These wounds won't seem to heal.

Met een haast sinistere blik in haar groene ogen keek Toxicpaw het kamp rond. Idioten. Het waren allemaal, stuk voor stuk, idioten. Ze geloofden allemaal in StarClan, dachten allemaal dat een groep dode katten hun wel voor de ergste dingen zou behoeden, maar dat was niet waar. Dachten ze nou werkelijk dat als er iemand stierf dat diegene naar StarClan zou gaan? Dwazen, dat waren het. Ze had die gedachten echter nog met niemand gedeeld. En dat kwam omdat ze niemand had gevonden met wie ze die gedachten kon delen. Ze zeiden dat de kilte van de gure wind ook over de harten van de ShadowClanners waaide, maar dat was niet waar. Het waren allemaal softies. En dan met name hun leader, Tallstar. Zomaar een WindClanner hun Clan binnen nemen zodat het bloed van de ene Clan zich kon mengen met het bloed van de andere Clan. Wat was een Warrior Code als niemand zich eraan hield? Hoe kon ze StarClan en heel die Warrior Code serieus nemen als twee soorten bloedlijnen toch maar achteloos gemengd werden, alsof het niets was? En die groep dode katten daarboven wist hoe veel half-Clanners ze wel niet in hun Clan hadden zitten. Bah. Het was verachtelijk. ShadowClan was niet meer wat ze was, allang niet meer. Er was niks overgebleven van de zogenaamd nobele verhalen die de elders haar altijd wijsgemaakt hadden. Wat haar dan wél weer interesseerde, was het feit dat er een Clan leek rond te lopen die wel bij hun volle verstand waren. Die geen bullshit accepteerden. Ze grijnsde. Nee, ze zou wachten. Wachten tot ze kon toeslaan. En tot die tijd zo zou ze het leven van haar Clanmates zo zuur mogelijk maken. Beginnend bij de ene kat en dan afwerkend naar de andere kat. Met een scherpe blik in haar ogen liep Toxicpaw op de medicine cat’s den af. Ze keek naar binnen en grijnsde toen ze Bloodpaw zag. “Hallo daar, knapperd,” zei ze met een knipoog tegen hem. “Is er iets waar ik je mee kan helpen?” Hier was waar ze voor leefde: haar Clanmates ongemakkelijk en boos maken. Vooral dat laatste. En misschien ook wel dat eerste. Het was in beide gevallen een win-win situatie voor haar.

+ Eerste post voor Bloodpaw

Acefray had hem zowat vastgebonden aan zijn nest toen hij ontdekt had dat de gewonde medicine cat apprentice naar buiten geglipt was om te gaan trainen. Natuurlijk had de maine coon geprobeerd een Furball verhaal aan te knoppen maar zijn mentor was niet dom, zijn wonden waren bijna allemaal weer opengescheurd en dat kwam niet van even een blokje rond lopen. Bloodpaw had dan ook straf en moest in het kamp blijven, nee beter gezegd: gewoon in zijn nest blijven. Zuchtend lag hij dan ook braaf in zijn bedje en keek met vervelende ogen rond. Hij wou zijn taken uitvoeren, plantjes buiten zoeken, helpen met de gewonden of gewoon überhaupt luisteren naar Acefray's lessen maar zijn mentor was druk en wou daarnaast zijn gewonde leerling niet belasten. Eerst moest hij beter worden en dan kon de tom weer langzamerhand beetje bij beetje zijn taken uitvoeren. Bloodpaw had natuurlijk andere plannen want zodra hij weer de hort op mocht zou hij gaan trainen en beter leren vechten zodat als hij nog ooit een Bloodclanner tegenkwam hij die gene zijn keel open kon rijten. Wraakzucht lag diep in zijn hart, al vanaf dat hij nog een kleine kit geweest was. Hoewel de tom bekend was als een lieve, rustige en zorgzame kat had hij natuurlijk net zoals iedereen ook zijn slechte kant en door zijn zowat brute doodervaring nog niet zo geleden begon zijn killere karakter trekjes omhoog te borrelen. “Hallo daar, knapperd,” Bloodpaw keek op. Een rode leeftijd genoot was de den binnengelopen en begroette hem met een knipoog. De tom herkende de ander als Toxicpaw maar had haar nooit echt goed gesproken, hij vroeg zich dan ook af wat ze nu ineens van hem moest. De she-cat was nou niet echt bekend om haar gouden hart.. “Is er iets waar ik je mee kan helpen?” De medicine cat apprentice trok enkel met zijn oor en legde zijn kop weer stijf neer op zijn poten. Zijn gespierde lijf deed nog altijd behoorlijk veel pijn als hij zichzelf te veel inspande, plus had hij geen zin om zijn al weinige energie te verbruiken aan iemand zoals de rode she-cat. "Nee." Antwoorde hij terug. Kort en krachtig.