Vaak onbemind maar nog niet afgeschreven

Het was een vervelende ervaring, het verliezen van een leven. Zeker als dat betekende dat ze een lange herstelperiode had, nog steeds was de jonge Leader niet volledig hersteld van het ongeluk, waardoor ze nog een tikkeltje stijf bewoog. Toch had Routnose haar eindelijk de vrijheid terug gegeven, en begon ze langzaam maar zeker weer haar conditie op te bouwen. Ze had de waarheid aan de Clan verteld wat niet al te soepel was verlopen, immers had ze Stallionheart en haar Medicine Cats niet apart gesproken en het in een keer medegedeeld. Haar geadopteerde kitten Silverdew, was hier niet blij mee geweest. De waarheid was dat dit soort mededelingen niet standaard werden gemaakt. De meeste Leaders hielden het verlies van een leven geheim, zodat de zorgen van de Clan niet op de schouders van de gewone Warriors en Apprentices kwamen te liggen. Stallionheart, de relatief nieuwe Deputy leek tot nu toe een goede keuze te zijn. Hij droeg een beheerst hoofd op zijn stevige schouders en had zich voortreffelijk gedragen, afgezien van het feit dat hij nog wat in zijn rol moest groeien. Net zoals zijzelf, het was apart om de taken van Evergreen over te nemen, terwijl de ander nog bestond. Er was zoveel gebeurd in Windclan, dat de kattin het met moeite bijhield. Ze hadden uiteindelijk ook nog eens een gevangene, binnenkort zouden ze met Shadowclan erover moeten hebben, maar aangezien het al een aantal Moons na de waarschuwing van Tallstar was, wist ze niet precies hoe ze erover moest beginnen. Tot die tijd zou ze Seagull die zonder toestemming het territorium had betreden, gevangen houden. De grijze kater wekte een enorm wantrouwen bij haar op, Tallstar zou Pepperkit vast zeer goed beschermen en zijn Clan goed leiden. Immers had Starclan iets in hem gezien, dat was een ding dat zeker was. De kater mocht zo serieus als een gestoorde hond zijn, maar dat betekende niet dat hij op het juiste moment het juiste kon doen. Hij had haar altijd gesteund, hij had zelfs haar leven gered, ze wilde niet te snel conclusies trekken. Haar blauwe ogen sloot ze even terwijl ze ontspannen tegen de wind in ging staan, alsof de eeuwige windvlagen de zorgen van haar af konden blazen.

Terwijl ze daar ontspannen stond, in gedachten verzonken, rook ze een geur die ze niet in haar territorium verwachtte. Shadowclan én bloed. Haar lichtblauwe ogen vlogen geschrokken over terwijl haar nekharen overeind schoten en ze in de richting van de geur stoof. Haar poten waren sterk, net zoals voor het ongeluk, haar oren drukte ze in haar nek terwijl de geur van Bloodclan langzaam maar zeker haar neusgaten binnen stroomde. Haar blik viel op een gewonde Medicine Cat Apprentice, Bloodpaw en diens achtervolger. De kater die wellicht een hekel aan haar had gekregen door haar wantrouwende en ongebalanceerde acties. Hoezeer het haar ook speet, ze kon er niets aan veranderen. Ze had zich beter moeten gedragen, ongeacht de pijn die ze op dat moment gevoeld had. Acefray had een goede opvolger gekozen, dat was een ding dat zeker was. Bezorgdheid deed haar hart samenknijpen, terwijl ze zocht naar mogelijkheden om hem bij te staan. Haar nagels verlieten de hulzen, terwijl ze naar voren vloog zonder ook maar een moment om haar eigen veiligheid te denken, en met haar klauwen naar de flanken van de zwarte kattin sloeg, in de hoop haar te vertragen. Ze twijfelde geen moment, ze moest de Apprentice veilig houden. Haar tanden ontblootte ze terwijl ze woedend naar de Bloodclanner keek. Dit was ongelofelijk. Hoe haalde een kat als dat het in haar hoofd om het gebied van de Clans te betreden én een hoog geplaatste kater aan te vallen. "BLOODPAW GA NAAR HET KAMP!" Riep ze luid en duidelijk terwijl ze haar blik op de ander gericht hield, hopende dat ze deze lang genoeg bezig kon houden om de kater te redden. Hij was gewond, en lang niet zo snel als een Windclanner, toch zou ze hem met haar leven beschermen, iets dat hij verdiende. Hij verdiende het om te leven, om zijn clan te dienen. Zelfs al wist ze niet wat ze met Shadowclan aan moest nadat ze het bericht van Seagull had ontvangen.

