{Geboortetopic} Promise of new life

_{Er was haar ooit wel eens verteld dat ze geboren was tijdens een storm. Dat de regen naar beneden viel in eindeloze stromen en dat de donder het dennenwoud liet schudden. Dat was op dit moment niet het geval. Slatefur liet haar staart eventjes over haar verdikte buik gaan, voelde de zachte bolling met haar staart. Ze had zich laten gaan. Misschien zou het haar moeten spijten. Was ze überhaupt in de juiste staat geweest met haar kop toen ze hiervoor gekozen had? Het was zeker niet uit liefde geweest dat ze hier nu lag. Het was de wens om iets meer te hebben. Iedereen rond haar heen ging verder met hun leven, en zij bleef hangen. Tallstar had zijn windclan kit, Pepperkit, Acefray moeide zich verbazingwekkend veel met de kittens van Sinclaw. Roughflower was overleden en met haar andere siblings, of halfsiblings, had ze nooit heel erg veel gehad. Ook Lurkingshade was vrij vroeg overleden, net zoals Winddancer. Zoveel katten uit haar generatie die verdwenen waren uit haar leven of verder gegaan was. Ze kon niet langer meer stilstaan. Misschien was het het feit dat haar leven op de kop gezet was, misschien was het de klap op het hoofd geweest die ze van Nevermind gehad had. Maar Slatefur had verlangd naar een verandering in haar leven, naar iemand om voor te zorgen. Een familie, een gezin. En er was niemand in Shadowclan die dat haar kon bieden op het moment. Ze werd er niet jonger op ook. Hoe lang zou het geduurd hebben voordat het überhaupt niet meer kon? Ik zal altijd van jullie houden

Dus vandaar deze daad, die praktisch wanhopig was. Maar had ze spijt? Nee, tot nu toe nog niet. Misschien zou dat nog komen. Misschien had ze het ouderschap onderschat. Ze wist nog goed genoeg dat ze dagen in de nursery spendeerde, stilletjes de nursery uitsluipend naar haar vader Ashdrizzle, aangezien hij geen contact wilde hebben met haar moeder Fawnstep. Hoe onzeker haar dat had gemaakt. De grijze tabby had niet veel liefde gevoeld voor haar moeder, of het andersom wel zo was durfde Slate nog steeds niet zo te zeggen. Met dat in het achterhoofd, was een nest zonder vader misschien wel een zegen. Deze ruzies zou ze haar kittens besparen. Weer liet ze haar staart over haar bolle buik gaan, om vervolgens zichzelf iets in een bocht te wringen om haar neusje ertegenaan te duwen, in zoverre dat lukte. Dat kleine vuurtje wat in haar hart was gaan branden, dat vuurtje van een belofte dat ze als een leeuwin haar kittens zou beschermen, dat pure, primitieve moederinstinct, dat brandde al diep in haar hart. Ze zouden nooit wat te vrezen mogen hebben als zij in de buurt was. Ik zal jullie altijd beschermen

Maar kon ze haar kittens wel beschermen? Slatefur was in haar leven vaak genoeg bang geweest. Zelfs toen haar zicht nog prima werkte had ze vaak genoeg angst gevoeld. Angst dat haar gezin uit elkaar voelde, angst voor Tallstar toen hij nog een apprentice was, angst toen ze als kitten een keertje het kamp uit geslopen was en daar ziek van was geworden. Slatefur liet haar staart met een zacht plofje op de grond neervallen. Zelfs nu voelde ze angst, angst om haar kittens teleur te stellen, om ze te verliezen. Ze was immers geen warrior, ze was vaak genoeg aangevallen, meegenomen, hulpeloos geweest. Wat kon ze doen voor haar kittens? In een kort moment van stilte overdacht Slate dit, langzaam in en uitademend. Er was een hele clan die voor de kittens klaar zou staan. Ze zouden hier een leven kunnen opbouwen. En als Starclan ze gezegend had, zouden ze niet blind zijn. Ze zouden geen elders worden. Ze zouden trotse warriors zijn van de clan. En ik zal altijd trots op jullie zijn.

Een huiverige zucht ontglipte haar. Het wisselde maar af, hoe standvastig ze zich voelde dat ze dit aan kon, hoe bang ze was dat het mis zou gaan. Zij wist als geen ander hoe je leven plotseling kon veranderen. Zijzelf was te eigenwijs geweest om naar de medicine cat Smokebreath te gaan toen ze last had van haar ogen, en toen de infectie steeds erger werd. Totdat Starclan haar haar zicht had afgenomen met diezelfde infectie. En tot op heden was haar zicht nog niet teruggekomen. Haar ogen waren altijd bewolkt gebleven. Sindsdien had ze zich terug moeten trekken naar de elders den, haar warriorsleven op een luttele leeftijd van 14 manen moeten opgeven en moeten inwisselen voor het leven van een elder. Ze had twee maanden kunnen genieten van haar vrijheid en vervolgens haar vrijheden op een andere manier moeten zoeken. Maar ze was vrij. Ze genoot van haar leven, ondanks dat het af en toe hobbels bevatte. Ze was één van de beste katten geworden in het aanpassen van zichzelf naar de situatie. Eén van de meesters in het optimistisch zijn met haar situatie, ook al had ze af en toe wel een dip. Maar wie niet? De Journey had ze niet verwacht te overleven, maar uit pure koppigheid was ze doorgegaan, ze had haar clan niet willen verlaten, ze had niet achter willen blijven zoals Nevermind. Dat kon ze niet. Er waren katten die haar nodig hadden gehad. Ze had altijd haar plek kunnen vinden, net zoals dat haar kinderen hopelijk een plek zouden vinden in Shadowclan. Ik hoop dat jullie altijd gelukkig zijn.

