Spine trees

Appleseed had een onsuccesvolle jacht achter de rug. Het was nog maar zonhoog, maar voelde zich al enorm gestresseerd. Er was iets meer prooi door bijkomst van hun nieuwe gebied. Veel kon je het echter niet noemen. De zon school zich achter grauwe wolken. Het was geen gezellig licht. Liefst zag hij blauwe lucht met witte wolkjes. Dat deed hem altijd aan zijn zus denken Lightspeck. Haar lichtblauwe ogen en zachte crème vacht. Helemaal anders dan hem. Dat vond hij niet zo erg, Apple leek veel op zijn vader en Light op zijn moeder. Juist daarom koesterde hij zijn zus nu nog meer, om mama te herinneren. Een geluidje achter hem deed de kater opkijken van het ijs. Voor nu zag hij alleen maar gras en bomen. Hmmm, de wind stond verkeerd. "Goedemiddag?"

+ Blueflower eerst  

De kleine crèmekleurige poes weefde tussen de dunne bomen door. Haar lichaam omzeilde de obstakels met geoefende precisie. Haar ademhaling was gejaagd en haar tempo snel. Ze wilde haar conditie niet laten verslechteren. Juist nu niet, nu de banden met windclan zo enorm slecht waren en de clan pas nu een terugkrabbel begon te maken na de prooischaarste. Toen haar spieren pijnlijk begonnen te prikken viel ze terug op een snel drafje en uiteindelijk loopsnelheid. Ze kwam net om een boom heen toen ze hem zag staan. "Hey.. Appleseed.." Ze was nog buiten adem en moest voorover leunen om op adem te komen. De gestreepte kater met de groene ogen was alleen vandaag. Net als zij. Ze liet haar hoofd hangen en ging zitten. Ze had gerend helemaal vanaf het kamp. Ze kon maar al te goed merken dat ze nog lang niet op volle kracht was. Niet zoals ze was geweest vóór de harde leaf bare. "Vergeef me, ik heb gerend." Murmelde ze met een verontschuldigende blik zijn richting op.

Zijn appelgroene ogen vingen plots een beeld op. Een kattin kwam uit de schaduwlijn vandaan. Het was Blueflower. Haar flanken en borstkas gingen heftig op en neer. De donkerbruine kater nodigde haar niet echt uit om naast hem te gaan zitten, maar het stoorde ook niet dat ze het gewoon deed. "Vergeef me, ik heb gerend," ademde ze intens naast hem. Appleseed flikte even met zijn oor en schudde dan zijn kop. "Maakt niet uit Blueflower, zat er iets op je hielen?" Hij wierp een blik opzij en greens zachtjes. Misschien het monster onder haar nest.

Het zware gebonk van haar hartslag weerklonk in haar oren terwijl Blueflower op adem aan het komen was. Ze schudde houterig haar kop. "Nee.. ik.." Ze kuchte en wierp hem een awkward glimlach. Toen haar niet langer het gevoel had dat haar longen in brand stonden richtte ze haar kop op en schonk ze hem een vriendelijke grijns. "Ik was aan het rennen om mijn conditie op te bouwen, ik ben helemaal vanaf het kamp gekomen op topsnelheid." Legde ze uit. "En jij? Op jacht?" Raadde ze met een blik op de omgeving waar ze zich in bevonden. Het kleine bos was een mooie plek. Ze kwam er graag om bloemen te plukken voor de kittens maar de koude leafbare had alles kapot gemaakt, en de meeste waren jammer genoeg nog niet terug gegroeid.

De blauwe kattin begon eerst een beetje te stotteren. Zijn grijns werd groter. Even dacht hij dat ze ging op staan, nu haar ademhaling rustiger werd, maar ze richtte haar aandacht op hem. Appleseed draaide zich om naar haar. "Op topsnelheid hé?" Zijn stem klonk uitdagend. Was dit misschien een challenge om haar snelheid te checken wanneer ze genoeg hadden van praten? "Heb je daar heel zonhoog over moeten doen?" Hij werd half onderbroken door haar zin. Niet intentioneel waarschijnlijk, hij koos zijn zinnen dan ook nooit op de goede moment. "En jij? Op jacht?" Het werd beantwoord door een knikje. Ergens ging het vlammetje van irritatie weer aan. "Ja zelfs op de Heatherfields is geen konijn te bespeuren," zuchtte hij met een grom in zijn stem.

De groene blik van de cyperse kater ontmoette de hare. Blueflower knikte en schudde daarna haar hoofd. "Nee zo lang kan ik ook weer niet rennen, ik ben geen windclan kat!" Grinnikte ze hoofdschuddend. "Ik was even geleden begonnen." De blauwe poes voelde een pijnlijke steek in haar zij. Misschien had ze het iets overdreven. Ze trok met haar snorharen toen Appleseed vertelde dat hij ook geen geluk had gehad op de heatherfields. "Trek het je niet zo aan, die beesten zijn verduiveld snel," snorde ze met een sympathieke veeg van haar staart langs zijn schouder. "De meeste kunnen ze niet eens te pakken krijgen." Voegde ze er aan toe. De Heatherfields hadden ze gekregen maar de hazen waren bijna altijd te snel voor haar..