Het was een wonder dat ze de gevlekte Medicine Cat Apprentice gehoord had, door de suisende wind heen. Toch had ze hem daarvoor al geroken, waardoor ze zijn richting al kwam opgestoven. "Help!" Riep hij luid uit, uitgeput en duidelijk verzwakt. Ze wist niet hoe lang de jonge kater had moeten rennen en of Shadowclan in gevaar was. Mocht dat het geval zijn zou ze een goede Patrouille die kant op moeten sturen. Haar blauwe ogen spuwden vuur terwijl ze in de richting van de Bloodclanner stoof. "Help me!" Terwijl ze langs de Shadowclanner rende riep ze hem toe, hij moest doorrennen naar het kamp, ze kon hem in een gevecht of deze wellicht niet altijd beschermen en wilde ergere wonden voorkomen tot overmaat van ramp, leek hij haar niet gehoord te hebben. Dit was een van de weinige keren dat ze de wind op haar gebied wat aan kon doen, het was nu in haar nadeel. "NEE BLOODPAW IK ZEI VLUCHT!" Riep ze wanhopig en geschrokken uit toen ze hem raakte. Haar eerste aanval werd door de kater opgevangen, waardoor hij logischerwijs zich nadat hij zich met moeite had hersteld, op haar wang richtte. "BLOODPAW, GA! VLUCHT! LAAT LIZARDPATH NAAR JE WONDEN KIJKEN!" Riep ze hem toe, terwijl ze haar lichaam voor die van hem zette. Hierdoor zette ze zichzelf op een wat onhandigere positie neer en ving ze de beet van de kater op, bloed drupte over haar schouder heen al was het gelukkig niet al te diep. De beet was op een pijnlijkere plek dan haar wang terecht gekomen, echter deerde het haar niet. Hij had niet kunnen stoppen, ze nam het hem niet kwalijk. De zwarte Bloodclanner riep de kater na, waardoor ze haar blauwe ogen tot spleetjes kneep en zich op haar richtte, haar nagels uitgeslagen, en haar vacht opgezet om groter te lijken. Voor een Windclanner was ze groot, maar in vergelijking tot de andere katten was ze natuurlijk klein en snel gebouwd. "Je ontkomt niet aan mij! Ik heb jouw bloed geproefd en jij die van mij, Bloodpaw! Ooit maak ik het af!" Haar oren drukte ze in haar nek maar ze bleef rustig staan. Wetende dat ze de ander nog niet had zien bewegen, ze moest de zwakke punten opzoeken en daar op toeslaan. Het was duidelijk dat ze alert bleef en een deel van haar aandacht op de kater om er zeker van te zijn dat hij veilig was en weg kon komen. Anders zou ze de klappen met haar lichaam opvangen. De tong van de ander gleed op een bijna lugubere wijze langs de bebloedde lippen, waardoor ze zacht siste. Het bloed was van de Apprentice die dringend hulp nodig had. Ze hoopte dat hij alsnog de energie kon vinden om haar Clan op de hoogte te stellen. Oceanstar wist dat ze nog wat stijf was van haar aanrijding, maar dat weerhield haar er niet van om de bewegingen snel te houden, later zou ze aan haar spieren het gevecht wel voelen. Op dit moment had ze geen tijd daarover na te denken.

"Zo Oceanstar, klaar om te sterven voor die waardeloze clan van je?" Haar kop draaide ze ondeugend, terwijl ze de woorden uitsprak. De Windclan Leader keek haar berekenend aan. "Je onderschat de kracht van een Clan, van de vier Clans. Door je acties zal je Shadowclan en Windclan samen brengen, denk je echt dat wij de uilskuikens van Bloodclan onderschatten?" Mauwde ze kalm en zacht sissend. Ze wilde de eerste aanval af wachtten, zien hoe de ander bewoog terwijl ze er een goede achtervolging op had zitten. Als ze geluk had kon ze de Bloodclanner uitputten, waarna ze de ander het terrein af kon jagen en desnoods doden. Haar blauwe ogen stonden kalm, zelfs als ze een leven zou verliezen, het zou niet de eerste keer en ook niet de laatste keer zijn. Als het betekende dat haar Clan en Bloodpaw veilig bleven en een nieuwe dag zouden zien, dan maakte ze zich er geen zorgen om. Haar nagels sloeg ze uit terwijl ze soepel bleef staan, of zo soepel als ze kon. Het zou een heftig gevecht worden, maar ze maakte zeker meer kans dan een jonge Apprentice.