En ze was blij geweest dat ze de journey had volgehouden. Ze had waardevolle connecties opgedaan bij de tribe. Ze had veel geleerd en ondanks dat ze er flink wat littekens rijker van geworden was, had ze het niet zonder haar clan kunnen volhouden. Waar was ze geweest zonder de hechte vriendschappen met Tallstar en Acefray? Ook al kon ze Tallstar af en toe wel eens achter het behang plakken. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat hij haar uit zou horen over de afkomst van haar kittens. Nu kon hij er absoluut niks van zeggen, hij kwam ook ineens met een mystery baby aanzetten vanuit Windclan. Ze wist zeker dat hij het zou accepteren. Of nou ja, zeker? Ze wist dat de kater nog wel eens onvoorspelbaar kon zijn. En ze wist ook nog net zeker hoe lieve Wolfpaw erop zou reageren. Ze hoopte dat ze het vertrouwen van de fragiele poes niet geschaad had. Tegelijkertijd kon Slatefur beloven dat ze altijd even goede vrienden zouden zijn. Dat de kittens daar niks aan zouden veranderen. En wie weet, wie weet zouden ze wellicht ook goede vriendschap bieden. Met de hoeveelheid kittens in de clan zouden haar kittens sowieso altijd gezelschap hebben in de clan. En anders zou zij er wel voor zorgen… Jullie zullen nooit alleen zijn

Alsof de kittens voelden dat het over hen ging, trok er een eerste lichte wee door het lichaam van Slatefur heen. Met de ronding van haar buik, wist de leigrijze kattin sowieso dat het niet al te lang meer ging duren, maar er flitste toch wel even een korte angst door haar heen. Ze drukte de eerste kitten die ze kon vinden, Pepperkit dacht ze, tegen de flank en miauwde tegen haar dat ze Bloodpaw en Acefray moest halen. Terwijl ze kloppende pootjes tegen de den vloer kon horen, voelde ze een nieuwe wee door haar lichaam trekken. Oh Starclan, waar was ze aan begonnen? Haar adem werd wat gejaagder van zenuwen, maar ze dwong zichzelf om langzaam en diep adem te halen. Haar kittens hadden niks aan stress op het moment. Ze moest door, er was geen weg meer terug. De kattin haalde diep adem toen ze Bloodpaw hoorde binnenkomen. De beduidende kruidengeur die om hem heen hing verried snel dat hij het was en met zijn minder zwaar klinkende pootstappen was het duidelijk een jongere, minder grote kat. Ze was in veilige poten nu in ieder geval. Het duurde gelukkig ook niet lang totdat ze de zware pootstappen van Acefray hoorde. Ze was in goede poten. Nu haar kittens nog bij haar. Ze sloot haar ogen kort en haalde diep adem terwijl een wee haar weer overspoelde. De eerste kitten was onderweg. Ik hoop dat ik jullie niet teleur zal stellen}

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

_{Slatefur was uitgeput tegen de tijd dat de laatste kitten aan haar buik lag. Zachtjes raspte ze haar tong over de kop van één van haar kittens. De zachte piepjes smolten, ondanks haar vermoeidheid, haar hart eindeloos. Het was een verwonderlijk gevoel dat ze bij haar konden drinken. “Bedankt, Acefray, Bloodpaw,” miauwde de kattin zachtjes. Ze was doodmoe, maar ze had nog wel een taak. Haar kittens moesten namen hebben. De namen waarmee ze door het leven zouden gaan. Ze had er hard over nagedacht hoe ze dit ging doen. Ze kon ze niet zien, dus niet naar kleuren of iets dergelijks noemen. Slatefur was ook verre van zweverig, dus ze ging haar kittens ook niet vernoemen naar wat ze hoopte van ze, of überhaupt zweverige, misschien niet toepasselijke namen geven. Nee. Ze had al bedacht hoe ze dit ging doen. Ze had er genoeg tijd voor gehad. Nu hopen dat ze het goed zou doen… Voorzichtig drukte haar neus tegen de eerste kitten aan, zachtjes door de vacht neuzend. Het was een poes, had ze zich laten vertellen. De kitten voelde kleiner aan dan de rest. Slatefur glimlachte zachtjes. Misschien zou ze haar kunnen vernoemen naar.. Ja. Dat zou wel kunnen. “Littlekit,” prevelde Slatefur zachtjes, haar neusje tegen het vachtje aandrukkend en de geur in zich opnemend. Littlestream was veel te vroeg verdwenen, maar was een poes geweest waar Slatefur altijd respect voor gehad had, haar tante.