Appleseed voelde het vlammetje van irritatie uitdoven naar een algemeen warm gevoel. Het gesnor en geveeg vrolijkte hem iets op. "Dat is waar, ik ben trouwens beter in vissen," mauwde hij. Zijn blik gleed over het bevroren beekje. Aan de oevers leek het smelt ijs, maar de rest leek nog te dicht. "Weetje, ik nu alles zo bevroren is mis ik het zwemmen wel een beetje. Ik vind de spanning er zo leuk aan." Hij wiebelde met zijn oortjes en ontmoette haar blauwe blik. Een idee ontsproot in zijn brein. "Zullen we de spanning elders gaan opzoeken?" Misschien... konden ze in bomen klimmen, samen gaan jagen, euhm oefengevechtje?

Blueflower kon daar wel begrip voor inbrengen. Ze waren riverclan. Een schande dat ze het beste konden vissen was dat volgens haar absoluut niet. Ze onttrok er zelf trots uit en probeerde zo min mogelijk na te denken over de consequenties van het territorium gevecht. Appleseed leek wel zin te hebben in spanning, iets waar zij nou juist niet echt naar opzoek was na haar intense ren sessie. Maar ze zag het wel zitten om iets samen te doen met de cyperse kater dus knikte ze gedwee. "Oké, waar wil je naartoe?" Vroeg ze hem terwijl ze om zich heen keek, luisterend naar de omgeving. De passerende gedachten dat ze zin had in warmer weer en zwemmen schoot door haar kop en ze wenste vurig dat starclan hen snel met betere tijden zou zegenen. Ze hadden het nodig, zeker na .. "Ik vind alles prima." Liet ze hem weten, haar eigen doemgedachten onderbrekend.

Hij was een man, maar gevoelloos was hij niet. Zeker niet aan andere hun gevoelens. Appleseed glimlachte. Ze had net gerend en dus voor haar was spanning niet meer nodig. Daarom koos hij ook de minst moeilijke opdracht eruit. Hij stond op en knikte naar het bos. "Oké, misschien dat als we samen jagen, we misschien wel een prooi bemachtigen?" Het was niet echt een vraag om op te antwoorden. De donkerbruine cypers stak zijn snuffel in de lucht. De wind zat nog steeds gedraaid dus veel geuren kwamen hem niet tegemoet. Alleen de zoete bloemen geur van Blueflower. "Lets go!" Zijn poten tintelde al.

Nou jagen dat zag ze wel zitten. Dat was iets wat lang kon duren, of heel kort. Ze vond de uitdaging ook niet verkeerd omdat zij, zoals vele, eigenlijk veel beter in het water joeg. Ze knikte daarom dus ook en volgde zijn blik. Er kon van alles in de struiken of in de bomen schuilen en ze hoopte maar dat ze het op tijd kon ontdekken. Maar 2 paar ogen zagen meer als 1 paar. Ze wierp Appleseed een glimlach toe. "Let's go." Murmelde ze ook en ze dook het struikgewas in. "De wind staat onze kans op dus als er iets voor ons zit dan kan het ons niet ruiken." Snorde ze opgewekt. "Stel je voor, Appleseed, als we iets vangen kunnen we weer een hongerige maag vullen." Haar zachte stem werd wat lager toen ze dat zei en ze hem een weifelende blik toewierp. Als ze dacht aan alle honger die de clan geleden had, en nog steeds onderging, werd ze verdrietig.

De kater blikte even opzij toen ze de bosrand bereikte. Hij voelde de wind draaien en de langere haren bij zijn oren kriebelde nu. Oh dit betekende goed nieuws! Spanning kroop door zijn poten naar zijn hart. "Stel je voor, Appleseed, als we iets vangen kunnen we weer een hongerige maag vullen." Zijn ogen begonnen te twinkelen bij haar woorden. Ja! Ze konden misschien wel meerdere kittens voeden. De nursery was deze winter wat stilgevallen, afgezien van de 5 moons oude kittens en die van Roseburn. Haar weifelende houding was hem niet ontgaan. "Dat gaat zeker lukken, we moeten vooruit kijken!" Hij liet zijn bekje openstaan zodat de geuren zijn geurklieren vulden. Momenteel kon hij wollige diertjes ruiken onder de grond in hun winterslaap, maar voor de rest niet veel anders.

