het hem echt niks kon schelen. “Als je wilt,” zei hij schouderophalend en op een toon alsof het hem eigenlijk niet zo veel kon schelen. Misschien moest hij na dit ook maar voorstellen om iets voor haar te doen. “Wat was jij aan het doen?” vroeg hij. “Misschien kan ik jou daar wel mee helpen als we hier klaar zijn?” Hij keek haar vragend aan, zijn blik vervolgens richtend op het hoopje mos dat hij verzameld had. Snel klauwde hij er wat stukken af en schoof die in haar richting zodat zij haar ding kon doen met haar stukje mos en hij het zijne.

Dragonpaw gaf een kort knikje naar haar toen ze aangaf dat ze hem wel wilde helpen. Het voelde voor hem te klef aan als hij haar nu nog eens ging bedanken, dus hij hoopte dat het knikje al genoeg was voor haar. Hij had zich wel weer genoeg verontschuldigd voor haar, al waren zijn verontschuldigingen daarnet wel meer dan op zijn plek geweest. Hij had te snel gereageerd, te snel zijn chagrijnige zelf de kop op laten steken en had haar daarmee gekwetst. Toch was hij nog steeds heel erg slecht met op gevoelens te reageren en dus wilde hij het altijd zo snel mogelijk afwimpelen. Soms werd hij echt gek van zichzelf. Aan de ene kant wilde hij namelijk wel vrienden maken, maar aan de andere kant wilde hij zichzelf ook voorhouden dat het hem niks kon schelen of ze nu effectief vrienden wilden worden met hem of niet. En ja, de band met Settledpaw voelde fijn aan, maar hij wist niet of hij zichzelf ertoe kon zetten om met meer katten dan Settledpaw alleen zo’n band aan te gaan. Hij zou wel zien wat de toekomst zou geven, besloot hij uiteindelijk. “Het duurt niet lang meer dat je Settledpaw moet delen,” bromde hij. “Hij wordt binnenkort vast wel warrior.” De haarbal zou vast wel een goede warrior worden, maar Dragonpaw was niet van plan om hem dat in zijn gezicht te zeggen. “Of misschien vind je het niet erg dat je af en toe eens vrij hebt, dat kan ook natuurlijk.” Hij zou het zelf een stuk fijner vinden als Waspsting hem voor zou trekken zodat hij meer kon leren dan Sequoiapaw, maar natuurlijk was dat iets wat in zijn mooiste dromen nog niet zou gebeuren. “Maar ik kan je achteraf wel helpen met jagen als je wilt,” voegde hij er op een luchtige manier aan toe, hoewel hij in zijn hart hoopte dat ze “ja” zou zeggen. Alles was beter dan deze stomme taken.

Dragonpaw trok verrast met zijn oortje toen ze aangaf dat ze het ging missen om met Settledpaw te trainen. Blijkbaar waren er dan toch apprentices die het effectief leuk vonden om met elkaar te trainen en die het jammer vonden als de ander wegging. Daar hoefde hijzelf niet op te hopen. Sequoiapaw was even oud als hem en tenzij ze haar training grondig zou verpesten, zouden ze samen trainen tot het bittere eind. Zich verlagen tot een zielig niveau om uiteindelijk alleen getraind te worden, was voor hem ook geen optie. Het was de bedoeling dat hij aan zijn moeder liet zien wat ze miste, niet dat ze nog meer reden had om hem uit te lachen. Hij slikte en keek naar Pepperpaw. “Je mag van geluk spreken dat jullie zo’n goede band hebben,” gromde hij. “Ik zou er alles voor doen om alleen getraind te mogen worden door Waspsting. Mijn trainingsmaatje is dan ook maar behoorlijk vervelend.” Hij wist niet of ze dat zou geloven, maar het was het in elk geval waard om het te delen. Hij gaf een kort knikje toen ze aangaf dat ze wel wilde jagen, maar er niet goed in was. “Dat zien we dan wel weer,” zei hij tegen haar. “Niet te veel over nadenken van te voren.” Het had immers geen zin dat ze zich zenuwachtig zou maken tegenover hem omdat ze aan hem moest laten zien hoe “slecht” ze kon jagen volgens haar. “Je bent dan ook nog niet zo lang bezig met je training. Niet te streng zijn voor jezelf.” Dat was een grappig advies; hij was zelf altijd veel te streng voor zichzelf en verwachtte veel te veel van zijn prestaties. Maar dat was juist hoe het niét gedaan moest worden en Dragonpaw kon alleen maar hopen dat Pepperpaw dat begreep.