Maar ze had een gigantisch groot nest geworpen. Zo groot dat ze op een moment tijdens de bevalling verwacht had dat ze het niet ging redden. Maar hier waren ze dan, en ze had nog vijf kittens te benoemen. De volgende kitten was weer een klein dochtertje. Slatefur haperde eventjes toen ze het ruwe vachtje voelde. Ruw.. Voor een paar hartslagen bleef ze stil overwegend. Kijk je toe vanuit Starclan, Roughflower? bedacht Slatefur zich stilletjes, terwijl ze haar tong nog een keer over de kop van de kitten trok. “Roughkit,” miauwde de leigrijze kattin zachtjes, de kitten naar haar overleden zus vernoemende, de zus die ze nog steeds intens miste. De volgende kitten waar ze haar neus tegenaan drukte was een katertje. Ook klein en erg licht van gewicht, maar zijn vachtje was heel erg zacht. Vond je het gek dat er een paar kittens wat kleiner waren. Ze zouden vast in de verdrukking hebben gezeten in de baarmoeder. Slatefur gaf de kitten een zacht duwtje met haar neus en glimlachte. Hij was zo licht als een veertje. “Featherkit” prevelde ze zachtjes, haar zoontje een extra lik over zijn kop gevend.

Op de helft nu.. Nog drie kittens te gaan. Slatefur sloeg eventjes lichtelijk nerveus met haar staart. Zou ze gekke namen aan het geven zijn? Misschien deed ze het wel verkeerd, gaf ze ze verkeerde namen. Toch wilde ze niet vragen hoe de kittens eruit zagen. Ze wilde ze namen geven die uit haar wereld kwamen, die voor haar belangrijk waren. En zo zou ze het doen. Ze hoorde nog geen commentaar vanuit de nursery, dus het zou nog wel enigszins oké gaan. Ze drukte daarom haar neusje tegen de volgende kitten aan, voorzichtig voelend aan het katertje. Deze kitten was tot nu toe al heel luid geweest, dus hier hoefde Slatefur niet heel erg lang over na te denken. “Loudkit,” snorde de kattin goed gehumeurd. Deze zou waarschijnlijk er geen moeite mee hebben om zichzelf te laten horen. Deze kitten kwam er wel. Nu had ze nog twee dochtertjes over. Twee prachtige dochters wat haar betrof. Het maakte haar niet uit hoe ze eruit zagen.Ze waren allemaal perfect en zagen er gezond uit. De volgende dochter waar ze haar neusje tegen drukte was een hele pluizige kitten. Ook hier hoefde Slatefur niet lang over na te denken. Ze kreeg steeds meer zekerheid met het geven van namen. “Fuzzykit,” miauwde de leigrijze kattin met een zachte glimlach. Roughkit, Littlekit, Fuzzykit, Loudkit, nu de laatste kitten nog. Slatefur drukte haar neusje tegen de kitten aan en voelde dat ze wat kouder was, en rilde. Slatefur legde haar oren wat naar achteren. “Chillykit,” miauwde ze langzaam, twijfelend. Was de kitten oké, ze hief haar kop wat nerveus in de richting van Acefray en Bloodpaw. “Ze rilt..” miauwde de kattin zachtjes. Maar ondanks dat ze bezorgt was, zwol haar hart wel met trots. Ze waren hier, in Shadowclan.}

Welkom in deze wereld, mijn lieve kinderen.
_{> Powerplay toestemming van Marlie en Jams

> Kittens mogen geboren worden en nadat ze hier gepost hebben op 2 weken

> Andere katten/kittens/whatever zijn welkom om binnen te vallen

> Dit topic vindt plaats nadat Nevermind haar heeft ontvoerd en heeft teruggebracht}

Ja hij gedroeg zich kinderachtig en nee hij voelde zich er niet slecht over. Tall was een combinatie van boos en overbezorgd, en eigenlijk ook gewoon heel erg in de war. Niet alleen was de poes verdwenen, en toen op eigen houtje weer teruggekomen. Ze was ook nog eens zwanger. Zwanger. Killer Slate, die geen man een blik waardig gunde - pun intended - en die hem meermalen om zijn oren sloeg dat haar leven wel goed was zo, kreeg kittens. En ja. Hij was een salty bitch die er niet mee om kon gaan. Misschien was hij haar wel echt als vriend gaan zien, en voelde hij zich een beetje verraden dat dit allemaal onder zijn neus gebeurd was maar dat ze hem niets had verteld. Kinderachtig. Inderdaad.

Either way, nu stond hij te ijsberen buiten de den om te bedenken wat hij moest doen. Naar binnen? Zou ze hem überhaupt willen zien? Hij had sinds ze terug was en ze een soort blik hadden gewisseld - die zij dus niet had gezien - geen contact met de poes gezocht omdat hij bang was zichzelf niet in te kunnen houden. Niet een soort van dramatisch 'waarom?!' te zeggen, terwijl zij het waarschijnlijk ook niet wist. Uiteindelijk hield hij het niet meer en ging naar binnen, Ace en Blood waren al een tijdje naar binnen, hij had ze strak aangekeken, alsof hij ze uitdaagde iets te zeggen. Nu was hij echter de den ingelopen, en stond voor het serene beeld van een moederpoes en haar kittens, kleine hummeltjes. Tall zuchtte verslagen. "Hoe dan?" Wist hij uiteindelijk uit te brengen, zijn ogen gepijnigd, want hij snapte het niet. Hoe. Dan?

