I got your herbs.

Viperpaw liet een klein lachje ontsnappen terwijl hij door het territorium struinde, opzoek zijnde naar muizengal. Dacht zijn mentor nu echt dat hij Viperpaw hiermee kon straffen? Door hem te laten zoeken naar een medicijn? Of nou ja, een soort van medicijn dan. Oké, muizengal was nu niet direct het meest aangename wat een apprentice kon gaan zoeken voor de medicine cats, maar het was beter dan andere bepaalde taken. En waarom had hij die straf gekregen? Enkel omdat hij met Settledpaw een tripje had gedaan in de grot die zich in de buurt van het moeras bevond. En dan was het enkel door de geur geweest dat aan zijn pels had gekleefd dat zijn mentor erachter was gekomen, anders was het hem waarschijnlijk niet eens opgevallen. En nu had hij zijn zoveelste straf gekregen. Serieus, Viperpaw had echt al zo veel straffen gekregen in zijn apprenticetijd dat het niet eens meer indruk op hem maakte. Zijn mentor wist toch wel dat als puntje bij paaltje kwam dat Viperpaw één van de betere apprentices was. Een straf meer of minder zou hem daar niet van weerhouden. Bovendien zat er een bepaalde tijdsdruk op de trainingen van apprentices en zou zijn mentor binnenkort niet anders kunnen dan hem gewoon weer mee te laten doen aan zijn trainingen. Het kwam niet eens in hem op dat als hij zo door bleef gaan dat hij daadwerkelijk later warrior zou worden dan de rest van zijn Clanmates. En met een ontspannen houding – en het muizengal voor Bloodpaw en Acefray waar hij nu al een paar minuten achter zat te zoeken – hinkte hij terug in de richting van het kamp. De jonge apprentice stootte een begroetende kreet uit en ging vervolgens met een air van nonchalance naar binnen. “Twee balletjes met muizengal voor meneer,” zei hij op een droge toon en met een grijns tegen Bloodpaw toen hij binnen mocht komen. “Waar heb je ze het liefste? In je gezicht?” Grappend richtte hij zich tot de medicine cat’s apprentice, wachtend op antwoord.

Een kleine grijns verscheen om Viperpaw’s lippen toen de medicine cat’s apprentice terug reageerde. Aangezien hij niet veel taken deed voor de medicine cats hadden ze ook niet zo veel contact, maar het was voor Viperpaw al positief te noemen dat Bloodpaw al grappend terug reageerde en niet op een geërgerde manier zoals zijn mentor waarschijnlijk gedaan had. Er werd nog van hem verwacht dat hij straks mee zou trainen, maar Viperpaw ging zich niet haasten. Als zijn mentor dacht hem te straffen met muizengal dan vond hij het vast ook niet zo erg als Viperpaw later op kwam dagen. Misschien zou hij zelfs puur voor zijn mentor te pesten de stank gewoon niet van zijn poot wassen. “Ja, is goed,” antwoordde hij met een lachje. “Zoiets vind ik wel lekker namelijk.” Hij rolde met zijn ogen en keek in het rond. Waar kon hij dat stinkende spul ergens droppen? Of moest hij het al gelijk naar de elders brengen? Hij had geen idee of één van de andere apprentices de elders al gecontroleerd hadden op teken. Waarschijnlijk hoorde het wel als onderdeel van zijn straf, maar misschien had Bloodpaw wel wat nodig om op te slaan in zijn den. “Waar kan ik het kwijt?” vroeg hij. “Ik moest het eigenlijk als straf halen van mijn mentor, maar misschien kan ik het net ze goed al naar de elders brengen. Of heb je hier iets waar je het spul op kunt slaan?” Misschien had hij het beter in een paar bladeren kunnen hullen en dan pas naar hier kunnen wandelen in plaats van het zo op zijn poot mee te nemen en vervolgens hinkelend door het woud te struinen. Nou ja, daar was nu niks meer aan te doen. Met een vragende blik keek hij dus in de richting van de main coon, wachtend op antwoord.