When all is lost, hope remains [geboortetopic]

De paar dagen dat ze weer terug was in het kamp waren saai geweest. Haar vader had er alles aan gedaan om haar in het kamp te houden, omdat hij bang was om haar weer kwijt te raken. Het had zeker voor wat spanningen tussen hun gezorgd, want ze wilde het liefst niet opgesloten zitten, maar tegen hem ingaan was niet iets dat ze kon doen momenteel. Ze had zich dus maar liggen vervelen in het kamp tot vandaag. Vandaag leken de kittens van plan te zijn om het geen simpele dag te maken. Er vielen wat sneeuwvlokjes uit de lucht, terwijl ze haar weg van de prooistapel naar de nursery maakte. Ze was bijna bij de nursery toen ze de eerste wee voelde. Ze wist dat het nog niet direct hoefde te betekenen dat de kittens kwamen, maar toch voelde ze lichte onzekerheid opborrelen. Was ze hier wel klaar voor? Wat als er iets mis was? Ze legde haarzelf neer en vroeg iemand Bloodpaw te halen. Ze had hem liever dan Acefray erbij en hoopte dan ook dat ze Bloodpaw zouden vinden.
Na de eerste wee begonnen er meer te volgen tot ze voelde dat ze moest persen. De eerste ging moeizaam, het leek niet op te schieten hoeveel weeën er ook kwamen. Tot uiteindelijk de eerste geboren was. Maar de eerste bewoog niet en er kwam ook geen geluid uit. Ze likte de kitten wat en duwde haar neusje tegen het lichaampje aan, maar er kwam geen reactie. Ze wierp een wat wanhopige blik richting Bloodpaw. "Zeg me niet..." Maar die zin kreeg ze er niet eens volledig uit. Ze wist het antwoord tenslotte al. Ze had haar eerste kitten al gefaald. De vacht leek zo op die van Bloodpaw, maar echt nadenken over wat dit mogelijk zou betekenen kon ze niet, want de volgende wee kwam. "Ik kan dit niet," Piepte ze eruit. Hoe moest ze dit doen als ze haar eerste kitten al zo gefaald had? Kwam dit doordat de kittens van Bloodpaw waren? Was dat de reden hiervoor? Of kwam dit door haarzelf? Waren haar acties degene die hiervoor gezorgd hadden? Had ze voorzichtiger moeten zijn? Echt tijd om na te denken had ze alleen niet, want de volgende kwam al en deze keer duurde het niet lang voor de kitten er was. Toch kwam er lichte paniek in haar opborrelen, bang dat ook deze kitten niet zou leven. Ze drukte haar neusje er tegenaan, maar gelukkig bewoog deze wel. Opluchting ging door haar heen en ze gaf de kitten een paar sterke likken. "Ze leeft wel." Sprak ze uit. Ze duwde de kitten zachtjes naar haar buik toe tot, want de volgende wee kwam al.
Snel genoeg waren er vijf kittens die wel leefden en aan haar buik lagen. Ze liet haar blik over elke kitten gaan voor ze haar blik kort rond liet gaan en ze uiteindelijk liet rusten op Bloodpaw. Er was niet echt iemand die hun zou kunnen horen nu. "Wil je een paar namen geven?" Besloot ze hem te vragen. Hij had tenslotte een recht om namen te geven vond ze en het kon best zolang er niemand anders in de buurt was. Ze liet Bloodpaw er kort overna denken en liet haar blik naar de kittens gaan die wat onrustig leken te zijn. Ze merkte op dat ze wel probeerden te drinken, maar dat het niet goed leek te lukken. "Bloodpaw? De kittens lijken niet goed te kunnen drinken." Was er iets mis met de kittens of had zij niet genoeg melk voor ze?

[Voor de kittens en Bloodpaw, wanneer die hebben gereageerd mogen er ook anderen op reageren.]

Vanaf het moment dat het kleine poesje op de wereld kwam, was duidelijk dat ze niet moest onderdoen voor haar siblings. Zelfs van voor ze een naam had kroop ze gretig naar de buik van haar moeder, vanwaar ze een warme geur gewaarwerd. Dat, dat wou ze hebben, nu meteen en heel veel ook! Ze duwde blindelings met één van haar voorpootjes tegen één van haar siblings, maar ze wist nu natuurlijk nog niet echt wat ze deed en dus werd het haar vast wel vergeven. Maar toen de lichtgekleurde kattin daar eindelijk aankwam en probeerde aan dat warme te raken, werd ze teleurgesteld. De allereerste teleurstelling van haar leven. Maar daar kon ze niet mee leven. Het poesje begon luid en klagend te piepen. Dit kon niet! Hiervoor was ze niet net zo hard naar hier geworsteld!