Ahh, eindelijk naar buiten. Eindelijk vrijheid. Verlost van die verstikkende warmte waar hij samen met zijn vijf broertjes en zusjes had gezeten en letterlijk naar buiten geduwd waar het eerst koud was, maar het daarna aangenaam warm werd. Luid piepend kwam hij naar buiten, zijn best doende om boven iedereen uit te komen. JA, HIER BEN IK DAN! leek hij een soort van te willen concluderen. En daar lag hij dan, lekker tegen de buik van zijn moeder genesteld en naast zijn broertjes en zusjes. Hij had niet echt in de gaten wat er om hem heen gebeurde, was te veel gefocust op het warme gevoel van zijn moeder en de geur van melk dat zich in zijn neusgaten drong. Hij begon ongeduldig met zijn pootjes haar buik af te tasten en zocht met zijn lippen naar de bron dat hem melk zou geven. Plotseling voelde hij gewoon dat hij, van al zijn nestgenoten, de aandacht kreeg en even was hij stil. Hij voelde iets warms over zijn kopje en meteen begon hij luid te piepen, duidelijk aangevend dat hij wel gediend was van de aandacht. Hij richtte zijn kopje naar boven, maar oef, dat was wel een zwaar gewicht. En dus liet hij het weer naar beneden zakken en ging verder om zijn taak te voltooien. Maar iets hield hem tegen. Misschien was het de bezorgde ondertoon in de stem van diegene die net ook al tegen hem sprak en waar hij nu al van begon te houden, misschien was het het feit dat hij het idee had dat er iets niet in orde was. Hij kon niets zien, maar toch draaide hij zijn kopje met moeite in de richting van waar zijn rillende zusje lag. Hij opende zijn bek alsof hij iets wilde zeggen, maar er kwam enkel een schel gepiep uit. Hmm. De honger nam het algauw weer terug van hem over en met een enigszins bezwaard gevoel begon Loudkit te drinken. Ahhh. Bevrijding.

Haar kleine meisje was zo groot geworden. Fawnstep had doodsangsten uitgestaan toen bekend was geworden dat haar dochter meegenomen was door een of andere rogue. Ze had op eigen houtje naar haar gezocht, het territorium doorgespit totdat haar poten haar amper nog konden dragen. Natuurlijk had ze fouten gemaakt tijdens het opvoeden van haar kittens. Het was niet gemakkelijk geweest op zo'n jonge leeftijd, altijd ruzie makende met Ashdrizzle over het feit dat ze niet goed genoeg voor hun kittens kon zorgen. Ze had dingen verziekt en goed ook, onder andere de band met haar eigen kinderen was eronder komen te leiden. Diep van binnen hoopte ze dan ook dat Slatefur een betere moeder zou zijn voor haar kroost. Al was ze er eigenlijk wel van verzekert dat ze een geweldige moeder zou zijn.

Voorzichtig stapte ze de nursery binnen. Ze had haar dochter niet willen storen tijdens de geboorte van haar kittens, maar was toch lichtelijk nerveus geweest. Een eindje buiten de nursery had ze dan ook zitten wachten, haar pluizige staart rondom haar poten gekruld. Er had niets anders op gezeten dan wachten en geduld hebben. Tallstar leek minder geduld te hebben. Haar ogen hadden zijn snelle bewegingen gevolgd, hij leek wel nerveus. Fawnstep kantelde haar kop lichtjes en stond op zodra ze de leader in de den zag verdwijnen. "Het lijkt me niet dat ze jou, van iedereen, uit moet leggen hoe kittens gemaakt worden, Tallstar," mauwde naar de kater, "en anders kan Acefray het je misschien uitleggen." Zo. Haar ijsblauwe ogen hingen nog voor een moment op de kater, waarna ze zich van hem wegdraaide. Ze zag hoe het nest van Slatefur gevuld was met een redelijk groot aantal bolletjes pluis. Haar mondhoeken trokken omhoog en trots keek ze naar haar grijze dochter. "Ze zijn prachtig, Slate," fluisterde ze zachtjes terwijl ze dichterbij kwam, waarna ze de kersverse queen een voorzichtig kopje gaf. Daarna gingen haar ogen weer naar het nest, haar kleinkinderen. Één.. twee.. drie.. vier.. vijf.. zes. En allemaal waren ze perfect. "Ik ben zo trots op je.." mompelde ze vervolgens zachtjes, zacht genoeg zodat alleen Slatefur het kon horen.

