What are you on about? [Butterpact]

Butterpact keek naar zichzelf in de rivier. Zijn reflectie weergaf dezelfde tabby met dezelfde gele ogen en dezelfde spieren als voorheen, alleen was zijn houding weg. Die houding waar hij zo trots op was geweest, die houding waar hij zijn broer mateloos mee had kunnen irriteren en die houding die er uiteindelijk voor had gezorgd dat een soort van kloof tussen hun ontstaan was. Tussen hem en de rest van zijn Clanmates, al was het beter geworden toen sommigen erdoorheen leken te kijken. Niets was echter meer hetzelfde toen zijn broer met zijn kop tegen die rots knalde en het plotseling einde verhaal was geweest. Zijn moeder wilde niet meer tegen hem spreken en Butterpact had soms het gevoel dat ze het hem kwalijk nam dat Breakingpoint dood was, al leek zelfs die gedachte absurd. Zijn moeder had voordien ook niet veel tegen hem gesproken, maar voordien had Butterpact zich dat nog niet zo aangetrokken. Nu voelde hij dat hij haar miste en dat hij wel een warme glimlach of wat zachte woorden van haar kon gebruiken. En toch was er nog altijd die trots die in hem schuilde en die zei dat hij zich niet zo snel gewonnen mocht geven aan die zwakke gevoelens. Op dat vlak was hij nog steeds zichzelf, al was ook dat een vage herinnering tegenover hoe hij vroeger was. Butterpact keek verstoord op toen hij begroet werd door Frostbite, een warrior die ouder was dan hem en die hij ongetwijfeld uitgedaagd zou hebben voor Breakingpoint’s dood. Nu kostte het hem zelfs moeite om een glimlach op te brengen. “Frostbite,” zei hij en hij gaf een knikje. Hij merkte huiverig op dat zelfs zijn stem afgemat klonk en ongemakkelijk rolde hij met zijn schouders. “Klaar voor het gevecht met WindClan?” vroeg hij vervolgens op een nonchalante toon, al speelde er een lichte grijns om zijn lippen bij het vooruitzicht wraak te kunnen nemen op die hazenvreters. Enkel het vooruitzicht aan een gevaarlijk gevecht zorgde ervoor dat zijn humeur de goede kant opging. Als dat niet ziek was, wist hij het ook niet meer.

De reactie van Frostbite was onverwachts. Alhoewel… misschien ook niet, gezien het karakter van de tom. Het was een karakter waar hij vroeger wel mee overweg zou kunnen, waar hij zich competitief maar toch ook sportief tegenover op had kunnen stellen, maar nu schoten zijn woorden het verkeerde keelgat binnen. Butterpact’s lippen trokken zich terug in een grauw, alsof hij het idee had dat de warrior twijfelde aan zijn capaciteiten binnen de Clan. Misschien was zijn bezorgdheid – als je dat tenminste al zo kon noemen, want zo bezorgd klonk het nu ook weer niet – wel gegrond, maar daar wilde Butterpact niets van weten. Hij begon eindelijk een positieve bron in zijn leven te vinden en nu moest deze warrior, die hem eigenlijk bijna nooit aansprak, het weer voor hem verpesten. En dus draaide hij zich met een rug om, waarna hij zijn neus bijna in het gezicht van de ander duwde, zijn bovenlip nog altijd gevaarlijk teruggetrokken in een grauw. “Twijfel je aan mij, Frostbite?” siste hij. “Want dat hoef je niet te doen. Ik kan prima voor mijn Clan vechten en ik kan mezelf perfect verdedigen. Ik maak die hazenvreters af als het moet.” Hij wist niet of hij dat echt meende. Hij wist niet of hij in staat zou zijn om iemand te kunnen vermoorden, maar hij zou wel met man en macht vechten om dat stukje territorium voor zijn Clan op te kunnen eisen. “Dus houd je twijfels voor een kat bij wie het meer op zijn plaats is, wil je?” Met een grom draaide hij zich weg, zijn staart hard zwiepend in het gezicht van de tom. Hij had nu al geen zin meer in dit gesprek. Butterstar kon oprotten met haar “familie opzoeken”-praatje. De enige aan wie hij iets had, was aan zichzelf.