Blueflower opende haar kaken en proefde de lucht. De wind droeg allerlei dingen met zich mee scheen het. Appleseed zijn opbeurende woorden opbeurende toon stemde haar goed en ze knikte instemmend. "We moeten gewoon ons best doen, meer kunnen we ook niet doen." Zei ze, knikkend. Ze was blij dat hij zo optimistisch erover was. Dan kon zij dat ook zijn. Onder het sluipen voelde ze dat haar spieren nog niet helemaal uitgerust waren. Ze kon het lange rennen dus maar beter aan haar clan genoot overlaten. Zij kon zich beter concentreren op opsporen. Daar over gesproken.. Ze ving een geur op vanuit een klein holletje die tegen een boom aan genesteld lag. Groot genoeg om haar pootje er doorheen te duwen, te klein om verder dan haar pols te komen. Ze haakte werktuigelijk haar klauw naar binnen maar stuitte op niets. "Ik denk dat hier iets in zit." Miauwde ze en ze keek over haar schouder naar Appleseed. Ze zakte door haar poten en tuurde naar binnen. "Maar ik weet niet of hij diep zit.." Nee, ze kon echt niets zien en de geur was erg vaag.

De cypers volgde Blueflower die duidelijk iets op het spoor zat. Ging ze jagen op de wollige diertjes die hij rook? Speciaal. Zijn poten waren te groot voor de kleine huisjes, dus dat was nooit een optie voor hem. Toch... als zij hen kon pakken was dat al een prooi meer. "Maar ik weet niet of hij diep zit.." Hij stapte naar voren en keek naar het holletje dat tegen de boom aan lag hmm. Rustig, alsof het niets was stak hij zijn snuffel erin. Zo te zien eh... ruiken was het een woelmuis. Hmmm... hij dacht even diep na terwijl hij zijn hoofd terug om hoog bracht. "Ik heb een idee!" Hij tikte met zijn lange staart tegen haar poot. "Ik ga wat op de grond in het rond springen en als hij wakker wordt vang jij hem." Het was een raar idee, maar het moest werken toch? Appleseed koos een plekje, niet ver van de boom. Hij lanceerde zich in de lucht en kwam met een dreun terug op de grond. Even checkte hij het holletje.

Om Appleseed wat ruimte te geven schuifelde ze opzij om hem langs te laten. Hij boog langs haar heen en stak zijn neus voor een tel het gat in. Ongetwijfeld om zelf ook eens een goede reuk op te vangen van het muisje. Ze observeerde hem zwijgend. Hij leek wel verstand ervan te hebben want na een pauze kwam hij al op een idee. Ze keek hem voor een tel verward aan en moest toen lachen toen het doordrong dat hij het meende. "Oh, oké.." Grinnikte ze terwijl ze zelf ook overeind kwam. Wie was zij om te oordelen? Dus ze deed een pasje achteruit om hem de ruimte te geven. Vanaf haar kant zag het er .. erg grappig uit. Ze moest haar best doen om niet in lachen uit te barsten. Blueflower beet op haar lip en richtte geamuseerd haar ogen op het holletje. "Ik denk niet dat het werkt." Miauwde ze na een korte stilte. Haar ogen fonkelde terwijl ze terug keek naar Appleseed. "Misschien moet je-" Ze begon breed te lachen. "- moet je het nog eens proberen. Iets overtuigender deze keer." Voegde ze met bevende stem aan toe. Het kostte haar alle wilskracht om niet te gaan lachen. Ze wist niet of hij dat als aanstootgevend zou opvatten. Mannen hadden immers een gevoelige kant als het om hun trots ging..

Hij kneep even zijn appelgroene ogen tot spleetjes. Was ze nu met zijn idee aan het lachen? Hij meende het hoor, het kon toch goed zijn dat de woelmuis wakker werd en haar kant zou op sprinten? Er was kwam geen beweging van het holletje. Zeer spijtig. "Iets overtuigender deze keer." Haar stem beefde. Even checkte hij of ze echt niet aan het lachen was met hem, maar zijn mannelijk hartje bevestigde van niet. Daarom dook hij in elkaar. Hij spande al zijn spieren op en sprong weer in de lucht. Nu zou hij inderdaad overtuigender moeten neerkomen. Daarom spreidde hij zijn vier poten als een spin en kwam hij met een klap op de grond terug. Oeff! Al de lucht werd uit zijn longen geperst. Hij voelde zich eventjes als Blueflower in het begin, na haar conditie ren.

