When time crawls

Als stoom uit haar oren kon komen, dan gebeurde het. Alles wat Rumble zei, maakte haar alleen maar bozer. Verontwaardigd keek ze met samengeknepen ogen naar haar broer. ‘Hou je mond,’ snauwde ze toen, waarna ze een stoot tegen haar schouder kreeg. Maar het was duidelijk dat ze het niet meende. Toen zei hij dat het water niet stom was. ‘Hoe weet jij dat nou, je hebt het nog nooit gezien!’ kaatste ze de bal vervolgens terug. Het water was stom. De bergpieken zagen er veel leuker uit. En Rumble stuurde haar er expres bij weg. Verontwaardigd keek ze weer weg van haar broer en draafde hooghartig met haar kin hoog. Opeens kwam er een toneelstukje van Rumble, waarna hij gorgelend zichzelf op de grond liet vallen. Wren kon haar lach nu niet meer inhouden. Hij bleef een goedzak. Hij wilde haar gewoon opvrolijken. Wren hief haar kinnetjes, waarna ze bovenop hem sprong. ‘Ja pas maar op!’ mauwde ze vrolijk, waarna ze hem begon te beladen met snelle, korte stootjes. ‘De bliksem is nog niet klaar met jou!’

Wren keek met een gefrustreerd gezichtje naar haar broer. ‘Dat weet ik gewoon,’ mauwde ze hem op een kinderachtige toon na. Hij moest z’n snufferd een keer houden, helemaal als ze al boos was. Rumble kreunde onder haar toen ze bovenop hem sprong. Hah! Had hij maar niet zo dom moeten doen. Hij begon wel heel erg te lachen, waardoor Wren haar lach ook niet meer kon inhouden. Ze gierde het uit toen hij begon te schreeuwen, totdat hij dood ging. Een triomfantelijke blik sierde haar gezichtje, waarna ze twee pootjes op zijn borst zette en trots omhoog keek. ‘Ik, Wren, ben de sterkte bliksem van heel de bergen!’ mauwde ze victorieus. En ze ging echt niet hem zomaar laten gaan. En als hij dood was, kon ze lekker doen wat ze wilde. Trots zwiepte ze met haar staartje in de lucht en keek Rumble met een uitdagende blik aan.  

En ja hoor, Rumble was nu echt overwonnen door zijn kleine zusje. Totdat hij opeens weer tot leven werd gewekt. Potverdikkie, hij deed nu gewoon hetzelfde trucje dat zij bij hem had gedaan! Ze verloor haar evenwicht toen hij begon te spartelen en haar pootjes gleden van zijn borst, waardoor ze over hem heen viel, een koprol maakte en aan zijn andere kant op haar rug viel. ‘Oef,’ kreunde ze zachtjes toen ze op de rotsgrond klapte. De bliksem was nu echt weggeblazen. Wren rolde op haar buik en krabbelde overeind. ‘Genoeg!’ mauwde ze toen resoluut. ‘Laten we gaan kijken bij het stomme water,’ mauwde ze, waarna ze vooruit trippelde. Rumble moest maar komen, hij wilde zo nodig het water zien.

Wren lachte om Rumble zijn idiote opgeblazen hoofd. Maar hij zei dat het gestopt was met waaien en ze rolde haar ogen overdreven. ‘Pas maar op, de bliksem kan nog terugkomen,’ hapte ze hem fel toe, waarna een vrolijke lach op zijn gezicht stond. Eenmaal weer bij elkaar stapten ze zij aan zij verder naar het water, waarna hij vertelde dat je de sterren kon zien als het donker was. Haar ogen glommen verrast op. ‘Echt? Wie heeft je dat verteld?’ vroeg ze nieuwsgierig. Nu wilde ze het water opeens wel zien. Als dat waar was, kon je dan ook de wolken erin zien? ‘We kunnen wachten tot het donker is,’ mauwde ze vervolgens met grote overmoedigheid naar haar broer. Dat zou hij vast ook niet willen, want de top van de berg was al te ver. Pfft. Wren vernauwde haar ogen. ‘Laat maar, dat doe je toch niet.’ Ze hief haar kin hooghartig en stapte vlot door. Rumble dacht immers toch dat hij alles beter wist. Maar ja, zonder hem was ze natuurlijk in eerste instantie niet naar buiten geweest.

Natuurlijk, de elders. Wie anders? Wren deed al geen moeite meer om naar hun gezanik te luisteren. Het waren altijd overdreven verhalen, over dingen die ze niet konden zien of nooit zouden kunnen zien. Fantasieën, sprookjes. Nee, Wren leefde liever in het nu. Maar toch had dit verhaaltje haar interesse wel gewekt. Wren merkte dat ze wat achter kwam te vallen. Haar oortjes wiebelden ongemakkelijk toen Rumble weer een kattige opmerking maakte over hun moeder. Hij was écht boos op haar. Maar ergens hoopte ze wel dat Rumble gelijk had, want dan konden ze te laat buiten blijven. ‘En Orchid dan?’ vroeg ze toen. Misschien dat Orchid hun wel kwam zoeken, en dan waren echt de poppen aan het dansen. Maar haar gedachten werden al snel weggewimpeld, want ze waren bij het water aangekomen en Rumble zei dat je jezelf kon zien. Oh, echt waar? Wren scheurde naar de waterkant en hing haar kop over het water en daar zag ze haar gevlekte kopje. Wrens ogen schitterden toen ze naar Rumbles spiegelbeeld keek toen hij een gekke bek trok. Wren giechelde en sperde haar bekje open en liet haar tong naar buiten hangen. Pretlichtjes kwamen in haar ogen. Toen liet ze haar kopje zakken en raakte voorzichtig met haar neusje het ijskoude water aan.