Spine trees

Zijn maag keerde bij de woorden van zijn clangenoot. Hij voelde in zijn keel dat hij straks zijn maaginhoud zou legen, puur door het slechte gevoel. Even keek hij er pessimistisch tegen op, maar zo was hij niet. "We hebben vast een prachtige green-leaf met zoveel vis dat onze vachten weer blinken en dat de kittens mooie ronde buikjes hebben." Het wee gevoel in zijn maag verdween een beetje. Wie de woorden hard genoeg zei geloofde ze ook. Appleseed doorkruiste een volgende struik en bleef plots stokstil staan. WAT WAS DAT? Een groot beest, héél groot beest stond te grazen. Het was niet alleen. Hun lange stokkige poten druipten van het water. Waren ze overgestoken zonder dat ze het wisten? Een paar van de dieren hadden gigantische stokken op hun kop. Ze zagen er mager uit, bij een paar kleintjes kon hij de ribben tellen. Waren... waren dit herten?

"Echt waar?" Vroeg de blauwe poes dromerig. Dat was een mooi vooruitzicht, het beste wat je kon behalen. Ze kon het nauwelijks langer aan om de uitgemergelde lijven van haar clangenoten te zien. Kittens die huilde omdat ze zo'n honger hadden.. Ze zou dat beeld nooit meer vergeten. Voor zolang ze leefde. Als ze later zelf kittens had zou ze hen vertellen over de periode dat riverclan bijna ten onder was gegaan. Toen Appleseed plotseling stil hield kopieerde ze hem onmiddellijk, haren iets overeind. Ze durfde niet te vragen wat er was, bang dat ze wat er ook was hun kant op zou lokken. Ze opende haar kaken maar rook geen vos. Ook geen das. Het was iets.. Aarzelend volgde ze Appleseed en stak ze haar kop tussen de takken van een struik door. "Wauw.." Fluisterde ze verrukt. Een pezig dier stond op de open plek met lange, dunne poten en gracieuze nekken. Naast hem stonden twee andere die ook bruin van kleur waren maar geen gewei op hun hoofd droegen. Haar ogen vielen op de kleintjes die bij hen stonden en ze voelde een brok in haar keel. "Wat zijn ze mooi.. ik heb nog nooit zoiets gezien." Murmelde ze in zijn oor, geëmotioneerd door de aanblik.

Appleseed leek met zijn nonchalante, maar toch sterke houding altijd een beetje kil en gevoelloos. Niets is minder waar. Hij had een gevoelig hart en hield zielsveel van het bos en van de rivier. Daarom dat hij nu zo ontroerd werd van het aanzicht. Zijn ogen waren gericht op de dieren, terwijl hij iets dieper dook. Liefst wilde hij ze blijven bestuderen, maar ook ergens wilde hij niet dat ze ineens gingen aanvallen. Appleseed draaide zijn oortje naar de kattin. "Sommigen noemen hun kittens Stagkit en Deerkit... zou dit een hert zijn?", speculeerde hij op een fluistertoon. Het goudenbruine dier met de takken tilde zijn hoofd op en keek in zijn richting. Van waar zouden ze komen?

Blueflower was gehypnotiseerd door de wezens. Ze bewogen met gratie en lenigheid ongekend voor de jonge poes. Ze merkte niet eens dat ze overeind kwam om ze beter te bekijken. Ze hoorde nauwelijks wat Appleseed tegen haar zei. Toen ze volledig overeind stond voelde ze de angst van voorheen uit haar poriën vloeien. Als automatisch trad ze naar voren. Haar staart wreef zacht langs de struiken en produceerde een zacht ritselend geluid. De koppen van de overige dieren schoten omhoog. De twee hindes achterin snoven nerveus en draafde een eindje van hen vandaan, gevolgd door hun kleintjes. Een geluidje ontsnapte tussen Blueflower haar lippen. Hun bewegingen leken iets magisch te hebben. De grote hertenbok had zijn hoofd naar haar toegekeerd en staarde haar alert aan, oren nieuwsgierig naar voren gericht. Langzaam sloop ze dichterbij waarna het hert zijn kop naar beneden bracht en zich volledig naar haar toekeerde. Ze hoorde zijn zware ademhaling toen hij zijn neus naar voren stak, niet begrijpend wat voor vreemd wezen voor hem stond. Blueflower strekte haar nek uit, hopend dat hij haar dichterbij liet, aan hem mocht ruiken.. en keek hem in de ogen. Ze waren zwart, niet op een enge manier. Zwart zoals de lucht als de maan was opgegaan en die bezaaid was met sterren. En toen keerde het majestueuze wezen zich om en draafde achter zijn hindes aan. Versuft bleef ze achter en staarde ze de wezens na, woordeloos. In de verte bleven ze staan en keken ze nog even achteruit voordat ze met lome passen richting de boomgrens stapte.