Onschuldig, als ze op dat moment totaal niet was, keek ze hem aan toen hij haar tussen toegeknepen ogen aankeek. Niet lachen, Blueflower. Niet lachen.. Hield ze zichzelf voor. Ze kon niet met zekerheid vaststellen of hij wist dat ze op het punt stond in lachen uit te barsten of niet. Ze wilde hem niet het gevoel nemen dat ze hem niet serieus nam want tot op zekere hoogte deed ze dat zeker wel. Dus zakte ze weer door haar poten, ogen op het holletje gericht, lichaam aangespannen. Klaar om haar prooi te vangen. Met een harde dreun landde Appleseed op de grond. Haar snorharen trilde lichtjes toen ze meende wat te horen woelen. Er bewoog wat! Gespannen kwam ze een stukje overeind en sloop ze dichterbij. Er volgde een paar hartslagen van stilte. Niemand zei wat. Een halve seconde voordat het beestje tevoorschijn zou schieten hoorde de blue point poes hem. De woelmuis was pijlsnel maar zij was ook snel. Ze wist haar klauw nog net in zijn bips te haken waardoor het beestje een geschrokken kreetje slaakte. Blueflower leunde naar voren en beet het dood. Een klein druppeltje bloed hing er aan haar lippen. "Dankjewel, StarClan, voor deze gift." Murmelde ze met haar hoofd respectvol gebogen. Ze keek weer op naar Appleseed. "Het is gelukt, je plan was een succes!" Snorde ze met geamuseerd fonkelende ogen.

Pijn schoot door zijn ribben naar zijn staart en schouders. Auwch! Hij bleef wel heel stil liggen omdat Blueflowers oren zeiden dat ze iets hoorde. Toen hij het woelmuisje zag rennen sprong hij recht om het te pakken voordat ze aan hun klauwen ontsnapte. Alleen was de kattin heer en meester van de jacht en de prooi was binnen. Gelukkig en een tikje pijn kwam in zijn ogen terecht. Een beetje bescheiden, verlegen misschien keek hij even naar beneden. "Dat was goed teamwerk, ik dacht even dat het niet ging werken." Gelukkig dat zijn vacht zijn blos weerhield. Gereserveerd trippelde hij naar haar toe. "We zullen het begraven en kijken of we nog ergens successen boeken. Misschien niet meer zo als nu," mauwde hij terwijl hij met zijn staart over zijn ribben aaide.

Het was zeker even spannend geweest. Nu dat de prooi binnen was voelde ze de adrenaline die door haar aderen stroomde onmiskenbaar. De jacht was altijd een spannend moment. Je wist nooit of je succesvol zou zijn of met lege handen thuis zou komen. Blueflower kwam overeind en liep met de muis naar een plekje naast een grote varen. Ze groef een ondiepe kuil en liet de muis daarin vallen. "Wat ik wel niet zou geven voor een vis." Verzuchtte ze toen ze de laatste aarde aan het gat toevoegde en hem sloot. Ze keerde zich om naar Appleseed. Hij was een stuk bedaarder dan voorheen, hij was vast opgelucht dat ze prooi hadden gevangen. Dat was al 1 maag gevuld. "Oké laten we gaan. Ga jij maar voor," Stelde ze voor.

Hij voelde de blos verdwijnen toen ze haar volgende woorden sprak: "Wat ik wel niet zou geven voor een vis." Even afwezig keek hij naar de varen. Hij lichtte zijn staart en liet zijn geur daar achter. Hij was slecht in herkenningspunten en anders zou hij de woelmuis nooit meer terug vinden. Automatisme misschien. Hij blikte naar Blueflower. "Ja ik ook, ik ben bijna de smaak vergeten," verzuchtte hij. De tabby stapte zijn neus achterna. Hij rook niet echt iets speciaals en muizen onder de grond wilde hij niet echt meer vangen. Straks waren al zijn ribben gebroken en de medicine cat was nog zwak van het gevecht. Natuurlijk vertrouwde hij haar apprentice. Die mocht hij eigenlijk wel, ze was zo een brutale. Chivysniff minder want ze kon zo bazig zijn. Vooral toen zijn moeder Greencough had gekregen, hij mocht haar bijna nooit bezoeken. Hij stapte tussen een grote struik. Ooit zouden dit paarse bloemen worden. Waar hij absoluut van hield, maar nu was het een simpele struik.

Kort ving Blueflower even zijn blik op voordat Appleseed haar voor ging en ze hem achterna liep. Ze ging naast hem lopen, hield de omgeving scherp in de gaten net als hij ongetwijfeld ook deed. Ze spitste haar oren en luisterde naar elk geluidje die ze kon oppikken maar het leek erop dat iedereen stil was geworden. "Ze zeggen dat na een lange periode van extreme kou een belonende newleaf komt." Verbrak ze de stilte, haar stem laaghoudend zodat ze niet de prooi zou laten opschrikken. Haar blauwe ogen wierpen een blik op een vogel die hoog in een boom zat en wegvloog toen ze onder de takken doorliepen. "Ik kan alleen maar hopen dat hij snel komt.. de clan houdt het niet langer uit." Ze liet haar blik betekenisvol op de grond rustte met een wee gevoel in haar buik.