Butterpact voelde zijn spieren aanspannen en zijn lip trok zich nog verder naar achteren in een grauw. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen en hij was maar een paar muizenlengtes verwijderd van een gevecht. Het maakte niet uit of Frostbite hem aan het testen was. Het maakte niet of er sancties zouden volgen. Het maakte zelfs niet meer uit of het zijn Clanmate was die hij aanviel of iemand buiten de Clan. Als ze hem uitdaagden terwijl ze wisten dat hij op zijn breekpunt zat, dan hadden ze een probleem. Niemand daagde hem uit, niemand spotte met hem en niemand lachte met zijn problemen en kwam er vervolgens mee weg. Als Frostbite dacht hem hiermee uit zijn tent te lokken, dan had hij helemaal gelijk. Hij was klaar met zichzelf boven het niveau van anderen te verstellen. Hij was klaar met net te doen alsof het hem allemaal niks deerde. Frostbite had een fout gemaakt door hem zou uit te dagen en daar zou hij nu voor boeten. “Voor welke Clan denk je, oen?” spuugde hij kwaad. “Voor RiverClan natuurlijk.” De woorden die volgden, staken hem recht in zijn hart. En de manier waarop het uitgesproken werd, zo spottend en haast geamuseerd, zorgde ervoor dat Butterpact elke haar op de pels van Frostbite haatte. “Heb geen oordeel over iets wat je niet begrijpt,” gromde hij, maar de tom ging gewoon door, gaf Butterpact zelfs permissie om hem aan te vallen. Het feit dat Frostbite doelde op een gewone training deerde hem niet. Er zou bloed vloeien vandaag. En het zou niet dat van hem zijn. Clanmate of niet, Frostbite was te ver gegaan en daar ging nu spijt van krijgen. En zonder antwoord te geven met woorden stootte Butterpact een ijselijke kreet uit die echode door het woud. Daarna zette hij zich af, zijn klauwen diepe groeven achterlatend in de bosgrond. Hij sprong naar voren en hield net vlak voor Frostbite halt, zodat het leek alsof hij op de tom had willen springen. Daarna haalde hij in blinde woede uit met zijn klauwen, richtend op de witte pels van zijn Clanmate.

Butterpact’s woedeaanval was even plots gedaan als dat het opgekomen was. Zijn blik bleef kort hangen op het bloed dat langs de pels van Frostbite naar beneden droop. Oh. Oh nee. Als Butterstar hier lucht van zou krijgen, dan had hij pas echt een probleem. Dan zou hij niet alleen nooit meer mentor mogen worden, maar zou hij misschien ook nog eens verbannen worden. Hij had vaker gehoord van katten die verbannen werden omdat ze hun Clanmates aanvielen. En dat hij dan als argument zou gebruiken dat Frostbite hem had uitgedaagd, zou dan ook niet meer werken. Hij was immers bijna een senior warrior en senior warriors dienden met respect behandeld te worden, hoe uitdagend en irritant ze dan ook mochten zijn. Butterpact had nog nooit een Clanmate echt aangevallen en dus was het voor hem nogal een shock om het bloed langs de witte pels van zijn Clanmate naar beneden te zien druipen, zich ervan bewust zijnde dat hij dat veroorzaakt had. Hij kreeg een felle tik op zijn kop, maar in tegenstelling tot hem gebruikte Frostbite zijn klauwen niet. En daar had hij geluk mee, anders had Butterpact nogal een wond gehad. “Je was me aan het uitdagen,” gromde hij kwaad tegen de tom, maar zelfs dat klonk nu niet meer als een geldig excuus. Hij had zich nooit zo mogen laten gaan. En gelukkig reageerde de tom er op deze manier op, anders was Butterpact alleen nog maar bozer geworden en had het gevecht misschien verkeerd uit kunnen draaien. Butterpact merkte dat hij daarnet echt in staat was geweest om zijn Clanmate ernstig te verwonden als dat zou moeten, maar gelukkig was die ziekelijke drang nu wel afgezwakt. Voorlopig dan. “Waarom doe je dit, Frostbite?” vroeg hij op een vermoeide manier aan de tom. “Waarom daag je me uit terwijl je weet dat ik op elk moment mijn verstand kan verliezen? Wil je me soms uit de Clan hebben? Ga je dit als excuus gebruiken om tegen Butterstar te klagen zodat ze me uit RiverClan gooit? Vind je dat ik geen waarde meer heb voor de Clan en moet ik daarom weggaan?” Het zou hem niets verbazen als dat de werkelijke reden was waarom Frostbite dit gevecht had uitgelokt. En hij zou het de tom ook niet kwalijk kunnen nemen als hij eerlijk was. Hij was nu eenmaal ook best wel waardeloos voor zijn Clan op dit moment.

