Vaak onbemind maar nog niet afgeschreven

Het was duidelijk dat de ander haar niet zou laten ontkomen. Ze had ook niet anders verwacht. Oceanstar wist dat zodra ze het gevecht zou onderbreken tussen de Medicine Cat Apprentice en Bloodclanner, ze de volle lading zou krijgen. Haar blauwe ogen stonden wellicht onzeker, maar diep van binnen klopte een hart, een hart dat niet op zou geven. Zeker niet tegen een tegenstander als deze die haar Clan in gevaar kon brengen, die onschuldige katten om het leven zou brengen als ze haar niet zou stoppen. Ergens vroeg ze zich af hoe dit mormel heette, zodat ze de naam kon onthouden, een naam die ze niet zou vergeten voor het geval dat ze haar ooit weer tegen zou komen, wraak moest nemen. Ze had een trots die ze niet altijd toonde in haar bloed stromen. Er was veel gebeurd, er zou in haar leven nog ongetwijfeld veel gebeuren, maar opgeven zou ze niet. Voor haar Clan zou ze negen keer sterven en elke keer zou het iets waard zijn. Een leven van een kat die belangrijk was voor de Clan; Bloodpaw mocht dan wel geen clangenoot zijn maar hij stond in direct verband met Starclan. Waardoor ze hem toch als belangrijk achtte. De zwarte kattin grijnsde, had wellicht haar angst en onzekerheid gezien, maar ze wist niet dat in wanhoop er ook kracht lag. Felheid. Ze knikte kort op haar felle reactie, waarna de zwarte kattin kalm antwoordde. "Dan is dat wat je zal krijgen." Ze had achteruit moeten deinzen toen de Leader haar aanviel, al hadden haar nagels wel een lichte verwonding op haar borstkas veroorzaakt. Oceanstar keek haar vastberaden aan terwijl ze haar probeerde te ontwijken. De sprong naar haar rug was snel geweest, ze had niet verwacht dat de ander haar zou proberen te bespringen. Natuurlijk was ze niet de grootste, maar dat was een riskante aanval. Ze sprong achteruit, raakte licht uit balans door haar verwonde schouder, maar wist deze toen met moeite weer te vinden. In deze opening kon de ander uithalen, maar ze probeerde dit op te lossen door zich op de poten van de ander te richten. De achterpoten om precies te zijn. Haar kaken probeerde ze eromheen te klemmen. Ze mocht misschien niet kunnen winnen, maar ze zou niet neer gaan zonder de ander nog eens flink te verwonden. Het enige dat ze was vergeten was dat ze op dit moment haar buik open had voor fikse verwondingen. Dat zou nog wel eens haar laatste fout kunnen zijn.

Oceanstar wilde maar een ding, het lang genoeg overleven om weer veilig en wel terug te keren naar haar Clan. Bloodpaw beschermen totdat Shadowclan hem weer op kon komen halen zodat hij veilig de grenzen weer over kwam. Als ze genoeg katten kon sparen, dan zou ze hem wellicht met enkele van haar Warriors die kant op kunnen sturen en naar Pepperkit's gezondheid kunnen vragen. Immers was ze de woorden van Seagull nog niet vergeten, net zomin als de woorden die Tallstar had gesproken op de Gathering. De zwarte Bloodclanner sprong op haar rug en wist haar nagels erin te haken, waardoor ze uit balans raakte. Net toen ze uit probeerde te halen, wist Oceanstar haar poot vast te grijpen in haar kaken en daarin te bijten, zodat ze kon proberen de ander te verminken totdat die van haar rug af viel en wellicht daarna diens buik open halen. Echter kwam het niet zo ver. Met al haar kracht duwde de ander tegen haar aan, waardoor ze zelf omviel en haar laatste mogelijkheid tot overleven werd verspild. Zwaar ademend trok de Bloodclanner haar poot uit haar mond, terwijl ze hardnekkig probeerde vast te houden, maar het mocht niet baten. Ze had verloren, toch in haar paniek probeerde ze weer overeind te komen, ook al deed elke spier in haar lichaam pijn. De zwarte kattin torende boven haar uit, en haar ogen verwijdde zich in de doodsangst die ze voelde. Haar hart bonsde in haar keel, er was niets dat ze kon doen dat het tij zou doen keren. Ze mocht vernoemd zijn naar de oceaan, naar de zee, maar had diens krachten niet geërfd. De klap op de grond had haar doen duizelen en dat alles gaf de ander tijd genoeg om haar klauwen over haar keel en buik heen te halen. Bloed sijpelde uit de wonden terwijl ze hijgend, bijna piepend inademde, het deed zeer. Tranen verzamelden zich in haar ogen maar ze beet haar kaken vastbesloten op elkaar. Om geen kreten uit te slaken, om de ander niet te doen genieten van haar dood. Want dood zou ze gaan, een leven zou ze verliezen. "Doe de groeten aan die dode lijken daarboven, Oceanstar." Siste de kattin pissig voordat haar nagels nogmaals in de buik van de prachtige kattin verdwenen, dit keer verliet een zacht geluidje haar keel. Het deed zeer, het brandde, de pijn was erger dan toen ze aangereden was door een monster. Nooit meer zou ze dit willen voelen, dood willen gaan op deze wijze. Toch wist ze dat ze door de zegen van Starclan, negen maal dood zou kunnen gaan. Elke keer waarschijnlijk voor haar Clan of een onschuldige kat, want daarvoor waren deze levens er. Toch ging het sneller dan ze had gehoopt, dit was al weer haar tweede leven. Nog zeven te gaan, nog zeven vreselijke ervaringen voordat ze de eeuwige rust van Starclan zou kennen. Voordat een ander haar op zou gaan volgen als Leader van Windclan en zijn of haar negen leven zou ontvangen. Voordat ze echter kon reageren, schoot de zwarte kattin naar voren toe en beet ze de keel van de Leader door. Haar ademhaling stopte, net zoals de pijn. Zo werd het levenloze lichaam, van de eens zo sterke Leader achtergelaten door de Bloodclanner, om gevonden te worden door haar dochter. Voor nu zou ze naar Starclan trekken, en daar blijven totdat haar lichaam weer sterk genoeg was om bewoond te worden door haar ziel. Terwijl ze naar Starclan vertrok, zag ze nog toe hoe de zwarte kattin haar poot over haar ogen deed glijden, en haar nagels in haar neus zette. Om daarna met de laatste woorden die de kattin sprak, wakker te worden in Starclan.