Zoals hij daar stokstijf was trippelde zij naar voren. Gealarmeerd keek hij naar de elegante dieren en toen weer naar de kattin. "Blueflower!", fluisterde hij met een dringende stem. Wat deed ze? Wilde ze dood. De hindes stapten wat naar achteren. Ze leken hun jongen te willen beschermen. Dat was geen gevaar als ze niet dichterbij ging. Appleseed wiebelde met zijn oortjes toen ze haar nek strekte. Even leken zij en het mannetje neuscontact te maken, maar daarna sprong hij met grote stappen weg. De rest volgde. Hij zag ze weg stappen naar de boomgrens. Waarschijnlijk gingen ze naar grotere oorden, waar katten hun niet stoorden. Zijn hart hamerde in zijn keel. "Blueflower, je bent echt gek!" Een slap lachje kwam van zijn lippen. Wat een moed.

Vanaf haar plek keek Blueflower ze na, afvragend waar ze heen gingen. Ze had nog nooit een hert gezien, kende de mystieke wezens enkel van verhalen. Ze vond het moeilijk om te twijfelen eraan dat dit een voorteken was. Een teken dat StarClan hen niet verlaten had. Wat anders zorgde er voor dat zulke majestueuze wezens zich voor haar lieten zien, met hun jong notabene! De blauwe kattin keek met een vreemde blik om en ontmoette Appleseed zijn ogen. Ze was totaal vergeten dat hij er ook nog was. Geschrokken keerde ze zich naar hem toe. "Ik-" Blueflower moest zelf ook een beetje lachen. "Ik geloof dat je gelijk hebt." Ze was zo opgegaan in het moment dat ze helemaal was vergeten dat Appleseed haar hier in de eerste plaatst naartoe had geleid. "Ik kan het haast niet geloven, Appleseed," Murmelde ze ademloos, omkijkend of ze hen nog kon zien. "Ik heb nog nooit zoiets speciaals meegemaakt! Ik dacht even dat hij mijn neus zou aanraken!" Snorde ze verrukt.

De kater moest lachen. Blueflower was hem er eentje. Zomaar naar een onbekend dier stappen. "Ik heb nog nooit zoiets speciaals meegemaakt! Ik dacht even dat hij mijn neus zou aanraken!" Hij schudde zijn kop. "Ja dat dacht ik ook, en daarna zou het je in de snuffel gebeten hebben." Met zijn poot sloeg hij zachtjes tegen haar wang. "En dan had je geen neus meer, Blueflower de elder." Hij greens nog steeds een beetje aangedaan en dus ietwat slapjes. Hij kon het echt niet geloven. Echt niet. Wat een moed... wat een durf. In tegenstelling tot hem. Hij bevroor bij iedere situatie. Een goede warrior was hij wel, maar hij had aanmoediging nodig om een coole actie waar te maken. Zijn groene blik gleed over het bos heen. Een vraag brandde op zijn lippen die de elegantie dieren naar boven hadden gebracht. "Wat waren die takken op de kop van het mannetje?"