De medicine cat zuchtte voldaan toen de bevalling ten einde kwam, al bleef hij nog rond hangen om te zien of alles voor de eerste paar minuten goed zou verlopen. Vooral in het eerste uur zou je kunnen zien of er afwijkingen waren en of er wat gaande was. Dat was nogal belangrijk om te corrigeren mochten ze dat kunnen. En stiekem vond hij het ook geweldig om hier te zijn. Zijn eigen nest was net 1 moon geworden en hij voelde de warmte van het gezinsleven hem weer gelukkig maken. Hij had dit nodig, een familie, een partner zo geweldig als Sinclaw en een nestje wat enkel liefde kon geven aan deze wereld. En nu wist hij dat Slatefur, een kattin wie hij alles gunde wat haar hartje ooit maar zou begeren, ook dit geluk mocht leren kennen. Met een warme blik in zijn ogen had hij gekeken hoe ze haar kittens ontmoette en ze allemaal een naam had gegeven, namen van hoe zij ze zag. Maar wat hij zag was dat Slate een stel kopietjes op de wereld had gebracht. “Dat zijn geweldige namen Slate, en het is een prachtig nest” Zijn toon warm en vaderlijk, iets wat gebeurde als hij oog in oog stond met schattige babies. En dan maar denken dat hij er vroeger bang van was geweest. Toen Slate bezorgt vroeg naar haar jongste kind snuffelde hij even. “Chillykit ziet er goed uit, ze zal waarschijnlijk te lang vast hebben gezeten tijdens het bevallen. Het was immers een groot nest voor een eerste bevalling” Ace drukte zijn kop even geruststellend tegen de hare. “Lik haar maar extra warm. Ze zal zo wel bijtrekken als ze naast haar siblings ligt en wat warme melk binnen krijgt”

Niet lang hierna kwam zijn beste vriend binnen lopen. Zijn partner in crime, een die een klein beetje humeurig was. Al vroeg hij zich af of dat kwam door de verassingskittens of het feit dat hij net een wandel vierdaagse had gelopen voor de nursery. Hoe dan ook leek Ace weinig van deze sociale tekenen af te lezen, iets waar hij altijd al enorm slecht in was. Hierom keek hij uber vrolijk naar Tall, zijn waarschuwende blik compleet negerende. Want hoe kon hij nu niet blij zijn met een geweldig mooi nest van een van de vriendelijkste katten in het woud? Dat was toch geweldig? En bij starclan straks zouden deze babies met zijn babies kunnen spelen en dan werden die ook beste vrienden met elkaar en dat was toch het beste ooit? Hij moest even uit zijn dagdroom geprikt worden, iets wat Tall deed door middel van een vraag. Huh? Maar hoe kon Tall dat nou niet weten? Hij had zelf ook een baby. Aangezien hij zelf niet zo goed was in tonen begrijpen, besloot hij zijn vriend eens een handje te helpen. Met een oprechte blik van behulpzaamheid begon hij met zijn verhaal. “Nou… Als een poes en een kater heel veel van elkaar houden, kunnen ze besluiten kittens te nemen. Dan zoeken ze een rustig plekje op ver weg van andere katten en gaan ze hier samen liggen en dingen met elkaar delen, iets wat heel erg fijn voelt. Als ze geluk hebben krijgen ze hierna het nieuws dat de poes zwanger is. Maar het kan ook dat een poes zelf graag kittens wilt, of heel graag dat fijne gevoel wilt voelen. En dat is allemaal oké zolang er maar goed over nagedacht is. Na ongeveer 60 dagen zijn de kittens in de buik van de mama volgroeid, en dan gaat ze bevallen” Hij knikte even alsof hij hiermee wilde zeggen ‘graag gedaan’, en glimlachte hierna opgewekt naar de jongen.

Damnit daan je was me net voor. B( Fawn word een beetje genegeerd nu, sorry <3

Het was zo lekker warm in deze bekende plaats. Het ongeboren poesje dreef knus in de buik van haar moeder, aan alle kanten omringd van siblings. Het was vredevol en gezellig, een toestand die eindeloos had kunnen duren. Maar aan alle mooie dingen kwam een eind, en dus ook aan dit. Eén voor één dreven de kittens naar buiten, naar de tot nog toe onbekende buitenwereld. Zo ook dit poesje, nu nog klein en hulpeloos. Met een klein plofje kwam ze op de koude en harde grond terecht; nog steeds omringd door haar siblings, maar die moeiteloze warmte was weg. Nu zou ze zelf voor haar warmte moeten vechten. Het poesje werd drooggelikt met dat kon de warmte niet terugbrengen. Haar lichaam was nog niet sterk genoeg om de warmte te geven waar ze zo naar verlangde; ook al zou ze later nog zo'n sterke kattin worden. Het poesje krulde zich rillend op, haar oogjes nog gesloten. Ze was te koud om op zoek te gaan naar die heerlijke geur van melk die haar tegemoet kwam met elke verse ademtocht. Haar naam werd Chillykit; een toepasselijke naam, gezien hoe ze nog steeds rillend ter plaatse bleef liggen.