Butterpact ontblootte kort zijn tanden toen hij de waarheid in zijn gezicht gesmeten kreeg. En ja, misschien had Frostbite wel gelijk, maar vooralsnog was dat voor Butterpact geen reden om zo uitgedaagd te worden, om hem zo tot waanzin te drijven. Hij wilde dat hij eens genoeg tijd kreeg om te rouwen om zijn broer, maar het leek erop dat zijn Clan vond dat het tijd werd dat hij zich er overheen zou zetten. Hij dacht terug aan de woorden die hij had gesproken bij Quietcreek, namelijk dat hij wel eens wilde zien wat er zou gebeuren als iemand anders een dierbare zou verliezen. Hoe snel zij zich er overheen zouden zetten. Butterpact kon hun ervan verzekeren dat het een behoorlijke tijd in beslag zou nemen en dat ze zelfs daarna, als ze het een beetje achter zich hadden kunnen laten, weer getriggerd konden worden door één of andere gebeurtenis. Het ging niet zomaar over een Clanmate, het ging over zijn broer. Zijn broer, die hij had geplaagd en getreiterd totdat er geen goede woorden meer tussen hun waren gewisseld voor zijn dood. En dat was zuur. En het was ook meer dan Frostbite ooit kon begrijpen. En dus snoof Butterpact zowel afkeurend als spottend toen de witte warrior zijn woorden sprak. “Van welke fout precies?” gromde hij. “Van een kat die gebruikmaakt van de zwakte van een andere kat en hem daarmee probeert te ‘helpen’?” Hij keek Frostbite woest aan. “Want als je dat helpen noemt, Frostbite, dan ben je misschien nog wel zeker in je hoofd dan ikzelf ooit geweest ben.” Met een nijdige zwiep van zijn staart keek hij de tom indringend aan. “Waarom kunnen jij en de anderen me niet gewoon met rúst laten? Waarom moet ik me per se over iets heen zetten waar ik nog lang niet overheen wil komen? Ik voer mijn Clantaken uit en doe wat jullie van me verwachten en nog stééds is het niét voldoende!” Dat laatste bracht hij er schreeuwend uit, zijn vacht in de lucht stekend en zijn ogen boos fonkelend.

Butterpact had op dit moment zo’n hekel aan Frostbite dat hij het niet in woorden kon uitleggen. De tom had hem uitgelachen met zijn gevoel, had hem uitgedaagd en nu hing hij het slachtoffer uit, deed hij net alsof Butterpact het groot kwaad was terwijl hij alles zelf verdomme had uitgelokt. Het was zielig te noemen en Butterpact had het idee dat hij niet de kinderachtige hier in het verhaal. Zijn blik werd kil toen Frostbite als een kleine kitten begon te dreigen dat hij alsnog naar Butterstar kon stappen, dat Butterpact in de problemen zou komen als hij zo doorging. De blik in Butterpact’s ogen werd kil, net zoals de toon van zijn stem toen hij zei: “Prima, doe het maar zoals je het wilt. Maar dan vertel ik er ook bij dat je me gemanipuleerd hebt, dat je me aan het uitdagen was.” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, eigenlijk kan het me niks meer schelen wat je doet. En hoe Butterstar erop reageert. Als ze me uit de Clan gooit, is dat misschien nog wel het beste voor ons allemaal.” En als dat zou gebeuren, zou het voor hem misschien ook een stuk makkelijker worden om de keuze te maken die hij nu niet durfde te maken, om hem weer dichterbij zijn broer te brengen. Met een ruk draaide hij zich om, weg van de witte tom en zijn irritante onschuld. “Als dat het enige was wat je te zeggen had, wens ik nu met rust gelaten te worden.” En kwaad zette hij een paar stappen naar voren, weg van de tom. Als hij wilde gaan klikken bij Butterstar, dan was dat prima voor Butterpact. Hem kon het toch allemaal niet meer schelen.