Blueflower moest lachen. Appleseed leek over zijn aanvankelijke stress heen en dat deed haar goed. Ze ontweek zijn poot en gaf hem een speelse, maar zachte mep in zijn richting terug. "Ik denk niet dat ze kwaad in de zin hadden, ze zagen er zo vredig uit." Ze keek opnieuw over haar schouder maar zag ze inmiddels al niet meer. Haar heldere blauwe ogen bleven nog even op dezelfde plek hangen voordat ze zich weer tot de bruin cyperse kater richtte. "Ik weet het niet." Zei ze eerlijk, nadenkend over zijn gewei. Het kon voor van alles zijn. Blueflower had nog steeds sterk het gevoel dat de wezens iets magisch hadden, of in ieder geval iets bijzonders. Nu dat de herten verdwenen waren begon ze zich ook steeds meer weer te beseffen waar ze waren en waar ze mee bezig waren. Jagen. Voedsel zoeken voor de clan. "Hey, Apple, laten we verder gaan met jagen. Als we nog één ding kunnen vinden dan mogen we terug." Herinnerde ze hem vriendelijk met een zachte blik.

Ik zeg: ooit moeten we een vervolg topic doen waarin Apple en Blue twee herten zien vechten. Weten ze meteen waar die vreemde takken voor zijn ;p

Zijn appelgroene ontmoette even haar lichtblauwe. Ze antwoordde dat ze het ook niet wist. Hmmm oke. Dat moesten ze dan nog eens gaan uitvogelen. Als hij de elegantie dieren ooit nog zou zien. Appleseed schudde zijn vacht uit. Zonhoog was veranderd naar een vallende avond. Hij zag het aan de schaduwen van de bomen en omdat het plots donkerder leek geworden te zijn. Zo gefocust, dat de lichtschakering onopgemerkt was gebleven. "Zullen we onze prooi ophalen en naar huis gaan? Misschien zijn we nog op tijd voor Sharing Tongues." Zijn oren wiebelde even onzeker. Het kon ook zijn dat ze de donkere avondlucht wou opsnuiven en jagen tot ze nog iets hadden gevonden. Dan kon het laat worden, maar daar zat hij ook niet zo mee in.

Hahah ja, alles krijgt een hertenthema bij hun topics

Blueflower trok met haar oren bij zijn voorstel maar knikte dan toch instemmend. Het begon al donker te worden en ze wilde haar muis nog afgeven bij een clangenoot. Anders was het allemaal voor niets geweest. Ze hoopte dat er nog prooi over was voor haar vanavond maar als ze niets kreeg dan was het ook goed. Ze zou nooit een muis kunnen opeten met de wetenschap dat iemand anders die hem harder nodig had dan zij honger leed. "Oké, laten we dan gaan." Ze gaf hem een zacht tikje tegen zijn schouder toen ze langs hem liep op weg naar de plek waar de muis begraven lag.

Niet anders gewoon van Blueflower stemde ze toe. De donkerbruine cyperse kater knipperde en draaide zich ook om. Hij versnelde even zijn pas om haar bij te houden. De tijd vloog voorbij als je plezier had, dat was zeker waar. Zijn appelgroene ogen kregen na een stukje wandelen terug het bosje in het oog. Hij trippelde er naartoe en groef de woelmuis op. Het was altijd een opluchting als de prooi er nog was. Vaak had hij vossen gehad die het mee namen of andere mysterieuze wezens zoals boommarters. Hij nam het muisje in zijn kaken en keek even naast zich naar de blauwe kattin. Het zou bijna volledig donker zijn als ze terug kwamen, hoewel het licht langer op hun gebied neer scheen. Met zijn oren en ogen alert voor misschien meer prooi begon hij met een stevige tred naar huis. Hij kon niet wachten om zijn vacht op orde te stellen na een lange dag en om aan een paar katten te vertellen wat ze hadden gezien.

Zwijgzaam liep de kleine kattin mee naast Appleseed. Haar hoofd zat nog vol met de herten van eerst. O, de verhalen die ze de kittens kon vertellen! Ze moest glimlachen bij dat idee. Misschien zou ze Lilykit, Cinderkit, Dreamkit en Stormkit uitnodigen om bij haar te komen zitten voor een verhaaltje vanavond. Die vier hadden het al moeilijk genoeg. Ze bleef stil staan wachten toen Appleseed haar prooi opgroef en volgde hem daarna weer toen ze terug naar het kamp gingen lopen. Te oordelen aan zijn snelle pas had hij net zo veel zin als zij om naar huis te gaan. "Wie als eerste thuis is!" Riep ze uit en ze schoot zonder waarschuwing langs hem heen.