Blind

the colors might evade my mind

Het was een groot nest, zeker voor een jonge kattin. De nog naamloze kitten lag vredig in haar moeder's buik. Ze was geen drukke kattin die niet kon wachtten op het nieuwe avontuur dat al vrij snel zou komen. Een start in het leven als dochter van Beechresin en de vermoedelijke vader was een kater die nooit kittens zou mogen krijgen, Bloodpaw. Toch was de licht gestreepte torbie er, samen met haar oudere zussen. Ze zou als laatste geboren worden van het stel, klein maar gezond. Niets zoals de oudste kitten die de bevalling niet had overleefd, of dit kwam doordat haar mama nog bijzonder jong was, of doordat de kitten verkeerd had gelegen. Het zou onbekend blijven, het feit was dat de laatste kittens ondanks het zware begin van de geboorte, gezond te wereld kwamen. Zo ook de kleine torbie, wiens kleuren nog niet volledig waren doorgekomen, later zou duidelijker worden dat ze niet alleen grijs gestreept was maar ook oranje strepen er tussendoor had zitten. Lichter dan de kleuren van Bloodpaw, en met de strepen van haar moeder redelijk lijkende op haar. De kitten was niet bijzonder actief te noemen, immers bleef ze stil liggen. Een zwak piepje klonk toen ze haar eerste ademteug haalde, maar ze had geen zin te bewegen, ook al was de warmte die de vacht van haar moeder uitstraalde aanlokkelijk. Haar neusje rook de lichte geur van het melk, maar ze was simpelweg te moe van de lange bevalling die ervoor was geweest, waardoor haar lichaam de stress van haar moeder had ervaren, om zich echt in te zetten. Toch was de kitten gezond, iets dat Bloodpaw waarschijnlijk ook zou kunnen concluderen. Ze snufte zachtjes terwijl ze slaperig haar mondje opende. Het leven was begonnen, en binnen een paar weken zou ze actiever worden en wellicht na een paar Moons zelfs de boel op stelten zetten. Niemand wist nog wat de toekomst zou zijn voor de jonge kitten, maar ze was niet alleen. Het pad zou begeleid worden door Starclan met diens stralende sterren.

THANKS

Ze was dan misschien net niet de laatste kitten dat geboren werd, maar het onrustige van haar siblings maakte haar ook onrustig. Ze probeerde dan ook een plekje bij de buik van haar moeder te vinden en een van de tepels te pakken, maar er kwam niks. Geen warme vloeistof zoals ze had gehoopt, waardoor ze een wat klaaglijke piep liet horen. Haar maag wilde iets dat niet beschikbaar leek te zijn.

Ze was een bruin, karamelkleurig gemêleerd drommeltje. Maar veel van de kleur in haar pels kon je nog niet zien. Ze was nog helemaal in elkaar gevouwen, nat en donker. Ze kwam als derde van hun kersverse gezinnetje de wereld binnen. Eentje die ijskoud en hard was. Zodra de koude lucht haar longen binnen kwam, begon ze luidkeels te piepen. Dit was absoluut niet leuk! Het was koud, nat en ze rilde erover. Maar al vlug werd ze naast een andere kitten gelegd die de nieuwe wereld had gevonden. En gedurende de tijd vorderde, kwamen er steeds meer bij. Duwend, knedend in de buik van haar moeder. Maar er was niets wat haar leventje beter zou maken, wat de bedoeling was en wat beloofd zou zijn. Haar blinde, dove kopje duwde onhandig tegen de buik. Dat was haar oerinstinct, hoe haar leventje hoorde te beginnen. Maar hoeveel ze haar best ook deed, kwam er niets wat beloofd was. Ze hoorde één van haar zusjes al luid piepen en al snel nam de jonge, gevlekte kitten dat over. Klagend legde ze haar kopje neer, bijna opgevend. Enkel zacht gepiep kwam nu nog uit haar bekje. Waarom werkten haar instincten niet?