_{Zoals wel vaker gezegd wordt: het leven is een mirakel. Ook van deze zes kittens, die op een wonderbaarlijke wijze waren ontstaan in de buik van hun moeder. Ze groeiden als kool, wat er ook voor zorgde dat het algauw krap werd in de beperkte ruimte. Bovendien waren ze met veel en dus lagen ze helemaal in de knoop met elkaar. Gelukkig had ze haar ledematen nog niet echt nodig, behalve dat ze zo nu en dan eens een harde trap gaf tegen de binnenkant van de kamer of juist tegen één van haar siblings. Hoewel ze het hier prima had gevonden, was het ook voor haar nu echt tijd om eens een poging te wagen in het échte leven, en daar was ze ook zeker klaar voor. Kitten voor kitten verlieten ze allen de kamer, en oh wat was het toch even ruim toen ze nog met een paar kittens over was. Maar ook zij werd naar het grote onbekende gedreven. Eenmaal op de voor haar nog onbekende wereld liet ze zichzelf wel even horen, maar was verder erg rustig. Ze werd droog gelikt en naar een warme plek geduwd. Daar waren ook haar andere broers en zussen. Haar moeder gaf haar de naam Fuzzykit, wat erg toepasselijk was gezien haar pluizige, grijze vachtje. Nu nog wat melk drinken, wat slapen, en dan was helemaal klaar om de wereld te trotseren!}

${Geboortetopic} Promise of new life Clouds_by_pr0digal_son-dbitr8r$

Plof. Ja, daar lag je dan. Eerst bestaat je leven enkel uit de warmte om je heen en het kloppen van je hart, en dan opeens is er een wereld van gevoel. Bah! Koude grond en opeens moest ze allemaal lucht in haar longen duwen! Klagelijk piepte de kleine kitten luid, zelfs al werkten haar oortjes en oogjes nog niet eens, zelfs al deze wereld van geuren en geluiden was al behoorlijk overweldigend. Beledigd piepte ze dan ook, wat de aandacht moest hebben getrokken van een geur die ze al heel snel in haar kopje printte; mama! Zachtjes werd ze naar de buik getrokken, waar ze zich vol overgave tegoed deed aan de warme melk. Met een volle buik kroop ze dicht tegen haar moeder aan en piepte enkel nog maar even klagelijk toen er opeens een pootje over haar heen streek. Littlekit, werd ze vernoemd naar haar grote en haar tante. Niet dat dat haar ooit in de weg zou zitten, hoor. Ze was trots op wie ze was, en enkel omdat ze klein was, betekende zeker niet dat ze niets voor elkaar kon krijgen! Toch had de poes weinig besef van de woorden die uitgesproken werden of de katten die klaarblijkelijk aanwezig waren. Tevreden met een volle buik en warme vachtjes naast zich viel ze al snel diep in slaap. Het was een klein wereldje nu, maar het was haar wereldje. Het kleine wereldje van kleine Littlekit.

Geboren worden? Wat een hoop werk was dat zeg. Gelukkig werd het uit het geheugen van de kleine bol gewist. Zoals vele dingen in de eerste dagen vant leven. Goed ook maar, want prettig en mooi was het eigenlijk niet. Er was helemaal niks geweldig aan een geboorte, het was bloederiger en vuil en heel erg pijnlijk voor de zoal de kinderen als de moeder. Klap van het leven zegt men dan. Zo'n groot trauma, maar het blijft nooit bij. Allemaal goed niet? Dat hij er dus al uit was en nu rustig aan zijn moeder's buik lag. Hij was stil en niet zo actief, maar dat maakt weinig uit. Hij had gedronken en zijn lichaam was moe. Het duurde dan ook niet lang voordat hij in slaap viel. Het kleine pluisje was niks opvallend, maar dat moest ook helemaal niet. Er waren 5 andere die genoeg aandacht konden ontvangen, hij ging pitten.

Zijn vriend had inderdaad niets opgemerkt, en de andere kat met wie hij oh-zo-graag sprak was er om hem de les te lezen over zijn verbazing. De kater beet een venijnige opmerking over Fawn's achterwerk in combinatie met kittens terug - Slate moest zelf maar bepalen of ze deze kittenmoordenaar in de buurt wilde hebben - en glimlachte even verslagen om zijn vriend die het zo goed bedoelde. Hij knikte kort na de uitleg, schonk Ace een vermoeide glimlach en nam toen zijn besluit. "Right," Antwoordde hij zacht, en keek in de richting van Slate, hij had haar nog geen kans gegeven iets te zeggen - en zou dat ook niet doen. "Gefeliciteerd dan," En met die verslagen woorden knikte hij de twee medicine cats nog eens toe en liep de den uit. Snel genoeg om geen antwoord wat iemand maar ook zou geven te verstaan, zijn blik strak, maar niet per se boos. Gewoon vermoeid. Vermoeid en verward. Alweer.

En hij had niet eens gezegd dat de pluisjes schitterend waren. Of dat Slate een geweldige moeder zou zijn. Het had overbodig geleken for some reason. Ze wist heus wel dat hij dat vond, dat het haar op het lijf geschreven was en dat de kater respect had voor haar durf. Maar niks hiervan verliet zijn mond. Geen woord. Lafaard.

@Acefray, @Slatefur

-> Tall topic uit (al mag iemand hem prima nalopen hoor, maar iig issie de den weer uit)

_{Slatefur glimlachte warm naar haar kittens, haar blik zacht. Voorzichtig neusde ze weer eventjes over al haar kittens heen, stekende op Chillykit's liggende lijfje. Gelukkig wist Acefray raad en wist hij te vertellen dat ze vanzelf warmer zou worden en dat ze haar nog een keer goed moest wassen. Slatefur knikte in stilte en begon meteen de kitten wat ruwe likken over haar kop en ruggetje te geven, warmte in het lijfje poetsende. Hierna keek ze weer op naar Acefray. "Ze zal er verder geen last van hebben?" besloot ze te vragen, op een bezorgde, stille toon. Maar toen leek de temperatuur in de nursery wel tien graden te dalen met de binnenkomst van een andere kat. Ze herkende de geur direct. Tallstar. Kort bleef het stil, na een 'hoe dan' van Tallstar. Slatefur zocht naar woorden, verbijsterd door zijn reactie.