Zijn oortje was op haar gericht, zodat hij toch nog kon checken of ze niet achterbleef. Natuurlijk twijfelde hij niet aan haar kunnen. Ze was hier een paar uur geleden nog helemaal... "Wie als eerste thuis is!" Hij schrok eerst even, maar toen hij de blauwe schijn zag weg vliegen herstelde hij zijn innerlijke rust. Even schudde hij met zijn kop, seg hij had wel bagage bij hé! Dat was echter geen excuus. Appleseed spande zijn achterpoten aan, om sneller te gaan. Al snel vloog hij over de grond. Zijn hart racete in zijn borstkas als een vogeltje dat gevangen zat tussen zijn klauwen. Een grote glimlach verscheen op zijn donker gekleurde gezicht. De muis wapperde tussen zijn tanden. Zijn grote poten kwamen amper neer op de grond, hij kon nu als hij zijn nek strekte haar staart aan raken. Blueflower was snel pfiew!

Het duurde niet lang voordat Blueflower pootstappen achter zich hoorde. Haar mondhoeken krulde om en haar hart begon wilder te slaan. Er was iets speciaals aan het gevoel van een wedstrijdje. Je wist nooit wie er winnen zou. Tevens had ze vandaag nog geoefend op haar snelheid, ze herkende het terrein nog goed. Lenig ontweek ze alle obstakels en bomen tot ze op de open vlaktes kwam, gekenmerkt door rivieren, stroompjes en struiken. Ze sprong over een ondiep stroompje heen en zette aan. Ze durfde niet achter zich te kijken, bang dat Appleseed haar bijna zou inhalen.

8 paar poten roffelden over de grond. De vier van haar al wat sneller dan de zijne. Hij nam grotere stappen, maar zij was sneller. Daarbij zag hij haar springen over alle obstakels die hem vertraagden. Als ze op de Heatherfields waren geweest, had dit een eitje geweest, maar nu moest hij door een ondiep stroompje dat hij gemist had. Hij stapte iets lager dan normaal en verloor hierdoor bijna zijn evenwicht. Blueflower flitste als een haas uit de klauw weg van hem. De kater hijgde door de muis heen, maar hervond zijn kracht en zat al snel weer op topsnelheid. Zijn appelgroene ogen blonken van pret. Hij sprong over een omgevallen boomstam en toen hij neerkwam raakte hij de staart van de kattin aan. Ha! Even zette hij alles op alles, nu liepen ze nek aan nek. Hij blikte opzij om uitdagend te grijnzen. Het bos waren ze nu uit gelopen en ze kwamen in een met riet bedekt gebied. De oevers van de kleine stroompjes waren glibberig. Hij lette ook niet op zijn poten toen hij haar uitdaagde, dus zijn ogen werden ook groter. Aaah! Zijn donkerbruine poten leken een poppenkast met hem te spelen. Hij verloor nu wel degelijk zijn evenwicht en landde in een rietbed, met zijn neus en de woelmuis in het water. Als dit de finishlijn was had hij gewonnen.

De ademhaling van de kattin stokte en ze maakte een geschrokken sprongetje, haar staart intrekkend voor een tel toen ze een neus er tegenaan voelde tikken. Aah, hij was dichterbij dan gedacht! Door rennen Blueflower. Let niet op je spieren die nu wel erg pijnlijk beginnen te branden. Ze wierp een heel snelle blik opzij toen ze Appleseed naast haar zag komen en ze moest haar best doen niet te verraden hoe nerveus ze was.. maar hoe leuk ze het ook vond! Een vrij breed stroompje doemde op in de verte en kwam wel erg snel dichterbij. De crémekleurige kattin merkte dat ze de sprong wel zou kunnen halen en dat deed ze dus ook. Met bevende poten kwam ze neer en rende ze door om gauw om te kijken toen ze een hoop kabaal gevolgd door een plons hoorde. Ze kwam moeizaam tot stilstand en trippelde terug. "Appleseed?" Miauwde ze vragend terwijl ze neer hurkte om tussen het riet aan de overkant van het stroompje te kunnen turen. "Gaat het?" Toen ze hem zag kon ze niets anders dan lachen. Zijn kont stak een stukje omhoog en zijn kop was bedekt met losse sprieten.