Het was nooit haar bedoeling geweest de jongere kater te raken, ze had gehoopt dat hij haar gehoord had, aangezien ze luid over de vlakte heen had geroepen, maar het mocht niet baten. Bloodpaw wilde waarschijnlijk helpen, wetende dat Bloodclanners geen regels hadden als het om vechtten ging. Als ze konden doden, dan deden ze dat. Er was geen eer in het gevecht, enkel een strijd om meer macht. De vier Clans dienden samen te werken om de dreiging van deze groep katten te verminderen of binnen de perken te houden. Dat was dan ook de reden dat ze samen met Tallstar over hen gesproken had. Immers wist ze dat er een moment zou komen waarop ze zouden proberen hen aan te vallen, ze had het echter nog niet zo snel verwacht. De kater leek geschokt te zijn toen hij doorhad dat zijn instinctieve aanval, haar verwondde zonder dat ze hem daadwerkelijk had willen aanvallen. Hij was er onhandig voor gesprongen waardoor de zwarte kattin, vrij spel had om haar aan te vallen. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar op haar afkomen gestormd, waardoor ze zich inspande om op het laatste moment weg te kunnen springen, zeker nu Bloodpaw veilig was gesteld en zich omdraaide om weg te sprinten van het gevaar, zijn beet dat op haar schouder in plaats van wang was terecht gekomen, zorgde ervoor dat deze wat naar trok. Het zou haar snelheid kunnen beperken, maar ze wist ook dat de ander redelijk te pakken was genomen door de Medicine Cat Apprentice, al hoopte ze dat de gevlekte kater dit zou overleven. Aangezien ze haar kop had weg gedraaid door de aanval van de Apprentice, leek de nog onbekende Bloodclanner zich te richtten op de slagader die in haar nek zat. Zonder er over na te denken sprong de kattin naar voren toe, waardoor de nagels deze slagader op een haar na miste, haar klauwen haalde ze uit naar de borstkas en schouders van de andere kattin terwijl ze ruimte voor haar lichaam probeerde te creëren, ruimte zorgde voor meer aanval mogelijkheden. De nagels van de ander leken net boven haar schouder terecht te komen, waardoor ze zacht siste. Ze moest de verwondingen beperken. Hopende dat haar Warriors hen snel genoeg zouden vinden, haar blauwe ogen stonden fel terwijl ze zacht blies, haar haren overeind en haar rug gekromd. Ze zou dit niet lang volhouden met haar verzwakte lichaam, maar proberen kon altijd. Hoewel ze niets tegen Starclan had, wilde ze niet nogmaals terug keren om even later weer in haar lichaam terecht te komen. Haar levens waren voor de Clan, voor vrede en veiligheid, en met het redden van de Shadowclanner en het bezig houden van de Bloodclanner, beperkte ze de hoeveelheid schade die de ander aan kon richtten. Ze kon weer op staan uit de dood, die mogelijkheid hadden andere katten niet. "Klaar om te zien waar wij toe in staat zijn, Oceanstar?" Angst omklemde haar hart, ze wist niet hoe lang ze de ander bezig kon houden en of de zwarte kattin op moordpad zou zijn, of ze nog achter Bloodpaw aan zou proberen te gaan nadat ze met haar gevecht klaar was. Ze leek namelijk krankzinnig, niet dat ze anders verwachtte van een kat als deze. "Niet zonder een goed gevecht," Mauwde ze kil, haar stem kalm en sterk, al kon haar houding en haar geur niet ontkennen dat ze onzeker was en gespannen op wat er zou komen. Haar volgende stap was het opzij springen en het onderzoeken van mogelijke zwakke plekken, zodat ze de ruimte had om weg te komen. Bezig houden was al iets...