Hoe dan?

Hoe dan dat jij een kit met een Windclanner hebt? Hoe dan dat jij me niet feliciteert? Hoe dan dat jij van alle katten niet blij voor me bent?

Terwijl ze even met een mond vol tanden stond, vloog haar moeder er al tussen. Wat stijfjes ontving Slatefur de kopjes van haar moeder en de felicitaties. "Bedankt mam," miauwde de kattin. Was Fawnstep ook zo blij geweest met hen? Voordat de poppenkast allemaal uit elkaar was gedonderd? Slatefur wist het niet helemaal zeker te zeggen en sowieso, de reactie van Tallstar toen hij de nursery binnenkwam maakte het niet heel veel beter hoe ze zich voelde. De vreugde die ze had gevoeld rond haar kittens werd doorsijpeld met spanning en steken in haar hart. Acefray leek de situatie niet te kunnen lezen en begon uit te leggen hoe kittens gemaakt werden. Normaliter had ze erom kunnen lachen, maar deze keer niet. En toen was hij alweer weg. Hij draaide zich om met een korte, vreugdeloze felicitatie en was verdwenen. "Tall-" begon Slatefur, maar hij was al verdwenen. Langzaam draaiden haar oren zich achteruit en klemde haar tanden op elkaar. Die egoïstische lafaard moest alles ook weer om zichzelf maken. Prima, ga dan maar in je eentje mokken. Ze ging hem niet meer achterna lopen. Ze richtte haar aandacht weer tot haar kittens, maar met minder vreugde in haar blik dan voorheen.}

Bloodpaw was meteen de medicine cat den uit gesjeesd toen een kitten hem de boodschap kwam vertellen dat Slatefur naar hem en Ace gevraagd had. De tom wist dan ook al genoeg en had de spullen die hij de afgelopen dagen al klaar had liggen meteen met zich meegenomen. Acefray kwam achter hem aan maar dan met een iets rustigere tempo- natuurlijk. De grijze medicine cat wist wel beter en bleef kalm maar de maine coon apprentice ging als een speer. Hij had al eenmalig een bevalling mee gemaakt, die van Russetfur om precies te zijn en starclan het beeld hoe de kittens uit haar lady parts kwamen bleven op zijn netvlies gebrand. Gelukkig had hij nu wel zijn mentor naast hem die hem mentale steun kon aanbieden. De zwart met rood gevlekte medicine cat apprentice was al snel te vinden in de nursury en legde zijn spulletjes netjes neer. Klaar om Slatefur te helpen om haar kinderen op de wereld te zetten.

Acefray liet een voldane zucht klinken toen eindelijk de bevalling ten einde kwam en even mocht Bloodpaw trots op zichzelf zijn. Alles was goed gegaan en hij was enorm blij voor de bleke elder die nu eindelijk een eigen gezinnetje gestart was. De tom boog zich dan ook voorover en feliciteerde haar zachtjes. Een warme glimlach lag op zijn snoet ook al kon Slate dat niet zijn. Ze zou het vast wel voelen hoe de blije energie van hem afstraalde. Ondertussen kwamen al snel de eerste gasten binnen gedruppeld zoals onder andere Fawnstep, de zwarte warrior die ook bij Russetfur haar bevalling aanwezig geweest was, en Tallstar. De moeder van Slatefur leek erg gelukkig te zijn en Bloodpaw maakte genoeg ruimte voor de zwarte she-cat zodat ze alle plek had om haar dochter en kleinkinderen te zien. Iedereen leek gelukkig en blij waardoor zelfs Bloodpaw even moest spinnen. Al werd het vreugdige moment snel verpest door de Shadowclan leader die stomverbaasd vroeg hoe dit nou kon. Een verslagen zucht ging over de lippen van de tabby tom en met een niet al te blije kop keek de jonge medicine cat apprentice naar Tallstar. Waarom verpeste hij altijd de goeie momenten? Kan mevrouw drama queen niet één keer even aan iemand anders denken? Het was ook nog eens een vriendin van hem, een felicitatie kon toch nog wel op zijn minst? Bloodpaw trok met zijn snorharen en legde zijn staart op de schouder van Slatefur. Alsof hij de queen wou beschermen tegen de stommiteit van Tallstar. Fawnstep kwam al voor der op en ook Acefray begon tegen de Shadowclan leader te spreken over waar kittens vandaan kwamen. De tom moest even zijn gezicht strak houden om niet te lachen door zijn mentors uitleg. Tallstar reageerde er zacht op, sprak een felicitatie uit van lik me reet en verdween. De maine coon schrok even van de gebeurtenis, hoe kon de tabby zich nou zo gedragen tegenover Slate die net bevallen was van een stel schitterende kinderen? Bloodpaw keek naar de queen en duwde zijn neusje tegen de oor aan van de grijze she-cat toen ze wou spreken maar haar zin niet kon afmaken. “Maak je je niet druk om hem Slate. Denk aan je kindjes, geniet van het moment.” Sprak hij warm voor hij zelf ook de den uitliep achter Tallstar aan. In het kamp hield hij hem in en ging kaarsrecht voor zijn snoet staan. Misschien was meneer wel de leader en groter dan hem, hij ging nu niet voor hem uit de weg. “Tallstar.” Sprak hij. “Laten we even een rondje buiten het kamp lopen, saampies.” Knikte hij de tabby tom toe, nog altijd wel respectvol maar Blood accepteerde zeker geen nee.