Oh bij Starclan! Gelukkig dat hij zo een geluid had gemaakt, want meteen hoorde hij een vragende stem. Hij lag er nog al onhandig, zijn voorpoten waren onder hem getrokken en verstrengeld in het riet. Zijn achterpoten stonden half-recht te trillen, waardoor zijn kont een stukje in de lucht stak. Op zijn kop lagen een paar natte sprieten die hij in zijn vaart uit de grond had getrokken. "Gaat het?" Hij keek even omhoog. Ooh... gênant. Appleseed grijnsde, met nog steeds de muis in zijn bek. Ze begon te lachen, natuurlijk, hoe lag hij hier ook wel niet. "Wed dwe muiw!" Zijn ogen gingen een stukje verder open, om dan intens de staren naar de prooi in zijn bek. Als hij vrij wou komen, zou hij het moeten loslaten en dan voerde het stroompje de woelmuis mee. Dat zou een spijtige zaak zijn.

Blueflower haar ogen vonden de zijne. Met een glimlach sloeg ze hem gaande waarna ze op stond en met haar voorpoten het stroompje in stapte en zijn kant op kwam. Ze kon hem beter maar gaan helpen, de arme stakker.. '"Wed dwe muiw!"' Blueflower trok met haar oren. "Wat?" Zei ze met een verbouwereerd gezicht. "Ik moet wat?" Op datzelfde moment zag ze waar Appleseed naar hintte en begon het de dagen. "Red de muis! Ik snap je!" Ze stapte naar hem toe en boog naar voren om de muis uit zijn bek over te pakken. Kort duwde hun neuzen tegen elkaar aan toen ze hem overnam. "Hewbbesw." Mompelde ze met de muis in haar bek. Vlug stapte ze achteruit om hem wat ruimte te geven.

Even leek het hopeloos te zijn. Dan lag hij hier voor eeuwig of spoelde de muis weg. Zijn oortjes gingen echter terug naar boven toen ze zei dat ze het snapte. Anders had hij het misschien duizend keer gezegd. Hij schrok een beetje toen ze de muis overnam en hun neusjes elkaar raakte. Een blos kwam op zijn wangen en hij voelde het heel warm worden, ondanks dat hij in het koude water lag. "Dankje," stamelde hij zachtjes. Daarna draaide hij zijn kop om en begon hij aan de rietstengels de knagen. Met zijn poten trok hij zo hard hij kon, tot ze los schoten. Aw! Samen met het rennen gingen dat stijve voorpoten worden. Appleseed kwam met een beetje moeite recht. Van zijn voorhoofd gleed een rietstengel. Een grimasje kwam op zijn gezicht en hij schudde de korte vacht uit. "Laten we het raceje afzeggen, dan bij jij gewonnen." Hij gaf een knipoog, terwijl hij het stroompje doorwaadde naar haar.

Iets op de manier hoe Appleseed haar bedankte viel dan toch eindelijk op bij de she-cat. Ze wist niet precies wat maar er was iets anders. Ze stapte opzij en keek toe hoe hij zichzelf los begon te maken uit de verstrengelde stengels. Ze grimaste toen ze hem zo zag worstelen en ze hem niet helpen kon. Ze wilde de muis absoluut niet uit het zicht laten. Ze konden alles doen en laten maar deze muis ging ze niet verliezen! Niet als er hongerige monden gevoed wilde worden. Tenslotte kwam Appleseed recht en gleed er een sprietje van zijn hoofd af wat er komisch uit zag. Ze grinnikte. "Nee, laten we het het op gelijkspel houden. De volgende keer dan proberen we het gewoon nog een keer en dan zien we wie van ons tweeën wint!" Stelde ze voor met een speelse schittering in haar ogen. "Kom op, het is nog niet ver naar het kamp meer. We kunnen beter opschieten voordat iedereen al uitgegeten is." Herinnerde Blueflower zichzelf en ze draaide om, wadend door het stroompje terug naar de oever. Eenmaal op de kant zette ze een snelle tred in, haar pijnlijke spieren negerend. Die noodstop van daarnet en haar eerdere ren sessie hadden haar niet ongeschonden gelaten scheen het haar toe.