Zenuwachtig tikte Bloodpaw met zijn staart op de grond. Al de hele dag- nee, al dagen was de med cat apprentice zwaar nerveus. Eigenlijk ook sinds het bekend was dat Beechresin zwanger bleek te zijn. Sindsdien had hij elke dag en nacht gevreesd voor de woede van zijn voorouders maar er was nog niks gekomen. Nog.. Hij bleef op zijn hoede, elke minuut van de dag. Biddend dat hij training door mocht zette. Smekend dat hij vergeven werd, want immers geloofde hij zelf dat hij de vader was. Echter klopte dit niet, hij was onschuldig, maar hoe moest hij dat weten? De tom begon te ijsberen. Beechresin was al in de nursury getrokken en als hij zijn vriendin een beetje kende dan wist hij zeker dat dit pas deed tot op het laatste moment. De kittens zouden dus gauw komen. Zijn voorgevoel was dan ook juist. Zijn lijf die maar niet stil kon blijven vandaag kwam door de extra energie die hij straks nodig zal hebben. De pootstappen die richting zijn den liepen lieten hem waaks naar voren schieten. Voor de kat uberhaupt zijn den bereikt had stond Bloodpaw al voor zijn neus. "Wat." Vroeg hij direct. Zijn blik greep die van zijn clangenoot vast die van de schrik hakkelend vertelde dat Beechresin haar eerst wee had gekregen. Al een speer vloog Bloodpaw op zijn kruidenpakketje af die hij al dagen klaar had liggen en stormde de nursury binnen. Daar legde hij direct zijn spullen neer en keek met een grote blik naar de tabby she-cat die moeizaam haar weeën opving. De tom probeerde zijn steun te bieden op welke manier dan ook, ook al was hij zelf erg rusteloos.

De eerste kitten kwam ter wereld maar toen Beechresin hem wanhopig aankeek viel zijn wereld even in. "Nee.." Murmelde hij terwijl hij zich naar voren boog om de kitten te bekijken. Er was niks.. helemaal niks dan kou en de geur van dood. Nee. Nee. Nee. Dit was zijn straf. Dit was waar hij op gewacht had. Dit was starclan's teken. Hij keek zichzelf aan maar dan klein en levenloos. Dit was zijn einde. Maar hij kon het niet accepteren dat de kitten niet eens een begin had gehad. Machteloos probeerde de tom de kitten nog wakker te krijgen uit zijn voor eeuwige durende slaap maar niks werkte. Hij hard hij ook over zijn borstje, buik of snuitje likte. Hij lang hij ook op de plek van diens hartje bleef pompen met zijn voorpoot.. Er kwam geen teken van leven uit. Verslagen grauwde de tom kwaad en begroef het kleine bolletje voorzichtig bij de buik van Beech. Dat hun kind toch bij zijn moeder kon zijn terwijl starclan hem vergezelde op zijn reis naar de sterren.

Ondertussen ging de bevalling door. Bloodpaw moest zich uit zijn rouw trekken om de rest van het kroost te helpen op aarde te komen. Hij bad diep dat starclan in ieder geval niet alle kittens met zich mee had genomen. Toen de tweede kittens geboren werd hield de maine coon zijn adem in. Hij ademde pas weer uit toen Beech concludeerde dat ze ademde. Opgelucht sloot de tom kort zijn ogen voor hij het kleine meisje snel na checkte als alles goed was. Daarna kwam nummer drie al, en nummer vier, en nummer vijf. Allemaal meiden, behalve die nooit het daglicht zou mogen meemaken. Met een treurige blik keek Bloodpaw naar buiten waar hij enkele witte vlokken sneeuw naar beneden zag dwarrelen. Het eerste sneeuwval tijdens de kerstdagen. Hun kerstkindjes. Hun sneeuwengeltjes. De tom gaf een tedere en steunde lik over de kop van Beechresin voor hij de namen gaf aan pasgeboren kittens. Hij had er stiekem al over na gedacht, dus lang duurde het niet voor hij elke bolletje pluis gedoopt had. "Amethystkit." Zijn mooie jongen, zijn speciale edelsteentje. Hij hoopte dat de sterren hem goed zouden opvangen. "Chivekit." De tom raakte met zijn neus de grijzige rode kitten aan; hun tweede kindje, vernoemd naar de paarse bloesem van de bieslook kruid maar ook naar Chivysniff, de Riverclan med cat die veel voor hem betekende. "Pansykit." Ook hier raakte Bloodpaw het she-catje aan met zijn neus. Vernoemd naar zoveel dingen maar vooral naar het paarse bloemetje waar hij zoveel van hield. "Plumkit, Scarletkit en.. "Morningkit." Hij raakte de drie meisjes aan zoals hij ook gedaan had bij hun andere twee zusters. Allemaal hadden ze een speciale naam gekregen. Allemaal vernoemd naar iets waarvan hij hield: Hij hield van hun, het allermeest.