Tag: @Tallstar

Hij was nog geen twee seconden buiten of hij moest al met zijn ogen rollen omdat hij gevolgd werd. Het zou toch eens niet. De naam van deze clan was zo waanzinnig verkeerd. Shadowclan had Stalkerclan moeten zijn. Of 'ik-bemoei-me-met-alles-waar-ik-geen-recht-op-heb'-clan. Dat zou pas passen, aangezien het weer een kat was die hem moest hebben om, ongetwijfeld, gedrag wat hij net vertoond had. Even keek hij Bloodpaw aan met een blik die duidelijk vroeg of de jongere kater dit zeker wist. En toen hij voorstelde om een rondje te gaan wandelen schoot de leider onwillekeurig in de lach. "Jullie met je oneindige rondjes," Grinnikte hij, maar zo snel als dat hij in de lach was geschoten, stonden zijn ogen ook acuut weer serieus. "Als je discreet weet te praten heb ik er geen problemen mee als je me hier en nu zegt waar ik je mee kan helpen Bloodpaw," Zijn stem vast, zijn toon haast ijzig. Het was maar al te duidelijk dat waar de medicine cat geen 'nee' duldde, Tall zich niet zomaar de les zou laten lezen. Hij respecteerde zijn medicine cat, maar dit was geen medicine kwestie. Dit was tussen hem en Slate, en ging de ander ditmaal niet aan. Zijn ogen maakten dit al duidelijk, maar als het moest zou hij het zometeen ook nog wel uitspellen voor de ander.

@Bloodpaw,

Bloodpaw sloeg met zijn dikke pluizige staart toen Tallstar lachte om zijn voorstel om een rondje te lopen. De Shadowclan leader had waarschijnlijk al vele tochtjes gemaakt door het territory met (waarschijnlijk) Acorndust. Hij begreep dat de tabby tom er geen zin in had, en al helemaal niet om onderweg ook nog eens van een kind de wind van voren te krijgen, maar de medicine cat apprentice wou toch echt even praten met Tallstar. De maine coon reageerde dan ook niet op zijn acute serieuze houding. "Als je discreet weet te praten heb ik er geen problemen mee als je me hier en nu zegt waar ik je mee kan helpen Bloodpaw," Sprak Tallstar ijzig waarop de tom even met zijn snorharen trok. “Het is niet mijn taak om je herop te voeden Tallstar,” Mauwde hij terug terwijl hij een stap zette naar het kampuitgang. “Ik ben maar een apprentice ik ga je echt geen preek geven, dat is btw ook Acorn’s zijn baan. Straks krijg ik ruzie met je deputy,” Probeerde de tom een klein tintje humor in het gesprek te gooien. “Kom nou maar.” De tom knikte met zijn kop. Loop jou mee Tallstar, ik wil alleen helpen en je niet op je kop geven. Med cats waren er niet alleen voor fysieke wonden maar ook mentale pijnen en hopelijk kon Tallstar toegeven en zijn hart storten terwijl ze in alle rust en privé een rondje liepen. Daarbij moest de leader wel, want Bloodpaw liet zich niet zo snel wegjagen.

@Tallstar

De ander leek maar al te duidelijk niet van plan te zijn Tall te laten gaan, wat zijn trots in hem naar boven haalde en zijn blik verhardde. Met veel moeite wist de kater er een glimlach uit te persen en hij keek de apprentice met een zucht aan. "Bloodpaw," Mauwde hij, verbazingwekkend kalm. "Ik waardeer je inzet en zorgzaamheid," Mauwde hij, en meende het ook wel. "Maar zet ze maar bij Slatefur in, ik heb er geen behoefte aan," En met dat woord draaide hij zich om en liep in de richting van zijn den. Hij had wel betere dingen te doen, en stond bovendien niet in voor zijn verdere acties als de ander niet snel zou stoppen.

@Bloodpaw,

Zo onschuldig en onbeschadigd. Een kleine kitten, smetteloos van het leven. Nog wel, want dit was de dag waarop het leven begon en daarmee het tekenen ook. Alles ging op instinct en de kleine kitten vond de buik van haar moeder en zo ook haar voedselbron waar ze instinctief aan begon te zuigen. Ze was doof, ze was blind en haar gedachten waren ook nog niet op gang gekomen. Wat ze voelde was goed, en tevreden viel ze uiteindelijk ook in slaap. Roughkit was haar naam, dat was iets wat haar vanzelf wel duidelijk zou worden. Voor nu nog niet, voor nu zou het allemaal nog makkelijk zijn voor haar lieve moeder. Nog wel.