When time crawls

Wren lag pontificaal in de ingang van de cave, badend in het zwakke zonlicht dat zich een weg had gebaand op het plekje waar ze lag. Haar hemelsblauwe oogjes keken over het scherpe reliëf en naar de horizon waar de bergen een oneven lijn schetsten. De ceremonie was net geweest en het zou nog zó lang duren voordat de volgende kwam. En dan was het dan eindelijk haar beurt! Alleen de tijd leek vooruit te kruipen, terwijl de rest om haar heen zo snel bewoog. Wren sloeg haar staart steeds verveeld tegen de stoffige bodem van de grot. Het zou snel weer new leaf zijn, en dan zouden zij met haar broers eindelijk vrij gaan en staan waar ze wilden. Zouden ze op haviken en arenden jagen en de Tribe beschermen tegen alles wat hun kwaad wou doen. Alleen nog maar één maan te gaan. Nukkig legde Wren haar kopje op haar voorpoten en staarde hunkerend naar buiten.  

- Eerst Rumble

Al snel werd ze vergezeld door haar broer die met een plof naast haar kwam liggen. Rumble wist haar nog net te begroeten, maar het was haar niet ontgaan dat hij er kwaad uitzag en verveeld voor zich uit staarde. Hij was sowieso de laatste dagen in een verschrikkelijk humeur geweest. ‘Nou, wie heeft er vlooien in jouw nest gestopt?’ mauwde ze plagend toen ze naar zijn chagrijnige koppie keek. Wren draaide zich op haar rug, waardoor ze tegen haar broer aan kwam te liggen. ‘Kop op, het duurt niet lang meer voordat we to-be worden!’ zei ze vervolgens gemaakt vrolijk. Wren kon zelf ook echt niet meer wachten, maar ze zou er alles voor doen om haar broer weer aan het lachen te maken. Ze sloeg vervolgens ook met een slecht gemikte poot naar zijn oor.  

Wren zag dat haar grapjes niet werkten. Hij leek helemaal niet blijer, en toen hij zei dat ze op haar over moest springen kreeg ze al kriebels bij de gedachte. Iel. Al snel werd die gedachte verholpen toen hij zei dat ze nog bij hem in de buurt wilde liggen. Ze giechelde zachtjes. ‘Oh jaa!’ zei ze een tikkeltje dramatisch en rolde weer terug op haar buik, en voor de zekerheid rolde ze nog een keer door en vergrootte de afstand nog meer. ‘Vlooienbal,’ miauwde ze plagend, waarna ze haar tong naar hem uitstak. Ze grijnsde breed. Maar alsnog leek hij nog niet blijer. Ugh, wat moest ze nog meer uit de kast halen. Een tikkeltje verdrietig keek ze Rumble aan toen hij over Orchid begon. Wren was ook niet dol op de poes die nu voor hun zorgde nu mama andere taken had. Maar het was maar voor even en mama bleef hun échte mama. Orchid zou haar nooit kunnen vervangen. ‘Ja, Orchid is stom. Maar we moeten gewoon het beste ervan maken,’ sprak Wren resoluut, waarna ze opsprong. Ja, het was nu tijd voor hun om het heft in eigen handen te nemen. ‘Wíj zijn nu onze eigen baas.’ Haar ogen schenen te glimmen met vuur, waarna ze Rumble aankeek. Misschien zou dit weer nieuw leven in hem blazen.  

Wren stak haar tong naar haar broer uit na zijn volgende opmerking. Maar hij had toch niet echt vlooien, toch? Al snel had Rumble het weer over Orchid. Nou, hij mocht haar écht niet. Wren giechelde zachtjes. Orchid kon zeker mama niet vervangen, maar ze moesten het er maar even mee doen. Nog een paar weken en ze konden ook trainen. ‘Doe normaal, Rumble,’ zei Wren een beetje mopperend. Hij deed net alsof het het einde van de wereld was. ‘Het is maar voor even.’ Toen kreeg het gesprek een andere wending. Meende hij dit? Haar blauwe ogen begonnen enthousiast te glimmen. Naar buiten.. wow. Dan zou ze wat te vertellen hebben aan de andere kits in de nursery! Haar blik ging naar de bergen, ze had er al zo vaak naar gekeken en gedroomd als ze er was. Daarna keek ze haar broer weer aan. Ze was echt geen watje, dit konden ze wel! Ze knikte instemmend. ‘Oké.’ Een glimlachje ontstond op haar snoetje. ‘Maar niemand mag erachter komen,’ sprak ze zachtjes. Ze zouden de grot uit moeten glippen terwijl niemand hun zag en dan konden ze de bergen zelf verkennen. Daar hadden ze geen mentor voor nodig. Puh, dat zou ze leren om hun nog geen to-be te maken!

Wow. Rumble was écht niet blij met hun interim moeder. Nou ja, moeder was een heel sterk woord. Ze had maar één moeder en dat was mama. Orchid was een soort van permanente oppas, voor één maand. En bovendien had mama wel wat beters te doen. ‘Ze wordt healer! Dat is gewoon cool. Voor je het weet is ze de baas en dan kan ze alles voor ons regelen.’ Wren snapte compleet het concept nog niet dat een healer afstand moest doen van kittens. Nee, in haar ogen had Wren gewoon nog altijd haar moeder, die gewoon druk was met belangrijkere taken. Bovendien waren ze binnenkort to-be. Moeders waren dan overrated.
Maar Rumble leek weer iets opgevrolijkt te zijn toen Wren ermee instemde om de cave uit te gaan. Wrens hele lichaam tintelde van de spanning. Ze gingen nu iets heel stouts doen. Ze wist wel dat het niet mocht. En daarom was het ook zó leuk. Rumble verzekerde haar dat niemand erachter zou komen en Wrens kopje knikte standvastig. Dit kwam sowieso goed. Haar staartje stond omhoog als een antenne en voor ze het wist was Rumble al de grot uit geglipt. Wren knipperde met haar ogen. Hoe deed hij dat? Ze keek nog een keer over haar schouder of niemand naar hun keek, waarna ze zijn broer achterna glipte. Ze werd begroet door frisse wind en een blauwe lucht. Ze giechelde verrukt, waarna ze al snel aansloot bij haar broer. ‘We hebben het gewoon gedaan,’ fluisterde ze, haar enthousiasme duidelijk niet meer kunnen verbergen. De wereld lag nu letterlijk aan haar voeten. De waterval ruiste langs haar en ze zag het pad dat was gevormd dat decennia aan katten hadden gesleten. ‘De laatste beneden is een muis!’ Kirde ze uitdagend naar haar broertje en voordat ze hem langer kon laten nadenken scheurde ze het pad af langs de waterval naar beneden.

Wren ogen schitterden toen ze buiten de grot stonden. Rumble zei nog even “ik zei het toch” waarna Wren plagend haar tong naar hem uitstak. Maar hij had gelijk gehad. Het was hier fantastisch! En het was zo makkelijk geweest om zo naar buiten te wandelen. Waarom werden ze geforceerd om zoveel tijd binnen te blijven zitten? Zo gevaarlijk was het hier ook weer niet. En voor ze het wisten was ze beneden. De victorie was aan haar toen ze voor het eerst beneden was en vrolijk sprong ze een rondje. ‘Gewonnen!! Lekker pu- oef!’ Ze had even niet opgelet en ze werd direct van haar poten gestoten door haar broer bovenop haar was gesprongen. ‘Je was gewoon te langzaam, slome!’ kwam er gedempt uit haar bekje toen ze probeerde door zijn vacht heen te praten. ‘En nu van me af, grote haarbal!’ Zei ze lachend, terwijl ze met haar achterpootjes verwoed probeerde haar broer van zich af te duwen.

Ahhh, wat was Rumble soms een gemenerd! Wren worstelde en wrong onder haar grotere en zwaardere broer, maar met geen mogelijkheid leek er beweging te komen in de grote haarbal die hij was. Wren gromde van inspanning, sloeg met haar pootjes tegen hem aan, maar alles leek tevergeefs. Stomme Rumble met zijn stomme geplaag. Waren ze dan eindelijk buiten en dan ging hij met zijn dikke kont op haar zitten! Dan was er maar één oplossing. Zielig doen. Wren verstopte haar kopje onder zijn vacht en begon weer hectisch te spartelen. ‘Rumble, help!’ miauwde ze dramatisch. ‘Ik stik!’ Wren nam een hap adem en hield vervolgens haar adem in terwijl ze haar neus in zijn vacht verstopte. Dat zou hem leren. Rumble zou vast het zekere voor het onzekere nemen en haar loslaten.

Ghehe, domme Rumble. Ze had hem compleet in de zeik genomen! Haar broer wist niet hoe snel hij van haar af moest komen. Ze zou hem nog even in spanning houden. Ze kneep haar oogjes dicht en hield haar adem in zo lang ze kon, totdat ze een bezorgde miauw van Rumble hoorde. Wrens oogjes vlogen open en ze snakte tegelijkertijd naar adem, waarna ze haar pootjes probeerde tegen de zijkanten van zijn kop te slaan. ‘Boe!’ kirde ze van plezier. Maar de calico poes wist niet hoe snel ze overeind moest krabbelen, straks ging Rumble weer bovenop haar zitten. ‘Muisbrein!’ miauwde ze vervolgens plagend, waarna ze met haar staartje zwiepte toen ze van hem vandaan huppelde, verder de wijde wereld in met een vrolijk lachje die haar gezicht sierde. Hihi, Rumble was er helemaal ingestonken!

Toch leek Rumble niet helemaal onder de indruk. Nou ja, ze was in elk geval weer vrij. Anders had die haarbal nog steeds met zijn dikke kont op haar gezeten! Wren huppelde in opperbest humeur verder, maar ze nam nog even de tijd om haar tong naar Rumble uit te steken als ze anders had gepiept. Maar haar ogen schitterden van verwondering en ze was zo blij om haar poten écht te kunnen strekken. ‘Waar zullen we heen?’ kirde ze vrolijk. Ze konden nu immers gaan en staan waar ze wilden. Haar ogen gleden direct naar de bergtoppen die door de horizon sneden als scherpe klauwen. ‘Ik wil omhoog! Ik wil de wolken aanraken!’ antwoordde ze dan ook maar meteen haar eigen vraag. Haar ogen zochten naar een pad de bergen op.

Rumble had net zo goed een bult sneeuw in haar nek kunnen gooien, want ze voelde zich ontzettend teleurgesteld toen haar broer zei dat het te ver weg was. De calico kreeg een verontwaardigde blik op haar gezicht en klemde haar kaken stevig op elkaar. Waarom krabbelde hij ineens terug? ‘Jeetje, wat ben jij saai,’ mauwde ze pissig, waarna ze resoluut haar kopje van hem wegdraaide en stampend weg stapte, richting het water wat Rumble had gehoord. ‘Kom dan, jij wilde het stomme water toch zien?’ mauwde ze fel. Wren sprong weer vooruit voordat Rumble kon antwoorden. Ze was nu gewoon een beetje boos op hem. Waren ze eindelijk buiten, besloot hij sáái te zijn.